Spółka zadała pytanie dotyczące sposobu traktowania okresu od 01.01.2020 do 31.03.2020 r., w którym odprowadziła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczeń przekraczających limit zwolnienia wynoszący 1.000,00 zł. Organ uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, limit zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych dla świadczeń pracowniczych finansowanych ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych został podniesiony do 2.000 zł już od 01.01.2020 r., a nie od 01.04.2020 r. W związku z tym Spółka nie ma obowiązku korekty zaliczek pobranych w okresie od 01.01.2020 do 31.03.2020 r., natomiast w informacji PIT-11 za 2020 r. powinna uwzględnić nowy limit 2.000 zł.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2020 r. (data wpływu 18 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 18 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Spółka jest podatnikiem podatku CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka wchodzi w skład Grupy Kapitałowej specjalizującej się w produkcji i sprzedaży węgla koksowego do celów energetycznych oraz produkcji i sprzedaży koksu i węglopochodnych. Wnioskodawca świadczy usługi przede wszystkim dla spółek z GK. Spółka od ponad 20 lat prowadzi działalność w zakresie remontów i modernizacji maszyn i urządzeń górniczych, dzięki czemu posiada ugruntowaną wiedzę dotyczącą potrzeb polskiego górnictwa.
W związku z nowelizacją art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 52l ustawy z dnia 31 marca 2020 roku o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz. U. Nr 220, poz. 568) – wartość świadczeń pracownika w związku z działalnością socjalną, sfinansowanych w całości ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych – limit zwolnienia z podatku w 2020 r. i 2021 r. wynosi 2.000 zł (dotychczasowy limit zwolnienia 1.000,00 zł).
Przepis art. 21 ust. 1 pkt 67 na podstawie art. 52l ustawy z dnia 31 marca 2020 roku o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz. U. Nr 220, poz. 568) jest obowiązujący od 01.04.2020 r. Przedmiotowy zapis mówi o zwolnieniu w latach 2020 i 2021.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
W jaki sposób Spółka powinna potraktować okres od 01.01.2020 do 31.03.2020 r., jeżeli Spółka w tym okresie odprowadziła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczeń przekraczających limit zwolnienia (1.000,00 zł), czy właściwym będzie:
Zdaniem Wnioskodawcy, okres od 01.01.2020 r. do 31.03.2020 r. nie jest objęty nowym limitem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 52l ustawy z dnia 1 marca 2020 roku o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz. U. Nr 220, poz. 568) i w związku z tym Spółka nie jest zobligowana do skorygowania pobranych zaliczek za okres 01.01.2020 r. do 31.03.2020 r.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Natomiast w art. 10 ww. ustawy przedstawiony został katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdzie w ust. 1 pkt 1 tego artykułu ustawodawca wymienia m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, pracę nakładczą oraz spółdzielczy stosunek pracy.
W myśl art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 cytowanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2020 r., wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1.000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.
Jak wynika ze wskazanego przepisu, skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 omawianej ustawy).
Analizując powyższe przepisy należy wskazać, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca przyznaje pomoc materialną pracownikom w formie świadczenia pieniężnego, mieszczącą się w ramach finansowania działalności socjalnej, sfinansowaną w całości z funduszy związku zawodowego, to zostały spełnione warunki do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.
Należy przy tym wskazać, że ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 568, z późn. zm.) dodano do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 52l pkt 3, zgodnie z którym w latach 2020 i 2021 podwyższony został do 2.000 zł limit zwolnienia dla świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższy przepis wszedł w życie w dniu 31 marca 2020 r.
W związku z powyższym, zakład pracy stawiający do dyspozycji pracownik świadczenia korzystające ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przed dniem wejścia w życie art. 52l ww. ustawy, w kwocie przekraczającej 1.000 zł, zobowiązany był do poboru zaliczki na podatek dochodowy od nadwyżki ponad tę kwotę.
Natomiast od dnia wejścia w życie art. 52l, płatnik zobowiązany był do poboru zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia, którego wysokość przekraczała 2.000 zł (od nadwyżki ponad tę kwotę).
Zauważyć należy, że wprawdzie „nowy” limit zwolnienia wszedł w życie z dniem 31 marca 2020 r., jednak literalne brzmienie art. 52l wskazuje na obowiązywanie limitu w skali całego roku. Zatem limitem objęto również świadczenia wypłacone w okresie od 1 stycznia do 30 marca 2020 roku.
Tak więc, jeżeli przed wejściem w życie powyższego przepisu dokonywane były wypłaty świadczeń z uwzględnieniem dotychczas obowiązującego limitu 1.000 zł, to płatnik nie koryguje zaliczek na podatek dochodowy pobranych od nadwyżki ponad 1.000 zł. Natomiast wykazując przychody pracownika w informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11 za 2020 r. płatnik powinien uwzględnić już nowy limit 2.000 zł, zaś kwotę zaliczki od świadczeń przekraczających 1.000 zł, pobraną w okresie od 1 stycznia do 30 marca 2020 r., wykazać w sumie zaliczek pobranych przez płatnika od przychodów ze stosunku pracy. Podatnik nadpłacony podatek odzyska poprzez zeznanie roczne.
W związku z powyższym, pomimo że Wnioskodawca prawidłowo uznaje, iż nie jest zobowiązany do skorygowania pobranych zaliczek od wypłaconych świadczeń, to Organ nie zgadza się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 marca 2020 r. nie jest objęty nowym, zwiększonym limitem zwolnienia.
W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili