0114-KDWP.4011.59.2020.5.LZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2020 r. (data wpływu 24 czerwca 2020 r.) uzupełnione pismem (data wpływu 4 września 2020 r., data nadania 4 września 2020 r.) na wezwanie nr 0114-KDWP.4011.59.2020.4.LZ z dnia 27 sierpnia 2020 r. (data nadania 27 sierpnia 2020 r., data odbioru 2 września 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wysokości przychodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe;

• kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe;

• możliwości waloryzacji kosztów poniesionych na nabycie lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe;

• wysokości kwoty jaką Wnioskodawca powinien przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe - jest nieprawidłowe;

• w zakresie terminu złożenia korekty zeznania PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-39 – jest nieprawidłowe;

• zakresie terminu na wydatkowanie środków z opłatnego zbycia lokalu mieszkalne na własne cele mieszkaniowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wskazał opis okoliczności dotyczących rozliczenia zeznania PIT-39 za 2018 r. Chronologicznie: w dniu 4 lutego 2015 r. Wnioskodawca podpisał umowę kredytu na lokal mieszkalny (kwota 110 000 zł). W dniu 10 lutego 2015 r. Wnioskodawca podpisał akt notarialny kupna lokalu mieszkalnego (cena 165.000 zł, wkład własny 55.000 zł + 110.000 zł z kredytu, koszty aktu 5.028,95 zł, koszt remontu na podstawie faktur to 6.220,97 zł). W dniu 2 marca 2018 r. Wnioskodawca aktem notarialnym sprzedał lokal mieszkalny (cena 191.000 zł):

1. 84.685,11 zł zgodnie z zapisami aktu przelano od razu na spłatę całkowitą reszty kredytu na ten lokal mieszkalny, nie do rąk Wnioskodawcy tylko na rachunek wskazany przez bank ale był to rachunek Wnioskodawcy i to z niego była robiona całkowita spłata kredytu i to w kwocie nieco innej niż wskazana, ponieważ nie odbyło się to w dniu kiedy bank wystawił zaświadczenie, a każdy następny dzień generuje inną sumę do całkowitej spłaty kredytu;
2. 106.314,89 zł część ceny przelana bezpośrednio na konto Wnioskodawcy (to co zostało na własny użytek z ceny sprzedaży);
3. 121.990,02 zł suma wszystkich rat i spłat kredytu zaciągniętego na 110.000 zł na ten lokal mieszkalny na podstawie wyciągu z konta (raty + nadpłata + całkowita spłata).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Jaką kwotę Wnioskodawca powinien potraktować jako przychód ze sprzedaży: 191.000 zł (całość ceny mimo tego, że część poszła na całkowitą spłatę kredytu na ten lokal mieszkalny), czy 106.314.89 zł czyli nie uwzględniając tej części ceny, która już przy akcie nie została Wnioskodawcy przekazana tylko stanowiła niezależną całkowitą spłatę kredytu?
2. Co powinno stanowić sumę kosztów uzyskania przychodów: 165.000 zł jako cena zakupu, czy 55.000 zł jako część ceny zakupu pochodząca od Wnioskodawcy (wkład własny), gdyż resztę przelał bank bez Jego udziału?
3. Czy biorąc tylko wkład własny Wnioskodawcy należy dodać do niego koszty faktyczne kredytu na to mieszkanie (55.000 zł + 121.990,02 zł), gdyż tak naprawdę to były koszty nabycia tego lokalu mieszkalnego?
4. Czy do tych kosztów (165.000 zł lub 55.000 zł + 121.990,02 zł) Wnioskodawca może dodać koszt aktu 5.028,95 zł oraz koszt remontu na podstawie faktur 6.220,97 zł?
5. Czy całą sumę tych kosztów (z poprzednich punktów) należy podnieść o inflacje z pierwszych 3 kwartałów w roku 2016 i 2017?
6. Czy przy inflacji ujemnej Wnioskodawca obniża te koszty a przy dodatniej podnosi? Wnioskodawca wskazał, że w ustawie zapisano, że koszty podnosimy a nie, że podnosimy lub obniżamy i czy na podstawie tego zapisu należy rozumieć, że ujemną inflację rozumie się jako zerową a tylko podnosimy koszty w przypadku inflacji dodatniej?
7. Jak Wnioskodawca ma uwzględnić tą inflację: koszty x inflacja w 2016 i dopiero ten wynik x inflacja w 2017 r. czy koszty x (inflacja w 2016 + 2017)? (W obu przypadkach wynik końcowy jest inny)?
8. Którą kwotę (który przychód ze sprzedaży nieruchomości) Wnioskodawca powinien traktować jako próg minimalny przyszłych wydatków na własny cel mieszkaniowy aby przy wydatkowaniu tej lub większej kwoty na taki cel być całkowicie zwolniony z podatku, tą która jest całkowitą ceną sprzedaży nieruchomości niezależnie od tego czy zasiliła budżet Wnioskodawcy czy została rozbita na całkowitą spłatę kredytu i „Wnioskodawcy” część (191.000 zł), czy tą która stanowi część ceny sprzedaży nieruchomości i która zasiliła bezpośrednio Jego budżet (106.314,89 zł)? Czy w przypadku pierwszym nie ma ograniczenia, że na poczet wydatków na własny cel mieszkaniowy można wydać z tej kwoty tylko część przelaną bezpośrednio do Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że fizycznie tylko to może z tej puli wydać?
9. Od jakiej do jakiej daty w przypadku Wnioskodawcy może sumować wydatki na własny cel mieszkaniowy na poczet osiągnięcia kwoty przychodu i uniknięcia podatku?
10. Od kiedy do kiedy można złożyć korektę PIT-39 w przypadku Wnioskodawcy? Czy Wnioskodawca musi to zrobić przed upływem okresu dwóch lat na składanie wydatków na własny cel mieszkaniowy czy po tym terminie?

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko będzie bazowało na opisie stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego odnosząc się do prawidłowego według Wnioskodawcy rozliczenia zeznania PIT-39, ponieważ to jest celem całego przedsięwzięcia.

1. Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości jest cała cena sprzedaży – 191.000 zł.
2. Sumę kosztów uzyskania przychodów powinno stanowić 55 000 zł jako część ceny zakupu pochodząca od Wnioskodawcy (wkład własny).
3. Biorąc tylko wkład własny Wnioskodawcy należy dodać do niego koszty faktyczne kredytu na to mieszkanie (55.000 zł + 121 990,02 zł).
4. Do kosztów (55.000 zł + 121.990.02 zł) należy dodać koszt aktu (5.028.95 zł) oraz koszt remontu na podstawie faktur (6.220,97 zł).
5. Całą sumę tych kosztów (z poprzednich punktów) należy podnieść o inflację z pierwszych 3 kwartałów w roku 2016 r. i 2017 r.
6. Koszty podnosimy tylko w przypadku inflacji dodatniej (ujemną taktujemy jako zerową).
7. Koszty należy pomnożyć przez sumę inflacji z lat 2016 i 2017.
8. Jako próg minimalny przyszłych wydatków na własny cel mieszkaniowy aby przy wydatkowaniu tej lub wyższej kwoty na taki cel być całkowicie zwolniony z podatku należy przyjąć część ceny sprzedaży, która zasiliła bezpośrednio budżet Wnioskodawcy (106.314.89 zł) nie uwzględniając części na całkowitą spłatę kredytu. Zdaniem Wnioskodawcy nie ma takiego ograniczenia, że na poczet wydatków na własny cel mieszkaniowy można wydać mniejszą część niż w poprzednim zdaniu, byłoby to nielogiczne i skazujące osoby działające w ten sposób na niemożność zwolnienia z podatku tylko przez to, że są kredytobiorcami.
9. Sumować wydatki można w okresie od 2 marca 2018 r. do 31 grudnia 2020 r.
10. Korekty zeznania PIT-39 można złożyć dowolnie od dnia złożenia tego zeznania do 31 grudnia roku, który będzie 5 (piątym) pełnym rokiem licząc od końca roku, w którym nastąpiło złożenie zeznania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• ustalenia wysokości przychodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe;

• kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe;

• możliwości waloryzacji kosztów poniesionych na nabycie lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe; ;

• wysokości kwoty jaką Wnioskodawca powinien przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe - jest nieprawidłowe; ;

• w zakresie terminu złożenia korekty zeznania PIT-39 – jest nieprawidłowe; ;

• w zakresie terminu na wydatkowanie środków z opłatnego zbycia lokalu mieszkalne na własne cele mieszkaniowe – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powołany wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest ono źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, z powyższego wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości i forma prawna jej nabycia.

W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że w dniu 4 lutego 2015 r. podpisał umowę kredytu na lokal mieszkalny. W dniu 10 lutego 2015 r. Wnioskodawca podpisał akt notarialny kupna lokalu mieszkalnego. W dniu 2 marca 2018 r. aktem notarialnym Wnioskodawca sprzedał ww. lokal mieszkalny. Zgodnie z zapisami aktu część ceny uzyskanej ze sprzedaży przelano od razu na spłatę całkowitą reszty kredytu na ten lokal mieszkalny. Natomiast część ceny przelana bezpośrednio na konto Wnioskodawcy (to co zostało na własny użytek z ceny sprzedaży).

Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że odpłatne zbycie nieruchomości w dniu 2 marca 2018 r. stanowi dla Wnioskodawcy źródło przychodu, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem odpłatne zbycie lokalu mieszkalnego nastąpiło przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie, w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Do wydatków takich można zaliczyć przykładowo koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe itp. Pomiędzy tymi wydatkami dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy.

Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

W związku z powyższym przychodem z odpłatnego zbycia w dniu 2 marca 2018 r. przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego jest jego wartość wyrażona w cenie określonej akcie notarialnym sprzedaży pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia poniesione przez Wnioskodawcę.

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania Nr 1 uznano za nieprawidłowe, gdyż nie uwzględnia ono kosztów odpłatnego zbycia.

Odnosząc się do kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego wskazać należy, że zasady ustalania kosztów uzyskania omawianych przychodów zostały uregulowane w art. 22 ust. 6c-6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ww. ustawy – koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Jak stanowi art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT (podatek od towarów i usług) w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Wskazać należy, że przepis art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sposób jednoznaczny stanowi jakie wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

W świetle zawartej w nim definicji, stanowią je w szczególności udokumentowane koszty nabycia lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem odpłatnego zbycia oraz udokumentowane nakłady, które zwiększyły jego wartość, poczynione w czasie posiadania lokalu mieszkalnego. Koszt nabycia, co do zasady, określa notarialna umowa sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia będzie zatem cena jaką nabywca zapłacił zbywcy za lokal mieszkalny, będący przedmiotem sprzedaży niezależnie od tego, czy zakup ten był sfinansowany kredytem bankowym, czy też środki na jego zakup pochodziły z oszczędności nabywcy. Koszty nabycia lokalu mieszkalnego obejmują nie tylko cenę zakupu, ale również wydatki związane z tym nabyciem, tj. wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego, związanego z nabyciem tej nieruchomości.

Ponadto, do katalogu kosztów uzyskania przychodu w świetle art. 22 ust. 6c ww. ustawy, należy również zaliczyć udokumentowane koszty wytworzenia oraz udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość lokalu mieszkalnego, poczynione w czasie jej posiadania. Jednakże wysokość tych nakładów musi być udokumentowana fakturami VAT, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych.

Z powyższego wynika zatem, że nakłady na nieruchomość mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu pod warunkiem, że:

• zwiększyły jej wartość,

• poniesione zostały w czasie jej posiadania,

• zostały udokumentowane fakturami VAT lub dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych.

W doktrynie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym przez nakłady na nieruchomość należy rozumieć sumę wydatków poniesionych na substancję danej nieruchomości. Uznaje się, że są to nie tylko nakłady ulepszające lub modernizujące nieruchomość, ale również nakłady o charakterze budowlanym, remontowym.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy do pytania Nr 2, Nr 3 i Nr 4 jest nieprawidłowe, gdyż kosztem uzyskania przychodu jest koszt nabycia nieruchomości jako cała cena tej nieruchomości wynikająca z aktu notarialnego nabycia nieruchomości i kosztów remontów powiększonych o poniesione nakłady na tę nieruchomość.

Koszty związane z kredytem bankowym, zaciągniętym na nabycie zbywanej nieruchomości, nie stanowią kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, bowiem są to wydatki związane z pozyskaniem środków pieniężnych na nabycie nieruchomości. Wydatki związane z kredytem bankowym nie mogą być także potraktowane jako nakłady, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy, poczynione w trakcie posiadania zbywanej nieruchomości, gdyż w żaden sposób nie wpływają na podwyższenie wartości samej nieruchomości.

Rozpatrując możliwość waloryzacji przez Wnioskodawcę poniesionych kosztów, należy wskazać, że w myśl natomiast art. 22 ust. 6f ww. ustawy, koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów ogłaszany jest w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” - do 15 października każdego roku (za pierwsze trzy kwartały w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego).

Dokonując literalnej wykładni normy prawnej określonej w art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że przepis ten posługuje się zwrotem „koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c”, z powyższego zwrotu wynika jednoznacznie, że podstawą podwyższenia jest koszt nabycia. W przedmiotowej sprawie kosztem nabycia nie będą zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na remont lokalu mieszkalnego. Wydatki te stanowią bowiem nakłady zwiększające wartość nieruchomości. Oznacza to, że Wnioskodawca nie może dokonać waloryzacji poniesionych nakładów na mieszkanie. Podstawę waloryzacji w niniejszej sprawie stanowi zatem wynikająca z umowy sprzedaży cena jaką Wnioskodawca zapłacił nabywając lokal mieszkalny powiększona jedynie o koszty sporządzenia aktu notarialnego.

Ponadto z art. 22 ust. 6f ww. ustawy wynika, że podwyższenia dokonuje się począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie. Podwyższenia nie dokonuje się o wskaźnik ogłoszony w roku nabycia oraz w roku zbycia. Oznacza to, że zasadność podwyższenia kosztów nabycia lokalu mieszkalnego należy rozpatrywać tylko w odniesieniu do lat 2016-2017.

Zgodnie z komunikatami Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego:

• z dnia 11 października 2016 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2016 r. (M. P. z 2016 r., poz. 982), ogłasza się, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2016 r. w stosunku do I-III kwartału 2015 r. wyniósł 99,1 (spadek cen o 0,9 %);

• z dnia 12 października 2017 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2017 r. (M. P. z 2017 r., poz. 940), ogłasza się, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2017 r. w stosunku do I-III kwartału 2016 r. wyniósł 101,9 (wzrost cen o 1,9 %).

Z powyższych komunikatów wynika ogłoszony wskaźnik za rok 2016 jest ujemny, co uniemożliwia podwyższenie kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za 2016 r. Zatem, Wnioskodawca będzie mógł dokonać podwyższenia kosztów nabycia zgodnie z ww. przepisem tylko za 2017 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 5, Nr 6 i Nr 7 jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do wydatków na własne cele mieszkaniowe wskazać należy, że w myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2018 r., wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Jak z ww. przepisu wynika, aby dochód uzyskany ze sprzedaży lokalu mieszkalnego mógł w całości korzystać ze zwolnienia na własne cele mieszkaniowe należy wydatkować cały przychód. Innymi słowy środków, które Wnioskodawca powinien wydatkować na własne cele mieszkaniowe, nie może pomniejszyć o kwotę, która została przeznaczona na całkowitą spłatę kredytu zaciągniętego na zbywaną nieruchomość.

Reasumując, Wnioskodawca powinien cały przychód ze sprzedaży w 2018 r. lokalu mieszkalnego wydatkować na własne cele mieszkaniowe aby cały uzyskany z tej sprzedaży dochód korzystał ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 8 jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do terminu w jakim Wnioskodawca ma prawo wydatkować środki uzyskane z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego na własne cele mieszkaniowe tut. Organ wyjaśnia, co następuje.

Ustawodawca w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie sprecyzował warunki, od spełnienia których uzależnione jest prawo podatnika do skorzystania z ulgi podatkowej. W pierwszej kolejności istotny jest zapis, z którego wynika, że zwolnienie może obejmować jedynie ten konkretny przychód z odpłatnego zbycia, który będzie wydatkowany począwszy od dnia odpłatnego zbycia. To oznacza, że dla obliczenia dochodu zwolnionego z opodatkowania uwzględnione mogą być jedynie wydatki poniesione najwcześniej w dniu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw. Zwrot „począwszy od” wyraża w swoim znaczeniu pierwszy moment od jakiego można dokonać określonych czynności lub podjąć określone działanie. W powyższym przepisie ograniczeniem nie jest zatem moment uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, ograniczeniem jest moment wydatkowania tego przychodu. Podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia wynikającego z przywołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest fakt wydatkowania (począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie) środków z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych na wskazane w ustawie „własne cele mieszkaniowe” podatnika.

Ponadto zauważyć należy, że cytowany powyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym wiąże skutki prawne w postaci zwolnienia od opodatkowania z faktem przeznaczenia – w warunkach określonych w ustawie – uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych dochodu wyłącznie na własne cele mieszkaniowe wymienione w przepisie art. 21 ust. 25 ww. ustawy.

Przenosząc zatem powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym mogą podlegać wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na własne cele mieszkaniowe – począwszy od dnia odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego, nie później niż w okresie dwóch lat licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, tj. do dnia 31 grudnia 2020 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 9 jest prawidłowe.

Odnosząc się do możliwości złożenia korekty, wskazać należy, że w świetle art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Zgodnie z art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie określonym w ust. 1 (do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym) podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Należny podatek, wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1b ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Natomiast, zgodnie z art. 30e ust. 7 tejże ustawy, w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie.

Wnioskodawca ma prawo dokonania korekty złożonego zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym (PIT-39) za 2018 r., w którym wykazała przychód i dochód z odpłatnego zbycia nieruchomości podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Ww. korektę należy złożyć przed upływem terminu przedawnienia wykazanego w niej zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Stosownie do art. 81 § 2 ww. ustawy, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość ze zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe, ze względu na fakt, że prawo do złożenia korekty zeznania PIT-39 przysługuje Wnioskodawcy do momentu upływu terminu przedawnienia wykazanego w zeznaniu zobowiązania podatkowego, tj. w okresie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a nie jak wskazał Wnioskodawca w okresie 5 pełnych lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło złożenie zeznania.

Końcowo należy zaznaczyć, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie odniósł się do kwot wskazanych przez Wnioskodawcę oraz nie potwierdził prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe tutejszy Organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę. Prawidłowość bądź nieprawidłowość wyliczeń podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej

1. z zastosowaniem art. 119a
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą.