0114-KDIP3-2.4011.864.2020.2.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 23 lutego 2021 r., data wpływu 23 lutego 2021 r.) na wezwanie z dnia 16 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.864.2020.1.AK (data wysłania 16 lutego 2021 r., data doręczenia 18 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania na podstawie ugody pozasądowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania na podstawie ugody pozasądowej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.864.2020.1.AK (data nadania 16 lutego 2021 r., data doręczenia 18 lutego 2021 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 23 lutego 2021 r. (data nadania 23 lutego 2021 r., data wpływu 23 lutego 2021 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W jednej z placówek medycznych Wnioskodawczyni wykonała profilaktycznie mammografię, a Placówka ta przez pół roku nie poinformowała Wnioskodawczyni, że ma Ona raka. Utrzymywali, że skoro nie dzwonią to jest wszystko w porządku. Dopiero po pół roku, kiedy Wnioskodawczyni wybierała się na zwykłą wizytę do ginekologa i chciała ten wynik w końcu mieć, to po trzech tygodniach coraz bardziej natarczywego upominania się, że mają go w końcu wydać, Wnioskodawczyni otrzymała wiadomość, że jest chora. Jak powszechnie wiadomo, w leczeniu nowotworów czas ma bardzo duże znaczenie, więc pół roku opóźnienia nie mogło zostać bez znaczenia. Przez zaniedbanie Placówki, Wnioskodawczyni zamiast operacji oszczędzającej (czyli wycięcia kawałka piersi) i otrzymania leków hormonalnych zapobiegających nawrotowi, straciła pierś i miała już przerzut w węźle chłonnym. Dodatkowo z winy Placówki Wnioskodawczyni poniosła straty finansowe, ponieważ przy tego typu raka, jeżeli jest już przerzut to sytuacja nie jest już jasna jakie leki powinno się otrzymać i jeżeli nie chce się dostać wszystkich (a każdy powoduje skutki uboczne, czasem bardzo poważne) to można sobie zrobić badanie na skuteczność danego leku w określony stadium. Niestety nie jest ono refundowane (choć w prawie wszystkich krajach Unii jest) i kosztuje 14 tys. zł. Dla Wnioskodawczyni to dużo, zwłaszcza, że w tym czasie (po prawie 9 latach pracy) została zwolniona, bo po co pracodawcy chory pracownik. Drugim kosztem Wnioskodawczyni będzie koszt rekonstrukcji piersi (Wnioskodawczyni nie wie jeszcze dokładnie ile, bo zrobi ją dopiero po kolejnych badaniach jak się okaże, że nic się już nie dzieje). Rekonstrukcje są refundowane i Wnioskodawczyni od razu ją wykonano, ale w przypadku naciągnięcia skóry bezpośrednio na implant sztuczny efekt widać bardzo wyraźnie nawet w kostiumie kąpielowym. Dodatkowo implant Wnioskodawczyni powyginał się na skutek radioterapii (implanty zwykle odkształcają się przy naświetlaniach), dlatego rekonstrukcje zwykle wykonuje się po niej, ale w przypadku Wnioskodawczyni lekarze sądzili, że radioterapia nie będzie konieczna, niestety wyniki były gorsze niż przewidywali. Po kilku miesiącach pertraktacji szefowie tej placówki medycznej zgodzili się wypłacić Wnioskodawczyni 91 tys. zł.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny o następujące informacje:

Ugoda z placówką medyczną została zawarta, miało to miejsce poza sądem. Zawarte porozumienie miało na celu zaspokojenie wszelkich roszczeń Wnioskodawczyni wobec placówki medycznej.

Kwota została ustalona na drodze negocjacji w następujący sposób:

• 30.000,00 zł to zwrot kosztów (14.000,00 zł wydane przez Wnioskodawczynię na nierefundowane badanie określające najbardziej skuteczne leki przy tym rodzaju raka oraz 16.000,00 zł – kwota jeszcze nie wydana, ustalona orientacyjnie na rekonstrukcję, którą Wnioskodawczyni może wykonać dopiero po leczeniu),

• 60.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za pogorszenie stanu zdrowia i zwiększone ryzyko szybkiego zgonu (ta kwota została ustalona orientacyjnie na podstawie lektury znalezionych w internecie spraw sądowych), oraz

• 1.000,00 zł dołożony na wykonanie badań diagnostycznych w celu sprawdzenia czy choroba postępuje czy nie.

Te kwoty Wnioskodawczyni otrzymała w dwóch przelewach: jeden w dniu 16 grudnia 2020 r. kwota 70.000,00 zł, drugi na kwotę 21.000,00 zł w odległości 2-3 dni od pierwszego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni musi zapłacić podatek od tego odszkodowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie musi Ona płacić podatku. Skoro szczęśliwcy, którzy wygrali w lotto płacą tylko 10%, to pechowcy, którzy na skutek czyjegoś błędu stracili zdrowie (a dodatkowo jest zagrożone ich życie) chyba nie są traktowani gorzej przez ustawodawcę. Zarabianie na czyjejś utracie zdrowia jest bardzo nie w porządku. Dodatkowo skoro państwo nie refunduje chorym na raka testu mammaprint ani porządnej rekonstrukcji z użyciem macierzy ADM, która sprawia, że implant nie jest widoczny przez naciągniętą na niego skórę, choć wiele krajów oferuje bezpłatnie te dwie rzeczy kobietom z rakiem piersi; to i nie będzie wyciągać ręki po pieniądze otrzymane przez chorą osobę. Poza tym spora część tej kwoty to faktycznie zwrot kosztów (14 tys. zł za badanie i kilka tysięcy za rekonstrukcję).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Wskazać przy tym należy, że art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przepisem, w którym ustawodawca sformułował katalog zwolnień podatkowych. Przepis ten, jako stanowiący odstępstwo od zasady równości opodatkowania, powinien być w pierwszej kolejności interpretowany według reguł wykładni językowej, gramatycznej.

Jak stanowi art. 84 Konstytucji RP, wyrażający zasadę powszechności opodatkowania, każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Norma ta zawiera regułę, w myśl której w przypadku zaistnienia stanów określonych w ustawie podmioty objęte zakresem opodatkowania są zobowiązane do poniesienia ciężaru podatkowego. Norma wynikająca z art. 84 Konstytucji RP stanowi również dyrektywę interpretacyjną tekstu prawnego nakazującą traktować opodatkowanie jako zasadę, natomiast wszelkie przywileje w postaci zwolnień, ulg lub wyłączeń podatkowych jako wyjątek od tej zasady, a tym samym jako odstępstwo od normy konstytucyjnej. Tak rozumiana zasada powszechności opodatkowania wywodzona z przepisów Konstytucji zakazuje w szczególności domniemania istnienia przywileju podatkowego. Zastosowanie jakiegokolwiek przywileju winno wprost wynikać z przepisów ustawy podatkowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła z Placówką medyczną ugodę pozasądową. Zawarte porozumienie miało na celu zaspokojenie wszelkich roszczeń Wnioskodawczyni wobec placówki medycznej. Kwota została ustalona w drodze negocjacji między Wnioskodawczynią a Placówką medyczną. Ustaloną kwotę Wnioskodawczyni otrzymała w dwóch przelewach: jeden w dniu 16 grudnia 2020 r. na kwotę 70.000,00 zł, drugi na kwotę 21.000,00 zł w odległości 2-3 dni od pierwszego.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy musi zapłacić podatek od otrzymanego odszkodowania.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydawanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495) z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko zadośćuczynienia/odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. To oznacza, że zwolnieniem nie są objęte wszystkie zadośćuczynienia/odszkodowania, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii świadczeń.

Ustawodawca konsekwentnie wyłączył z katalogu zwolnień przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) zadośćuczynienia/odszkodowania, które zostały otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji, gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zatem aby wypłacone odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
2. podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.

Powyższe potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych, m.in. w prawomocnym wyroku z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 1113/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyjaśnił, że z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że wypłacone odszkodowanie (zadośćuczynienie) korzysta ze zwolnienia w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: jego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz że podstawą jego przyznania nie jest zawarta umowa lub ugoda (inna niż ugoda sądowa).

Odnosząc się do pierwszego warunku, należy zauważyć, że wysokość kwoty pieniężnej, którą otrzymała Wnioskodawczyni nie wynika z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że otrzymana przez nią kwota wynikała z negocjacji przeprowadzonych między stronami: Wnioskodawczynią a Placówką medyczną. Zatem w przedmiotowej sprawie nie została spełniona już pierwsza przesłanka warunkująca zastosowanie zwolnienia.

Również drugi warunek, umożliwiający zastosowanie przedmiotowego zwolnienia, nie został spełniony, gdyż jak wynika ze stanu faktycznego Placówka medyczna podpisała z Wnioskodawczynią porozumienie (ugodę pozasądową), na podstawie której wypłaciła przedmiotowe świadczenie.

Zatem w przypadku, gdy podstawą przyznania odszkodowania jest zawarta umowa lub ugoda inna niż ugoda sądowa, wówczas takie świadczenie nie podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z wyłączeniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ww. ustawy.

Podobne stanowisko zostało potwierdzone, m.in przez Trybunał Konstytucyjny, orzekając niekonstytucyjność art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu, który utracił moc z dniem 11 grudnia 2006 r., który stwierdził w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r., sygn. akt SK 51/06 (LEX Nr 232545), że świadczenia o charakterze odszkodowawczym, do których podatnik nabył prawo w drodze ugody, lecz nie zawartej przed sądem, nadal nie są wolne od podatku. W ocenie Trybunału wyrażonej w powołanym wyżej wyroku bezwarunkowe zwolnienie od podatku sum uzyskanych na podstawie ugody pozasądowej dawałoby zbyt duże pole do nadużyć, stanowiłoby wręcz zachętę do nich.

Zatem już sama okoliczność zawarcia ugody pozasądowej – bez analizowania czy omawiane odszkodowanie mieści się w kategorii odszkodowań, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw – stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ww. ustawy, wyklucza zwolnienie z opodatkowania otrzymanej kwoty.

Skoro przedmiotowa kwota nie stanowi odszkodowania ani zadośćuczynienia, którego wysokość lub zasady wynikają z przepisów odrębnych ustaw, natomiast podstawą przyznania przedmiotowej kwoty jest zawarta polubownie ugoda pozasądowa, wówczas takie świadczenie nie podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać również należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z powyższego przepisu wynika, że ze zwolnienia mogą korzystać również inne odszkodowania, a więc te niewynikające wprost z przepisów prawa, ale tylko wówczas, gdy zostały otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej i nie dotyczą wyjątków wskazanych przez ustawodawcę.

W związku z tym stwierdzić należy, że przedmiotowe odszkodowanie nie mieści się także w katalogu zwolnień przedmiotowych wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis ten jednoznacznie wskazuje, że ze zwolnienia przewidzianego w ww. przepisie mogą korzystać wyłącznie te odszkodowania lub zadośćuczynienia, które zostały otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, a nie pozasądowej, jak ma to miejsce w przedstawionym stanie faktycznym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w swej treści dotyczącej zwolnień przedmiotowych nie zawiera innego przepisu, który miałby zastosowanie do otrzymanych przez Wnioskodawczynię kwot.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że otrzymując przedmiotowe świadczenie, niewątpliwie wystąpiło u Wnioskodawczyni przysporzenie majątkowe, skutkujące powstaniem przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ani pkt 3b ww. ustawy, ani na podstawie innego przepisu. Otrzymane kwoty stanowią dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, Wnioskodawczyni ma obowiązek w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2020, wykazać kwotę przychodu uzyskaną z tytułu przedmiotowego świadczenia.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.