0114-KDIP3-2.4011.120.2021.1.JM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lutego 2021 r. (data wpływu 5 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego oraz opodatkowania dochodów na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego oraz opodatkowania dochodów na terytorium Polski.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 1 stycznia 2021 r. nastąpiła zmiana w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii. Zmieniła się dotychczas obowiązująca metoda wyłączenia z progresją na metodę proporcjonalnego odliczenia. Zmiana ta powoduje obowiązek rozliczenia w Rzeczypospolitej Polskiej dochodów uzyskanych przez polskich rezydentów m.in. z tytułu pracy najemnej wykonywanej za granicą w każdej sytuacji. Zatem osoba uznana za polskiego rezydenta podatkowego ma obowiązek złożenia zeznania podatkowego również w sytuacji, gdy nie uzyskała dochodów podlegających opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast Wnioskodawca jest bezdzietnym kawalerem, nie jest w związku partnerskim, nie ma rodziców, nie ciążą na Nim zobowiązania alimentacyjne ani kredytowe. Od 2008 r. Wnioskodawca stale zamieszkuje na terytorium Królestwa Danii i nie ma w planach powrotu do Rzeczypospolitej Polskiej. W Królestwie Danii Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie i jest w nim również zameldowany oraz ponosi wszelkie opłaty związane z utrzymaniem lokalu. Dobra ruchome takie jak samochód również zostały zakupione i zarejestrowane w Danii. Wnioskodawca posiada także stałe zatrudnienie w duńskiej firmie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zgodnej z duńskimi przepisami prawa pracy, a co za tym idzie płaci podatki oraz posiada ubezpieczenie zdrowotne na takich samych zasadach jak każdy obywatel Królestwa Danii. Wnioskodawca nie korzysta z ulg podatkowych w formie odliczeń przysługujących pracownikom transgranicznym czy osobom posiadającym rezydencję podatkową poza terytorium Danii. Wnioskodawca wnosi składki do funduszu na wypadek bezrobocia oraz jest członkiem związków zawodowych w Danii. Jednocześnie w Polsce posiada lokal mieszkalny otrzymany w spadku po zmarłych rodzicach. Spadek nastąpił w 2019 roku czyli już w trakcie pobytu w Danii. Wnioskodawca jest również zameldowany w tym lokalu mieszkalnym. Nieruchomość Wnioskodawca postanowił zachować jako inwestycje na przyszłość. Jednak w Polsce nie mieszka, a jedynie bywa okazjonalnie, wypoczynkowo, średnio 14 dni w roku. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej też Wnioskodawca nie uzyskuje dochodu ze stosunku pracy jak i z innych źródeł. Wnioskodawca złożył również we właściwym Urzędzie Skarbowym formularz ZAP-3 w celu aktualizacji miejsca zamieszkania znajdującego się w Danii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących przepisów oraz przedstawieniu faktów dotyczących osoby Wnioskodawcy uznaje się, że posiada ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a co za tym idzie jest nierezydentem podatkowym i nie ciąży na Nim obowiązek składania corocznej deklaracji podatkowej PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) do Urzędu Skarbowego w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest duńskim rezydentem podatkowym i nie ciąży na Nim obowiązek składania corocznej deklaracji PIT do Urzędu Skarbowego w Polsce, gdyż Jego życie osobiste jak i zawodowe jest ściśle związane z aktualnym miejscem zamieszkania. Na terytorium Danii Wnioskodawca osiąga wszelkie dochody i mieszka. Tutaj skoncentrowane jest życie osobiste i zawodowe Wnioskodawcy. Natomiast w Polsce bywa wyłącznie okazjonalnie, wypoczynkowo, średnio 14 dni w roku i nie ma w planach powrotu na stałe. Wnioskodawca jest stanu wolnego i nie ma zobowiązań alimentacyjnych czy kredytowych w Polsce. W Polsce nie osiąga dochodu ze stosunku pracy ani z innych źródeł oraz przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mniej niż 183 dni w roku. Wnioskodawca dołączył dokumenty poświadczające aktualne miejsce zamieszkania oraz potwierdzające rezydencję podatkową w Danii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że od 2008 r. Wnioskodawca stale zamieszkuje na terytorium Królestwa Danii i nie ma w planach powrotu do Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest bezdzietnym kawalerem, nie jest w związku partnerskim, nie ma rodziców, nie ciążą na Nim zobowiązania alimentacyjne ani kredytowe. Wnioskodawca posiada także stałe zatrudnienie w duńskiej firmie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zgodnej z duńskimi przepisami prawa pracy, a co za tym idzie płaci podatki oraz posiada ubezpieczenie zdrowotne na takich samych zasadach jak każdy obywatel Królestwa Danii.

Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada dokument potwierdzający rezydencję podatkową w Danii.

Zatem, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r., Nr 43, poz. 368).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Danią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Odnosząc się do powyższych przepisów oraz nakreślonego zdarzenia przyszłego uznać należy, że ośrodek interesów osobistych Wnioskodawcy od 2008 r. znajduje się w Danii, gdyż stale tam zamieszkuje i nie ma w planach powrotu do Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest bezdzietnym kawalerem, nie jest w związku partnerskim, nie ma rodziców, nie ciążą na Nim zobowiązania alimentacyjne ani kredytowe.

Zatem, w okresie do momentu wyjazdu Wnioskodawcy do Danii, Wnioskodawca spełniał przesłanki wskazane w art. 3 ust. 1a ustawy, pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zatem podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przechodząc do powiązań gospodarczych również należy uznać, że od 2008 r. Wnioskodawca posiada silniejsze powiązania gospodarcze z Danią. Wnioskodawca jest na stałe zatrudniony w duńskiej firmie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zgodnej z duńskimi przepisami prawa pracy, a co za tym idzie płaci podatki oraz posiada ubezpieczenie zdrowotne na takich samych zasadach jak każdy obywatel Królestwa Danii. W Królestwie Danii Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie i jest w nim również zameldowany oraz ponosi wszelkie opłaty związane z utrzymaniem lokalu. Dobra ruchome takie jak samochód również zostały zakupione i zarejestrowane w Danii. Wnioskodawca posiada także stałe zatrudnienie w duńskiej firmie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, zgodnej z duńskimi przepisami prawa pracy, a co za tym idzie płaci podatki oraz posiada ubezpieczenie zdrowotne na takich samych zasadach jak każdy obywatel Królestwa Danii. Wnioskodawca wnosi składki do funduszu na wypadek bezrobocia oraz jest członkiem związków zawodowych w Danii. Jednocześnie w Polsce posiada lokal mieszkalny otrzymany w spadku po zmarłych rodzicach. Nieruchomość Wnioskodawca postanowił zachować jako inwestycję na przyszłość. Jednak w Polsce nie mieszka, a jedynie bywa okazjonalnie, wypoczynkowo, średnio 14 dni w roku. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej też nie uzyskuje dochodu ze stosunku pracy jak i z innych źródeł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że do 2008 r., tj. do momentu wyjazdu na stałe do Danii, Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, zatem podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodu. Natomiast od 2008 r., tj. od momentu stałego zamieszkania na terytorium Danii i przeniesienia tam ośrodka interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawca nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Od tego momentu Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast odnosząc do statusu rezydencji podatkowej wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – certyfikat rezydencji oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. oświadczenie w formie mailowej czy papierowej, dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, oświadczenie podatnika, odpis z właściwego rejestru handlowego, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Podsumowując, od momentu posiadania stałego miejsca zamieszkania na terytorium Danii Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dochody uzyskane w tym okresie ze stosunku pracy w Danii, w świetle przedstawionego zdarzenia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Skoro w ww. okresie Wnioskodawca nie uzyskał dochodów na terytorium Polski, to nie ma obowiązku składania zeznań podatkowych w Polsce.

Rozstrzygnięcie dotyczy również lat następnych, o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 – 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.