0115-KDIT3.4011.177.2020.3.AD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2020 r (data wpływu 18 lutego 2020 r.) będącym uzupełnieniem wniosku złożonego omyłkowo na druku ORD-OG z dnia 6 lutego 2020 r. (data wpływu 6 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 marca 2010 r. (data wpływu 20 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania przychodu z tytułu wykonywania usług pralniczych w ramach działalności nierejestrowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek ORD-IN o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania przychodu z tytułu wykonywania usług pralniczych w ramach działalności nierejestrowej. Wniosek jest uzupełnieniem wniosku złożonego omyłkowo na druku ORD-OG z dnia 6 lutego 2020 r. i został uzupełniony pismem w dniu 20 marca 2020 r. (data wpływu). We wniosku, jako przepisy prawa podatkowego mające podlegać interpretacji wskazano art. 20 ust. 1ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni zamierza zająć się w przyszłości usługami pralniczymi PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 96.01.Z jako dodatkowe źródło przychodu. Usługi będą polegały na praniu i czyszczeniu odzieży dostarczonej przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. W obrębie poprzednich 60 miesięcy nie była prowadzona działalność gospodarcza.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 marca 2020 r. Wnioskodawczyni sformułowała następujące pytanie.

Czy można prowadzić działalność nierejestrowaną PKD 96.01.Z zgodnie z art. 5 ust. 1 Prawo przedsiębiorców jeżeli przychód w skali miesiąca nie przekroczy 50% minimalnego wynagrodzenia, tj. 1. 300 zł?

W sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 marca 2020 r. własnym stanowisku Wnioskodawczyni uważa, że jeśli przychód z działalności gospodarczej nie przekracza 50% minimalnego wynagrodzenia, to może ona prowadzić działalność nierejestrową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa określa źródła przychodów, jednym z których – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy – są „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Stosownie natomiast do wskazanego we wniosku o interpretację art. 20 ust. 1ba cytowanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się również przychody osiągane z działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy, nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847 oraz z 2018 r., poz. 650), i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

Działalność określona w art. 5 ust. 1 ww. ustawy stanowi tzw. działalność nierejestrową.

Stosowanie ww. przepisu jest prawem, a nie obowiązkiem potencjalnego przedsiębiorcy - osoba wykonująca działalność może w każdej chwili złożyć wniosek o wpis do CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej), wchodząc w reżim obowiązujący zarejestrowanych przedsiębiorców (art. 5 ust. 2 ustawy Prawo przedsiębiorców).

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ww. ustawy jeżeli przychód należny z działalności o której mowa w ust. 1, przekroczył w danym miesiącu wysokość określoną w ust. 1, działalność ta staje się działalnością gospodarczą, począwszy od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

W takim przypadku osoba fizyczna staje się automatycznie przedsiębiorcą, prowadzącym działalność gospodarczą.

Jak wynika z art. 5 ust. 4 ww. ustawy w przypadku o którym mowa w ust. 3, osoba wykonująca działalność gospodarczą, składa wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

Niezłożenie wniosku w terminie nie zmieni sytuacji - wejście w obowiązki przedsiębiorcy następuje z mocy prawa.

Wskazać należy, że zwolnienie z rejestracji przysługuje jedynie osobom fizycznym, podejmującym działalność w sposób samodzielny. Zwolnienie nie przysługuje działalności wykonywanej w ramach spółki cywilnej. Stanowi o tym art. 5 ust. 5 ww. ustawy.

Stosownie do art. 5 ust. 6 ww. ustawy przez przychód należny, o którym mowa w ust. 1, rozumie się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Reasumując, jak wynika z art. 5 ustawy - Prawo przedsiębiorców, nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną:

• której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 847 ze zm.);
• która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej;
• która nie działa w ramach umowy spółki cywilnej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni zamierza zająć się w przyszłości usługami pralniczymi objętymi klasyfikacją PKD 96.01.Z jako dodatkowe źródło przychodu. Usługi będą polegały na praniu i czyszczeniu odzieży dostarczonej przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. W obrębie poprzednich 60 miesięcy nie była prowadzona działalność gospodarcza.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że w sytuacji gdy przychód należny - z tytułu świadczonych w przyszłości przez Wnioskodawczynię usług pralniczych na rzecz osób fizycznych - nie przekroczy w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, i będą one wykonywane przez nią samodzielnie, mogą stanowić źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym zakresie, jako przychody z innych źródeł.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.