0115-KDWT.4011.221.2021.1.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 1 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udziału we współwłasności nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udziału we współwłasności nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będąc kawalerem nabył 12 lutego 2018 r. mieszkanie w A. Wnioskodawca był jedynym kupującym, cenę nabycia poniósł w całości. W dniu 13 października 2018 r. zawarł związek małżeński. Połowę udziałów w tym mieszkaniu Wnioskodawca podarował żonie dnia 12 grudnia 2019 r. (causa donandi). Następnie, 29 czerwca 2021 r. Wnioskodawca i Jego żona sprzedali ww. mieszkanie za łączną kwotą 272 tys. zł, w związku z czym przychód ze sprzedaży dla każdego z nich wynosi po 136 tys. zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia mieszkania całą kwotę, za którą nabył przedmiotowe mieszkanie?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoromieszkanie nabył w całości jako kawaler za 132 tys. zł, to - zgodnie z literalnym brzmieniem i wykładnią językową, funkcjonalną i celowościową art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - 132 tys.zł to udokumentowany i poniesiony w całości przez Niego koszt nabycia.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazał również podstawy orzecznicze:

1. Wyrok NSA z 26.02.2020, II FSK 745/18 (legalis),

2. Wyrok NSA z 12.02.2020, II FSK 933/18 (legalis).

Jak twierdzi Wnioskodawca, w związku z tym, że żona otrzymała ½ mieszkania w darowiźnie (causa donandi), jej koszt nabycia wynosi 0 zł. Wnioskodawca uważa więc, że powinien rozliczyć podatek uwzględniając w koszcie nabycia całą kwotę jaką poniósł na zakup mieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 wskazanej wyżej ustawy, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

˗ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Tym samym, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)˗c) cytowanej ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako kawaler zakupił mieszkanie w dniu 12 lutego 2018 r. Wydatek na jego zakup w całości został poniesiony przez Wnioskodawcę. W następstwie zawarcia związku małżeńskiego, Wnioskodawca przekazał żonie w darowiźnie 1/2 udziałów w tej nieruchomości. Kolejno, 29 czerwca 2021 r. Wnioskodawca i Jego żona dokonali sprzedaży przedmiotowego mieszkania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, zbycie przez Wnioskodawcę ww. nieruchomości nastąpiło przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie, zatem sprzedaż ta stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 30e ust. 1 ww. ustawy, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw (art. 30e ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Przychodem Wnioskodawcy z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego, o którym mowa we wniosku, jest zatem część ceny określonej w umowie sprzedaży, odpowiadająca udziałowi przysługującemu Wnioskodawcy we współwłasności tego lokalu (1/2).

Z kolei ustalenie kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości odbywa się zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość, udział lub prawo nabyto odpłatnie (np. umowa sprzedaży), czy nieodpłatnie (np. umowa darowizny).

W myśl art. 22 ust. 6c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zatem do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) z zastrzeżeniem ust. 6d zaliczyć można wyłącznie:

a. udokumentowane koszty nabycia,

b. udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Koszt nabycia, co do zasady, określa notarialna umowa sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia jest cena, jaką nabywca zapłacił zbywcy za nieruchomość. Koszty nabycia nieruchomości obejmują nie tylko cenę zakupu, ale również inne wydatki związane z tym nabyciem, np. wynagrodzenie notariusza, podatek od czynności cywilnoprawnych.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT (podatek od towarów i usług) w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Ponadto, w myśl art. 22 ust. 6f cyt. ustawy, koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

Jednocześnie ustawową przesłanką niezbędną do uznania wydatków na nabycie nieruchomości za koszty uzyskania przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości. Przy czym, określając koszt uzyskania przychodu, co do zasady należy brać pod uwagę te wydatki, które mają bezpośredni wpływ na uzyskany przychód. Dlatego udokumentowane koszty nabycia mogą podlegać odliczeniu od przychodów wyłącznie w części odpowiadającej (w tym proporcjonalnie) odpłatnie zbytemu udziałowi w nieruchomości.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości można zaliczyć jedynie tę część wydatków na nabycie, która przypada na udział we współwłasności przysługujący Wnioskodawcy. Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawca w 2019 r. zbył udział w nieruchomości (½) w drodze darowizny, tj. czynności nieodpłatnej. Przypadającą na ten udział część wydatku na nabycie mieszkania należy więc powiązać z czynnością, z której Wnioskodawca nie uzyskał przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazana we wniosku kwota 132 tys. zł., to koszt nabycia całej nieruchomości. Skoro Wnioskodawca odpłatnie zbył udział (½) we współwłasności nieruchomości, to do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia zaliczyć może jedynie ½ wydatku na nabycie tej nieruchomości.

Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku, do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości nie może być zaliczony cały, poniesiony przez Wnioskodawcę, wydatek na nabycie tej nieruchomości. Należy w tym zakresie zastosować proporcję odpowiadającą zbytemu przez Wnioskodawcę udziałowi we współwłasności nieruchomości.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych we wniosku wyroków NSA o sygn. II FSK 745/18 z dnia 26.02.2020 r. oraz sygn. II FSK 933/18 z dnia 12.02.2020 r. stwierdzić należy, że treść tych orzeczeń nie odnosi się wprost do problemu będącego podstawą niniejszego rozstrzygnięcia. Ponadto orzeczenia sądów administracyjnych stanowią rozstrzygnięcia wyłącznie w konkretnych sprawach, w zakresie stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tych sprawach mają moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Ponadto należy podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko Wnioskodawcy, nie wywołuje natomiast skutków prawnych wobec żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.