0115-KDIT2.4011.356.2021.2.ENB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2021 r. (data wpływu 30 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym w dniu 28 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 28 czerwca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca po uzyskaniu pełnoletności wyjechał z Polski do Wielkiej Brytanii do pracy zarobkowej. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca przebywał od 2015 r. do końca 2020 r. na stałe wynajmując mieszkanie, legalnie pracując, odprowadzając tam podatki. W 2021 r. Wnioskodawca wrócił z emigracji do Polski. Wnioskodawca nigdy nie rozliczał się w Polsce gdyż nigdy nie podejmował tu pracy. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca przebywał więcej jak 183 dni. Z Wielką Brytanią wiązały Wnioskodawcę interesy życiowe, gdyż tam wynajmował mieszkanie (kontrakt z właścicielem od połowy 2019 r., przedłużany co pół roku automatycznie w razie obopólnej zgody), konto bankowe. Wnioskodawca uzyskał również status osoby osiedlonej, dzięki któremu może wrócić do Wielkiej Brytanii w każdej chwili, podjąć pracę, ubiegać się o zasiłki, korzystać ze służby zdrowia. W Polsce Wnioskodawca nie ma dzieci ani żony, i przylatywał jedynie do matki – na krótki okres. W 2021 r. Wnioskodawca rozpoczął pracę w Polsce. W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił również, że w 2020 r. spędził na terytorium Polski mniej niż 183 dni. Ponadto w 2020 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju. W 2020 r. stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajdowało się w Wielkiej Brytanii, gdzie też zazwyczaj przebywał. Tam wynajmował pokój, tam też posiadał stałe ognisko domowe. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca posiadał konto bankowe, ubezpieczenie zdrowotne, większość znajomych i przyjaciół. W Polsce natomiast posiadał konto bankowe w celu udzielania pomocy finansowej matce i służące do pomocy przy spłacie rachunków (wykonywania przelewów), oraz ½ spadku po zmarłym ojcu. W 2020 r. matka Wnioskodawcy samotnie mieszkała w domu odziedziczonym po ojcu. W 2020 r. w Polsce Wnioskodawca nie posiadał żadnych inwestycji, kredytów, ubezpieczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych w 2020 r. za granicą?

Zdaniem Wnioskodawcy, za 2020 r. nie ma obowiązku rozliczania się z dochodów zagranicznych, gdyż przez cały okres przebywał za granicą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 4 ust. 1 podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840, ze zm.), w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Z opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca po uzyskaniu pełnoletności wyjechał z Polski do Wielkiej Brytanii do pracy zarobkowej. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca przebywał od 2015 r. do końca 2020 r. na stałe wynajmując mieszkanie, legalnie pracując, odprowadzając tam podatki. W 2021 r. Wnioskodawca wrócił z emigracji do Polski. Wnioskodawca nigdy nie rozliczał się w Polsce gdyż nigdy nie podejmował tu pracy. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca przebywał więcej jak 183 dni. Z Wielką Brytanią wiązały Wnioskodawcę interesy życiowe, gdyż tam wynajmował mieszkanie (kontrakt z właścicielem od połowy 2019 r., przedłużany co pół roku automatycznie w razie obopólnej zgody), konto bankowe. Wnioskodawca uzyskał również status osoby osiedlonej, dzięki któremu może wrócić do Wielkiej Brytanii w każdej chwili, podjąć pracę, ubiegać się o zasiłki, korzystać ze służby zdrowia. W Polsce Wnioskodawca nie ma dzieci ani żony, i przylatywał jedynie do matki – na krótki okres. W 2021 r. Wnioskodawca rozpoczął pracę w Polsce. W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił również, że w 2020 r. spędził na terytorium Polski mniej niż 183 dni. Ponadto w 2020 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju. W 2020 r. stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajdowało się w Wielkiej Brytanii, gdzie też zazwyczaj przebywał. Tam wynajmował pokój, tam też posiadał stałe ognisko domowe. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca posiadał konto bankowe, ubezpieczenie zdrowotne, większość znajomych i przyjaciół. W Polsce natomiast posiadał konto bankowe w celu udzielania pomocy finansowej matce i służące do pomocy przy spłacie rachunków (wykonywania przelewów), oraz ½ spadku po zmarłym ojcu. W 2020 r. matka Wnioskodawcy samotnie mieszkała w domu odziedziczonym po ojcu. W 2020 r. w Polsce Wnioskodawca nie posiadał żadnych inwestycji, kredytów, ubezpieczeń.

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca od 2015 r. przebywał w Wielkiej Brytanii, a ponadto – jak wskazał w uzupełnieniu – w 2020 r. nie przebywał na terytorium Polski więcej niż 183 dni oraz miał stałe miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował, wynajmował pokój i posiadał stałe ognisko domowe – uznać należy, że Wnioskodawca w 2020 r. nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. W konsekwencji Wnioskodawca w 2020 r. podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że dochody osiągnięte w tym czasie z pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii nie podlegały opodatkowaniu w Polsce. Ponadto jeśli Wnioskodawca w 2020 r. nie osiągnął w Polsce żadnych dochodów nie był zobowiązany do składania za ten rok zeznania podatkowego w Polsce.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.