Wnioskodawczyni w 2003 roku, wspólnie z rodzicami, nabyła na rynku wtórnym mieszkanie przeznaczone na cele mieszkaniowe. W 2011 roku rodzice Wnioskodawczyni wynajęli to mieszkanie, które było wynajmowane do maja 2018 roku. W dniu 31 maja 2018 roku rodzice darowali jej 1/2 mieszkania. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza rozliczać się z najmu na zasadach ogólnych i uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od tego lokalu. Organ podatkowy uznał, że Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne, stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą maksymalnie 10% rocznie od wartości początkowej 1/2 części mieszkania nabytej w drodze umowy kupna-sprzedaży. Natomiast odpisy amortyzacyjne od 1/2 części mieszkania nabytego w drodze darowizny nie będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 9 października 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia ….) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 9 października 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawczyni w 2003 r. wraz z rodzicami zakupiła na rynku wtórnym mieszkanie na cele mieszkaniowe. Udziały w mieszkaniu ustalono następująco: 1/2 udziału w mieszkaniu dla Wnioskodawczyni, 1/2 dla Jej mamy do majątku objętego wspólnością ustawową z mężem. Mieszkanie przez wiele lat było zamieszkiwane osobiście przez Wnioskodawczynię, z pojedynczym okresem wynajmu w latach 2006-2007. W 2011 r. w związku z przeprowadzką do większego mieszkania, mieszkanie to zostało wynajęte przez rodziców Wnioskodawczyni i było wynajmowane od tego momentu do maja 2018 r. na cele mieszkaniowe. W dniu 31 maja 2018 r. rodzice Wnioskodawczyni darowali Jej 1/2 mieszkania, która stanowiła ich własność. W związku z powyższym, obowiązująca umowa najmu przedmiotowego mieszkania została przepisana na Wnioskodawczynię. Aktualnie Wnioskodawczyni rozlicza się z najmu w formie podatku zryczałtowanego, jednak w związku z planowanymi zwiększonymi nakładami na remont i doposażenie mieszkania planuje Ona przejście od nowego roku na rozliczenie na zasadach ogólnych. Wnioskodawczyni planuje w kosztach uzyskania przychodów uwzględnić również odpisy amortyzacyjne od ww. mieszkania. Mieszkanie nie było dotąd amortyzowane. Mieszkanie zarówno przed jego nabyciem w 2003 r., jak i potem użytkowane było na cele mieszkaniowe.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy Wnioskodawczyni będzie miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu lokalu mieszkalnego odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% rocznie od wartości początkowej tego lokalu?
Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku opodatkowania najmu prywatnego według skali ma Ona możliwość rozliczania kosztów uzyskania przychodów z najmu. Kosztem mogą być m.in. odpisy amortyzacyjne związane z zakupem mieszkania.
Z definicji kosztu podatkowego zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że kosztami uzyskania przychodu z danego źródła są wszelkie wydatki poniesione w celu jego osiągnięcia, jak również zabezpieczenia lub zachowania źródła jego powstania, pod warunkiem że nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy wśród wydatków niestanowiących kosztów.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają co do zasady stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (`(...)`) lokale będące odrębną własnością (`(...)`) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok (`(...)`) oddane do używania na podstawie umowy najmu. Mieszkanie było używane dotychczas ponad 15 lat, a przed nabyciem przez Wnioskodawczynię i Jej rodziców było również używane przez co najmniej 60 miesięcy.
Jak wynika z art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Tym samym, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% rocznie od wartości początkowej lokalu. Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.
Wnioskodawczyni będzie zatem mogła indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla używanego środka trwałego, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych. Równocześnie, w związku z tym, że 1/2 mieszkania Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny, odpisy amortyzacyjne od tej części mieszkania, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów z najmu. Tym samym, w koszty uzyskania przychodów z najmu Wnioskodawczyni będzie mogła ująć odpisy amortyzacyjne od 1/2 wartości mieszkania, które nabyła w formie umowy kupna-sprzedaży. Z uwagi, że mieszkanie spełnia warunki środka używanego, Wnioskodawczyni będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek ze źródłem przychodów, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:
stanowić własność lub współwłasność podatnika,
zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku”, należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.
Stosownie zaś do treści art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:
-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Art. 22h ust. 2 cyt. ustawy stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.
W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.
W świetle powyższego wskazać należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.
Zauważyć ponadto należy, że wynikająca z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r., za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:
nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
Zatem, do końca 2017 r. odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku lub darowizny, mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175, z późn. zm.) zmieniono m.in. ww. art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a). Zgodnie z jego nowym brzmieniem obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli:
nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
Obowiązujące od dnia 1 stycznia 2018 r. rozwiązania w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku nabytych w spadku lub darowiźnie, modyfikuje następnie ustawa z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291, późn. zm.), wchodząca w życie z dniem 19 lipca 2018 r. W przypadku nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, ustawa przewiduje kontynuację przez obdarowanego amortyzacji na zasadach przyjętych przez darczyńcę.
I tak, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:
nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 19 lipca 2018 r. wynika, że przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a) nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.
A zatem, zgodnie z treścią ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych otrzymanych w drodze darowizny, która korzystała ze zwolnienia od podatków od spadków i darowizn, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów - chyba że odpisów takich od ww. środków trwałych dokonywał wcześniej darczyńca.
Z uwagi jednak na konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych, omówione wyżej nowe rozwiązania prawne nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą podlegają amortyzacji na zasadach dotychczasowych, tj. obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r.
Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w 2003 r. wraz z rodzicami zakupiła na rynku wtórnym mieszkanie na cele mieszkaniowe. Udziały w mieszkaniu ustalono następująco: 1/2 udziału w mieszkaniu dla Wnioskodawczyni, 1/2 dla Jej mamy do majątku objętego wspólnością ustawową z mężem. Mieszkanie przez wiele lat było zamieszkiwane osobiście przez Wnioskodawczynię, z pojedynczym okresem wynajmu w latach 2006-2007. W 2011 r. w związku z przeprowadzką do większego mieszkania, mieszkanie to zostało wynajęte przez rodziców Wnioskodawczyni i było wynajmowane od tego momentu do maja 2018 r. na cele mieszkaniowe. W dniu 31 maja 2018 r. rodzice Wnioskodawczyni darowali Jej 1/2 mieszkania, która stanowiła ich własność. W związku z powyższym, obowiązująca umowa najmu przedmiotowego mieszkania została przepisana na Wnioskodawczynię. Aktualnie, Wnioskodawczyni rozlicza się z najmu w formie podatku zryczałtowanego, jednak w związku z planowanymi zwiększonymi nakładami na remont i doposażenie mieszkania planuje Ona przejście od nowego roku na rozliczenie na zasadach ogólnych. Wnioskodawczyni planuje także w kosztach uzyskania przychodów uwzględnić odpisy amortyzacyjne od ww. mieszkania. Mieszkanie nie było dotąd amortyzowane. Mieszkanie zarówno przed jego nabyciem w 2003 r., jak i potem użytkowane było na cele mieszkaniowe.
Mając na względzie powołane przepisy prawne, stwierdzić należy, że skoro zakupiony lokal mieszkalny, przed jego nabyciem przez Wnioskodawczynię i Jej rodziców, był używany przez co najmniej 60 miesięcy i zostanie przez Wnioskodawczynię po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów z najmu odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% rocznie od wartości początkowej 1/2 części tego lokalu. Odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów od następnego miesiąca po wprowadzeniu lokalu do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni będzie mogła amortyzować lokal mieszkalny przez okres 10 lat.
Odnosząc się natomiast do możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego w postaci 1/2 części ww. lokalu mieszkalnego, nabytej przez Wnioskodawczynię na podstawie zwolnionej od podatku od spadków i darowizn darowizny, po zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wchodzącej w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. i zmieniającej brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 45a tejże ustawy, z uwzględnieniem kolejnej zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wchodzącej w życie 19 lipca 2018 r. należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania cyt. uprzednio przepis art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ darczyńcy 1/2 części ww. lokalu mieszkalnego, tj. rodzice Wnioskodawczyni, nie dokonywali odpisów amortyzacyjnych od tej części ww. lokalu mieszkalnego. Wobec powyższego, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) Wnioskodawczyni nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od 1/2 części ww. lokalu mieszkalnego nabytej w drodze darowizny, zwolnionej od podatku od spadku i darowizn.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.
Wskazać należy również, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili