0112-KDIL2-1.4011.429.2021.3.MKA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2021 r. (data wpływu 15 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismami w dniach: 2 lipca 2021 r. i 14 lipca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwolnieniem przedmiotowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwolnieniem przedmiotowym.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z 21 czerwca 2021 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.492.2021.1.MKA, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 21 czerwca 2021 r., skutecznie doręczono 25 czerwca 2021 r., natomiast 2 lipca 2021 r. i 14 lipca 2021 r. do tut. Organu wpłynęły pisma, stanowiące uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwana dalej Spółką) prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju wykorzystując na podstawie różnych tytułów prawnych samochody. Pracownicy między innymi realizują zadania służbowe przy pomocy prywatnych pojazdów na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Wyjazdy realizowane w granicach miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stałe miejsce pracy kwalifikowane są jako jazdy lokalne. Kwota wypłacona pracownikowi z tytułu zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu do celów służbowych stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych). Zwolnieniem podatkowym objęci są jedynie X, którzy wykorzystują do celów służbowych samochody prywatne stanowiące ich własność lub współwłasność małżeńską. W pozostałych przypadkach zwrot kosztów za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o PIT wolny od opodatkowania jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. Zwolnienie to dotyczy tylko wąskiej grupy pracowników, tj. X na mocy art. (…) ustawy z dnia (…).

Umowy zawarte z pracownikami zatrudnionymi na stanowisku X na używanie w jazdach lokalnych samochodów prywatnych do celów służbowych są uzupełnione o oświadczenia, z których wynika, że pojazdy są własnością pracownika lub stanowią współwłasność małżeńską. Zdaniem Spółki zwolnienie podatkowe z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o PIT ma również zastosowanie w odniesieniu do pracowników (X), którzy używają samochodów stanowiących współwłasność innych osób.

Używanie pojazdów prywatnych do celów służbowych w jazdach lokalnych rozliczane jest w formie ryczałtu miesięcznego lub na podstawie faktycznego przebiegu pojazdu. Stawki stosowane są zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. 2002 nr 27 poz. 271 z późn. zm.).

Przedmiotowy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy pracowników zatrudnionych na stanowisku X używającego pojazdu prywatnego w jazdach lokalnych w aspekcie własności pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przeformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 lipca 2021 r.).

Czy płatnik obliczając zaliczkę na podatek dochodowy powinien zastosować zwolnienie podatkowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 23b do przychodów osiągniętych przez pracowników (…) zatrudnionych na stanowisku X poruszających się pojazdem stanowiącym współwłasność z osobami trzecimi?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko wynikające z wniosku, jak i jego uzupełnień), obowiązek zwrotu kosztów używania przez X prywatnych pojazdów do celów służbowych wynika z art. (…) ustawy z dnia (…)”, zgodnie z którym X używającym własnych pojazdów do celów służbowych, w jazdach lokalnych, może być przyznane prawo do zwrotu kosztów związanych z używaniem tych pojazdów - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego lub do wysokości nieprzekraczającej stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2140 oraz z 2020 r. poz. 875 i 1087), jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o PIT zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 ustawy o PIT stosuje się odpowiednio.

Z literalnego brzmienia ww. przepisu w zakresie przedmiotowego zwolnienia podatkowego wynika, że można go zastosować tylko wtedy, gdy pojazd stanowi własność pracownika.

W kwestii rozumienia terminu „własność” w kontekście zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o PIT, wypowiedział się Dyrektor KIS w interpretacji podatkowej z dnia 24 lutego 2020 r. nr 0113-KDIPT2-2.4011.746.2019.2.AKR. W uzasadnieniu przedmiotowej interpretacji, odwołując się do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm., dalej: k.c.) wskazał, iż „własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Oznacza to, że również w tym przypadku występuje cecha rzeczy określona jako własność, z tym, że przysługująca kilku osobom”. Podsumowując wywód organ stwierdził, iż „W związku z powyższym należy przyjąć, że pracownik używający samochodu dla potrzeb zakładu pracy powinien być jego właścicielem lub współwłaścicielem”.

Z uwagi, że ustawa o PIT nie definiuje „własności” należy odwołać się do Kodeksu cywilnego. W świetle przepisów art. 140 k.c. przez własność rozumie się prawo własności do korzystania z rzeczy z wyłączeniem innych osób zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Podobnie jest w sytuacji, gdy użytkownik samochodu dla potrzeb zakładu pracy jest współwłaścicielem tego samochodu. Zgodnie bowiem z art. 195 k.c. własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Oznacza to, że również w tym przypadku występuje cecha rzeczy określona jako własność, z tym, że przysługująca kilku osobom.

Reasumując Spółka uważa, iż brak jest przeciwwskazań, co do zastosowania przedmiotowego zwolnienia podatkowego w sytuacji istnienia współwłasności pojazdu - bez względu na to z kim ta współwłasność jest ustanowiona i w jakiej części.

Zdaniem Spółki przy naliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pracowników zatrudnionych na stanowisku X, należy uwzględnić przedmiotowe zwolnienie i zwolnić z opodatkowania zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych. Dla zastosowania zwolnienia bez znaczenia pozostaje fakt czy samochód stanowi własność pracownika czy pracownik jest współwłaścicielem pojazdu i w jakiej części.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b, wolne od podatku dochodowego są: „zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika”.

Do podstawowych obowiązków płatnika należy wykonywanie czynności mających na celu usprawnienie poboru podatku od podatnika. Niezależnie od tego, czy pracownik jest zatrudniony w oparciu o umowę o pracę czy o umowy cywilnoprawne, pracodawca jest zobowiązany do naliczania oraz odprowadzania podatku dochodowego od wynagrodzenia pracownika. Nie każde świadczenie wypłacane lub stawiane do dyspozycji pracownika jest dla niego przychodem, od którego należy opłacić podatek. Pracodawca ma obowiązek prawidłowego poboru podatku i zastosowania zwolnienia podatkowego już na etapie naliczenia zaliczki na podatek. Niewłaściwe naliczenie zaliczki na podatek ma konsekwencje prawne oraz prowadzi do roszczeń ze strony pracowników o nienależyte wykonanie obowiązków płatnika.

W związku z powyższym wnosimy o wydanie interpretacji przepisów w zakresie przesłanek umożlwiających zastosowanie zwolnienia podatkowego wynikającego z art. 21 pkt 1 ust. 23b w odniesieniu do prawa własności pojazdu używanego w jazdach lokalnych przez X. Nadmienić należy, że zwolnienie podatkowe nie jest stosowane w odniesieniu do X, którzy używają pojazdów niebędących ich własnością, tj. umowa leasingowa, gdzie właścicielem pojazdu jest bank czy umowa użyczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

W świetle powyższych stwierdzeń przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym pracownik uzyskuje realną korzyść.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownicy Wnioskodawcy – X wykonują swoje obowiązki służbowe przy pomocy prywatnych pojazdów na podstawie umów cywilnoprawnych. Pracownicy są właścicielami lub współwłaścicielami wykorzystywanych przez nich pojazdów. Wyjazdy realizowane w granicach miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stałe miejsce pracy kwalifikowane są jako jazdy lokalne. Używanie pojazdów prywatnych do celów służbowych w jazdach lokalnych rozliczane jest w formie ryczałtu miesięcznego lub na podstawie faktycznego przebiegu pojazdu. Stawki stosowane są zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy, albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

W myśl art. (…) ustawy z (…), X używającym własnych pojazdów do celów służbowych, w jazdach lokalnych, może być przyznane prawo do zwrotu kosztów związanych z używaniem tych pojazdów - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego lub do wysokości nieprzekraczającej stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2140 oraz z 2020 r. poz. 875 i 1087), jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Zacytowany powyżej przepis ustawy (…) odnosi się do zwrotu kosztów przejazdów związanych z wykonywaniem obowiązków zawodowych. Przewiduje on możliwość przyznania takiego zwrotu, w sytuacji używania przez X własnych pojazdów do celów służbowych, w jazdach lokalnych. Należy zatem stwierdzić, że jest to przepis ustawowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że zwolnienie, o którym mowa powyżej jest limitowane. Przysługuje bowiem tylko do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 km przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach. Zarówno miesięczne limity kilometrów na jazdy lokalne, jak i stawki za 1 km zostały określone w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. poz. 271 ze zm.).

Należy podkreślić, że przepisy dotyczące zwolnień podatkowych jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, powinny być interpretowane w sposób ścisły.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu jazd lokalnych dla potrzeb zakładu pracy przysługuje w sytuacji używania przez niego pojazdu stanowiącego jego własność.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia własności, dlatego też należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Stosownie do treści art. 140 ww. Kodeksu, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Zatem, by móc skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownik używający samochód dla potrzeb zakładu pracy musi być właścicielem tego pojazdu, czyli w stosunku do użytkowanego pojazdu musi posiadać uprawnienia, o jakich stanowi ww. przepis Kodeksu cywilnego.

Podobnie sytuacja się przedstawia, gdyby użytkownik samochodu dla potrzeb zakładu pracy był współwłaścicielem tego samochodu. Zgodnie bowiem z art. 195 ww. Kodeksu własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Oznacza to, że również w tym przypadku występuje cecha rzeczy określona jako własność, z tym że przysługująca kilku osobom.

W związku z powyższym należy przyjąć, że pracownik używający samochodu dla potrzeb zakładu pracy powinien być jego właścicielem lub współwłaścicielem. Brak jest podstaw, aby ze zwolnienia podatkowego mógł korzystać pracownik niebędący właścicielem lub współwłaścicielem samochodu.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powyższe przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że – skoro (jak wskazano we wniosku) umowy zawarte z pracownikami zatrudnionymi na stanowisku X na używanie w jazdach lokalnych samochodów prywatnych do celów służbowych są uzupełnione o oświadczenia, z których wynika, że pojazdy są własnością pracownika lub stanowią współwłasność małżeńską - wypłacany przez Wnioskodawcę ryczałt pracownikom zatrudnionym na stanowisku X z tytułu używania samochodu prywatnego (stanowiącego własność lub współwłasność pracownika z osobami trzecimi) dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w niniejszej sprawie, Wnioskodawca przy naliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych ww. pracowników zatrudnionych na stanowisku X powinien uwzględnić przedmiotowe zwolnienie i zwolnić z opodatkowania zwrot kosztów poniesionych przez pracownika-X z tytułu używania samochodów stanowiących jego własność lub współwłasność z osobami trzecimi.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.