0115-KDIT3.4011.319.2020.2.JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2020 r. (data wpływu 21 kwietnia 2020 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów towarów handlowych otrzymanych w darowiźnie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów towarów handlowych otrzymanych w darowiźnie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, na mocy umowy darowizny, przejęła od swojego ojca zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

W skład darowizny weszły m.in. towary handlowe, zakupione uprzednio przez prowadzącego działalność ojca Wnioskodawczyni. Dodatkowo Wnioskodawczyni przejęła zobowiązania wobec dostawców rzeczonych towarów handlowych.

Wartość towarów handlowych, wchodzących w skład przejętej zorganizowanej części przedsiębiorstwa została skorygowana w zakupach u darczyńcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość przekazanych towarów handlowych, w momencie ich dalszej odsprzedaży przez Wnioskodawczynię stanowić będzie u niej koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawczyni – wartość przejętych wraz z zobowiązaniami towarów handlowych, w momencie ich dalszej odsprzedaży, stanowić będzie koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zauważyć trzeba, że ww. przepis nie wskazuje podmiotu, który musiałby ponieść dane koszty, aby stanowiły one koszt uzyskania przychodów, nie sposób więc przyjąć, że w momencie dokonania darowizny po stronie obdarowanego nie powstają koszty uzyskania przychodu, gdyż nie poniósł on wydatków związanych z nabyciem przedmiotu darowizny. Koszty te zostały niewątpliwie poniesione, na mocy art. 23 ust. 11 cytowanej ustawy nie stanowią one kosztu uzyskania przychodu u darczyńcy.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze szczególnym rodzajem darowizny, darowizną zorganizowanej części przedsiębiorstwa pomiędzy najbliższymi członkami rodziny, która w swej istocie ma zapewnić kontynuację prowadzonej działalności gospodarczej. Przyjęcie założenia, że koszt zakupu towarów handlowych nie stanowi kosztu uzyskania przychodu u kontynuującego prowadzenie działalności gospodarczej, spowodowałoby, że opodatkowaniu podlegałby cały przychód, co stoi w sprzeczności z zasadami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymi opodatkowany jest dochód a nie przychód. Potwierdza to również fakt, że zgodnie z ustawą osoby kontynuujące działalność w przypadku nabycia przedsiębiorstwa w drodze darowizny są uprawnione do amortyzacji nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Dodatkowo nadmienić należy, że w opisywanej sytuacji nie sposób uznać, że obdarowany nie ponosi kosztów nabycia towarów handlowych, bowiem wraz z zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa przejęte zostały zobowiązania wynikające z nabycia rzeczonych towarów handlowych. W tym stanie rzeczy stanowisko pytającego należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W analizowanej sprawie Wnioskodawczyni otrzymała od ojca darowiznę – zorganizowaną część przedsiębiorstwa – tj. m.in. towary handlowe zakupione uprzednio przez ojca.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

W sytuacji opisanej we wniosku, nabycie towarów handlowych w drodze darowizny skutkuje tym, że Wnioskodawczyni nabędzie prawo do rozporządzania towarami handlowymi. W konsekwencji fakt dysponowania tymi towarami będzie zdarzeniem gospodarczym, które należy zarejestrować w dokumentacji podatkowo-księgowej prowadzonej dla celów działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1397, z późn. zm), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów od spełnienia m.in. warunku, że wydatek ten musi zostać poniesiony przez podatnika.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że skoro – w analizowanej sprawie – nabycie towarów handlowych nastąpiło w drodze darowizny (nieodpłatnie), to ich wartość nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, ponieważ nie została spełniona jedna z przesłanek wynikająca z ww. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wymóg faktycznego poniesienia kosztu. Innymi słowy, w sytuacji opisanej we wniosku, nabycie towarów handlowych w drodze darowizny nie będzie miało charakteru odpłatnego, nie można więc mówić o „poniesieniu kosztu”. Z tego względu – przy tym sposobie nabycia – brak odpłatności decyduje o niemożliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu wartości przedmiotowych towarów handlowych.

Natomiast wskazana przez Wnioskodawczynię okoliczność „skorygowania w zakupach” przez darczyńcę wartości darowanych towarów oraz przejęcia przez nią zobowiązań wobec dostawców rzeczonych towarów nie zmienia faktu, że nabycie tych towarów nastąpiło w drodze darowizny, tj. nieodpłatnie, a brak odpłatności decyduje o niemożliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu wartości przedmiotowych towarów handlowych. Ponadto przepisy prawa podatkowego nie wiążą z okolicznością darowizny między osobami fizycznymi zorganizowanej części przedsiębiorstwa sukcesji prawa do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków na nabycie towarów handlowych wchodzących w skład tej zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.