Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo zatrudniające wielu pracowników i jest płatnikiem podatku PIT od przychodów uzyskiwanych przez pracowników w ramach stosunku pracy. Spółka dysponuje samochodami służbowymi, które pracownicy wykorzystują zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych po godzinach pracy. Wnioskodawca zamierza uwzględniać koszty eksploatacji samochodu, w tym koszty paliwa, w zryczałtowanej stawce określonej w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ podatkowy uznał, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a, obejmuje również koszty paliwa jako element tego świadczenia.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 946/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 9 kwietnia 2021 r.), stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku (data wpływu 5 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zakresie uwzględnienia w wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującemu pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych kosztów paliwa – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 5 października 2016 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uwzględnienia w wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującemu pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych kosztów paliwa.
Dotychczasowy przebieg postępowania.
W dniu 22 listopada 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał dla Wnioskodawcy interpretację Nr 1462-IPPB4.4511.1158.2016.2.MS2, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uwzględnienia w wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującemu pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych kosztów paliwa za nieprawidłowe.
W interpretacji tej stwierdzono, że w sytuacji gdy Wnioskodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo zużyte w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa stanowi opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość Wnioskodawca jako płatnik powinien ustalić na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja została doręczona 28 listopada 2016 r.
W związku z powyższym rozstrzygnięciem Strona, wezwała organ podatkowy pismem z 12 grudnia 2016 r. (data nadania 12 grudnia 2016 r., data wpływu 16 grudnia 2016 r.) do usunięcia naruszenia prawa.
Po dokonaniu wnikliwej analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie uwzględnienia w wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującemu pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych kosztów paliwa, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z 29 grudnia 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1158.2016.3.MS2.
Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono 3 stycznia 2017 r.
Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z 22 listopada 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1158.2016.2.MS2 Strona złożyła pismem z 1 lutego 2017 r. (data nadania 2 lutego 2017 r., data wpływu 6 lutego 2017 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 13 marca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 946/17, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 22 listopada 2016 r., Nr 1462-IPPB4.4511.1158.2016.2.MS2.
Od powyższego wyroku Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną 22 maja 2018 r., do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Pismem z 2 października 2020 r. znak 0110-KWR3-4021.61.2018.3.JK Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wycofał skargę kasacyjną z 22 maja 2018 r. znak 0110-KWR3-4021.61.2018.2.JK wniesioną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Postanowieniem z 18 listopada 2020 r. sygn. akt II FSK 2420/18 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.
W dniu 9 kwietnia 2021 r. wpłynął do tut. Organu prawomocny od 18 listopada 2020 r. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 946/17.
W myśl art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie uwzględnienia w wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującemu pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych kosztów paliwa wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo zatrudniające wielu pracowników. Spółka jest płatnikiem podatku PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) z tytułu przychodów uzyskiwanych przez jej pracowników w ramach stosunku pracy, łączącego spółkę z pracownikami. Spółka posiada samochody służbowe, z których korzystają pracownicy. Samochody wykorzystywane są do celów służbowych oraz prywatnych po godzinach pracy (np. dojazd od miejsca pracy do miejsca zamieszkania).
Spółka w przypadku korzystania przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych przyjmuje zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazane tam kwoty jako ryczałt stanowiący wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi. Do wskazanego w zależności od pojemności silnika ryczałtu spółka zalicza obecnie koszty związane z wykorzystaniem samochodu, bez uwzględnienia kosztów paliwa, które rozliczane są jako odrębne świadczenie stanowiące przychód pracownika ze stosunku pracy.
Do zryczałtowanej wysokości przychodu z tytułu świadczenia pracodawca zalicza obecnie stałe koszty związane z eksploatacją samochodu (amortyzacja, opłaty związane z najmem). Spółka chce uwzględniać także koszty eksploatacji samochodu (paliwa) w zryczałtowanej stawce wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wszelkie koszty związane z eksploatacją samochodu (koszty naprawy, przeglądów), w tym koszty paliwa pokrywa spółka.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje paliwo jako świadczenie wynikające z tego tytułu?
Zdaniem Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu do celów prywatnych obejmuje także koszty związane z paliwem.
Wykładania art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nieodpłatnym świadczeniem pracownika jest określona wartość pieniężna związana z „wykorzystywaniem samochodu” służbowego do celów prywatnych. W interpretacji Wnioskodawcy teką wartością są także koszty związane z zakupem paliwa, które jest niezbędne do wykorzystania samochodu.
Wykładnia celowościowa, zdaniem Wnioskodawcy wskazuje na objęcie ryczałtem wszelkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystaniem samochodu. W uzasadnieniu projektu wprowadzającego przepis art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że intencją ustawodawcy jest uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, a co za tym idzie ułatwienie funkcjonowanie przedsiębiorcy i nie obarczanie go obowiązkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów.
Wnioskodawca wskazuje także, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów użytkowania samochodu prywatnego do celów służbowych obejmuje wszystkie koszty z tym związane, w tym także koszty paliwa.
Interpretacja art. 12 ust. 2a w kontekście wykładni celowościowej, a także poparta odniesieniem do sytuacji wykorzystania samochodu prywatnego do celów służbowych i sposobem rozliczenia kosztów z tym związanych, prowadzi zdaniem Wnioskodawcy do uwzględnienia jego stanowiska i przyjęcia, że koszty paliwa objęte są regulacją z ww. przepisu i stanowią wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi.
Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w wyroku z 23 listopada 2015 roku, wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (sygn. akt I SA/Wr 1595/15), w którym Sąd przyznał rację podatnikowi i wskazał, że „Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego (`(...)`) skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowałoby założonego celu.”
Interpretacja taka wynika także z wyroku z 5 maja 2016 roku, wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1925/15), w którym Sąd stwierdził, że „Z art. 12 ust. 2a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) wynika, że określony w nim ryczałt z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje także wydatki na paliwo. Na takie rozumienie wskazuje też przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu.”
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 13 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 946/17.
Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, źródłem przychodów jest stosunek pracy.
W myśl art. 11 ust. 1 ustawy, w przypadku pieniędzy i wartości pieniężnych przychód powstaje w momencie ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, natomiast w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń w momencie ich otrzymania. Powyższe oznacza, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane, jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany realny charakter tego rodzaju świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania, jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika.
Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W pozostałych przypadkach wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2a-2c dotyczącego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 12 ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.
Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z tego źródła uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są zatem co do zasady wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Istota sprawy sprowadza się do oceny konsekwencji podatkowych wynikających z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do ryczałtu, według którego naliczany jest pracownikom Wnioskodawcy podatek od nieodpłatnego świadczenia z tytułu korzystania do celów prywatnych z samochodów służbowych, obejmującego zużyte na cele prywatne paliwo.
Istota sporu w niniejszej sprawie, dotycząca interpretacji art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy w ramach wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o którym mowa ww. przepisie mieszczą się poniesione przez pracodawcę koszty paliwa zużytego w związku z wykorzystaniem przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych.
Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
Powyższe zagadnienie było już przedmiotem analiz dokonanych przez sądy administracyjne. Oceny analogicznych stanów faktycznych dokonały m.in. Wojewódzkie Sądy Administracyjne: we Wrocławiu - wyrok z 23 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1595/15; w Warszawie - wyroki: z 5 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1925/15 i z 23 września 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 2142/15; w Poznaniu - wyrok z 11 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Po 1766/15; w Krakowie - wyroki: z 4 września 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 824/16 i z 8 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 1247/16; w Gorzowie Wielkopolskim - wyrok z 21 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Go 363/16; w Kielcach - wyrok z 16 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Ke 1/17 jak również w Gliwicach - wyroki: z 7 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/GI 1071/16, z 8 marca 2017 r., sygn. akt I SA/GI 1550/16 i z 19 października 2017 r., sygn. akt I SA/GI 870/17.
Skład orzekający niniejszej sprawie w pełni podziela przedstawioną wyżej linię orzeczniczą, w której przyjmuje się, iż brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. (mającego zastosowanie także w niniejszej sprawie) w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia.
Przepis ten stanowi, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych". Wprawdzie sam ustawodawca (podobnie, jak i nieodpłatnego świadczenia) nie precyzuje i nie definiuje ściśle, co mieści się pod użytym przez niego pojęciem „wykorzystywanie", jednakże biorąc pod uwagę chociażby fakt, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych obejmuje wszystkie koszty i wydatki poczynione z tytułu korzystania z pojazdu, to zasadnym jest stosowanie nie tylko analogii, ale wręcz tych samych zasad do wykładni przepisów regulujących wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Zatem świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie pracownikowi samochodu, jako przedmiotu użytkowego o określonej wartości, ale również, co istotniejsze, zapewnienie mu możliwości jego prawidłowego używania, w tym także poprzez ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Nie ma bowiem żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków jakim są wydatki na paliwo uznać za stanowiące odrębne świadczenie.
Jak Sąd wskazał, na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu, który powinien zrekompensować całość wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu, tj. odpowiednio dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3 jest to kwota 250 zł miesięcznie, a dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3 - 400 zł miesięcznie. Jest to parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa.
Wykładnia celowościowa omawianej regulacji również wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego pracodawcy do celów prywatnych za jego zgodą.
Według Sądu, niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. Z uzasadnienia przyjętych zmian odnośnie ryczałtu wynika, że ryczałt został skalkulowany w oparciu o tzw. kilometrówkę (obowiązującą przy wykorzystywaniu samochodu prywatnego do celów służbowych), które to stawki zawierają, zarówno amortyzację, jak i koszt paliwa (wyrok WSA w Opolu z 8 lutego 2018 r., sygn. akt I SA/Op 10/18, CBOSA).
Przyjmując zatem za ustawodawcą, że skoro jego intencją było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. W przeciwnym razie, gdyby, jak wywodzi organ, ustawowo wprowadzona w art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. forma ryczałtowego ustalania wartości tego nieodpłatnego świadczenia obejmowała jedynie samo fizyczne użyczenie samochodu, nie tylko nie prowadziłoby to do uproszczenia dotychczasowych procedur ustalania wartości świadczenia, lecz przeciwnie, zmuszałoby ponownie pracodawcę do jego pracochłonnego obliczenia. Nie taki zaś jest cel obciążeń o charakterze ryczałtowym.
Sąd dodatkowo wskazał, że na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74 poz. 397 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 października 2012 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 467/11 odnosząc się do użytego w tym przepisie pojęcia „używać" wskazał, że chodzi tu o aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie. Mając zatem na uwadze takie rozumienie tego pojęcia, tym bardziej do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, umożliwiające używanie samochodu, w tym wydatki na zakup paliwa, opłaty za autostrady, parkingi itp. (patrz - wyrok WSA w Kielcach z 16 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Ke 1/17).
Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z 13 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 946/17 stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia będzie obejmowała także koszty paliwa związane z udostępnianiem pracownikowi przez Wnioskodawcę samochodu służbowego do celów prywatnych.
W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili