0115-KDIT3.4011.482.2020.7.AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 13 sierpnia 2020 r. (data wpływu 13 sierpnia 2020 r.) – uzupełnionym pisami z dnia 15 października 2020 r. (data wpływu 15 października 2020 r.), z dnia 19 października 2020 r. (data wpływu 19 października 2020 r.) oraz wpłatą dodatkowej opłaty w dniu 28 października 2020 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie nieruchomości w sytuacji zbycia lokali przez spółkę komandytową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie nieruchomości w sytuacji zbycia lokali przez spółkę komandytową. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 15 października 2020 r. (data wpływu 15 października 2020 r.), z dnia 19 października 2020 r. (data wpływu 19 października 2020 r.) oraz wpłatą dodatkowej opłaty w dniu 28 października 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

MD Sp. z o.o.,

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

MI sp. z o.o.

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

MW sp. z o.o.,

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania

AG

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca 1: MD sp. z o. o. Wnioskodawca 2: MI sp. z o. o. Wnioskodawca 3: MW sp. z o. o. Wnioskodawca 4: AG Wnioskodawcy 1 i 2 są wspólnikami spółki komandytowej pod firmą MW spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa jako komandytariusze. Wnioskodawca 3 jest wspólnikiem spółki komandytowej pod firmą MW spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa jako komplementariusz. Wnioskodawcy 1 i 4 są wspólnikami spółki komandytowej pod firmą MD spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, która jest wspólnikiem spółki komandytowej pod firmą MW spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa jako komandytariusz. Wnioskodawca 1 wniósł do spółki komandytowej pod firmą MW spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa aport w postaci prawa własności do nieruchomości (Nieruchomość I). Wnioskodawca 2 wniósł do spółki komandytowej pod firmą MW spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa aport w postaci prawa własności do nieruchomości (Nieruchomość II). Pozostali wspólnicy wnieśli wkłady pieniężne. Nieruchomości te po wybudowaniu na nich budynku zostaną zaliczone do środków trwałych i wynajęte, a po pewnym czasie sprzedane lub zostaną zaliczone do środków obrotowych i w krótkim czasie sprzedane. Uprzednio, obie nieruchomości zostały przez aportodawców zakupione.

Nieruchomość I i Nieruchomość II to udziały w niezabudowanych gruntach, na których aktualnie trwa budowa 2 budynków mieszkalnych. Po wybudowaniu, część lokali z ww. budynków planuje się zaliczyć do środków trwałych i wynająć (i sprzedać po kilku latach), a część lokali planuje się zaliczyć do środków obrotowych i przeznaczyć od razu do sprzedaży.

Uzupełniając opis zdarzenia przyszłego Spółka wskazała ponadto:

• Spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą określoną w PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) jako „Realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków”.
• Nieruchomość I i II to niezabudowane grunty.
• Lokale zostaną wynajęte lub sprzedane osobom trzecim.
• Lokale, które zostaną zaliczone do środków obrotowych zostaną sprzedane niezwłocznie (w miarę znajdowania nabywców) po oddaniu budynków do użytkowania. Nastąpi to najprawdopodobniej w lutym lub marcu 2021 roku. Lokale, które zostaną zakwalifikowane do środków trwałych będą wynajęte niezwłocznie (w miarę znajdowania najemców) po oddaniu budynków do użytkowania, a po kilku latach (około 5) sprzedane.
• Nieruchomość I i II zostały wniesione do Spółki w celu wybudowania na nich budynków, więc nie zostały zakwalifikowane jako środki trwałe.
• Nie dotyczy (pytanie w wezwaniu: Jeżeli odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca – W jaki sposób ustalono wartość początkową „nieruchomości”?).
• Do kosztów uzyskania przychodów nie zaliczono jeszcze żadnych wydatków ponieważ nie nastąpiła jeszcze żadna sprzedaż. Jakie wydatki i w jakiej wysokości przy sprzedaży zostaną zaliczone do kosztów jest przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.
• Nieruchomość I została zakupiona 6 kwietnia 2016. Nieruchomość II została zakupiona w częściach 15 października 2014 r., 22 grudnia 2015 r. i 31 sierpnia 2016 r.
• Nieruchomość I nie stanowiła środka trwałego u Wnioskodawcy 1. Nieruchomość II stanowiła środek trwały u Wnioskodawcy 2.
• Nieruchomość I – nie dotyczy. Nieruchomość II nie była amortyzowana przez Wnioskodawcę 2 (pytanie w wezwaniu: Czy „Nieruchomość”/”Nieruchomości” była/były amortyzowane przez aportodawców?).
• Obie Nieruchomości zostały wniesione aportem 13 marca 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy wszyscy wspólnicy spółki komandytowej pod firmą MW spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, w przypadku sprzedaży przez tę spółkę lokali w obu Nieruchomościach, będą uprawnieni do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na potrzeby wyliczenia podatku dochodowego z tytułu transakcji sprzedaży tych lokali, wydatków poniesionych przez poszczególnych komandytariuszy na zakup Nieruchomości I oraz Nieruchomości II w proporcjonalnym stosunku do posiadanego udziału w wyniku spółki komandytowej?

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Zainteresowanych – stanowisko przedstawione w uzupełnieniu wniosku – wszyscy wspólnicy będą uprawnieni do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na potrzeby wyliczenia podatku dochodowego z tytułu transakcji sprzedaży obu nieruchomości, wydatków poniesionych przez poszczególnych komandytariuszy na zakup Nieruchomości I oraz Nieruchomości II w proporcjonalnym stosunku do posiadanego udziału w zysku lub stracie spółki komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1526) spółka osobowa to – spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa jest spółką osobową, mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 ww. Kodeksu).

Stosownie do treści art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Spółka komandytowa jako osobowa spółka prawa handlowego nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Jednocześnie pamiętać należy, że spółka komandytowa nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce komandytowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 5a pkt 28 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce – oznacza to:

1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
2. spółkę kapitałową w organizacji,
3. spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Tym samym, wspólnik spółki osobowej jest nie tylko zobowiązany do rozpoznawania przychodów z tytułu uczestnictwa w tego typu spółce, ale również posiada uprawnienie do wykazania kosztów podatkowych z tytułu różnych zdarzeń zachodzących po stronie spółki osobowej. Rozpoznawanie przychodów i kosztów podatkowych oraz sposób ustalania ich wysokości w przypadku wspólników będących podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych zależą jednak od treści przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które odnoszą się do sytuacji podatnika.

Przy czym, przychody i koszty związane z działalnością spółki komandytowej, wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki. W konsekwencji każdy ze wspólników oblicza odrębnie dochód z udziału w spółce i każdy samodzielnie od tego dochodu oblicza podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 23 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której między kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Ponadto przesłanką niezbędną do kwalifikacji danego wydatku jako kosztu podatkowego jest jego faktyczne poniesienie. Należy także zwrócić uwagę, że dany wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów tylko jeden raz.

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oprócz normy ogólnej występują także przepisy szczególne regulujące zasady ustalania kosztów związanych z uczestnictwem w spółkach osobowych.

Stosownie do art. 22 ust. 8a ww. ustawy w przypadku odpłatnego zbycia przez spółkę niebędącą osobą prawną rzeczy i praw będących przedmiotem wkładu do takiej spółki za koszt uzyskania przychodu uważa się:

1. wartość początkową przyjętą przez spółkę w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustaloną zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4, pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych – jeżeli rzeczy te lub prawa były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki;
2. wartość poniesionych wydatków na nabycie albo wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli rzeczy te lub prawa nie były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki.

W tym miejscu należy podkreślić, że o klasyfikacji nieruchomości do środków trwałych lub towarów handlowych decyduje sam podatnik (bądź podmiot, za pośrednictwem którego prowadzi on pozarolniczą działalność gospodarczą, np. spółka komandytowa), który przy podejmowaniu tej decyzji powinien mieć na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określające w szczególności kryteria jakie musi spełniać składnik majątku, aby mógł być uznany za środek trwały. Decyzja w tym zakresie nie może mieć jednak charakteru dowolnego, natomiast decydujące znaczenie dla kwalifikacji tej nieruchomości powinno mieć jej przeznaczenie. Jeżeli spółka zamierza nieruchomość w przyszłości sprzedać i z takim zamiarem zostanie ona wniesiona do spółki – powinna być ona uznana za towar handlowy. Jeżeli natomiast nieruchomość ta ma być wykorzystywana w inny sposób na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej – powinna zostać uznana za środek trwały.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ust. 1 tej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jednocześnie, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia;

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały określone w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 4 omawianej ustawy podatkowej, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne – jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
3. wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że w przypadku odpłatnego zbycia przez Spółkę komandytową wniesionych aportem do tej spółki nieruchomości, stanowiących towar handlowy, kosztem uzyskania przychodu Zainteresowanych – z uwzględnieniem art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – będzie wartość poniesionych wydatków na ich nabycie, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie. Innymi słowy, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, stanowiących towary handlowe kosztami uzyskania przychodu będzie wartość wydatków faktycznie poniesionych na nabycie przedmiotowych nieruchomości niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie. W takiej sytuacji zastosowanie znajdzie bowiem art. 22 ust. 8a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku natomiast odpłatnego zbycia przez Spółkę komandytową wniesionych aportem do tej spółki nieruchomości, stanowiących środki trwałe, kosztem uzyskania przychodu Zainteresowanych – z uwzględnieniem art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – będzie wartość początkowa przyjęta przez spółkę w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4, pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych. W analizowanej sprawie mowa o ustaleniu wartości początkowej zgodnie z literą b) tego przepisu, tj. wg wydatków poniesionych na nabycie przedmiotu wkładu, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie z uwzględnieniem art. 22c ust. 1 omawianej ustawy podatkowej). W takiej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 8a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia przy tym wymaga, że w treści art. 22 ust. 8a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zawarł wymogu „tożsamości” podmiotu wnoszącego wkład i podmiotu pozostającego wspólnikiem na dzień zbycia przez spółkę osobową przedmiotu wkładu. Zatem ww. przepis swoją dyspozycją obejmuje wszystkich wspólników spółki komandytowej, która dokonuje sprzedaży przedmiotu wkładu, stanowiącego majątek spółki. Analizowany przepis musi być rozpatrywany w kontekście art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.