Wnioskodawca, będący Spółdzielnią, posiada organ w postaci Rady Nadzorczej, która liczy od 5 do 11 członków. Członkom Rady Nadzorczej przysługuje wynagrodzenie za uczestnictwo w posiedzeniach oraz zwrot kosztów dojazdu z miejsca zamieszkania do siedziby Banku i z powrotem. Wnioskodawca zapytał, czy ma obowiązek obliczać, pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zwrotów kosztów dojazdu oraz czy może zaliczyć te koszty do kosztów uzyskania przychodu. Organ podatkowy potwierdził, że kwoty zwrotu kosztów dojazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenia, w granicach limitów określonych w przepisach, są zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od tych kwot. Ponadto organ uznał, że Wnioskodawca może zaliczyć te koszty do kosztów uzyskania przychodu.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 18 lipca 2018 r. sygn. akt I SA/Op 166/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 10 grudnia 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2018 r. (data wpływu 26 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2018 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 7 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 26 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczący skutków podatkowych zwrotu członkom Rady Nadzorczej kosztów dojazdu na posiedzenia Rady. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 2 marca 2018 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 7 marca 2018 r.).
Dotychczasowy przebieg postępowania
W dniu 23 marca 2018 r. Dyrektor Izby Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną znak: 0115-KDIT2-2.4011.39.2018.2.MM, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdził bowiem, że kwota zwrotu należności z tytułu dojazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady stanowi dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego nie znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy - jako płatniku – będzie ciążył obowiązek naliczenia od tych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i - stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy – przekazania jej - w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ją pobrano - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby Banku wykonuje swoje zadania.
Wnioskodawca na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego pismem z dnia 24 kwietnia 2018 r. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu (wpływ do tutejszego organu dnia 27 kwietnia 2018 r.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 18 lipca 2018 r. sygn. akt I SA/Op 166/18 uchylił ww. interpretację indywidualną.
Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 18 lipca 2018 r. sygn. akt I SA/Op 166/18 tutejszy organ – pismem z dnia 7 września 2018 r. znak 0110-KWR4.4021.71.2018.2018.2.AF złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Natomiast pismem z dnia 9 września 2020 r. tutejszy organ cofnął ww. skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 1 października 2020 r. sygn. akt II FSK 3388/18 Naczelny Sąd Administracyjny postanowił umorzyć postępowanie kasacyjne.
W dniu 10 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 18 lipca 2018 r., sygn. akt I SA/Op 166/18.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych zwrotu członkom Rady Nadzorczej kosztów dojazdu na posiedzenia Rady wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca (dalej zwany również Bankiem) jest Spółdzielnią. Zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 2 statutu Wnioskodawcy jednym z organów Banku jest Rada Nadzorcza. Rada Nadzorcza składa się z 5 do 11 członków, wybieranych z członków Banku. Żaden członek Rady Nadzorczej nie jest jednocześnie pracownikiem Banku. Rada Nadzorcza sprawuje kontrolę i nadzór nad działalnością Wnioskodawcy.
Na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników, członkom Rady Nadzorczej, oprócz wynagrodzenia za udział członka Rady Nadzorczej w posiedzeniu, przysługuje również zwrot kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej z miejsca zamieszkania członka Rady Nadzorczej do siedziby Wnioskodawcy i z powrotem, w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.
Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się w razie potrzeby, po wcześniejszym ich zwołaniu przez uprawnione do tego osoby. W Banku ustalono, że posiedzenia te odbywają się mniej więcej dwa razy na kwartał, jednak nie jest to regułą. Posiedzenia mogą odbywać się zarówno częściej, jak i rzadziej, w zależności od potrzeby występującej w tym zakresie. Posiedzenia te mają więc charakter incydentalny, nie są sporządzane żadne plany terminów posiedzeń Rady Nadzorczej z wyprzedzeniem, np. w skali roku, czy półrocza. Wszystko zależy od potrzeby występującej w danej chwili i tylko w razie potrzeby zwoływane jest posiedzenie członków Rady Nadzorczej. Z tego względu nie da się z góry przewidzieć ilości posiedzeń w skali np. roku.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odpowiedź udzielona została w odrębnym piśmie.
Zdaniem Wnioskodawcy, należności uzyskane z tytułu członkostwa w Radzie Nadzorczej Banku zalicza się do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże niektóre z tych przychodów korzystają ze zwolnienia od podatku. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Zwolnienie od podatku stosuje się pod warunkiem, że otrzymane świadczenie nie zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostało poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodu (art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Co istotne, użyte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy pojęcie „podróży” dotyczy wszelkich podróży osób niebędących pracownikami i nie jest tożsame z podróżą służbową pracowników, której definicję określa Kodeks pracy. W ocenie Wnioskodawcy może to być także podróż związana z dojazdem członka Rady Nadzorczej na posiedzenie tej Rady oraz z powrotem do miejsca zamieszkania. Zatem kwota wypłacona członkowi Rady Nadzorczej z tytułu kosztów podróży na posiedzenia Rady korzysta ze zwolnienia od podatku, do wysokości określonej w przepisach powołanego rozporządzenia. Powyższe wnioski - w ocenie Wnioskodawcy - jednoznacznie wynikają zarówno z literalnej, jak i systemowej wykładni ww. przepisów, w związku z czym – w opinii Wnioskodawcy – uznać należy, że zwrot kosztów dojazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenia, do kwot określonych w rozporządzeniu jest zwolniony od podatku dochodowego.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczące skutków podatkowych zwrotu członkom Rady Nadzorczej kosztów dojazdu na posiedzenia Rady – jest prawidłowe.
Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji w opisanym zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 2 – działalność wykonywana osobiście.
Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.
Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (dalej zwany również Bankiem) jest Spółdzielnią. Zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 2 statutu Wnioskodawcy jednym z organów Banku jest Rada Nadzorcza. Rada Nadzorcza składa się z 5 do 11 członków, wybieranych z członków Banku. Żaden członek Rady Nadzorczej nie jest jednocześnie pracownikiem Banku. Rada Nadzorcza sprawuje kontrolę i nadzór nad działalnością Wnioskodawcy.
Na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników, członkom Rady Nadzorczej, oprócz wynagrodzenia za udział członka Rady Nadzorczej w posiedzeniu, przysługuje również zwrot kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej z miejsca zamieszkania członka Rady Nadzorczej do siedziby Wnioskodawcy i z powrotem, w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.
Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się w razie potrzeby, po wcześniejszym ich zwołaniu przez uprawnione do tego osoby. W Banku ustalono, że posiedzenia te odbywają się mniej więcej dwa razy na kwartał, jednak nie jest to regułą. Posiedzenia mogą odbywać się zarówno częściej, jak i rzadziej, w zależności od potrzeby występującej w tym zakresie. Posiedzenia te mają więc charakter incydentalny, nie są sporządzane żadne plany terminów posiedzeń Rady Nadzorczej z wyprzedzeniem, np. w skali roku, czy półrocza. Wszystko zależy od potrzeby występującej w danej chwili i tylko w razie potrzeby zwoływane jest posiedzenie członków Rady Nadzorczej. Z tego względu nie da się z góry przewidzieć ilości posiedzeń w skali np. roku.
Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz zacytowane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy że przychodem członka Rady Nadzorczej jest każde świadczenie otrzymywane w związku z pełnioną przez niego funkcją, są to zatem zarówno świadczenia pieniężne, jak i nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z wypełnianiem powierzonych mu obowiązków.
Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:
Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).
Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:
Dla prawidłowego rozstrzygnięcia, czy w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży” ujęte w tym przepisie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 lipca 2018 r. sygn. akt I SA/Op 166/18 stwierdził, że: (…) zwolnienie z opodatkowania diet i innych należności, wypłacanych za czas podróży osobom innym, niż pracownicy, następuje w granicach limitów przewidzianych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, o ile spełnione są warunki wymienione w art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f., to jest, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:
Jednocześnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w ww. wyroku stwierdził, że w treści art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. ustawodawca wyodrębnił dwa rodzaje podróży uzasadniające zwolnienie przychodów uzyskanych za czas podróży, mianowicie „podróż służbową" oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem". Zauważył przy tym, że według jednej z dyrektyw wykładni językowej tj. zakazu wykładni synonimicznej, zakłada się, że różnym zwrotom nie należy nadawać tego samego znaczenia. Nie można zatem uznać za poprawną takiej wykładni, która prowadzi do ustalenia, że zwroty „podróż służbowa" oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem" będą miały to samo znaczenie.
W pierwszej kolejności należy rozważyć zakres pojęcia „podróż" zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ulega wątpliwości, że zwrot ten nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach. Zatem właściwą metodą odkodowania jego znaczenia jest sięgnięcie do reguł wykładni językowej. Według internetowego Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pl) podróż to przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie. W Małym Słowniku Języka Polskiego pod red. Elżbiety Sobol (Wyd. Naukowe PWN Warszawa 1995) podróż definiuje się jako: przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca; podróżowanie. Efektem zastosowania wykładni językowej jest więc ustalenie, że podróż to przebycie drogi do jakiegoś odległego miejsca. Wykładnia językowa nie uzasadnia dookreślenia tego pojęcia poprzez takie elementy jak czas odbywania, częstotliwość czy też poprzez zdefiniowanie kierunku podróży. Pozostała treść art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nastręcza trudności interpretacyjnych – wyrażenie „osoba niebędąca pracownikiem" oznacza każdą osobę, która odbywa podróż poza stosunkiem pracy. Dla porządku należy dodać, że zwrot „podróż osoby niebędącej pracownikiem" także nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach.
Zatem stosując reguły wykładni systemowej zewnętrznej należy przyjąć, że pojęcie „podróży służbowej" zostało zdefiniowane w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 108) który stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Niemniej jednak jest to definicja, które może być odnoszona tylko do „podróży służbowej" pracowników, a nie do podróży osoby niebędącej pracownikiem.
Odnosząc się do znaczenia pojęć „podróż osoby niebędącej pracownikiem" i „podróż służbowa" Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wskazał, że nie są one tożsame.
Ww. Sąd podkreślił przy tym, że podróż służbowa realizowana jest w ramach stosunku pracy, którego definicję zawiera art. 22 Kodeksu pracy. Przepis ten stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Umówione miejsce świadczenia pracy jest więc istotnym elementem stosunku pracy, zaś jej wykonywanie poza wyznaczonym miejscem odbywa się na polecenie pracodawcy.
Ustawa podatkowa dla zastosowania analizowanego zwolnienia nie wprowadza warunku, że podróż służbowa musi być dokonana w celu osiągnięcia przychodów. Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f. zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f. (czyli dotyczące podróży osób niebędących pracownikami) ma zastosowanie jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów. Ustawodawca zatem obu ww. przypadków (podróży służbowej i podróży osoby niebędącej pracownikiem) nie traktuje w sposób tożsamy.
Zdaniem ww. Sądu, przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 21 ust. 13 tej ustawy nie poprzestaje na wskazaniu podmiotów uprawnionych do zwolnienia, ale także odmiennie zakreśla warunki zwolnienia dla tych podmiotów wskazując, że w przypadku osób niebędących pracownikami podróż musi odbywać się w celu osiągnięcia przychodów, a otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Połączenie dwóch różnych grup podmiotów uprawnionych do zwolnienia w ramach jednej jednostki redakcyjnej wynika z przyjęcia przez ustawodawcę jednorodnego limitu, w ramach którego świadczenia za czas podróży podlegają zwolnieniu.
W ocenie Sądu w świetle powyższych uwag należy przyjąć, że aby osoba niebędąca pracownikiem mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest odbycie przez nią podróży oraz ustalenie, że celem tej podróży jest osiągnięcie przychodu. Nadto otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy nie może być utożsamiana z podróżą służbową.
Biorąc zatem pod uwagę zacytowane powyżej przepisy prawa jak i zdarzenie przyszłe opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przy spełnieniu warunków wynikających z art. 21 ust. 13 ww. ustawy – ma zastosowanie do zwrotu członkom Rady Nadzorczej kosztów dojazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej z miejscowości ich zamieszkania (innej niż ta w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy) do siedziby Wnioskodawcy i z powrotem. Ww. zwolnienie ma zastosowanie do wysokości limitów przewidzianych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Jednocześnie podkreślić należy, że przedmiotowe zwolnienie nie obejmuje zwrotu kosztów za jazdy lokalne.
W konsekwencji Wnioskodawca od kwot objętych ww. zwolnieniem przedmiotowym nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili