0112-KDIL2-1.4011.257.2020.2.DJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2020 r. (data wpływu 2 marca 2020 r.), uzupełnionym pismami w dniach: 23 kwietnia 2020 r. oraz 5 maja 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 8 kwietnia 2020 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.257.2020.1.DJ na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Przy czym, termin ten zgodnie z art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. – nie rozpoczyna biegu do czasu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii, ogłoszonych z powodu COVID-19. Wobec czego, jeżeli doręczenie wezwania nastąpiło w czasie trwania ww. stanów, rozpoczęcie biegu 7-dniowego terminu nastąpi zatem dopiero po dniu odwołania ostatniego z tych stanów.

Jednakże, jak zaznaczono w wysłanym wezwaniu, Wnioskodawca mógł udzielić odpowiedzi na wezwanie pomimo wstrzymania terminu. Umożliwiło to tut. organowi wydanie rozstrzygnięcia bez konieczności oczekiwania na zakończenie tych stanów, zwłaszcza, że wszystkie czynności dokonane w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, w przedmiotowym postępowaniu będą skuteczne (art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r.).

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że – zgodnie z art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej – okresu oczekiwania między wezwaniem Wnioskodawcy przez organ do uzupełnienia wniosku, a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej, o którym mowa w art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej.

Wezwanie wysłano w dniu 8 kwietnia 2020 r., skutecznie doręczono w dniu 15 kwietnia 2020 r., natomiast w dniach: 23 kwietnia 2020 r. (data nadania 18 kwietnia 2020 r.) oraz 5 maja 2020 r. (data nadania 29 kwietnia 2020 r.), do tut. organu wpłynęły pisma stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą, posiadającą orzeczony przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w (…) znaczny stopień niepełnosprawności o symbolu 07-S, wydany dnia (…) stycznia 2020 r., a datujący się od dnia (…) września 2017 roku.

Wnioskodawca przeszedł (…) czerwca 2017 roku ciężki zawał serca, który spowodował duży uszczerbek na jego zdrowiu, między innymi problemy z bolesnością nóg, rąk, a co się z tym wiąże powinien ograniczać do minimum czynności wykonywane kończynami, ponieważ zdaniem lekarzy nie powinien się męczyć. Po zawale zostało Wnioskodawcy zamontowane obce urządzenie o nazwie kardiowerter, które jest niezbędne do tego, aby pozostała część sprawnego serca prawidłowo funkcjonowała. Mimo to, Wnioskodawca poniósł bardzo duży uszczerbek na zdrowiu i w związku z tym, powinien bardzo o siebie dbać, a mianowicie prowadzić oszczędny tryb życia, gdyż Wnioskodawcy dokuczają bóle kończyn, szczególnie dolnych. W związku z ww. niepełnosprawnością, Wnioskodawcy jest zalecany stabilny tryb życia, a co za tym idzie nie powinien się zbytnio przemęczać. Zarazem jednak musi w celu ratowania swego zdrowia często jeździć na wizyty do lekarzy, na różnego rodzaju rehabilitację, a przede wszystkim egzystować w życiu codziennym.

Cała sytuacja sprowadza się do tego, że Wnioskodawca mieszka daleko od miejsc, które musi często odwiedzać, tj. przychodnie, ośrodki rehabilitacyjne, sklepy. Wnioskodawca nie posiadał nigdy prawa jazdy, zakupił zatem pojazd, dzięki któremu może się poruszać w najbardziej istotnych celach. Jest to pojazd 95 elektryczny (…), tzn. motorower elektryczny trójkołowy, ponieważ tylko takim pojazdem Wnioskodawcy wolno jeździć, za który zapłacił 21 tysięcy zł. Pojazd jest niezbędny Wnioskodawcy, ponieważ jego stan zdrowia nie pozwala Wnioskodawcy na jazdę rowerem, a brak prawa jazdy żadnym innym pojazdem. Na ww. zakup posiada fakturę. Wnioskodawca nie dostał żadnych dopłat do ww. pojazdu. Zakup został całkowicie sfinansowany przez Wnioskodawcę. Zainteresowany nie otrzymał żadnych środków na jego sfinansowanie, ani z Narodowego Funduszu Zdrowia, ani z Zakładowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych, ani z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Zakup nie został Wnioskodawcy zwrócony w żadnej innej formie.

W pismach, stanowiących uzupełnienie wniosku Zainteresowany doprecyzował, że wolą Wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na zakup motoroweru trójkołowego elektrycznego w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wnioskodawca chciałby dokonać odliczenia poniesionych wydatków związanych z zakupem motoroweru trójkołowego, o którym mowa we wniosku w rozliczeniu za rok 2019. Ww. wydatek Wnioskodawca poniósł w roku 2019. Motorower elektryczny jest przez Wnioskodawcę używany w celu przywracania sprawności organizmu, ponieważ jest używany do wykonywania najważniejszych czynności życiowych takich jak wyjazdy do lekarzy na rehabilitację, a przede wszystkim w robieniu zakupów i innych niezbędnych obowiązków. Wydatki przedmiotowe nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ani odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, jak również nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Motorower jest pojazdem inwalidzkim, gdyż jego obsługa polega wyłącznie na użyciu rąk oraz ma związek z rodzajem niepełnosprawności, jaką posiada Wnioskodawca, ponieważ w związku z przebytym zawałem Wnioskodawca ma słabe i bolące nogi. Pojazd ułatwia Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych, tzn. dojazdów do lekarzy, szpitali, przychodni, jak również jest niezbędny do wykonywania zakupów. Pojazd posiada cechy wyróżniające go od innego sprzętu, a mianowicie takie, że nie wymaga użycia nóg do jego prowadzenia i jest pojazdem przeznaczonym dla osób starszych, nieposiadających prawa jazdy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może odliczyć sobie ww. wydatek od podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo odliczyć podatek od ww. wydatku jako osoba niepełnosprawna nieposiadająca całkowicie sprawnego serca, a przy tym osłabione narządy ruchu. Motorower trójkołowy jest pojazdem niezbędnym, a zarazem ułatwiającym Wnioskodawcy przemieszczanie się poza domem w celu wizyt lekarskich, rehabilitacji, robienia zakupów, itp.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne: 1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego, 2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem: 1. na turnusie rehabilitacyjnym, 2. w zakładach, o których mowa w pkt 6, 3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a – stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy – podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą, posiadającą orzeczony przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności znaczny stopień niepełnosprawności o symbolu 07-S, wydany dnia (…) stycznia 2020 r., a datujący się od dnia (…) września 2017 roku. Wnioskodawca przeszedł w 2017 roku ciężki zawał serca, który spowodował duży uszczerbek na jego zdrowiu, między innymi problemy z bolesnością nóg, rąk (Wnioskodawcy dokuczają bóle kończyn, szczególnie dolnych), a co się z tym wiąże powinien ograniczać do minimum czynności wykonywane kończynami, ponieważ zdaniem lekarzy Wnioskodawca nie może się męczyć. Zarazem jednak musi w celu ratowania swego zdrowia często jeździć na wizyty do lekarzy, na różnego rodzaju rehabilitację, a przede wszystkim egzystować w życiu codziennym. Wnioskodawca mieszka daleko od miejsc, do których musi często dojeżdżać (przychodnie, ośrodki rehabilitacyjne, sklepy). Wnioskodawca nie posiadał nigdy prawa jazdy, zakupił zatem pojazd, dzięki któremu może się poruszać w najbardziej istotnych celach. Jest to pojazd 95 elektryczny (…), tzn. motorower elektryczny trójkołowy, ponieważ tylko takim pojazdem Wnioskodawcy wolno jeździć, za który zapłacił 21 tysięcy zł. Pojazd jest niezbędny Wnioskodawcy, ponieważ jego stan zdrowia nie pozwala Wnioskodawcy na jazdę rowerem, a brak prawa jazdy żadnym innym pojazdem. Na ww. zakup posiada fakturę. Zakup został całkowicie sfinansowany przez Wnioskodawcę. Zainteresowany nie otrzymał żadnych środków na jego sfinansowanie, ani z Narodowego Funduszu Zdrowia, ani z Zakładowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych, ani z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Zakup nie został Wnioskodawcy zwrócony w żadnej innej formie. Motorower elektryczny jest przez Wnioskodawcę używany w celu przywracania sprawności organizmu oraz ułatwia Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych, ponieważ jest wykorzystywany, np. do wyjazdów do lekarzy, na rehabilitację, na zakupy. Motorower jest pojazdem inwalidzkim, ponieważ obsługa polega wyłącznie na użyciu rąk oraz ma związek z rodzajem niepełnosprawności, jaką posiada Wnioskodawca (w związku z przebytym zawałem Wnioskodawca ma słabe i bolące nogi). Pojazd posiada cechy wyróżniające go od innego sprzętu, a mianowicie: nie wymaga użycia nóg do jego prowadzenia i jest pojazdem przeznaczonym dla osób starszych, nieposiadających prawa jazdy.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie określił rodzaje wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zawarte w ww. przepisie określenie „niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności” oznacza, że ten sam wydatek poniesiony przez osobę niepełnosprawną w danej sytuacji będzie kwalifikował się do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, natomiast w innej nie – gdyż nie zostanie spełniony ten warunek. Natomiast zgodnie ze słownikiem internetowym PWN „sprzęt”, to „przedmiot użytkowy” lub „przedmiot używany do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach”.

Motorower elektryczny trójkołowy, o którym mowa we wniosku, jest – jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku – pojazdem inwalidzkim, ponieważ obsługa polega wyłącznie na użyciu rąk oraz ma związek z rodzajem niepełnosprawności, jaką posiada Wnioskodawca (w związku z przebytym zawałem Wnioskodawca ma słabe i bolące nogi). Jak wynika z wniosku i jego uzupełnień motorower elektryczny trójkołowy jest przez Wnioskodawcę używany w celu przywracania sprawności organizmu oraz ułatwia Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych, ponieważ jest wykorzystywany do wyjazdów do lekarzy, na rehabilitację, w robieniu zakupów. Pojazd posiada cechy wyróżniające go od innego sprzętu, a mianowicie: nie wymaga użycia nóg do jego prowadzenia i jest pojazdem przeznaczonym dla osób starszych, nieposiadających prawa jazdy – tak jak Wnioskodawca. Zatem poniesiona przez Wnioskodawcę odpłatność na zakup motoroweru trójkołowego elektrycznego stanowi tytuł do odliczenia tego wydatku od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Wskazać w tym miejscu należy, że wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Dodatkowo nadmienić należy, że co do zasady odliczeniu w ramach „ulgi rehabilitacyjnej” podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W tej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

W związku z powyższym, wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zakup motoroweru trójkołowego elektrycznego, ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, może zostać zaliczony do wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczony od dochodu w zeznaniu rocznym za rok, w którym Wnioskodawca poniósł ten wydatek (tj. w zeznaniu rocznym za 2019 rok).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.