Wnioskodawczyni, osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, specjalizuje się w sprzedaży kolczyków dla hodowców zwierząt. W 2019 roku postanowiła rozszerzyć swoją działalność, otwierając sklep z wyspecjalizowanym asortymentem dla rolników. W tym celu wynajęła lokal, a pierwszą fakturę za przedpłatę czynszu najmu na pierwsze 11 miesięcy otrzymała 23 sierpnia 2019 roku, dokonując płatności 26 sierpnia 2019 roku. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów w metodzie uproszczonej, co oznacza, że ujmuje koszty w dacie wystawienia dokumentu. Organ podatkowy uznał, że Wnioskodawczyni ma prawo do ujęcia kosztu czynszu najmu zafakturowanego w fakturze nr X w dacie jej wystawienia, tj. 23 sierpnia 2019 roku.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2019 r. (data wpływu 22 października 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem lokalu jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 22 października 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni - osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, zajmuje się w swojej działalności przede wszystkim sprzedażą kolczyków hodowcom zwierząt (kolczyki dla bydła, owiec, itp.). W 2019 r. postanowiła rozszerzyć swoją działalność, poprzez otwarcie sklepu z wyspecjalizowanym towarem kierowanym do rolników. W tym celu znalazła lokal.
Zgodnie z zawartą umową:
Faktura opisana powyżej w pkt 4 została wystawiona z numerem X w dniu 23 sierpnia 2019 r. Data sprzedaży na fakturze to dzień 23 sierpnia 2019 r. Data wpływu faktury do Wnioskodawczyni to również dzień 23 sierpnia 2019 r. Nazwa usługi opisana na fakturze to: „przedpłata czynszu najmu za pierwsze 11 miesięcy do umowy nr Y z dnia 21 sierpnia 2019 r.” Faktura została opłacona w dniu 26 sierpnia 2019 r.
Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną, tj. ujmuje w księdze dokumenty kosztowe pod datą ich wystawienia.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie objętym pytaniem oznaczonym we wniosku Nr 1, dotyczącym podatku od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Zdaniem Wnioskodawczyni, ujmuje Ona koszty w podatkowej księdze przychodów i rozchodów metodą uproszczoną, tj. pod datą wystawienia faktury/dokumentu dokumentującego koszt. Zatem niezależnie od okresu, którego koszt dotyczy, Wnioskodawczyni ujmuje go pod datą wystawienia dokumentu. Naturalnie są to koszty poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Wnioskodawczyni ponosi koszt zafakturowany w fakturze nr X w celu rozszerzenia działalności, otwarcia nowego sklepu, jako nowego źródła przychodów i zgodnie z metodą ujmowania kosztów w księdze przychodów i rozchodów ma prawo do ujęcia faktury pod datą jej wystawienia, tj. 23 sierpnia 2019 r.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podatnikom prowadzącym podatkową księgę przychodów i rozchodów możliwość wyboru jednej z dwóch metod rozliczania kosztów uzyskania przychodów. Dokonany wybór decyduje o sposobie ewidencjonowania kosztów. Przy czym, należy wskazać, że raz przyjęta metoda ewidencjonowania kosztów powinna być stosowana konsekwentnie w każdym roku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w stosunku do wszystkich kosztów uzyskania przychodów.
Ogólna zasada rozliczania kosztów uzyskania przychodów wyrażona została w art. 22 ust. 4 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.
Oznacza to, że przy stosowaniu tej metody wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia – bez względu na to, jakiego okresu dotyczą.
Podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów może również wybrać metodę rozliczania kosztów w czasie, według zasad określonych w art. 22 ust. 5-5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidzianych dla podatników prowadzących księgi rachunkowe.
Powyższe wynika z przepisu art. 22 ust. 6 ww. ustawy, zgodnie z którym zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.
Przy tej metodzie ewidencjonowania kosztów, moment zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu uzależniony jest od ich charakteru. Koszty – wydatki, dzielą się na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty, których związek z przychodami jest pośredni.
Niezależnie jednak od tego, którą z ww. metod podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów stosuje, stosownie do treści art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tj. podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.
Stwierdzić zatem należy, że wynikająca z treści art. 22 ust. 6b ww. ustawy definicja momentu poniesienia kosztu dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.
Momentem decydującym o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest moment dokonania wydatku, a nie moment osiągnięcia przychodu. W art. 22 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca nie wskazał związku czasowego, ale związek celowościowy poniesienia wydatku z przychodem, łącząc go ze źródłem przychodów.
Zwrócił na to uwagę NSA w Warszawie w wyroku z dnia 4 sierpnia 1999 r., sygn. III SA 7803/98 (lex 39469): „Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami a możliwością uzyskania w przyszłości z danego tytułu przychodu trzeba rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego, co oznacza, że należy brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość) i potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu.”
Należy również zgodzić się z tezą zawartą w komentarzu do art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych). Komentarz, Lex 2015): „Dlatego też ustawodawca określa pojęcie kosztów uzyskania przychodów w sposób generalny, wskazując na określone cechy, jakie musi mieć dany koszt, aby mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu. Ustawodawca, definiując pojęcie kosztów uzyskania przychodów, czyni to w sposób lakoniczny, stwierdzając, że są nimi wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, jak również w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Na podstawie tej definicji doktryna wypracowała ogólne przesłanki, których zaistnienie umożliwia zaliczenie wydatku do kosztów podatkowych. W zasadzie najmniej wątpliwości budzi przesłanka niewymienienia kosztu w art. 23 ww. ustawy.
Wskazuje się natomiast, że obok tej przesłanki muszą być zachowane dalsze istotne cechy, takie jak bezpośredni związek kosztu z prowadzoną działalnością, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu dla danego rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej (wyrok NSA z dnia 20 lutego 2001 r., sygn. akt III SA 3269/99, M. Pod. 2001, nr 9, s. 2).
Podobnie w wyroku NSA w Katowicach z dnia 24 września 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 2293/96 (lex 62062) uznano: „(`(...)`) wydatek wtedy tylko stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, gdy poniesiony został w celu jego osiągnięcia, w związku z czym wiąże się z konkretnym źródłem przychodu i spowodował lub mógł spowodować osiągnięcie z tego źródła przychodu. Nie będzie natomiast kosztem uzyskania przychodu taki wydatek, który oceniany obiektywnie nie może prowadzić do osiągnięcia przychodu, ani też nie może mieć wpływu na uzyskiwany przychód bądź jego źródło.”
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży kolczyków hodowcom zwierząt (kolczyki dla bydła, owiec, itp.). W 2019 r. postanowiła rozszerzyć swoją działalność, poprzez otwarcie sklepu z wyspecjalizowanym towarem kierowanym do rolników. W tym celu znalazła lokal. Z umowy najmu ww. lokalu, wynika, że: „pierwsza faktura w formie przedpłaty zostanie wystawiona przez wynajmującego, jako przedpłata czynszu najmu za pierwsze 11 miesięcy, licząc od daty przekazania lokalu najemcy i przystosowania przez najemcę lokalu do potrzeb prowadzonej działalności, najpóźniej w terminie do dnia 1 lutego 2020 r., w wysokości … zł netto plus VAT i opłacona jednorazowo przez najemcę najpóźniej do dnia 31 sierpnia 2019 r. na podstawie faktury VAT wystawionej przez wynajmującego i doręczonej najemcy na co najmniej 7 dni przed datą 31 sierpnia 2019 r.” Faktura opisana powyżej w pkt 4 została wystawiona z numerem X w dniu 23 sierpnia 2019 r. Data sprzedaży na fakturze to dzień 23 sierpnia 2019 r. Data wpływu faktury do Wnioskodawczyni to również dzień 23 sierpnia 2019 r. Nazwa usługi opisana na fakturze to: „przedpłata czynszu najmu za pierwsze 11 miesięcy do umowy nr Y z dnia 21 sierpnia 2019 r.” Faktura została opłacona w dniu 26 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną, tj. ujmuje w księdze dokumenty kosztowe pod datą ich wystawienia.
Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, poniesiony z góry czynsz za wynajem lokalu przeznaczonego na działalność gospodarczą Wnioskodawczyni (prowadzenie sklepu) za pierwsze 11 miesięcy, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia wydatku (w dniu wystawienia faktury), tj. 23 sierpnia 2019 r. Poniesienie wydatku, o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy bowiem zgodnie z art. 22 ust. 6b tej ustawy utożsamiać z dniem wystawienia faktury.
Należy również zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili