0115-KDIT2.4011.136.2021.1.RS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2021 r. (data wpływu 11 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu wydatków – jest prawidłowe.

UZASDNIENIE

W dniu 11 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu wydatków.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, w 2020 r. pracował i stale zamieszkiwał w Niemczech. Aktualnie jednak wrócił do Polski i zamieszkuje tutaj z zamiarem stałego pobytu, jest obywatelem polskim. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca zawarł ze spółką prawa niemieckiego (która jest odpowiednikiem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) umowę o pracę na czas nieokreślony. Zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca został zatrudniony na stanowisko handlowca, a miejsce Jego pracy jest zgodne z miejscem zamieszkania na terytorium Polski. Co do zasady praca będzie przez Wnioskodawcę wykonywana właśnie na terytorium Polski. Pracodawca Wnioskodawcy nie zatrudnia na terenie Polski innych pracowników, nie ma tutaj oddziału ani przedstawicielstwa, nie prowadzi działalności w zorganizowanej formie.

Oprócz postanowień w zakresie czasu pracy, wymiaru urlopu, wynagrodzenia, ochrony danych - Wnioskodawca zawarł z pracodawcą również umowę o przeniesienie na Niego obowiązków płatnika składek i zaliczek na podatek dochodowy. Zgodnie z postanowieniami umowy w tym zakresie, Wnioskodawca będzie otrzymywał przelewem, na rachunek bankowy, obok wynagrodzenia brutto wynikającego z zawartej umowy, także środki na pokrycie kosztów ubezpieczeń społecznych w zakresie w jakim jest ono finansowane przez pracodawcę. W efekcie, na rachunek Wnioskodawcy pracodawca będzie przelewał tzw. kwotę „brutto pracodawcy”. Pracodawca, mocą zawartej umowy, przenosi na Wnioskodawcę jako pracownika obowiązki dotyczące wyliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń oraz składek dotyczących funduszy ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego.

Ze względu jednak na to, że w tym przypadku to pracownik, a nie pracodawca miałby naliczać i przekazywać składki w zakresie ubezpieczeń społecznych (zarówno te, które finansuje pracownik jak i te które finansuje płatnik) to powstaje pytanie odnośnie tego czy środki te przekazywane pracownikowi będą zaliczane do przychodu pracownika.

Od czasu do czasu Wnioskodawca będzie odbywał zagraniczne podróże służbowe na polecenie pracodawcy, najczęściej do H., gdzie znajduje się siedziba zagranicznego pracodawcy, ale możliwe, że także w inne miejsca w Polsce oraz do innych niż Niemcy krajów. Z tytułu odbywanych podróży służbowych na polecenie pracodawcy, Wnioskodawcy będzie przysługiwał zwrot należności na pokrycie kosztów związanych z tą podróżą, tj. zwrot środków za bilety lotnicze oraz kolejowe, zwrot kosztów zakwaterowania, przejazdów taksówką itp. Spółka nie praktykuje wypłacania pracownikom zaliczek na koszty podróży i stosuje system zwrotu poniesionych kosztów z tytułu podróży służbowej na podstawie przedstawionych jej faktur i rachunków, na których to pracodawca będzie wskazany jako nabywca. Wydatki takie każdorazowo udokumentowane będą w postaci rachunków lub faktur. Może także zdarzyć się, że Wnioskodawca będzie podróżował samochodem prywatnym i wówczas pracodawca zwróci mu koszty wyliczone według tzw. kilometrówki (do wysokości limitów wynikających z przepisów polskich). Do dokumentacji rozliczenia delegacji mogą zatem należeć także zestawienia dotyczące ilości przejechanych prywatnym samochodem kilometrów i wyliczenie należnego Wnioskodawcy zwrotu.

W każdym razie środki te będą przelewane na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, które pracownik miałby opłacać w imieniu pracodawcy, w części do której sfinansowania obowiązany jest pracodawca, będą stanowić przychód Wnioskodawcy ze stosunku pracy?
2. Czy otrzymane środki pieniężne od pracodawcy stanowiące należności na pokrycie kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę związanych z odbywaniem podróży służbowych oraz zwrot kosztów przejazdu samochodem prywatnym na cele służbowe, będzie uznawany za przychód Wnioskodawcy ze stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wykonywaniem przez Niego obowiązków płatnika na mocy porozumienia zwartego między nim a zagranicznym pracodawcą, po Jego stronie nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) i nie będzie on zobowiązany do wykazania w zeznaniu rocznym w kwocie przychodu kwoty stanowiącej należność na pokrycie składek na ubezpieczenie społeczne i fundusz pracy, w zakresie w jakim odnosi się to do kwoty obciążającej pracodawcę. Przychodem Wnioskodawcy będzie natomiast kwota brutto wynagrodzenia rozumiana jako obejmująca środki na pokrycie ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego w zakresie obciążającym pracownika, należną zaliczkę na podatek dochodowy oraz kwotę netto Jego wynagrodzenia.

Możliwość przeniesienia obowiązków płatnika na pracownika przez zagranicznego pracodawcę jest zgodna z obowiązującym prawem pracy i ubezpieczeń społecznych, a także regulacji wynikających z akcesji Polski do Unii Europejskiej. Od 1 maja 2004 r. pracodawcy zagraniczni z państw członkowskich Unii, nieposiadający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa, z tytułu zatrudniania w Polsce pracowników zobowiązani są do wypełniania obowiązków płatnika składek w zakresie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczenia zdrowotnego i Funduszu Pracy. Jednak taki pracodawca zagraniczny (niemający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa) może zawrzeć z zatrudnionym pracownikiem oraz osobą świadczącą pracę na innej podstawie niż stosunek pracy umowę, na podstawie której pracownik ten przejmie obowiązki pracodawcy w zakresie ubezpieczeń społecznych, tj. obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń, rozliczania oraz opłacania składek na własne ubezpieczenia, w zastępstwie pracodawcy zagranicznego.

Przywołane powyżej postanowienia wynikają z porozumienia, o którym mowa w art. 21 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U.UE.L 09.284.1). Na mocy tego porozumienia pracownik przejmie od pracodawcy ciążące na nim, jako pracodawcy, obowiązki płatnika składek do ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) z tytułu zatrudnienia Wnioskodawcy (pracownika). W konsekwencji, pracodawca wypłaca Wnioskodawcy, niezależnie od Jego wynagrodzenia za pracę, również środki na pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, składek na Fundusz Pracy, obciążających pracodawcę.

Powołując treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca zauważa, że językowa wykładnia tego przepisu wskazuje, że przychód powinien mieć charakter definitywny. Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym i definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przypadku zawarcia umowy o pracę to na pracodawcy ciążą obowiązki płatnika składek do ZUS jak i pobrania oraz odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tytułu zatrudnienia pracownika. W przypadku podjęcia zatrudnienia u zagranicznego pracodawcy i jednocześnie wykonywania pracy na terenie Polski, dopuszczalne jest zawarcie przez pracownika, z pracodawcą umowy, na podstawie której pracownik przejmuje obowiązki pracodawcy jako płatnika składek i zaliczki na podatek od wynagrodzenia pracownika. W tym celu Wnioskodawca i jego pracodawca zawarli porozumienie, o którym mowa w art. 21 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Na mocy tego porozumienia Wnioskodawca przejął od pracodawcy obowiązki płatnika składek do ZUS z tytułu Jego zatrudnienia.

Stosownie do postanowień art. 16 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych pracodawca ma obowiązek finansowania z własnych środków części składek (tj. w wysokości 9,76% podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, 6,50% podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie rentowe, 1,67% podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie wypadkowe) do ZUS związanych z zatrudnieniem pracownika. Na podstawie art. 17 ust. 1 ww. ustawy składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5, 6 i 9-12, obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do zakładu w całości płatnicy składek.

Biorąc pod uwagę opisane wyżej przepisy prawa oraz stan niniejszej sprawy Wnioskodawca stwierdza, iż otrzymywane przez Niego od zagranicznego pracodawcy środki pieniężne z przeznaczeniem na opłacenie składek ZUS, w zakresie w jakim są to składki obciążające pracodawcę, nie będą zaliczane do przychodów Wnioskodawcy, gdyż przekazane kwoty (oprócz wynagrodzenia) nie mają charakteru trwałego i bezzwrotnego, wskutek czego nie stanowią one przychodu Wnioskodawcy. Przysporzenie bowiem aby mogło być uważane za przychód podatkowy musi mieć charakter definitywny, podczas gdy przekazywane przez zagranicznego pracodawcę środki nie mają takiego charakteru, a pracownik jest swego rodzaju pośrednikiem w wykonaniu obowiązków ciążących na pracodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymanie przez Wnioskodawcę od zagranicznego pracodawcy środków pieniężnych z przeznaczeniem na opłacanie składek społecznych nie stanowi źródła przychodu Wnioskodawcy, potwierdzone zostało również w treści szeregu wydanych na przestrzeni ostatnich lat interpretacji indywidualnych prawa podatkowego:

• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 stycznia 2015 r., IBPBII/1/415-862/14/MK
• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 grudnia 2016 r., 3063-ILPB1-1.4511.260.2016.2.AA

Reasumując, Wnioskodawca stwierdza, że w swoim rozliczeniu rocznym winien wykazać jako przychód otrzymane ze stosunku pracy świadczonej dla niemieckiej spółki na terytorium Polski, kwoty wynagrodzenia, bez uwzględniania środków otrzymanych na pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne, które obciążają pracodawcę, a które Wnioskodawca jedynie wpłaca w imieniu pracodawcy na odpowiedni rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W przypadku otrzymania przez Wnioskodawcę od zagranicznego pracodawcy środków pieniężnych z przeznaczeniem na opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne obciążających pracodawcę (a więc nie tych, które płacone są ze środków pracownika - obciążających jego dochód) środki te nie będą zaliczane do przychodów Wnioskodawcy jeśli w całości zostaną przez Wnioskodawcę przekazane do ZUS, zgodnie z ich przeznaczeniem.

Zdaniem Wnioskodawcy diety i inne należności z tytułu wykonywanej podróży służbowej przez pracownika stanowią źródło przychodu, jednakże podlegają one zwolnieniu na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

• podróży służbowej pracownika,
• podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są: rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167), a w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej - także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 ze zm.).

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, rozporządzenie określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:

• na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;
• poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.

W myśl § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z § 3 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że zwrot Wnioskodawcy poniesionych kosztów z tytułu używania pojazdu niebędącego własnością Wnioskodawcy (prywatnego lub wynajętego samochodu) w podróży służbowej w oparciu o tzw. kilometrówkę, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych. O ewentualnym przychodzie do opodatkowania po stronie pracownika z tytułu otrzymanego od Wnioskodawcy zwrotu kosztów używania tego pojazdu może być mowa dopiero w przypadku, gdy koszty te przekroczą stawki za 1 km przebiegu określone w powyższych przepisach.

Zatem pracownik, któremu z tytułu podróży służbowej zwracane są koszty przejazdów pojazdem niebędącym własnością Wnioskodawcy-uzyskiwać będzie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przychód ten, w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy korzystał będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym do wysokości limitów określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, w powiązaniu z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury, regulującymi maksymalne stawki za 1 km przebiegu.

Stosownie do § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.

Zgodnie z ust. 2 tego paragrafu, w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu.

W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (ust. 3 § 16 cyt. rozporządzenia).

Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli pracodawca lub strona zagraniczna zapewniają pracownikowi bezpłatny nocleg (ust. 4 § 16 ww. rozporządzenia).

Co do zasady, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ewentualne nadwyżki wypłacanych, zwracanych świadczeń ponad limity określone w § 8 ust. 1 i § 16 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednakże w myśl § 8 ust. 2 i § 16 ust. 3 ww. rozporządzenia, w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej powyższe limity.

Oznacza to, że ww. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej dopuszcza zwrot pracownikowi kwot z tytułu noclegu w wysokości wyższej niż limity wskazane w ww. rozporządzeniu, pod warunkiem wyrażenia na to zgody przez pracodawcę, gdy jest to uzasadniony przypadek.

Zatem, jeżeli pracodawca wyrazi zgodę na zwrot kosztów noclegu, stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit określony w cytowanym rozporządzeniu, uznając taki przypadek jako uzasadniony, wówczas otrzymany zwrot ww. kosztów będzie wolny od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe uwagi należy także odnieść do zwrotu kosztów przelotu samolotem lub przejazdu pociągiem z tytułu podróży służbowej w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami/rachunkami, który w ocenie Wnioskodawcy także będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, zwrot kosztów noclegów (w tym kosztów hotelowych), kosztów transportu samolotem, komunikacją miejską, pociągiem, kosztów przejazdów taksówkami, opłat za miejsca parkingowe, opłat za przejazdy autostradą, w czasie podróży służbowej, dokonany przez pracodawcę na rzecz pracownika, będzie korzystał ze zwolnienia pod warunkiem, że zgoda na zwrot kosztów w wysokości przekraczającej powyższe limity będzie podyktowana uzasadnionym przypadkiem. W takim przypadku Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 w zw. z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzone zostało również w treści szeregu wydanych na przestrzeni ostatnich lat interpretacji indywidualnych prawa podatkowego:

• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 grudnia 2018 r., 0113-KDIPT2-3.4011.548.2018.1.AC,
• Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 sierpnia 2018 r., 0113-KDIPT2-3.4011.269.2018.2.RR.

Zatem, otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot wydatków z tytułu podróży służbowych może zostać objęty zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione warunki związane z korzystaniem z tej preferencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Jak wynika z opisu zdarzenia, Wnioskodawca jest osobą fizyczną, w 2020 r., pracował i stale zamieszkiwał w Niemczech. Aktualnie jednak wrócił do Polski i zamieszkuje tutaj z zamiarem stałego pobytu, jest obywatelem polskim. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca zawarł ze spółką prawa niemieckiego (która jest odpowiednikiem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) umowę o pracę na czas nieokreślony. Zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca został zatrudniony na stanowisko handlowca, a miejsce Jego pracy jest zgodne z miejscem zamieszkania na terytorium Polski. Co do zasady praca będzie przez Wnioskodawcę wykonywana właśnie na terytorium Polski. Pracodawca Wnioskodawcy nie zatrudnia na terenie Polski innych pracowników, nie ma tutaj oddziału ani przedstawicielstwa, nie prowadzi działalności w zorganizowanej formie.

Oprócz postanowień w zakresie czasu pracy, wymiaru urlopu, wynagrodzenia, ochrony danych - Wnioskodawca zawarł z pracodawcą również umowę o przeniesienie na Niego obowiązków płatnika składek i zaliczek na podatek dochodowy. Zgodnie z postanowieniami umowy w tym zakresie, Wnioskodawca będzie otrzymywał przelewem, na rachunek bankowy, obok wynagrodzenia brutto wynikającego z zawartej umowy, także środki na pokrycie kosztów ubezpieczeń społecznych w zakresie w jakim jest ono finansowane przez pracodawcę. W efekcie, na rachunek Wnioskodawcy pracodawca będzie przelewał tzw. kwotę „brutto pracodawcy”. Pracodawca, mocą zawartej umowy, przenosi na Wnioskodawcę jako pracownika obowiązki dotyczące wyliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń oraz składek dotyczących funduszy ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego.

Ze względu jednak na to, że w tym przypadku to pracownik, a nie pracodawca miałby naliczać i przekazywać składki w zakresie ubezpieczeń społecznych (zarówno te, które finansuje pracownik jak i te które finansuje płatnik) to powstaje pytanie odnośnie tego czy środki te przekazywane pracownikowi będą zaliczane do przychodu pracownika.

Od czasu do czasu Wnioskodawca będzie odbywał zagraniczne podróże służbowe na polecenie pracodawcy, najczęściej do H., gdzie znajduje się siedziba zagranicznego pracodawcy, ale możliwe, że także w inne miejsca w Polsce oraz do innych niż Niemcy krajów. Z tytułu odbywanych podróży służbowych na polecenie pracodawcy, Wnioskodawcy będzie przysługiwał zwrot należności na pokrycie kosztów związanych z tą podróżą, tj. zwrot środków za bilety lotnicze oraz kolejowe, zwrot kosztów zakwaterowania, przejazdów taksówką itp. Spółka nie praktykuje wypłacania pracownikom zaliczek na koszty podróży i stosuje system zwrotu poniesionych kosztów z tytułu podróży służbowej na podstawie przedstawionych jej faktur i rachunków, na których to pracodawca będzie wskazany jako nabywca. Wydatki takie każdorazowo udokumentowane będą w postaci rachunków lub faktur. Może także zdarzyć się, że Wnioskodawca będzie podróżował samochodem prywatnym i wówczas pracodawca zwróci mu koszty wyliczone według tzw. kilometrówki (do wysokości limitów wynikających z przepisów polskich). Do dokumentacji rozliczenia delegacji mogą zatem należeć także zestawienia dotyczące ilości przejechanych prywatnym samochodem kilometrów i wyliczenie należnego Wnioskodawcy zwrotu.

W każdym razie środki te będą przelewane na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W kontekście powyższego zauważyć należy, że stosownie do przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 423 z późn. zm.), pracodawca ma obowiązek finansowania z własnych środków części składek do ZUS związanych z zatrudnieniem pracownika; natomiast część składek finansowana jest ze środków pracownika.

Natomiast obowiązkowe składki na Fundusz Pracy, ustalone od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, wynoszących w przeliczeniu na okres miesiąca, co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę opłacają pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne za osoby pozostające w stosunku pracy lub stosunku służbowym (art. 104 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – Dz. U. z 2020 r. poz. 1409 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) Nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE. L. 09.284.1 ze zm.) pracodawca, którego siedziba lub miejsce prowadzenia działalności znajdują się poza terytorium właściwego państwa członkowskiego, zobowiązany jest do wypełniania wszystkich obowiązków wynikających z ustawodawstwa mającego zastosowanie do jego pracowników, w szczególności obowiązku zapłacenia składek przewidzianych w tym ustawodawstwie, tak jakby jego siedziba lub miejsce prowadzenia działalności znajdowały się we właściwym państwie członkowskim.

W myśl art. 21 ust. 2 ww. rozporządzenia pracodawca niemający miejsca prowadzenia działalności w państwie członkowskim, którego ustawodawstwo ma zastosowanie, może uzgodnić z pracownikiem, że spoczywający na pracodawcy obowiązek zapłacenia składek może być wypełniany w jego imieniu przez pracownika, bez uszczerbku dla podstawowych obowiązków pracodawcy. Pracodawca powiadamia instytucję właściwą tego państwa członkowskiego o dokonanych uzgodnieniach.

W konsekwencji zagraniczny pracodawca ma te same obowiązki w zakresie poboru i rozliczania składek, deklaracji zgłoszeniowych oraz rozliczeniowych, jak pracodawca polski. Natomiast obowiązki płatnika, który nie posiada w Polsce zakładu, oddziału czy przedstawicielstwa może przejąć pracownik płatnika.

Mając zatem na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że przychodem ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie otrzymywana kwota wynagrodzenia brutto, obejmująca środki na pokrycie ubezpieczeń społecznych oraz ubezpieczenia zdrowotnego w zakresie obciążającym pracownika, należną zaliczkę na podatek dochodowy oraz kwotę netto wynagrodzenia.

Zauważyć również należy, że stosownie do art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1398 ze zm.), za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywającą służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca, a w razie wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, o których mowa w ustawie z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. poz. 85, z późn. zm.) - podmiot obowiązany do wypłaty tych świadczeń.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że składki na ubezpieczenie zdrowotne finansowane są z dochodu ubezpieczonego, a nie ze środków pracodawcy. Oznacza to, że cała składka na ubezpieczenie zdrowotne będzie dla Wnioskodawcy stanowiła przychód ze stosunku pracy.

Natomiast składki na ubezpieczenie społeczne w części w której powinny zostać sfinansowane przez pracodawcę (pokryte z jego środków) oraz składki na fundusz pracy, które zostaną przekazane Wnioskodawcy w celu ich wpłacenia właściwym instytucjom, nie będą stanowiły dla Wnioskodawcy przysporzenia majątkowego a tym samym przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc do skutków podatkowych zwrotu wymienionych we wniosku kosztów poniesionych w związku z odbywaniem podróży służbowych, zauważyć należy, że zwrot takich wydatków stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie jednak – na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Stosownie do art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320 z późn. zm.) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową jest więc taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Jednocześnie, odrębne przepisy, o których mowa w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167).

Zgodnie z § 2 powołanego rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Na podstawie § 3 ust. 1 rozporządzenia środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje (§ 3 ust. 2 rozporządzenia).

Jak stanowi § 3 ust. 3 tego rozporządzenia na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

Zgodnie z § 3 ust. 4 rozporządzenia w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).

W tym zakresie obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4 ust. 2 rozporządzenia).

Stosownie do § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety.

W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.

Na podstawie § 9 ust. 1 rozporządzenia za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży krajowej pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej w wysokości 20% diety.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli na wniosek pracownika pracodawca wyrazi zgodę na pokrycie udokumentowanych kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej (§ 9 ust. 3 rozporządzenia).

Zgodnie z § 16 ust. 1 ww. rozporządzenia, za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.

W myśl § 16 ust. 2 i 3 rozporządzenia, w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu.

W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.

Jak stanowi § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu.

W przypadku gdy pracownik ponosi koszty dojazdu, o których mowa w ust. 1, wyłącznie w jedną stronę, przysługuje ryczałt w wysokości 50% diety (§ 17 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży zagranicznej (§ 17 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 17 ust. 4 ww. rozporządzenia ryczałty, o których mowa w ust. 1-3, nie przysługują, jeżeli pracownik:

1. odbywa podróż zagraniczną służbowym lub prywatnym pojazdem samochodowym, motocyklem lub motorowerem;
2. ma zapewnione bezpłatne dojazdy;
3. nie ponosi kosztów, na pokrycie których są przeznaczone te ryczałty.

W konsekwencji zwrot należności na pokrycie kosztów biletów lotniczych i kolejowych związanych z odbywaniem podróży służbowych korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego.

W odniesieniu natomiast do zwrotu kosztów przejazdów komunikacją miejską, które co prawda nie zostały wprost wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, lecz do których odnosi się przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, wyjaśnić należy, że co do zasady ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta jedynie kwota ryczałtu wynikającego z ww. rozporządzenia. Jednakże w przypadku podróży krajowych, jeżeli na wniosek pracownika pracodawca wyrazi zgodę na pokrycie udokumentowanych kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej, wówczas ze zwolnienia będzie korzystał zwrot udokumentowanych kosztów. W innych przypadkach kwota wypłacona ponad określony przepisami ryczałt stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca odbywający podróż służbową w związku z uzasadnioną potrzebą w miejscowości docelowej (innej niż miejscowość rozpoczęcia podróży) będzie korzystał z taksówek, wówczas otrzymany zwrot poniesionych wydatków w udokumentowanej wysokości będzie korzystał ze zwolnienia przedmiotowego. W takim przypadku uznać bowiem należy, że przedmiotowe koszty mogą stanowić inne wydatki określone lub uznane przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, wymienione w § 2 pkt 2 lit. d) ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Odnosząc się do kosztów noclegów w podróżach służbowych zauważyć należy, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety – w przypadku podróży krajowych, lub w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia – w przypadku podróży zagranicznych. Jednakże, w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit. W konsekwencji, co do zasady ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy, będzie korzystał zwrot kosztów noclegu do wysokości wyznaczonego limitu. Jeśli jednak pracodawca Wnioskodawcy wyrazi zgodę na zwrot kosztów przewyższający ten limit, to ze zwolnienia będzie korzystał zwrot kosztów wypłacony przez pracodawcę w wysokości stwierdzonej rachunkiem.

Ponadto z opisu zdarzenia przyszłego wynika również, że Wnioskodawca może podróżować samochodem prywatnym i wówczas pracodawca zwróci Mu koszty według tzw. kilometrówki (do wysokości limitów wynikających z polskich przepisów).

W sytuacji zatem, gdy pracodawca wyrazi zgodę na przejazd w podróży służbowej samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy, wówczas ze zwolnienia będzie korzystał zwrot poniesionych wydatków do wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Końcowo zauważyć należy, że zwrot uznanych przez pracodawcę i udokumentowanych wydatków w postaci opłat za miejsca parkingowe czy opłat za przejazdy autostradą, o których mowa w § 2 pkt 2 lit. d) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w zw. z § 4 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia również będą korzystały ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.