Wnioskodawca nabył 25% udziału w budynku mieszkalnym w 2003 r. w drodze darowizny, a następnie dokupił dodatkowe 25% udziału. W 2005 r. przeprowadził remont, przekształcając część lokali mieszkalnych na lokale użytkowe, które od tego momentu były wynajmowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W 2019 r. Wnioskodawca oraz jego siostra dokonali zniesienia współwłasności i wyodrębnienia odrębnej własności lokali. Wnioskodawca zadał dwa pytania: 1. Czy może stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla wyodrębnionych lokali użytkowych? 2. Czy może przyjąć do amortyzacji wartość początkową każdego lokalu według kwoty ustalonej przez rzeczoznawcę w operacie szacunkowym, bez pomniejszenia o dotychczasową amortyzację? Organ podatkowy uznał, że: 1. Wnioskodawca nie ma prawa do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, ponieważ nie spełniono wymaganych warunków. Lokale były wcześniej użytkowane przez Wnioskodawcę jako współwłaściciela, a nie przez inny podmiot. 2. Wnioskodawca nie może przyjąć wartości początkowej lokali według kwoty z operatu szacunkowego, lecz musi ustalić ją na podstawie wartości początkowej udziału we współwłasności budynku, pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2019 r. (data wpływu 6 listopada 2019 r.), uzupełnione pismami z dnia 6 grudnia 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.) i z dnia 20 stycznia 2020 r. (data wpływu 21stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości dokonywania amortyzacji wyodrębnionych lokali użytkowych:
UZASADNIENIE
W dniu 6 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wyodrębnionych lokali oraz zasad określenia wartości początkowej wyodrębnionych lokali.
Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia – 26 listopada 2019 r. nr 0115 KDIT3.4011.388.2019.1.JG wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono w dniu 6 grudnia 2019 r.
W dniu 8 stycznia 2020 r. z uwagi na stwierdzone we wniosku i jego uzupełnieniu braki formalne pismem nr 0115 KDIT3.4011.388.2019.2.JG ponownie wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono w dniu 21 stycznia 2020 r.
We wniosku i jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.
W roku 2003 r. w wyniku aktu darowizny Wnioskodawca stał się właścicielem 25 % nieruchomości stanowiącej budynek. Właścicielem drugiej części tj. 25 % stała się siostra Wnioskodawcy. W roku 2004 [dopisek organu: Wnioskodawca i jego siostra] dokupili w udziałach po części od członka rodziny pozostałe 50 % za kwotę (…) zł. Od tego momentu Wnioskodawca i jego siostra stali się właścicielami 100 % budynku składającego się z (…) lokali mieszkalnych w równych udziałach po 50 %. W wyniku przeprowadzonego remontu i zmiany sposobu użytkowania w roku 2005 niektóre lokale mieszkalne współwłaściciele zamienili na 5 lokali handlowo-usługowych. Wartość remontu wyniosła ok. (…) zł. Od tego czasu lokale usługowe i lokale mieszkalne są wynajmowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej każdego z współwłaścicieli. We wszystkich lokalach utrzymana została współwłasność 50/50.
W roku 2019 Wnioskodawca i jego siostra znieśli współwłasność bez dopłat i spłat w następujący sposób: Wnioskodawca - 4 lokale usługowe / / jego siostra - 1 lokal usługowy i 3 lokale mieszkalne. Następie Wnioskodawca odkupił od siostry lokal usługowy.
W uzupełnieniu przedmiotowego wniosku w piśmie z dnia 6 grudnia 2019 r. Wnioskodawca stwierdził, że:
Natomiast w piśmie z dnia 20 stycznia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:
W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 stycznia 2020 roku sformułowano następujące pytania:
Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1.
Zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
Środki trwałe, w postaci budynków (lokali) i budowli uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.
Jak wynika z zaprezentowanych wyżej przepisów, o stosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji możemy mówić m.in. w przypadku, w którym łącznie muszą zaistnieć dwa warunki: lokal jest po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji podatnika i był używany przez okres co najmniej 60 miesięcy. Wnioskodawca uważa, że wyodrębnione lokale będą wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji - do tej pory amortyzowana była współwłasność budynku a nie poszczególne lokale i każdy z tych lokali był używany co najmniej przez okres 60 miesięcy.
Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 2
Zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. W tym przypadku nie ma możliwości ustalenia ceny nabycia lokali, ponieważ część otrzymano w formie darowizny, a część otrzymano w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności i wyodrębnienia lokali. Zdaniem Wnioskodawcy jedynie lokal, który odkupił od siostry będzie miał wartość początkowa równą cenie nabycia (art.22g ust. 1 pkt 1), natomiast wartość początkową pozostałych lokali należy przyjąć zgodnie z kwotami podanymi przez rzeczoznawcę w operacie szacunkowym.
Do tej pory Wnioskodawca amortyzował współwłasność budynku (jeden środek trwały), a na podstawie skutecznej, umowy którą wyodrębniono lokale, będzie amortyzowanych kilka środków trwałych Przyjąć zatem należy, że w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania przepisy dotyczące obowiązku kontynuowania amortyzacji.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest:
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu - o ile nie jest on wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ustawy podatkowej - to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębna własnością, o ile spełniają następujące warunki:
W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:
Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest od sposobu ich nabycia i uregulowany został w przywołanym wcześniej art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1, i 3 powołanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:
Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy: w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku.
Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. [w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., cena nabycia przekracza 3 500 zł] Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł [w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., przekracza 3 500 zł] i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania (art. 22g ust. 17 ww. ustawy]. Takie wydatki powinny być zaliczone do wartości początkowej środka trwałego, które zwiększają wartość jego nabycia.
Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawca oraz jego siostra od 2003 r. są współwłaścicielami budynku mieszkalnego w równych udziałach po 50 %. Wnioskodawca swój udział w tym budynku nabył w 2003 r. w drodze darowizny (25 %) i w tym samym roku dokupił udział wynoszący 25%. W okresie od jego nabycia do 2005 budynek mieszkalny składał się z (…) niewyodrębnionych lokali mieszkalnych i Wnioskodawca pobierał pożytki z ich najmu.
W 2005 roku przeprowadził gruntowny remont i dokonał zmiany sposobu użytkowania lokali mieszkalnych znajdujących (…) budynku mieszkalnego, którego był współwłaścicielem. Od 2005 roku Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą z najmem, jako głównym przedmiotem działalności. Od tego momentu lokale usługowe i lokale mieszkalne są wynajmowane w ramach prowadzonych osobno przez ich współwłaścicieli (tj. Wnioskodawcę i jego siostrę) działalnościach gospodarczych.
Wnioskodawca w trakcie posiadania wraz z siostrą budynku mieszkalnego dokonali wyodrębnienia kilku lokali mieszkalnych, i zbyli je w udziałach po 50 %.
W 2019 r. Wnioskodawca wraz z siostrą byli współwłaścicielami (…) lokali handlowo usługowych budynku i (…) mieszkań położonych w budynku.
Podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych, środek trwały, który wpisał, jako „kamienica” o wartości równej wydatkom poniesionym na przeprowadzony remont i w latach 2008 – 2018 amortyzował swoją „współwłasność” w budynku. W 2019 r zaprzestał amortyzacji z uwagi na wątpliwości, co do jej prawidłowości oraz wyodrębnienie własności poszczególnych lokali.
W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
I tak, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (dla budynków/lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%).
Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Celem ustalenia zakresu pojęciowego "ulepszenia" posiłkować się należy definicją zawartą w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany lub ulepszony.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wynajmuje od 2003 lokale w budynku mieszkalnym, (z którego w 2019 r. wyodrębniono odrębną własność lokali), w tym od roku 2005 czerpie pożytki z najmu w ramach prowadzonej przez niego indywidualnej działalności gospodarczej.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że cytowany uprzednio przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem - jak wskazano we wniosku - Wnioskodawca zakupił budynek mieszkalny, z którego w 2019 r. wyodrębnił odrębną własność lokali użytkowych, czyli wymienionych w pkt 4 cytowanego uprzednio art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10% podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) niemieszkalnego do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej lat 40.
Jak wynika z powyższego, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone. Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.
Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany, ale nie przez podatnika, który z tej preferencji w postaci indywidualnej stawki amortyzacyjnej chce skorzystać. Natomiast fakt, że dotychczas Wnioskodawca czerpał pożytki z najmu tych lokali, ale jako ich współwłaściciel i z tej okoliczności wywodzi, że są one używane, i przy ustaleniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wyodrębnionych lokali niemieszkalnych, uwzględnia okres używania tych lokali, jako ich współwłaściciel, nie wypełnia ustawowo określonych warunków do skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Z brzmienia art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dla lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% indywidualna stawka amortyzacyjna jest ustalana, jako różnica 40 lat pomniejszona o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z czego wynika, że okres kiedy to Wnioskodawca był ich współwłaścicielem, nie może być brany pod uwagę przy ustaleniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Jak wynika z treści ww. przepisów jest w nich mowa o środkach trwałych zdatnych do użytku w dniu przyjęcia do używania. Przedmiotowa nieruchomość została przyjęta do używania wcześniej, a nie w momencie wyodrębnienia lokali, a tym samym musi być amortyzowana zgodnie z przyjętą wcześniej metodą amortyzacyjną. Konkluzja taka wynika z powołanego powyżej art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ponieważ jak stanowi ten przepis odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie wynika, aby przedmiotowy budynek (nieruchomość) postawiono w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono jego niedobór. Następuje tylko jego formalny podział niemający wpływu na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.
Reasumując w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca nie ma prawa do skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla amortyzacji wyodrębnionej własności lokali użytkowych.
Natomiast w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych w postaci wyodrębnionej własności lokali niemieszkalnych w drodze zniesienia współwłasności, podkreślić należy, że sposób ustalenia wartości środków trwałych jest uregulowany w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:
W myśl art. 22 g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.
Natomiast, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Zgodnie natomiast z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł [w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. przekracza 3 500 zł]. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł [w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. przekracza 3 500 zł] i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Powyższa regulacja umożliwia powiększenie wartości początkowej wyłącznie na podstawie sumy wydatków. Nie istnieje w tej sytuacji możliwość zastąpienia dokumentów (rachunków, faktur) potwierdzających wartość poniesionych wydatków innymi dowodami, czyli jak w opisanym stanie faktycznym opinią rzeczoznawcy majątkowego.
W konsekwencji nieudokumentowane, a jedynie oszacowane wydatki nie mogą zwiększyć, ani stanowić podstawy do ustalenia wartości początkowej środka trwałego powstałego w toku prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, stanowiąc podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
Analogiczny pogląd wyrażany jest w piśmiennictwie oraz aktualnym orzecznictwie (por. np. wyrok NSA z dnia 14 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 2894/16).
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2003 roku 25 % udział w budynku mieszkalnym otrzymał w darowiźnie a 25% udział w tej nieruchomości zakupił, a następnie w roku 2015 wyremontował i wprowadził do ewidencji środków trwałych i dokonywał odpisów amortyzacyjnych od posiadanego udziału w wysokości 50 % w tym budynku mieszkalnym,. Właścicielem pozostałego udziału w tym budynku mieszkalnym była od 2003 roku jego siostra. Współwłaściciele w ciągu ostatnich lat zbyli część z posiadanych lokali mieszkalnych i w 2019 r. byli współwłaścicielami (…) lokali handlowo usługowych o łącznej powierzchni (…) m² i (…) lokali mieszkalnych o łącznej powierzchni ok. (…) m².
W dniu (…) 2019 r. Wnioskodawca i jego siostra, czyli współwłaściciele kamienicy dokonali zniesienia współwłasności i ustanowili odrębną własność lokali. Przedmiotowe zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat.
W celu prawidłowego ustalenia konsekwencji podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości, należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 196 § 1 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego).
Każdy ze współwłaścicieli, stosownie do art. 210 Kodeksu cywilnego, może domagać się zniesienia współwłasności.
Zgodnie z art. 211 i 212 ww. ustawy, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności, dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.
Zatem celem postępowania o zniesienie współwłasności jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, które stanowią przedmiot współwłasności.
Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności, jeżeli:
Przenosząc powyższe na grunt przepisów podatkowych, stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia/zbycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbywa się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danego podmiotu ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jego majątku. Analogicznie, okoliczność, że udział innego współwłaściciela ulega pomniejszeniu, traktowana być musi w kategorii zbycia, gdyż w ten sposób ulega pomniejszeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tego podmiotu nad rzeczą, jak też stan jego majątku.
Z powyższego wynika, że opisane we wniosku zniesienie współwłasności nie może być rozpatrywane jako nabycie, a wskazana w akcie notarialnym zniesienia współwłasności i wyodrębnienia samodzielnych lokali, wartość tych lokali nie stanowi ich ceny nabycia.
Zniesienie współwłasności nie spowodowało bowiem nabycia „na nowo” ww. lokali, a skutkowało jedynie skonkretyzowaniem, przysługujących Wnioskodawcy praw do nieruchomości, tj. swoistym przekształceniem przysługującego mu udziału w prawie własności całego budynku, w odrębne prawa własności znajdujących się w nim lokali. W konsekwencji wartość początkową otrzymanych w wyniku zniesienia współwłasności lokali (odrębnych środków trwałych) Wnioskodawca winien ustalić w następujący sposób: wartość początkową nabytych w 2003 r. udziałów w nieruchomości (cenę nabycia) należy powiększyć o wydatki na jej modernizację i pomniejszyć o wartość sprzedanych już udziałów w lokalach mieszkalnych oraz powiększyć o wydatki poniesionych na zniesienie współwłasności oraz zmniejszyć o odpisy amortyzacyjne (amortyzację współwłasności budynku mieszkalnego), a następnie tak określoną wartość (łączną) podzielić (przypisać) na poszczególne lokale z uwzględnieniem ich faktycznej powierzchni po wydzieleniu.
Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca nie ma prawa przyjąć wartości wskazanych w operacie szacunkowym, jako ceny nabycia poszczególnych wyodrębnionych lokali, gdyż w drodze zniesienia współwłasności, niczego nie nabył. Dlatego też wartość początkową wyodrębnionych lokali, jako mieszczących się w dotychczas posiadanym udziale winien ustalić w oparciu o wartość początkową posiadanego przed wyodrębnieniem lokali udziału we własności budynku z uwzględnieniem już zamortyzowanej wartości tego udziału przypadającego na dany lokal.
Podkreślić należy, że dokonywane czynności cywilnoprawne, nieskutkujące nabyciem nowego majątku ponad już posiadany, nie mogą być podstawą zwiększenia czy szacunkowego ustalenia nowej wartości początkowej posiadanego już majątku, w tym przypadku udziału we współwłasności.
Przy zniesieniu współwłasności i podziale nieruchomości należy odnieść się do historycznej wartości początkowej przed podziałem pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne, czyli de facto chodzi o niezamortyzowana wartość netto.
Wnioskodawca powinien ustalić, jaka część wartości nabytego w 2003 udziału w nieruchomości (kamienicy), powiększona o wydatki na jego ulepszenie oraz zmniejszonego o wartość przypadającą na udziały w lokalach mieszkalnych, w których udział Wnioskodawca już sprzedał, przypada na każdy z lokali niemieszkalnych, których własność wyodrębniono w ramach wartości posiadanego przez Wnioskodawcę na dzień (…) 2019 r., czyli zawarcia umowy o zniesieniu współwłasności i wyodrębnienia samodzielnych lokali.
Dopiero tak ustalona wartość początkowa wydzielonych lokali, co wynika z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, mogła zostać powiększona jedynie o udokumentowane konkretne wydatki, związane z ich wyodrębnieniem. Jednakże, jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca dysponuje w tym celu wyceną dokonaną przez biegłego.
Reasumując Wnioskodawca zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie może w sposób szacunkowy, na podstawie opinii biegłego, dokonać określenia wartości początkowych wyodrębnionych lokali.
W konsekwencji nie jest możliwe uznanie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokali użytkowych, których własność wyodrębniono za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sita 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie upup: /KIS/Skrytka ESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili