0114-KDIP3-1.4011.629.2021.1.AC

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lipca 2021 r. (data wpływu 29 lipca 2021 r.)o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem działalności jest „Pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana” - zgodzie z kodem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) sklasyfikowana pod symbolem 86.90.E oraz „Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi” (PKD 68.20.Z) i inne: „Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane” (PKD 85.59.B), „Działalność wspomagająca edukację” (PKD 85.60.Z).

W grudniu 2020 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła na rynku wtórnym nieruchomość gruntową zabudowaną. Zgodnie z aktem notarialnym, na nieruchomość tę składa się: działka o powierzchni 400 metrów kwadratowych oraz posadowiony na tym gruncie budynek mieszkalny jednorodzinny w zabudowie wolnostojącej (dalej łącznie jako: Nieruchomość). Cena Nieruchomości została ustalona łącznie, bez podziału na cenę budynku i gruntu.

Budynek mieszkalny o powierzchni 131 metrów kwadratowych składa się z: salonu połączonego z kuchnią i kotłowni - na parterze oraz 4 pokoi - na piętrze. Ponadto, posiada on także garaż, który został przerobiony przez poprzednich właścicieli na biuro.

Nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego małżonków, przy czym w akcie notarialnym uwzględniono, że małżonkowie zakupili Nieruchomość na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Budynek został oddany do użytkowania w 2004 r. i od tego roku był użytkowany przez poprzedniego właściciela, na co Wnioskodawczyni dysponuje dokumentami potwierdzającymi ten fakt.

Budynek zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), jest kwalifikowany jako budynek mieszkalny (podgrupa 11).

Wnioskodawczyni będzie wykorzystywać całą powierzchnię ww. budynku na cele własnej działalności gospodarczej, zarówno w zakresie poradni psychologicznej jak i wynajmu, w ten sposób, że połowa budynku - zostanie przeznaczona na gabinety poradni psychologicznej, a druga połowa - na wynajem.

W kwestii wynajmu, Wnioskodawczyni pragnie jeszcze dodać, że przez okres najbliższych miesięcy (do roku) najemcami będą osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (wynajem na ich cele mieszkaniowe). Po upływie tego okresu, Wnioskodawczyni będzie wynajmować połowę powierzchni budynku innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą (na cele ich własnej działalności gospodarczej).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku wykorzystywania budynku, w ten sposób, że połowa jego powierzchni (50%) zostanie przeznaczona na gabinety poradni psychologicznej, a pozostała część (50%) budynku zostanie przeznaczona na wynajem osobom fizycznym na ich własne cele mieszkaniowe - Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w wysokości 10% wartości początkowej środka trwałego na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)?
2. Czy w przypadku wykorzystywania budynku, w ten sposób, że połowa jego powierzchni (50%) zostanie przeznaczona na gabinety poradni psychologicznej, a pozostała część (50%) budynku zostanie przeznaczona na wynajem innym podmiotom, które będą ją wykorzystywać na cele własnej działalności gospodarczej - Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w wysokości 10% wartości początkowej środka trwałego na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wprowadzenia po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a następnie rozpoczęcia amortyzacji budynku mieszkalnego (który będzie wykorzystywany w całości w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą) - Wnioskodawczyni będzie mogła stosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

W konsekwencji, w przypadku wykorzystywania budynku, w ten sposób, że połowa jego powierzchni (50%) zostanie przeznaczona na gabinety poradni psychologicznej, a pozostała część (50%) budynku zostanie przeznaczona na wynajem osobom fizycznym na ich własne cele mieszkaniowe - Wnioskodawczyni będzie miała prawo do zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w wysokości 10% wartości początkowej środka trwałego na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto, zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o PIT, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Wobec tego, w sytuacji, gdy wyłącznie Wnioskodawczyni będzie wykorzystywać w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej budynek, który małżonkowie nabyli do majątku wspólnego, to wówczas - stosownie do art. 22g ust. 11 ustawy o PIT - wartość odpisów amortyzacyjnych ustaloną w sposób powyżej opisany, Wnioskodawczyni ma prawo zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. budynki, o ile stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok oraz są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) - określony środek zostanie zakwalifikowany.

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Należy jednak przy tym podkreślić, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § I Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Budynek będący własnością Wnioskodawczyni, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), jest kwalifikowany jako budynek mieszkalny (podgrupa 11).

Ustawa o PIT przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestią tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT podatnicy, z zastrzeżeniem, art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: (`(...)`) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4- 10 lat (..).

Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: (..) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z powyższego, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% oraz dla budynków (lokali) innych niż wymienione w ust. 4 - czyli mieszkalnych, można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone. Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.

Oznacza to zatem, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego oraz dla budynku (lokalu) mieszkalnego, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek (lokal) ten był wcześniej używany.

Mając powyższe na względzie, w opinii Wnioskodawczyni, przedmiotowy budynek mieszkalny, spełnia definicję używanego środka trwałego, gdyż przed nabyciem budynek ten był użytkowany przez poprzedniego właściciela (od 2004 roku), zatem był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy, przed wprowadzeniem go do ewidencji przez Wnioskodawczynię.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną - w wysokości 10%, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat Powyższe stanowisko potwierdza przykładowo interpretacja indywidualna DKIS z dnia 13 listopada 2020r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.629.2020.1.MT, w której DKIS potwierdził, że: „(`(...)`)Tym samym dopuszczalne jest ustalenie przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal mieszkalny jako środek trwały zostanie bowiem pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem Wnioskodawca będzie mógł na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10% dla lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.”

Reasumując, z uwagi na fakt, że opisany budynek mieszkalny, zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a przed dniem jego wprowadzenia był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat) - Wnioskodawczyni będzie mogła na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o PIT, ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10%, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W konsekwencji, w przypadku wykorzystywania budynku, w ten sposób, że połowa jego powierzchni (50%) zostanie przeznaczona na gabinety poradni psychologicznej, a pozostała część (50%) budynku zostanie przeznaczona na wynajem osobom fizycznym na ich własne cele mieszkaniowe - Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w wysokości 10% wartości początkowej środka trwałego na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

W zakresie Pytania 2:

Analogicznie, jak Wnioskodawczyni wskazała w uzasadnieniu stanowiska w zakresie Pytania 1 powyżej, zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku wykorzystywania budynku, w ten sposób, że połowa jego powierzchni (50%) zostanie przeznaczona na gabinety poradni psychologicznej, a pozostała część (50%) budynku zostanie przeznaczona na wynajem innym podmiotom, które będą ją wykorzystywać na cele własnej działalności gospodarczej - Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w wysokości 10% wartości początkowej środka trwałego na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

· musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

· nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

· musi być należycie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarcza, której celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych definicja środków trwałych została określona w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji, oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji.

Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

· stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

· został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

· jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

· przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

· składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Jednocześnie pod uwagę należy wziąć treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem działalności jest „Pozostała działalność w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowana” oraz „Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi” i inne: „Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane”, „Działalność wspomagająca edukację”.

W grudniu 2020 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła na rynku wtórnym nieruchomość gruntową zabudowaną. Zgodnie z aktem notarialnym, na nieruchomość tę składa się: działka o powierzchni 400 metrów kwadratowych oraz posadowiony na tym gruncie budynek mieszkalny jednorodzinny w zabudowie wolnostojącej. Cena Nieruchomości została ustalona łącznie, bez podziału na cenę budynku i gruntu. Nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego małżonków, w akcie notarialnym uwzględniono, że małżonkowie zakupili Nieruchomość na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Budynek został oddany do użytkowania w 2004 r. i od tego roku był użytkowany przez poprzedniego właściciela, na co Wnioskodawczyni dysponuje dokumentami potwierdzającymi ten fakt. Budynek zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, jest zakwalifikowany jako budynek mieszkalny. Wnioskodawczyni będzie wykorzystywać całą powierzchnię ww. budynku na cele własnej działalności gospodarczej, zarówno w zakresie poradni psychologicznej jak i wynajmu, w ten sposób, że połowa budynku - zostanie przeznaczona na gabinety poradni psychologicznej, a druga połowa - na wynajem.

W aspekcie powyższego stwierdzić należy, że wartość początkową wskazanego we wniosku składnika majątku - budynku mieszkalnego Wnioskodawczyni winna ustalić zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według ceny nabycia wynikającej z aktu notarialnego. Przy czym pamiętać należy, że działka na której znajduje się przedmiotowy budynek stanowi odrębny środek trwały, nie podlegający amortyzacji, bowiem z mocy prawa grunty nie podlegają amortyzacji (co wynika z powołanego art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po ustaleniu wartości początkowej ww. budynku mieszkalnego jako środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Podstawową metodą amortyzacji jest metoda liniowa określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy.

Artykuł 22i ust. 1 stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla budynków mieszkalnych wynosi 1,5%.

Dla pewnej grupy środków trwałych możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych metodą liniową przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych, które umożliwiają szybszą amortyzację środka trwałego.

Zatem metoda liniowa amortyzacji polega na tym, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W podanej definicji „używane” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Zatem używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Indywidualna metoda amortyzacji środków trwałych jest odmianą metody liniowej. Odpisy dokonywane są w równych ratach od wartości początkowej środka trwałego. Tylko okres amortyzacji zostaje indywidualnie przez podatnika określony. Podatnik może ustalić stawki indywidualnie w przypadku kiedy nabyte środki trwałe były używane lub ulepszone.

Podkreślić należy, że jeżeli podatnik zdecyduje się na wybór indywidualnych stawek amortyzacyjnych, odpisy mogą być dokonywane wyłącznie metodą liniową. Podatnik indywidualnie ustala stopę amortyzacyjną dla danego środka trwałego, uwzględniając przewidywany okres jego używania z uwzględnieniem ograniczeń dotyczących okresu amortyzowania omawianego środka trwałego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego. Tym samym dopuszczalne jest ustalenie przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynek mieszkalny jako środek trwały zostanie bowiem pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem Wnioskodawczyni będzie mogła na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną – maksymalnie 10% dla budynku mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej informacji skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.