INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2028/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 19 lipca 2021 r.), stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu) na wezwanie Nr 1462-IPPB1.4511.1127.2016.1.KS1 z dnia 26 stycznia 2017 r. (data nadania 26 stycznia 2017 r., data odbioru 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 21 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.
Dotychczasowy przebieg postępowania.
W dniu 16 lutego 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak 1462-IPPB1.4511.1127.2016.2.KS1, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wyposażenia i środków ochronny (kasku, odzieży ochronnej i/lub ochraniaczy), jeżeli czas użytkowania będzie dłuższy niż rok i wydatków na ich zakup, jeżeli czas ich użytkowania będzie krótszy niż rok.
Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 3 marca 2017 r. (data wpływu 3 marca 2017 r.), zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 30 marca 2017 r. Nr 1462- IPPB1.4511.1127.2016.3.KS1 (skuteczne doręczenie w dniu 3 kwietnia 2017 r.).
Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 16 lutego 2017 r. znak 1462-IPPB1.4511.1127.2016.2.KS1 Wnioskodawca złożył pismem z 29 kwietnia 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 10 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2028/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 16 lutego 2017 r. znak 1462-IPPB1.4511.1127.2016.2.KS1.
Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2028/17, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną w dniu 12 lipca 2018 r., do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Wyrokiem z dnia 4 marca 2021 r. sygn. akt II FSK 2865/18 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.
W dniu 19 lipca 2021 r. wpłynął do tut. Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2028/17 oraz akta administracyjne.
Sąd orzekł, że skarga jest zasadna.
W zaskarżonej interpretacji Organ przyznał, że odpisy amortyzacyjne od zakupionych motocykli i motorowerów oraz wydatki związane z eksploatacją tych pojazdów stanowią koszty uzyskania przychodów Skarżącego. Jakkolwiek skarga nie dotyczy tej części interpretacji, w której Organ uznał stanowisko Skarżącego w powyższym zakresie za prawidłowe (skargi więc nie wniesiono w tym zakresie), co oznacza, że Sąd nie może dokonywać oceny tego poglądu Organu, niemniej przypomnienie tek okoliczności wydaje się wskazane dlatego, iż pomiędzy odpisami i wydatkami eksploatacyjnymi na motocykle i motorowery, a odpisami na środki ochrony kierującego tymi pojazdami, istnieje ścisły, funkcjonalny związek. Jak wynikało z wniosku Skarżącego, motocykle i motorowery będą służyły tylko do prowadzonej działalności gospodarczej. Taki sam, wyłączny cel zadeklarowano we wniosku wobec zakupu środków ochrony (kaski, odzież ochronna, ochraniacze - dalej „środki ochrony”). Mamy więc do czynienia z sytuacją, w której Organ respektował oświadczenie Skarżącego co do celu zakupu motocykli i motorowerów, i w tej części stanowisko Skarżącego uznał za prawidłowe, a jednocześnie Organ, nie kwestionując (słusznie) takiego samego przeznaczenia środków ochrony stanowisko Skarżącego dotyczące tych środków uznał za nieprawidłowe.
Sąd nie podziela tego sztucznego, niezrozumiałego, dychotomicznego podziału rzeczy zakupionych przez Skarżącego do tego samego celu związanego z działalnością gospodarczą i służących osiągnięciu, zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Wszystkie te rzeczy zachowują wymagany w art. 22 ust. 1 ustawy ten sam związek z przychodami. Powtórzyć należy, że z zadeklarowanego stanu faktycznego sprawy wynika, iż zarówno pojazdy, jak i środki ochrony, będą służyły wyłącznie do przemieszczania się pracowników Skarżącego (lub osób świadczących w jego imienniku usługi na innej podstawie prawnej, niż umowa o pracę) oraz w czasie takiego przemieszczania się. Tymczasem Organ zaprzeczył, aby zakup środków ochrony wykazywał choćby pośredni związek z osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Zastrzegł, że ubiór ochronny musiałby utracić charakter odzieży osobistej, ale przecież utrata takiego charakteru została we wniosku jasno zadeklarowana - w odniesieniu do pojazdów, jak i do środków ochrony („Pojazdy te będą wykorzystywane wyłącznie w celach związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością`(...)`”, „Opisane wyposażenie i środki ochronne będą wykorzystywane wyłącznie w tym celu.”). Sprowadzenie całego problemu do kwestii braku logo firmy Skarżącego na środkach ochrony jest więc nieuprawnionym i niezrozumiałym uproszczeniem zagadnienia, dla którego istotną okolicznością jest tylko to, czy - zgodnie z art. 22 ust. 1 updof - nabycie środków ochrony służy celowi wskazanemu w tym przepisie. Istnienie lub nieistnienie na kasku lub na ubiorze ochronnym logo w niczym nie zmieniłoby przeznaczenia tych środków na cele działalności gospodarczej, a ostatecznie - na cele osiągnięcia przychodów.
Sąd zauważa, że - wbrew sugestii zawartej w zaskarżonej interpretacji - Skarżący nie wystąpił o wydanie interpretacji w kwestii kosztu podatkowego jako zależnego od „rodzaju” kasku lub odzieży ochronnej, lecz w kwestii kosztu zależnego od zakupu kasku lub odzieży w ogóle, bez wskazywania na jego (jej) rodzaj. Skoro więc odzież ochronna służyć ma wyłącznie w trakcie wykonywania czynności zawodowych, to niezależnie od istnienia logo lub innego, specyficznego jej oznaczenia, pozostaje ona „ubiorem służbowym” (jak Organ ujął to w interpretacji).
Sad wskazał, że owszem - odzież ochronna niewątpliwie służy ochronie zdrowia, a nawet życia osoby kierującej pojazdem jednośladowym, ale przecież takie właśnie jest jej zamierzone przeznaczenie, jej istota. Trudno więc zrozumieć racje Ministra, który odmowę kosztowego charakteru tego wydatku uzasadnia, z jednej strony, brakiem logo lub innego specyficznego oznaczenia odzieży ochronnej, a jednocześnie, z drugiej strony, zarzuca Skarżącemu, że odzież ochronna chroni zdrowie, czyli służy potrzebom typowym i koniecznym dla każdej jednostki funkcjonującej w życiu społecznym. Tymczasem odzież ochronna oznaczona logo także przecież „tylko” chroni zdrowie i życie.
Z tych względów Sąd podziela prezentowane obecnie w orzecznictwie i doktrynie prawa podatkowego stanowisko, że „`(...)`wydatki na odzież specjalistyczną mogą być kosztami uzyskania przychodów, o ile podatnik wykaże, iż w działalności istnieje potrzeba używania takiej odzieży. Dotyczy to przykładowo odzieży do jazdy na motocyklu. Skoro bowiem w obecnych czasach jeżdżenie motocyklem wymaga używania odzieży specjalistycznej ze wzmocnieniami, stanowiącymi ochronę przed niższymi temperaturami oraz przed skutkami ewentualnych wypadków drogowych, a ponadto zasady bezpieczeństwa wymagają, aby motocyklista był ubrany w odzież specjalnie przystosowaną do jazdy motocyklem, to w konsekwencji należy zgodzić się z tym, że wydatki na nabycie specjalistycznej (ochronnej) odzieży motocyklowej pozostają w związku z osiąganymi przychodami, tym bardziej, że odzież motocyklowa różni się istotnie od odzieży standardowej (wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 kwietnia 2011 r., I SA/Sz 60/11, LEX nr 786211).” (komentarz do art. 22 ust. 1 ustawy, A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Uwagi ogólne, teza 49, Lex). Wskazane „zasady bezpieczeństwa” wynikają, jak trafnie odnotowano w skardze, z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 128). Nawet jednak brak prawnego obowiązku korzystania z kasku lub innego elementu wyposażenia w czasie jazdy pojazdem jednośladowym, używanym w działalności gospodarczej, nie przekreślałby koniecznego związku pomiędzy wydatkiem na taki element, a przychodem z tej działalności.
Sąd podnosi, że Minister nie zakwestionowałby kosztowego charakteru wydatku na zakup i wymianę opon w samochodzie wykorzystywanym do działalności gospodarczej (np. w ciężarówce), nawet wtedy, gdy stan ogumienia w tym samochodzie nie jest na tyle zły, że bezwzględnie i niezwłocznie musi być ono wymienione. Tymczasem wymiana opon w ciężarówce także służyłaby bezpieczeństwu (czyli ochronie zdrowia i życia). Analogia pomiędzy takim wydatkiem, a wydatkami opisanymi w niniejszej sprawie, wydaje się oczywista.
Sad wskazał, że w dalszym postępowaniu Organ uzna stanowisko Skarżącego w kwestii będącej przedmiotem sporu za prawidłowe.
Sąd zasygnalizował, przedmiotem niniejszego wyroku nie była w ogóle kwestia, w której Organ uznał już stanowisko Skarżącego za prawidłowe.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług związanych z tworzeniem, wdrożeniem i eksploatacją oprogramowania komputerowego oraz doradztwem w zakresie stosowania sprzętu i oprogramowania komputerowego. Działalność ta opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. podatkiem liniowym).
Usługi świadczone będą zgodnie z umowami zawieranymi z klientami w wielu lokalizacjach (biurach) klientów w rejonie (`(...)`).
Wnioskodawca będzie Organizował prace swoją i/lub innych osób oraz zapewniał odpowiednie warunki i narzędzia niezbędne do wykonywania prac będących przedmiotem świadczonych usług. Osobami wykonującymi usługi w zależności od zakresu usług i charakteru zadań będą Wnioskodawca osobiście, osoby współpracujące z Wnioskodawcą (członkowie rodziny) lub osoby zatrudnione przez Wnioskodawcę na podstawie umów zlecenia, umów o prace lub umów o dzieło.
Zdarzenie 1:
Wnioskodawca zamierza zakupić motocykle lub motorowery (np. skutery) o wartości (pojedynczego pojazdu) nieprzewyższającej równowartości 20 000 EUR przeznaczone do wykorzystania przez osoby wykonujące usługi. Pojazdy te będą wykorzystywane wyłącznie w celach związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i będą umożliwiać szybsze przemieszczanie się osób realizujących usługi do, z oraz pomiędzy miejscami świadczenia usług, dzięki czemu osoby te będą mogły większą część swojego czasu pracy poświęcić na czynności, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie (świadczenie usług, za które płacą klienci), a mniejszą część czasu pracy na przemieszczanie się pomiędzy biurami klientów (miejscami świadczenia usług). Dzięki tej oszczędności czasu w tym samym okresie czasu (tym samym nakładem czasu pracy) możliwa będzie realizacja większej liczby usług dla klientów skutkująca większym przychodem.
Zdarzenie 2:
Wnioskodawca zamierza zakupić wyposażenie i środki ochronne zapewniające ww. osobom bezpieczne dla zdrowia i życia warunki korzystania z pojazdów, o których mowa w opisie zdarzenia 1, a w szczególności:
- wymagane przepisami kaski ochronne (art. 40 ustawy prawo o ruchu drogowym),
- odzież ochronną i/lub ochraniacze.
Opisane wyposażenie i środki ochronne jest niezbędne dla zgodnego z przepisami oraz bezpiecznego dla zdrowia i życia osób wykonujących usługi przemieszczania się pojazdami, o których mowa w opisie zdarzenia 1, w czasie wykonywania przez te osoby zadań związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.
Opisane wyposażenie i środki ochronne będą wykorzystywane wyłącznie w tym celu. W zależności od rodzaju wyposażenia/środków ochronnych ich przewidywany czas użytkowania może być dłuższy lub krótszy niż rok.
Pismem z dnia 6 stycznia 2017 r. (data wpływu) Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe 1 i 2 o poniższe informacje.
Uzupełnienie opisu zdarzenia 1:
Przewidywany okres użytkowania pojazdów, o których mowa w opisie zdarzenia 1, będzie dłuższy niż 1 rok. Przewidywana wartość (zakupu) poszczególnych pojazdów może być większa lub mniejsza niż 3500 PLN. W odniesieniu do tych pojazdów Wnioskodawca nie będzie korzystać z uprawnienia określonego w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Uzupełnienie opisu zdarzenia 2:
Przewidywany okres użytkowania wyposażenia i środków ochrony, o których mowa w opisie zdarzenia, może być dłuższy lub krótszy niż 1 rok (w zależności od rodzaju środków).
Wartość poszczególnych elementów wyposażenia i środków ochronnych może być większa lub mniejsza niż 3500 PLN. Wnioskodawca nie będzie korzystać z uprawnienia określonego w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do wyposażenia i środków ochrony, o których mowa we wniosku.
Wyposażenie i środki ochrony, o których mowa we wniosku, nie będą w sposób trwały opatrzone cechami charakterystycznymi dla prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy (nazwa firmy, logo, itp.). W wielu przypadkach ze względu na specyfikę materiałów, z których wykonany jest ten sprzęt (tworzywa i włókna sztuczne), nanoszenie na niego przez użytkownika jakichkolwiek powłok, farb lub kontakt z jakimikolwiek rozpuszczalnikami może powodować utratę właściwości, jak również powoduje utratę gwarancji producenta sprzętu (zgodnie z warunkami gwarancji). Niekiedy możliwe jest zamówienie u producenta sprzętu z naniesionymi
fabrycznie oznaczeniami, ale takie „spersonalizowane” wyposażenie i środki ochrony są znacznie droższe i Wnioskodawca nie będzie takich środków zamawiać.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy odpisy z tytułu zużycia (odpisy amortyzacyjne) pojazdów, o których mowa w opisie zdarzenia 1, dokonywane zgodnie z art. 22a-22o Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, będą stanowić koszty uzyskania przychodu?
- Czy wydatki związane z eksploatacją pojazdów, o których mowa w opisie zdarzenia 1 (koszty zakupu paliwa, usług serwisowych, części zamiennych, itp.), będą stanowić koszty uzyskania przychodu?
- Czy odpisy z tytułu zużycia (odpisy amortyzacyjne) wyposażenia i środków ochrony, o których mowa w opisie zdarzenia 2, których przewidywany czas użytkowania będzie dłuższy niż rok, dokonywane zgodnie z art. 22a-22o Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, będą stanowić koszty uzyskania przychodu?
- Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia i środków ochronnych, o których mowa w opisie zdarzenia 2, których przewidywany czas użytkowania będzie krótszy niż rok, będą stanowić koszty uzyskania przychodu?
Zdaniem Wnioskodawcy
Ad. 1
Odpisy z tytułu zużycia (odpisy amortyzacyjne) pojazdów, o których mowa w opisie zdarzenia 1, dokonywane zgodnie z art. 22a-22o Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, będą stanowić koszty uzyskania przychodu.
Stanowisko takie wynika z przepisów art. 22 ust 8 oraz art. 22a ust. 1 Ustawy, zgodnie z którymi:
- (art. 22 ust. 8) „kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23,”
- (art. 22a ust. 1) „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: [`(...)`] 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą [`(...)`], zwane środkami trwałymi”
W opisywanym zdarzeniu przyszłym (Zdarzenie 1) pojazdy, o których mowa, będą kompletnymi i zdatnymi do użycia środkami transportu wykorzystywanymi na potrzeby związane z działalnością gospodarczą o przewidywanym czasie użytkowania dłuższym niż rok. Środki takie nie są wymienione w zastrzeżeniach w art. 22c Ustawy, jak również nie odnoszą się do nich żadne z wyłączeń i ograniczeń znajdujących się w art. 23 Ustawy. Zatem zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 Ustawy odpisy, o których mowa w pytaniu będą stanowić koszt uzyskania przychodu.
Uzupełnienie stanowiska Wnioskodawcy Ad. 1
Zdaniem Wnioskodawcy z punktu widzenia prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych pojazdów, o których mowa w opisie zdarzenia 1, nie ma znaczenia czy ich wartość przekracza czy nie przekracza 3500 PLN. Ewentualny inny sposób potraktowania z punktu widzenia przepisów Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych zakupu pojazdu o wartości nie przekraczającej 3500 PLN określony w art. 22d ust. 1 Ustawy nie jest obligatoryjny, zatem jeśli Wnioskodawca z niego nie będzie korzystał, to będzie miał prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych również dla pojazdów, których wartość początkowa nie będzie przekraczać 3500 PLN.
Ad. 2
Wydatki związane z eksploatacją pojazdów, o których mowa w opisie zdarzenia 1 (koszty zakupu paliwa, usług serwisowych, części zamiennych, itp.), będą stanowić koszty uzyskania przychodu.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.
Koszty eksploatacji pojazdów ponoszone są celem umożliwienia ich użytkowania (bez poniesienia tych kosztów - paliwa, napraw, części zamiennych, pojazdy są bezużyteczne). Ich użytkowanie zaś umożliwia szybsze przemieszczanie się osób realizujących usługi pomiędzy miejscami świadczenia usług (oraz siedzibą firmy), dzięki czemu osoby te będą mogły większą część swojego czasu pracy poświęcić na czynności za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie (świadczenie usług, za które płacą klienci), a mniejszą część czasu pracy na przemieszczanie się pomiędzy biurami klientów (miejscami świadczenia usług). W ten sposób, w tym samym okresie czasu (tym samym nakładem czasu pracy) możliwa będzie realizacja większej liczby usług skutkująca większym przychodem.
Istniejący związek przyczynowo skutkowy pomiędzy kosztami eksploatacji ww. pojazdów, możliwością ich używania, efektywnością wykorzystania czasu pracy osób świadczących usługi i powstającym w ten sposób przychodem wskazuje na celowość ponoszenia tych kosztów w kontekście uzyskiwania przychodu. Ponieważ koszty takie nie są również objęte żadnym z wyjątków wskazanych w art. 23 ustawy to znaczy, że będą one stanowić koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 Ustawy.
Ad. 3
Odpisy z tytułu zużycia (odpisy amortyzacyjne) wyposażenia i środków ochrony, o których mowa w opisie zdarzenia 2, których przewidywany czas użytkowania będzie dłuższy niż rok, dokonywane zgodnie z art. 22a-22o Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych, będą stanowić koszty uzyskania przychodu.
Stanowisko takie wynika z przepisów art. 22 ust. 8 oraz art. 22a ust. 1, zgodnie z którymi:
- (art. 22 ust. 8) „kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23”,
- (art. 22a ust. 1) „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: [`(...)`] 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą [`(...)`], zwane środkami trwałymi”.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 wyposażenie i środki ochronne (urządzenia i przedmioty) kompletne i zdatne do użycia, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których przewidywany czas używania jest dłuższy niż rok, zaliczają się do środków trwałych i podlegają amortyzacji (w szczególności nie stosują się zastrzeżenia z art. 22c). Również dla takich środków trwałych nie stosuje się żaden z wyjątków określonych w art. 23 Ustawy. Zatem biorąc powyższe pod uwagę, zgodnie z art. 22 ust. 8 odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia wyposażenia i środków ochronnych o przewidywanym czasie ich użytkowania przekraczającym rok, których dotyczy zdarzenie 2 będą stanowić koszty uzyskania przychodu.
Uzupełnienie stanowiska Wnioskodawcy Ad. 3
Zdaniem Wnioskodawcy z punktu widzenia prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych środków, o których mowa w pytaniu 3 (tj. środków, których przewidywany czas używania jest dłuższy niż rok), nie ma znaczenia czy ich wartość przekracza czy nie przekracza 3500 PLN. Ewentualny inny sposób potraktowania z punktu widzenia przepisów Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych zakupu środków trwałych o wartości nie przekraczającej 3500 PLN określony w art. 22d ust. 1 Ustawy nie jest obligatoryjny, zatem jeśli Wnioskodawca z niego nie będzie korzystał, to będzie miał prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych również dla środków, których wartość początkowa nie będzie przekraczać 3500 PLN.
Ad. 4
Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia i środków ochronnych, o których mowa w opisie zdarzenia 2, których przewidywany czas użytkowania będzie krótszy niż rok, będą stanowić koszty uzyskania przychodu.
Uzasadniając powyższe należy zwrócić uwagę, że:
- w pewnym zakresie obowiązek stosowania określonych środków ochrony w czasie korzystania z pojazdów, o których tu mowa, wynika wprost z przepisów Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym (art. 40),
- w odniesieniu do wszelkich osób fizycznych wykonujących pracę organizowaną przez przedsiębiorcę (na podstawie stosunku pracy lub na innej podstawie) w miejscach wskazanych przez niego, obowiązkiem przedsiębiorcy jest zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (Kodeks Pracy, art. 207 par. 2, art. 304 par. 1, par. 3).
W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że aby pojazdy, o których mowa w opisie zdarzenia mogły być używane w działalności gospodarczej, to musi on wyposażyć osoby, które będą z nich korzystać w odpowiednie wyposażenie i środki ochrony (bez tego wyposażenia Wnioskodawca nie mógłby oczekiwać ich wykorzystania). Zatem zachodzi związek przyczynowo skutkowy pomiędzy zakupem wyposażenie i środków ochrony, możliwością użytkowania tych pojazdów w działalności gospodarczej, efektywnością wykorzystania czasu pracy osób świadczących usługi i powstającym w ten sposób przychodem. Związek ten uzasadnia celowość tych wydatków w kontekście uzyskiwania przychodu, która to celowość jest warunkiem uznania wydatków za koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 Ustawy.
Biorąc pod uwagę, że wyposażenie i środki, o których mowa, wykorzystywane będą wyłącznie dla celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, nie mają również zastosowania żadne wyjątki wskazane w art. 23 Ustawy, co razem z powyżej wskazaną celowością wydatków w kontekście przychodu oznacza, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia i środków ochronnych, o których mowa w opisie zdarzenia 2, których przewidywany czas użytkowania będzie krótszy niż rok, będą stanowić koszty uzyskania przychodu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.