0113-KDIPT2-1.4011.987.2020.3.MAP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2021 r. (data wpływu 15 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 26 stycznia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.987.2020.2.MAP na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 27 stycznia 2021 r. (data doręczenia 4 lutego 2021 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 9 lutego 2021 r. (data wpływu 15 lutego 2021 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 9 lutego 2021 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości gruntowej zaliczanej do kategorii działek budowlanych Bi - inne tereny zabudowane. Powyższy grunt nie jest gruntem Skarbu Państwa i nie jest wykorzystywany na podstawie użytkowania wieczystego. W 2010 r. Wnioskodawczyni wydzierżawiała ww. teren Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w ramach tzw. najmu prywatnego. Spółka na powyższym gruncie wybudowała budynki będące przedmiotem jej działalności gospodarczej. Spółka zgodnie z przepisami prawa podatkowego uwzględniła ww. budynki w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wskazując ich wartości początkowe oraz dokonując od nich odpisów amortyzacyjnych.

W piśmie z dnia 9 lutego 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni dodała, że jako Wydzierżawiająca zawarła ze Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (Dzierżawcą) umowę dzierżawy gruntu. Powyższa umowa dzierżawy gruntu została zawarta w dniu 1 stycznia 2010 r. Od dnia zwarcia ww. umowy do dnia złożenia uzupełnienia wniosku przedmiotem dzierżawy była nieruchomość gruntowa. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy budynek na cudzym gruncie został wybudowany przez Dzierżawcę i jest własnością Dzierżawcy, tj. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Na przedmiotowej nieruchomości został wybudowany jeden budynek przeznaczony dla prowadzenia działalności w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, zgodnie z funkcjonalnością budynku i infrastruktury towarzyszącej, w tym prowadzenie szpitalnych usług medycznych oraz poradni specjalistycznych. Budynek ten jest wydzierżawiony przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 30g ust. 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni jest zobowiązana do obliczania podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, który został wybudowany przez podmiot, któremu wydzierżawiała grunt w ramach tzw. najmu prywatnego?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), jest właścicielką nieruchomości gruntowej oznaczonej księgą wieczystą Nr.., położonej w …, zaliczonej do kategorii działek budowlanych Bi - inne tereny zabudowane, który to grunt nie jest gruntem Skarbu Państwa i nie jest wykorzystywany na podstawie użytkowania wieczystego. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na dzierżawionym od 2010 r. terenie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wybudowała budynek. Dzierżawca, tj. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zgodnie z przepisami podatkowymi uwzględniła wartość wybudowanego przez siebie budynku w swojej ewidencji środków trwałych, wskazując jego wartość początkową wg poniesionych wydatków. Odpisy amortyzacyjne obliczone od wartości początkowej zakończonej inwestycji zalicza do kosztów uzyskania przychodów Dzierżawca, tj. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która go wybudowała. Faktem jest, że Urząd Miasta … obciąża Wnioskodawczynię (Wydzierżawiającą) podatkiem od nieruchomości, który następnie refakturuje na Dzierżawcę, tj. Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

W związku ze zmianą przepisów od dnia 1 stycznia 2019 r., w przypadku gdy wartość nieruchomości przekracza 10 000 000 zł, na mocy art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 30g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - podmiot staje się podatnikiem podatku dochodowego od przychodów z tytułu środka trwałego będącego budynkiem.

W związku z powyższym faktem, wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą ustalenia, czy na podstawie art. 30g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w stanie prawnym obowiązującym w 2019 r.) jest Ona, jako Wydzierżawiająca, zobowiązana do obliczenia podatku od przychodów z budynku, a tym samym, czy powinna ustalić podstawę opodatkowania biorąc pod uwagę wartość początkową budynku, który nie jest na stanie Jej środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od przychodów z budynku na podstawie art. 30g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., z uwagi na fakt, że nie Ona ponosiła wydatki na budowę tego budynku i nie jest jego właścicielem - wydzierżawia Spółce jedynie grunt.

Podstawa opodatkowania podatku dochodowego od przychodów z budynków określona na podstawie art. 30g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustalana na pierwszy dzień każdego miesiąca, powinna być pomniejszana o wartość dokonywanych odpisów amortyzacyjnych w poprzednich miesiącach.

Zgodnie z treścią art. 30g ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą,
3. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
4. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

– zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Przy czym, zgodnie z art. 30g ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku gdy budynek stanowi:

1. współwłasność podatnika – przy obliczaniu wartości początkowej przyjmuje się wartość wynikającą z ewidencji tego podatnika;
2. własność albo współwłasność spółki niebędącej osobą prawną – przy obliczaniu wartości początkowej przypadającej na wspólnika przepis art. 8 przychody z udziału w spółce, w wspólnej własności, przychody z pozarolniczej działalności ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Jak wynika z kolei z art. 30g ust. 9 ww. ustawy, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Treść przepisu art. 30g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy podatników, którzy posiadają budynki na własność lub współwłasność, które zostały przez nich oddane innym podmiotom na postawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Przepis ten wskazuje również, że dotyczy on nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Kryterium warunkującym objęcie budynku podatkiem wynikającym z art. 30g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest opodatkowanie przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem (mieszkalnym i niemieszkalnym), który został oddany do używania (w całości lub w części) na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a przy tym spełnia pozostałe przesłanki, tj. stanowi własność lub współwłasność podatnika, jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą, a także jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W tym miejscu wskazać należy, że podmiotem obowiązanym do zapłaty podatku, o którym mowa w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest ten podmiot, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem.

Wnioskodawczyni dodała również, że umowa dzierżawy gruntu zawarta jest poza działalnością gospodarczą w ramach tzw. najmu prywatnego, opodatkowanego w formie ryczałtu ewidencjonowanego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 30g, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z treścią art. 30g ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
2. jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą,
3. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
4. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

– zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Kryterium warunkującym objęcie budynku podatkiem wynikającym z wyżej cytowanego art. 30g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób jest opodatkowanie przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem (mieszkalnym i niemieszkalnym), który został oddany do używania (w całości lub w części) na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a przy tym spełnia pozostałe przesłanki, tj. stanowi własność lub współwłasność podatnika, jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą, a także jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wskazać w tym miejscu należy, że podmiotem obowiązanym do zapłaty podatku, o którym mowa w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ten podmiot, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem.

Stosownie do art. 30g ust. 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 30g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 30g ust. 6 cytowanej ustawy, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Na podstawie art. 30g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości gruntowej zaliczanej do kategorii działek budowlanych Bi - inne tereny zabudowane. W dniu 1 stycznia 2010 r. wydzierżawiała ww. teren Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w ramach tzw. najmu prywatnego. Spółka na powyższym gruncie wybudowała budynek wykorzystywany w działalności gospodarczej Spółki w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Spółka zgodnie z przepisami prawa podatkowego uwzględniła ww. budynek w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wskazując jego wartość początkową oraz dokonując odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy budynek na cudzym gruncie został wybudowany przez Dzierżawcę i jest własnością Dzierżawcy.

W okolicznościach przedstawionej sprawy mamy do czynienia z sytuacją, w której budynek stanowi środek trwały Dzierżawcy i to on dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Od dnia zwarcia ww. umowy do dnia złożenia uzupełnienia wniosku przedmiotem dzierżawy była nieruchomość gruntowa, nie zaś budynek.

Jako istotne dla sprawy, należy wskazać ponadto, że dla podatku od przychodów z budynków istotne znaczenie ma okoliczność, że dla celów tego podatku, przychód ustala się w odniesieniu do wartości początkowej środka trwałego będącego budynkiem. Środkiem trwałym mogą być m.in. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Uwzględniając zatem, że omawiany podatek dotyczy kategorii budynku, który jest środkiem trwałym, to powinien być rozpatrywany u tego podatnika, który zaliczył budynek do środków trwałych. W konsekwencji, podatnik, który wybudował budynek na cudzym gruncie, który to budynek stanowi u niego środek trwały, jest podatnikiem tego podatku, nie zaś właściciel tego gruntu.

W odniesieniu do budynku wybudowanego przez Dzierżawcę należy odnieść się do art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.; zwanej dalej: „Kodeksem cywilnym”), zgodnie z którym rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Natomiast w myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższej definicji wynika, że na gruncie polskiego prawa (cywilnego, ale również podatkowego) można wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

• grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),

• budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),

• części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).

Stosownie natomiast do art. 47 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Na mocy art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Natomiast w świetle art. 191 Kodeksu cywilnego, własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli los prawny rzeczy nadrzędnej. Zgodnie zatem z zasadą „superficies solo cedit”, gdy władający gruntem poniósł nakłady na tę nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie istniejących budynków lub budowli) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową.

Nie można się zatem zgodzić ze stwierdzeniem Wnioskodawczyni, że nie jest Ona zobowiązana do zapłaty podatku od przychodów z budynku na podstawie art. 30g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., z uwagi na fakt, że nie Ona ponosiła wydatki na budowę tego budynku i nie jest jego właścicielem - wydzierżawia Spółce jedynie grunt. Organ zauważa, że budynek ten jest trwale związany z gruntem, a zatem jest częścią składową nieruchomości gruntowej, będącej przedmiotem umowy dzierżawy i w związku z tym, w świetle art. 47 i 48 Kodeksu cywilnego, nie może być przedmiotem odrębnej własności i innych praw rzeczowych. Dzierżawca nie jest właścicielem, ani użytkownikiem wieczystym wskazanej we wniosku nieruchomości, a jedynym tytułem prawnym władztwa Dzierżawcy tej nieruchomości jest umowa dzierżawy. Zatem, prawnym właścicielem dzierżawionego gruntu i co za tym idzie, również wybudowanego na nim budynku, jest Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro budynek, będący przedmiotem złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanowi środek trwały u Dzierżawcy i to on dokonuje odpisów amortyzacyjnych, na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 30g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w 2019 r.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

• z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.