0114-KDIP3-2.4011.313.2021.3.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 marca 2021 r. (data wpływu 23 marca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 16 maja 2021 r. (data nadania 18 maja 2021 r., data wpływu 19 maja 2021 r.) na wezwanie z 4 maja 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.313.2021.1.MS (data wysłania 4 maja 2021 r., data doręczenia 12 maja 2021 r.) oraz pismem z 23 czerwca 2021 r. (data nadania 25 czerwca 2021 r., data wpływu 28 czerwca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z 4 maja 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.313.2021.1.MS (data nadania 4 maja 2021 r., data doręczenia 12 maja 2021 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z 16 maja 2021 r. (data nadania 18 maja 2021 r., data wpływu 19 maja 2021 r.) oraz pismem z 23 czerwca 2021 r. (data nadania 25 czerwca 2021 r., data wpływu 28 czerwca 2021 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku podatkowym 2020 do dnia 25 lipca 2020 r. Wnioskodawca pozostawał w związku ze swoją żoną. W dniu 25 lipca 2020 r. żona Wnioskodawcy zmarła. Do końca swojego życia żona przebywała w ośrodku opiekuńczo-pielęgnacyjnym, gdzie opłaty za pobyt (3.200 zł/m-c) faktycznie ponosił Wnioskodawca, gdyż emerytura żony wynosiła po waloryzacji w marcu 2020 r.: 1.200 zł/m-c i była niewystarczająca.

Dochód żony za 7 miesięcy wyniósł 9.400 zł, na co złożyła się: emerytura za styczeń i luty: 2x1.100 zł = 2.200 zł, emerytura za marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec: 5x1.200 zł = 6.000 zł i tzw. „13” emerytura za 2020 r.: 1.200 zł. Razem: 9.400 zł. Gdyby ten dochód podzielić na 7 miesięcy, to średnia miesięczna emerytura wynosi 1.340 zł.

W uzupełnieniach Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o następujące informacje:

Żona Wnioskodawcy orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) została uznana za trwale niezdolną do samodzielnej egzystencji, orzeczenie wydano po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej leczeń szpitalnych oraz zaświadczeń o stanie zdrowia od lekarzy leczących.

Data powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji według Orzecznika powstała 1 października 2019 r. niezdolność jest trwała, czyli na czas nieograniczony.

Poniesione wydatki w żadnej formie nie były refundowane, Wnioskodawca nadmienia, że dochodami Wnioskodawcy i Jego żony były tylko emerytury z ZUS.

Za cały okres pobytu żony w ośrodku opiekuńczo-pielęgnacyjnym Wnioskodawca posiada faktury VAT (podatek od towarów i usług).

Do śmierci żony, małżonkowie pozostawali we wspólnocie małżeńskiej.

Ośrodek, w którym przebywała żona to Zakład Opiekuńczo-Leczniczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy we wspólnym rozliczeniu Wnioskodawca może odpisać w ramach ulgi rehabilitacyjnej koszty poniesione za pobyt żony w ośrodku?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca przewidział, że jeżeli podatnik w roku podatkowym nie przekroczył dochodu 14.400 zł (dwunastokrotność renty socjalnej, tj. 12x1.200 zł=14.400 zł), to z ulgi może skorzystać współmałżonek, który faktycznie ponosił te koszty. Ponieważ żona Wnioskodawcy uzyskała dochód w roku podatkowym 2020 w wysokości 9.400 zł, co jest mniejsze od 14.400 zł, w ocenie Wnioskodawcy może On skorzystać z odliczenia od dochodu jako podatnika faktycznie ponoszącego wydatki. Należy zauważyć, że gdyby nie „13” emerytura wypłacona w kwietniu 2020 r. i uwzględniona w dochodzie za 2020 r. to średnia emerytura żony Wnioskodawcy w 2020 roku byłaby poniżej 1.200 zł/m-c.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

Małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26, art. 26e i art. 26h; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków (art. 6 ust. 2 ww. ustawy).

Wniosek, o którym mowa w ust. 2, może być wyrażony przez jednego z małżonków. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi ze złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania (art. 6 ust. 2a ww. ustawy).

Stosownie do art. 6 ust. 3 ww. ustawy, zasada wyrażona w ust. 2 ma zastosowanie również, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości niepowodującej obowiązku uiszczenia podatku.

Stosownie natomiast do art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych (art. 6 ust. 9 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 6a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wniosek o łączne opodatkowanie dochodów małżonków, między którymi istniała w roku podatkowym wspólność majątkowa, może być także złożony przez podatnika, który:

1. zawarł związek małżeński przed rozpoczęciem roku podatkowego, a jego małżonek zmarł w trakcie roku podatkowego;
2. pozostawał w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, a jego małżonek zmarł po upływie roku podatkowego przed złożeniem zeznania podatkowego.

Przy czym stosownie do regulacji art. 6a ust. 2 ww. ustawy, do podatników, którzy złożyli wniosek, o którym mowa wyżej:

1. stosuje się sposób opodatkowania określony w art. 6 ust. 2 ustawy,
2. stosuje się przepisy art. 6 ust. 3, 3a, 8, 9 i 11−13 ustawy,
3. nie stosuje się przepisu art. 6 ust. 4 ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że w razie śmierci podatnika w trakcie roku podatkowego, jego małżonek może złożyć zeznanie podatkowe za dany rok podatkowy, w którym zmarł małżonek, a w zeznaniu tym wykazać łączny dochód małżonków.

Stosowanie do treści art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w danym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Przepisy zawarte w art. 26 ust. 7a-7g ww. ustawy określają warunki oraz wydatki, których poniesienie przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne uprawniają do odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się m.in. wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Biorąc pod uwagę treść art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że prawo do odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych w związku z niepełnosprawnością osoby pozostającą na utrzymaniu podatnika przysługuje tylko wówczas, gdy dochody tej osoby nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1300), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

W związku z powyższym wskazać należy, że stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1300) renta socjalna wynosi 100% kwoty najniższej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy ustalonej i podwyższonej zgodnie z ustawą o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie do art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2019 r. - kwota najniższej renty z tytułu niezdolności do pracy wynosi 1.100,00 zł miesięcznie - dla osób całkowicie niezdolnych do pracy.

Natomiast zgodnie z art. 85 ust. 1 powyższej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2020 r. – kwota najniższej renty z tytułu niezdolności do pracy wynosi 1.200,00 zł miesięcznie – dla osób całkowicie niezdolnych do pracy.

W myśl postanowień art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w roku podatkowym 2020 do dnia 25 lipca 2020 r. Wnioskodawca pozostawał w związku ze swoją żoną. W dniu 25 lipca 2020 r. żona Wnioskodawcy zmarła. Do końca swojego życia żona przebywała w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, gdzie opłaty za pobyt (3.200 zł/m-c) faktycznie ponosił Wnioskodawca, gdyż emerytura żony wynosiła po waloryzacji w marcu 2020 r.: 1.200 zł/m-c i była niewystarczająca. Dochód żony za 7 miesięcy wyniósł 9.400 zł. Żona Wnioskodawcy orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS została uznana za trwale niezdolną do samodzielnej egzystencji, orzeczenie wydano po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej leczeń szpitalnych oraz zaświadczeń o stanie zdrowia od lekarzy leczących. Data powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji według Orzecznika powstała 1 października 2019 r. niezdolność jest trwała, czyli na czas nieograniczony. Poniesione wydatki w żadnej formie nie były refundowane, Wnioskodawca nadmienia, że dochodami Wnioskodawcy i Jego żony były tylko emerytury z ZUS. Za cały okres pobytu żony w ośrodku opiekuńczo-pielęgnacyjnym Wnioskodawca posiada faktury VAT. Do śmierci żony, małżonkowie pozostawali we wspólnocie małżeńskiej.

Z ww. regulacji prawnych wynika, że małżonkowie, którzy pozostawali w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy i między którymi istniała przez cały rok wspólność majątkowa małżeńska mają możliwość złożenia wspólnego zeznania podatkowego. Możliwe jest także opodatkowanie wspólnie ze zmarłym małżonkiem, w sytuacji gdy współmałżonek podatnika zmarł po upływie roku podatkowego, a przed złożeniem zeznania podatkowego.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Tak więc zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa m.in. się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „zakład opiekuńczo-leczniczy” należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2021 r. poz. 711), które regulują zasady funkcjonowania powyższych zakładów.

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać w szczególności na:

1. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
2. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
3. udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia;
4. sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami znajdującymi się w stanie terminalnym oraz opieki nad rodzinami tych pacjentów.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej, świadczenie zdrowotne to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Stosowanie do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne udziela się w przypadku świadczeń, o których mowa w art. 9 ust. 1:

1. pkt 1 - w zakładzie opiekuńczo-leczniczym;
2. pkt 2 - w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym;
3. pkt 3 - w zakładzie rehabilitacji leczniczej;
4. pkt 4 - w hospicjum.

Biorąc pod uwagę treść art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej należy stwierdzić, że zakład opiekuńczo-leczniczy udziela całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnia im produkty lecznicze potrzebne do kontynuacji leczenia, pomieszczenia i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także prowadzi edukację zdrowotną dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowuje te osoby do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych.

W związku z powyższym, mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawca rozliczając się wspólnie z żoną za rok podatkowy 2020 może odliczyć od dochodu wydatki poniesione za pobyt swojej żony w zakładzie opiekuńczo-leczniczym w ramach ulgi rehabilitacyjnej, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te podlegają odliczeniu w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Wysokość poniesionych wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie (zawierające w szczególności: dane identyfikujące kupującego i sprzedającego, rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty), wystawione na osobę uprawnioną do ulgi.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ podatkowy wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.