0113-KDIPT2-2.4011.517.2019.1.MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2019 r. (data wpływu 19 września 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatku związanego z wynagrodzeniem kancelarii prawnej reprezentującej Wnioskodawcę w postępowaniu o ustanowienie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatku związanego z wynagrodzeniem kancelarii prawnej reprezentującej Wnioskodawcę w postępowaniu o ustanowienie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem następujących nieruchomości:

1. położonej w …, gmina …, powiat …, dla której Sąd Rejonowy w … Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr …, w skład której wchodzą m.in. działki: A, B, C, D,
2. położonej w …, gmina …, powiat …, dla której Sąd Rejonowy w … Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr …, w skład której wchodzi działka E.

Na powyższych działkach znajdują się m.in. elementy infrastruktury wchodzącej w skład gazociągu relacji …, wchodzącego obecnie w skład przedsiębiorstwa – spółki pod firmą … (dalej: Spółka).

W celu niedopuszczenia do zasiedzenia przez powyższą Spółkę służebności przesyłu oraz przerwania biegu przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, w lutym 2016 r. Wnioskodawca złożył wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, sporządzony i złożony w imieniu Wnioskodawcy przez kancelarię prawną. Posiedzenie pojednawcze nie doprowadziło do zawarcia ugody. W związku z powyższym, Wnioskodawca zlecił kancelarii prawnej podjęcie dalszych kroków prawnych wobec Spółki, ustalając, że wynagrodzenie ryczałtowe kancelarii wyniesie 200 zł netto za sporządzenie wezwań do ustanowienia służebności przesyłu oraz 10% kwot wypłaconych Wnioskodawcy na skutek działań kancelarii.

W dniu 5 września 2018 r. kancelaria przesłała do Spółki przedsądowe wezwanie do zawarcia porozumienia o ustanowieniu służebności przesyłu za wynagrodzeniem ustalonym przez powołanego wspólnie biegłego. Pismem z dnia 26 września 2018 r. Spółka poinformowała pełnomocnika Wnioskodawcy, że w celu ustalenia wysokości wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności przesyłu oraz bezumownego korzystania z nieruchomości Wnioskodawcy, Spółka zleciła wykonanie operatów szacunkowych.

Następnie nastąpiła wymiana pism między Spółką a pełnomocnikiem Wnioskodawcy, dotycząca wysokości wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu i wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Pełnomocnik Wnioskodawcy m.in. wynegocjował podwyższenie pierwotnie proponowanych przez Spółkę kwot o 25%.

Po ustaleniu wysokości świadczeń, Spółka oraz pełnomocnik Wnioskodawcy prowadzili negocjacje dotyczące brzmienia umowy ustanowienia służebności przesyłu, w tym treści służebności, warunków zapłaty, treści oświadczenia o zrzeczeniu się przez Wnioskodawcę ewentualnych dalszych roszczeń.

Pełnomocnik Wnioskodawcy zaproponował wprowadzenie do treści umowy szeregu zmian, które zostały finalnie zaakceptowane przez Spółkę. W dniu 24 czerwca 2019 r. Wnioskodawca oraz Spółka zawarli w formie aktu notarialnego umowę ustanowienia służebności przesyłu, na mocy której Wnioskodawca ustanowił na rzecz Spółki służebność przesyłu na nieruchomości objętej księgą wieczystą numer …, za wynagrodzeniem w kwocie 10 475 zł. Ponadto Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21 875 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z działek A, B, C, D, za okres od kiedy właścicielem urządzeń gazowych znajdujących się na przedmiotowych działkach jest Spółka, do dnia ustanowienia służebności przesyłu.

Kwoty należne Wnioskodawcy na podstawie aktu notarialnego z dnia 24 czerwca 2019 r. zostały wypłacone Wnioskodawcy w dniu 5 lipca 2019 r.

Zgodnie z ustalonymi warunkami wynagrodzenia kancelarii, w dniu 8 lipca 2019 r. wystawiona została na rzecz Wnioskodawcy faktura VAT (podatek od towarów i usług) na kwotę 3 000 zł brutto za prowadzenie sprawy o ustanowienie służebności przesyłu i wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przeciwko Spółce. Wynagrodzenie na rzecz kancelarii zostało uiszczone w całości przez Wnioskodawcę w dniu 11 lipca 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez Wnioskodawcę koszty wynagrodzenia kancelarii prawnej (profesjonalnego pełnomocnika), prowadzącego sprawę o ustanowienie służebności przesyłu i wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, w części dotyczącej dochodzenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, powinny pomniejszać osiągnięty przez Wnioskodawcę przychód z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z Jego nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika (kancelarii prawnej) prowadzącego sprawę o ustanowienie służebności przesyłu i wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, w części dotyczącej dochodzenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, powinny pomniejszać osiągnięty przez Wnioskodawcę przychód z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z Jego nieruchomości.

Wynagrodzenie otrzymane z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 27 ww. ustawy, tj. według skali podatkowej łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy podkreślić, że wobec tego, że korzystający z nieruchomości Wnioskodawcy podmiot nie uiszczał z tego tytułu żadnego wynagrodzenia, licząc na upływ okresu zasiedzenia służebności oraz okresu przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, Wnioskodawca był zmuszony podjąć kroki prawne w celu dochodzenia powyższych roszczeń. Prowadzenie sprawy Wnioskodawca zlecił kancelarii prawnej, która złożyła wniosek o zawezwanie do próby ugodowej (przerywający bieg zasiedzenia służebności oraz bieg terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie), a następnie prowadziła negocjacje i doprowadziła do zawarcia umowy z przedsiębiorcą przesyłowym. Wnioskodawca musiał ponieść koszty powyższej obsługi prawnej sprawy. Koszty te zostały przy tym faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę (i nie zostały zwrócone przez przedsiębiorcę przesyłowego). Wnioskodawca posiada dowody ich poniesienia.

Co istotne, można stwierdzić, że bez skorzystania z profesjonalnej pomocy kancelarii prawnej, Wnioskodawca nie uzyskałby przychodu z powyższego tytułu, w szczególności zważywszy na konieczność asysty prawnej przy ustalaniu treści ugody zawartej ze Spółką … Spółka Akcyjna (dalej: Spółka) oraz fakt, że dokonywane poprzednio przez Wnioskodawcę czynności nie doprowadziły do podjęcia z Nim przez Spółkę. jakichkolwiek rozmów zmierzających do uregulowania kwestii korzystania z nieruchomości Wnioskodawcy.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2019 r., nr 0115-KDIT2-1.4011.1.2019.1.JG, kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

W związku z powyższym należy uznać, że Wnioskodawcy powinno przysługiwać prawo pomniejszenia przychodu osiągniętego z tytułu wypłaconego na Jego rzecz wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z Jego nieruchomości o kwotę kosztów obsługi prawnej poniesionych przez Niego w celu osiągnięcia przychodu z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, wśród których wymienia się m.in. inne źródła (pkt 9).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ustawy.

Przychód podatkowy z innych źródeł występuje w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, na których znajdują się m.in. elementy infrastruktury wchodzącej w skład gazociągu, wchodzącego obecnie w skład Spółki. W celu niedopuszczenia do zasiedzenia przez powyższą Spółkę służebności przesyłu oraz przerwania biegu przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, w lutym 2016 r. Wnioskodawca złożył wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, sporządzony i złożony w imieniu Wnioskodawcy przez kancelarię prawną. Posiedzenie pojednawcze nie doprowadziło do zawarcia ugody. W związku z powyższym, Wnioskodawca zlecił kancelarii prawnej podjęcie dalszych kroków prawnych wobec Spółki ustalając, że wynagrodzenie ryczałtowe kancelarii wyniesie 200 zł netto za sporządzenie wezwań do ustanowienia służebności przesyłu oraz 10% kwot wypłaconych Wnioskodawcy na skutek działań kancelarii. W dniu 24 czerwca 2019 r. Wnioskodawca oraz Spółka zawarli w formie aktu notarialnego umowę ustanowienia służebności przesyłu, na mocy której Wnioskodawca ustanowił na rzecz Spółki służebność przesyłu za wynagrodzeniem w kwocie 10 475 zł. Nadto Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21 875 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie za okres, od kiedy właścicielem urządzeń gazowych, znajdujących się na działkach jest Spółka, do dnia ustanowienia służebności przesyłu. Kwoty należne Wnioskodawcy na podstawie aktu notarialnego z dnia 24 czerwca 2019 r. zostały wypłacone Wnioskodawcy w dniu 5 lipca 2019 r.

Zgodnie z ustalonymi warunkami wynagrodzenia kancelarii, w dniu 8 lipca 2019 r. wystawiona została na rzecz Wnioskodawcy faktura VAT na kwotę 3 000 zł brutto za prowadzenie sprawy o ustanowienie służebności przesyłu i wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przeciwko Spółce. Wynagrodzenie na rzecz kancelarii zostało uiszczone w całości przez Wnioskodawcę w dniu 11 lipca 2019 r.

Należy wskazać, że bezumowne korzystanie z rzeczy ma miejsce wtedy, gdy osoba trzecia bez tytułu prawnego wchodzi w strefę uprawnień właścicielskich, w wyniku czego właściciel zostaje pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą oraz możliwości czerpania z niej pożytków.

Zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Zgodnie z art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 225 Kodeksu cywilnego, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Zgodnie, zatem z art. 224 § 2 w związku z art. 225 ww. Kodeksu, posiadacz w złej wierze jest m.in. obowiązany względem właściciela, do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, w tym wypadku nieruchomości, stanowiącej własność podatnika.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje spodziewane korzyści, jakie Wnioskodawca uzyskałby, gdyby ją oddał do korzystania na podstawie określonego stosunku prawnego (np. umowy najmu, dzierżawy). Przysługujące na mocy art. 224 § 2 i art. 225 ustawy Kodeks cywilny wynagrodzenie nie jest zatem naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi, lecz wynagrodzeniem, zapłatą za korzystanie z jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym, co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego, umownego stosunku prawnego.

Przepisy prawa cywilnego dają więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz wydzierżawiał lub wynajął. Utrata korzyści w szczególności polega na nieuzyskaniu pożytków cywilnych, które rzecz przynosi.

Zatem, w świetle powyższego, otrzymana przez Wnioskodawcę kwota z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości stanowi przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy, a więc stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Przychody z innych źródeł podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według ustalonej skali podatkowej. Przychody te należy wykazać w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym zostały osiągnięte.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W sytuacji Wnioskodawcy, poniesione przez Niego wydatki nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te mają bezpośredni związek z uzyskanym przychodem z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Bez ich poniesienia Wnioskodawca nie uzyskałby ww. wynagrodzenia. Jeśli zatem wydatki te zostaną odpowiednio udokumentowane to należy stwierdzić, że na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te, jako związane z uzyskanym przychodem mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Należy zauważyć, że w myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ww. ustawy zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

W związku z powyższym, skoro uzyskany przez Wnioskodawcę przychód z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości na podstawie zawartej umowy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zatem do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może zaliczyć wydatki poniesione na wynagrodzenie kancelarii prawnej, w celu uzyskania opisanego przychodu.

Reasumując stwierdzić należy, że wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu bezumownego korzystania z Jego nieruchomości przez Spółkę stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 27 ww. ustawy, tj. według skali podatkowej łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na wynagrodzenie kancelarii prawnej, która reprezentowała Wnioskodawcę w postępowaniu o ustanowienie służebności przesyłu i uzyskanie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości Wnioskodawcy w części, która odpowiada otrzymanemu wynagrodzeniu za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.