0114-KDIP3-3.4011.499.2019.2.JK3

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2019 r. (data wpływu 15 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 listopada 2019 r. (data nadania 18 listopada 2019 r., data wpływu 22 listopada 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 6 listopada 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.499.2019.1.JK3 (data nadania 6 listopada 2019 r., data doręczenia 15 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wypoczynku dziecka pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wypoczynku dziecka pracownika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 listopada 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.499.2019.1.JK3 (data nadania 6 listopada 2019 r., data doręczenia 15 listopada 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 16 listopada 2019 r. (data nadania 18 listopada 2019 r., data wpływu 22 listopada 2019 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W czerwcu 2018 r. Wnioskodawczyni była z rodziną na wczasach zorganizowanych przez biuro podróży - wczasy. Ww. biuro wystawiło indywidualne rachunki za pobyt dzieci na tych wczasach. Pracodawca przyznał dofinansowanie z ZFŚŚ jednocześnie potrącając podatek od wczasów, wyjaśniając, że wyżej wymienione wczasy nie są wyjazdem zorganizowanym. Wnioskodawczyni nadmienia, że dzieci nie ukończyły 18 roku życia.

W sierpniu 2019 r. Wnioskodawczyni była wraz z rodziną na wczasach w U. w Pensjonacie. Ww. pensjonat wystawił indywidualne rachunki za usługę noclegową dzieci Wnioskodawczyni. Podanie o dofinansowanie do wypoczynku dzieci zostało złożone. Jeszcze nie jest rozpatrzone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy od dofinansowania z ZFŚS powinien być pobrany podatek?

Czy podatek został naliczony słusznie?

Czy podatek powinien być naliczony?

Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek od świadczenia z funduszu socjalnego (wczasy dla dzieci do 18 roku życia) został niesłusznie naliczony i powinien zostać zwrócony podatnikowi.

Podatek nie powinien być naliczony, a kwota świadczenia z funduszu socjalnego (wczasy dla dzieci do 18 roku życia) powinna być w całości wypłacona podatnikowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że w czerwcu 2018 r. Wnioskodawczyni była z rodziną na wczasach zorganizowanych przez biuro podróży. Biuro podróży wystawiło indywidualne rachunki za pobyt dzieci na tych wczasach. Dzieci Wnioskodawczyni nie ukończyły 18 roku życia.

W sierpniu 2019 r. Wnioskodawczyni była wraz z rodziną na wczasach w pensjonacie. Pensjonat wystawił indywidualne rachunki za usługę noclegową dzieci Wnioskodawczyni.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy od dofinansowania do wypoczynku dzieci z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych powinien być pobrany podatek.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dopłaty do: wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu - dzieci i młodzieży do lat 18:

1. z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra - niezależnie od ich wysokości,
2. z innych źródeł - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.000 zł.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że dopłaty do wypoczynku podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypoczynek jest zorganizowany,
2. organizatorem wypoczynku jest podmiot prowadzący działalność w tym zakresie,
3. forma wypoczynku nie odbiega swoim charakterem od wymienionych form wypoczynku, takich jak wczasy, kolonie, obozy lub zimowiska, przy czym może to być również wypoczynek połączony z nauką, pobyt na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych, leczniczo-opiekuńczych,
4. dopłata dotyczy dzieci i młodzieży uczestniczących w wypoczynku, które nie ukończyły 18 roku życia.

Wskazanie przez ustawodawcę w ww. przepisie form wypoczynku oznacza, że nie każda dopłata do wypoczynku może korzystać ze zwolnienia, a tylko ta, która związana jest z wypoczynkiem zorganizowanym. Intencją ustawodawcy jest bowiem wyłączenie z zakresu przedmiotowego zwolnienia dopłat do niezorganizowanych form wypoczynku, takich na przykład jak wczasy potocznie nazywane „pod gruszą”.

Definiując powyższe formy wypoczynku zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A., pod ich pojęciem należy rozumieć:

• wczasy, czyli wypoczynek, którego organizatorzy za opłatą zapewniają noclegi, wyżywienie, a niekiedy także rozrywki,

• kolonie, czyli zorganizowany pobyt wypoczynkowy dzieci i młodzieży szkolnej w czasie wakacji poza miejscem stałego zamieszkania,

• obóz, czyli forma zorganizowanego wypoczynku grupy ludzi, połączona z uprawianiem sportu, nauką czegoś,

• zimowisko, czyli zorganizowany wyjazd wypoczynkowy dla dzieci w czasie ferii zimowych.

Wskazać przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczególnych unormowań dotyczących dokumentowania poniesionych wydatków dla potrzeb zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 78 tej ustawy. Zasadnym zatem jest przyjęcie, że ma tu zastosowanie ogólna reguła, według której dowodem może być wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W takiej sytuacji stosuje się dokumenty zwyczajowo przyjęte, jakimi są np. dowody zapłaty. Pojęcie dowód zapłaty jest pojęciem szerokim i obejmuje swym zakresem zarówno rachunek lub fakturę VAT (podatek od towarów i usług) wystawioną przez organizatora wypoczynku, przelew bankowy, przekaz pocztowy, jak również dokument wpłaty w kasie podmiotu prowadzącego działalność w tym zakresie. Z dowodu tego powinno jednoznacznie wynikać: kto jest organizatorem wypoczynku, forma wypoczynku, okres, w którym korzystano z wypoczynku, kto korzystał z wypoczynku, kwota poniesionego wydatku na wypoczynek każdego z uczestników oraz podpis osoby, która wystawiała ten dokument.

Mając na uwadze ww. definicję słownikową należy przyjąć, że wczasy (zarówno wykupione w ośrodku wypoczynkowym osobiście, jak i wykupione w biurze podróży) w istocie stanowią formę wypoczynku.

Aby omawiane zwolnienie miało zastosowanie – wypoczynek powinien być zorganizowany przez podmiot, który ma formalno-prawne umocowanie do wykonywania czynności związanych z organizowaniem wypoczynku, określone w dokumentach stanowiących podstawę jego funkcjonowania. Istotne jest zatem, aby podmiot organizujący wypoczynek prowadził działalność w tym zakresie lub też statutowo zajmował się tego typu działalnością.

Do podmiotów prowadzących działalność w zakresie wypoczynku zaliczyć można podmioty, które świadczą usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, np. biura turystyczne, czy inne podmioty prowadzące działalność w formie domów wczasowych, pensjonatów, gospodarstw agroturystycznych, natomiast do podmiotów, które zajmują się statutowo tego rodzaju działalnością należy zakwalifikować, m.in. kościoły, których działalnością statutową może być organizowanie wypoczynku zorganizowanego, a także stowarzyszenia, organizacje charytatywne, fundacje - które również zajmują się statutowo tego rodzaju działalnością.

Ustawodawca w art. 92c ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2018 r., poz. 1457, z późn.) wskazuje, że organizatorami wypoczynku mogą być:

1. szkoły i placówki;
2. przedsiębiorcy wpisani do rejestru organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych, o którym mowa w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. poz. 2361 oraz z 2018 r., poz. 650);
3. osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, inne niż wymienione w pkt 1 i 2, organizujące wypoczynek w celu:
   1. niezarobkowym albo
   2. zarobkowym, jeżeli organizowany wypoczynek nie stanowi imprezy turystycznej, o której mowa w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych.

Z art. 92a ust. 1 ww. ustawy wynika, że ilekroć w art. 92b-92t i art. 96a jest mowa o wypoczynku, należy przez to rozumieć wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych, połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku.

Jeżeli zatem wypoczynek organizuje podmiot świadczący usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności, w tym biuro podróży lub podmiot, o którym mowa w art. 92c ustawy o systemie oświaty, to dofinansowanie wypłacane do tego rodzaju wypoczynku na dziecko do ukończenia 18 roku życia (nawet wówczas, gdy są to wczasy, podczas których dziecko, co do zasady znajduje się pod opieką rodziców) korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego.

Co do zasady inaczej wygląda sprawowanie opieki nad dzieckiem podczas wczasów (gdzie opiekę nad dzieckiem z reguły sprawuje rodzic), a inaczej sprawowanie opieki podczas wyjazdu dziecka, na obozy lub kolonie (gdzie dziecko posiada zorganizowaną opiekę, program zagospodarowania czasu wolnego), jednakże skoro ustawodawca wskazał, że przedmiotowym zwolnieniem objęte są dopłaty do wypoczynku zorganizowane, w tym również w formie wczasów, to uznać należy, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem przedmiotowych dopłat także do wypoczynku, na który dziecko wyjeżdża wraz z rodzicami.

Zatem zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy osoba sama wykupiła wczasy w ośrodku wypoczynkowym, który organizuje takowy wypoczynek, jak i w sytuacji, gdy osoba wykupiła wczasy w biurze podróży. Ponadto należy zaznaczyć, że zwolnieniem przedmiotowym objęta jest jedynie ta część dofinansowania, która faktycznie wydatkowana została na wypoczynek niepełnoletniego dziecka.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że kwota dofinansowania do wypoczynku, wykupionego przez Wnioskodawczynię za pośrednictwem biura podróży i zorganizowanego przez podmiot prowadzący działalność w tym zakresie w formie wczasów oraz kwota dofinansowania do wczasów w Pensjonacie - na każde niepełnoletnie dziecko z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych -objęta jest zwolnieniem przedmiotowym wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, płatnik niezasadnie opodatkował dopłaty do wypoczynku dzieci Wnioskodawczyni.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.