INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2020 r., sygn. akt II FSK 1653/18, oddalającym skargę kasacyjną Organu wniesioną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 20 lutego 2018 r. sygn. I SA/Bd 2/18, z wniosku z 28 sierpnia 2017 r., który wpłynął do Organu 29 sierpnia 2017 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania przez pracowników z samochodów służbowych do celów prywatnych i związanych z tym obowiązków płatnika –jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Dotychczasowy przebieg postępowania.
W dniu 29 sierpnia 2017 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania przez pracowników z samochodów służbowych do celów prywatnych i związanych z tym obowiązków płatnika.
W dniu 25 października 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: 0111-KDIB2-3.4011.151.2017.1.PB, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie skutków podatkowych korzystania przez pracowników z samochodów służbowych do celów prywatnych i związanych z tym obowiązków płatnika za nieprawidłowe.
Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 30 października 2017 r. Pismem z 24 listopada 2017 r., które wpłynęło do tut. Organu 30 listopada 2017 r., wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.
Pismem z 15 grudnia 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.151.2017.3.PB dokonano sprostowania oczywistej omyłki zawartej w interpretacji z 25 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4011.115.2017.1.PB.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pismem z 27 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4011.151.2017.4.PB udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z 20 lutego 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 2/18 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Od ww. wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 3 listopada 2020 r., sygn. akt II FSK 1653/18 przyznał rację Sądowi pierwszej instancji i oddalił skargę kasacyjną Organu.
Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 20 lutego 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 2/18 wraz z aktami sprawy wpłynął do Organu 22 lutego 2021 r.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest spółką handlową zajmującą się działalnością produkcyjną oraz handlową w zakresie produkcji silosów zbożowych i urządzeń towarzyszących, poprawiających pełne wykorzystanie zbiorników do magazynowania i pielęgnacji ziarna. Wnioskodawca zamierza nabyć samochody osobowe z przeznaczeniem dla konkretnego pracownika, który będzie go wykorzystywać przy wykonywaniu obowiązków służbowych związanych z obsługą klientów na terenie kraju, ale również dla celów prywatnych, w tym związanych z dojazdem z miejsca zamieszkania do pracy oraz z powrotem.
Nadmienić należy, iż w tym przypadku Wnioskodawca planuje również pokrywać w całości wszelkie koszty związane z eksploatacją pojazdu, a w szczególności związane z zakupem paliwa, kosztami napraw, ubezpieczenia OC i AC samochodu, wymianą opon i materiałów eksploatacyjnych, a także z przeglądami gwarancyjnymi i pogwarancyjnymi, gdyż Wnioskodawca traktować je będzie jako formę wynagradzania pracownika za pracę.
Podstawą do użytkowania samochodu służbowego przez pracowników będzie umowa o powierzeniu samochodu służbowego (dalej: Umowa), zawierana między danym pracownikiem, a Wnioskodawcą oraz regulamin korzystania z osobowych samochodów służbowych. Umowa i regulamin przewidywać będą zasady, jakimi pracownik powinien się kierować podczas korzystania z samochodu służbowego (również do celów prywatnych) oraz podział kosztów, do ponoszenia których zobowiązany jest Wnioskodawca (tj. w szczególności koszty utrzymania i napraw samochodu służbowego, wynikających z normalnego użytkowania pojazdu oraz kosztów paliwa wykorzystywanego przez pracownika do celów prywatnych –w zryczałtowanej, odgórnie ustalonej wartości) oraz pracownik (tj. w szczególności koszty kar i mandatów).
Wnioskodawca zamierza udostępniać pracownikom korzystającym z samochodów służbowych do celów prywatnych samochody stanowiące jego własność. Wnioskodawca nie ustali miesięcznego limitu kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód służbowy do celów prywatnych.
W związku z posiadaniem samochodów Wnioskodawca ponosił będzie m.in. koszty ich nabycia, koszty paliwa, koszty usług naprawy lub konserwacji, koszty innych towarów i usług związanych z eksploatacją oraz koszty ubezpieczeń. Nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie które z tych kosztów oraz jaka ich część związane będą z użytkowaniem samochodów przez pracowników do celów prywatnych.
Używanie samochodu do celów prywatnych obejmie:
- przejazdy w celu załatwienia pozasłużbowych spraw oraz pozostałe przejazdy o charakterze prywatnym, w tym także przejazdy odbywane w czasie dni wolnych od pracy, zwolnień chorobowych, itp.,
- okolicznościowe przejazdy dla użytku prywatnego w czasie urlopu pracownika.
Wnioskodawca nie przewiduje zobowiązania pracowników do sporządzania informacji o przebiegu samochodu, w której wykazywana jest łączna ilość kilometrów przejechanych do celów służbowych, łączna ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych.
Uprawnienie do używania samochodu do celów prywatnych będzie uznawane za dodatkowy składnik wynagrodzenia pracownika, a tym samym przychód z tytułu stosunku pracy. Wartość pieniężna przychodu pracownika z tytułu uprawnienia do używania samochodu do celów prywatnych będzie uwzględniana przy ustalaniu podstawy obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne/zdrowotne.
W związku z powyższym, Wnioskodawca (jako pracodawca) zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamierza obliczać wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikom z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych w wysokości:
- 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm3,
- 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm3.
W przypadku wykorzystywania samochodów do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia będzie ustalana za każdy dzień wykorzystywania samochodów do celów prywatnych w wysokości 1/30 ww. kwot.
Wnioskodawca doliczy kwotę ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodu pracowników.
W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:
Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje udostępnienie samochodu oraz ponoszenie kosztów paliwa wykorzystywanego przez pracownika do celów prywatnych, kosztów napraw, ubezpieczenia OC i AC samochodu, wymiany opon i materiałów eksploatacyjnych, a także z przeglądów gwarancyjnych i pogwarancyjnych i w rezultacie Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, jest zobowiązany zakwalifikować u pracownika z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wyłącznie przychód w wysokości określonej zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ww. oraz pobrać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych? (pytanie oznaczone we wniosku numerem 1)
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Na podstawie art. 11 ust. 1 wspomnianej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, rożnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
W zakresie podatku od osób fizycznych zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca zamierza doliczyć do przychodu Pracowników wykorzystujących samochody służbowe do celów prywatnych kwoty określone w powołanym przepisie, tj
- 250 zł miesięcznie – w przypadku korzystania z samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3.
- 400 zł miesięcznie – w przypadku korzystania z samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3
Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy zatrudnionych w spółce osób. Podstawą do obliczenia zaliczek jest dochód, za który uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), pomniejszone o stosowne koszty uzyskania przychodu.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Zdaniem Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia uzyskanego przez pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a-2b Ustawy o PIT, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli udostępnienie samochodu oraz koszty jego eksploatacji do celów prywatnych pracownika (w szczególności koszty paliwa). Stanowisko to uzasadnia wykładnia językowa powołanego wyżej przepisu, zgodnie z którą wykorzystanie pojazdu oznacza jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem.
W celu udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do wykorzystania go w celach prywatnych konieczne jest zarówno udostępnienie pracownikowi samochodu służbowego, jak i poniesienie przez pracodawcę wszelkich wydatków, które warunkują prawidłową eksploatację pojazdu (w szczególności kosztów paliwa). Gdyby natomiast w art. 12 ust. 2a-2b miała zostać określona wartość świadczenia jedynie z tytułu „udostępnienia” pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, to właśnie takim pojęciem posłużyłby się racjonalny ustawodawca. Wobec powyższego, uznanie wydatków eksploatacyjnych (kosztu paliwa, napraw, przeglądów, części zamiennych, itd.) za dodatkowe świadczenie rozliczane niezależnie od zryczałtowanej kwoty 250 zł lub 400 zł jest nieuprawnione w świetle przepisów, o których wyżej mowa, a ponadto nieuzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia. Każdy z ww. wydatków ponoszonych przez pracodawcę pojedynczo nie ma dla pracownika wartości użytkowej, zyskuje ją dopiero wraz z udostępnieniem pojazdu, który dzięki tym wydatkom eksploatacyjnym staje się zdatny do użytku.
Wydaje się nie być racjonalnym twierdzenie, że zawarta w art. 12 ust. 2a-2b dyspozycja zakłada udostępnienie pracownikowi pojazdu służbowego do wykorzystywania dla celów prywatnych, zwłaszcza, że wykorzystywanie samochodu zakłada przede wszystkim jego używanie w celu przemieszczania się pracownika. Aby tak wykorzystywać pojazd konieczne jest spełnienie pewnych warunków. Po pierwsze ubezpieczenie pojazdu, po drugie wyposażenie go w płyny i materiały eksploatacyjne oraz prawem wymagane (kamizelka odblaskowa, trójkąt ostrzegawczy itp.) jak również wyposażenie go w paliwo. Bez spełnienia ww. warunków pojazd nie jest w stanie poruszać się, czy to z przyczyn technicznych czy też prawnych po drogach, a w konsekwencji nie może być wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wykorzystywanie samochodu”. Z uwagi na powyższe, w celu ustalenia znaczenia tego wyrażenia należy odwołać się do jego znaczenia językowego. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN, słowo „wykorzystywać” oznacza „używać czegoś, posługiwać się czymś”.
Zatem, świadczeniem pracodawcy, którego wartość należy ustalać w formie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT, jest nie tylko udostępnienie samochodu, ale również zapewnienie pracownikowi możliwości jego używania. Używanie samochodu nie jest natomiast możliwe bez paliwa.
W związku z powyższym, przyjmując, że użycie przez ustawodawcę sformułowania „wykorzystywanie samochodu do celów prywatnych”, jest celowym zabiegiem, należy uznać, że na jego podstawie ustalana jest całość przychodu związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego w celach prywatnych – tj. obejmującego korzyści wynikające z zaoszczędzonych kosztów zarówno z tytułu nabycia jak i użytkowania samochodu służbowego – nie wyłączając kosztów paliwa.
Co więcej, należy stwierdzić, że wartość ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b Ustawy o PIT, została zróżnicowana ze względu na pojemność silnika samochodu. W tym miejscu należy zauważyć, że pojemność silnika jest czynnikiem zasadniczo warunkującym zużycie paliwa w samochodzie. Z powyższego wynika, że intencją ustawodawcy było takie zróżnicowanie wartości ryczałtu dla dwóch progów pojemności silnika samochodów służbowych, które bezpośrednio odzwierciedla różnice właśnie w zużyciu paliwa samochodów z pojemnością do 1600 cm3 i powyżej tej granicy. Zakładając racjonalność działań ustawodawcy należałoby stwierdzić, że gdyby wartość ryczałtu nie miała w założeniach ustawodawczych obejmować wartości zużytego paliwa, oba progi ustalone byłyby według innego niż pojemność kryterium.
Ponadto, należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie potwierdza jednolite i ugruntowane stanowisko doktryny wyrażone w wyrokach Wojewódzkich Sądów Administracyjnych. Jak twierdzi w wyroku z dnia 23 listopada 2015 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Wr 1595/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu: „Zryczałtowany zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty – w tym koszty paliwa.” Podobne stanowiska wyrażają w przedmiotowej sprawie wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych wydane w roku 2016: wyrok WSA w Warszawie z 6 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1925/15 – „Świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, lecz zapewnienie możliwości prawidłowego jego używania, a zatem także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków, jakim są wydatki na paliwo, uznać za odrębne świadczenia.”, wyrok WSA w Opolu z 6 maja 2016 r. sygn. akt „Przepis art. 12 PDOFizU nie zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów, używania samochodu do jazd lokalnych czy też pozamiejscowych. Jak słusznie wskazano, pracodawca, w tym wypadku spółka, przekazując samochód służbowy, zgodnie z regulaminem jego użytkowania oddaje poszczególnym pracownikom do użytku pojazd gotowy do jazdy zarówno z zapewnionym paliwem, jak i materiałami eksploatacyjnymi.” Czy też zasadniczo zbieżny z ww. w treści wyrok WSA w Krakowie z dnia 14 września 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 824/16 oraz WSA w Warszawie z dnia 23 września 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2142/15. Kolejne orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, wydane w 2017 roku również potwierdzają tę ugruntowaną linię orzeczniczą, (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 1071/16; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 16 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Ke 1/17; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Op 2/17).
Reasumując, z uwagi na literalne brzmienie przepisu art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT oraz na racjonalny cel wprowadzenia ww. regulacji do ustawy o PIT, jakim jest uproszczenie zasad ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia uzyskiwanego przez pracowników z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych, a także ugruntowane stanowisko sądów administracyjnych, w ocenie Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości, że przychodem pracownika z tytułu używania samochodu do celów prywatnych jest wyłącznie kwota ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o PIT, niepowiększona o wartość paliwa zużytego na jazdy prywatne.
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 20 lutego 2018 r. sygn. I SA/Bd 2/18, w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.