0115-KDIT2-2.4011.399.2018.1.MM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2018 r. (data wpływu 9 października 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z opłaceniem przez Spółkę tej części pakietu medycznego, która ma zapewnić pracownikowi usługi medyczne w ramach medycyny pracy– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z opłaceniem pakietu medycznego za usługi z medycyny pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - sp. z o. o. (dalej: Spółka) prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej produktów spożywczych i niespożywczych do sieci handlowych. Ponadto zajmuje się magazynowaniem, przechowywaniem towarów. Spółka zawarła w dniu 30 sierpnia 2017 r. umowę o świadczenie usług medycznych z firmą świadczącą tego typu usługi (dalej: XY).

W ramach umowy z XY Spółka - zgodnie z Regulaminem Wynagradzania - zapewnia pracownikom pakiet medyczny. W ramach tego pakietu medycznego pracownicy będą mieli prawo do następujących usług/świadczeń medycznych:

1. Świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy,
2. Świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych.

Usługi w ramach wskazanego w pkt 1 Programu Medycznego XY: Opieka medyczna w ramach Medycyny Pracy - świadczone są zgodnie z ustawą z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1184 z późn. zm.), a także zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. z 2018 r poz. 917, z późn. zm.) oraz rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 2067 z późn. zm.) i innymi przepisami obowiązującymi pracodawcę w zakresie medycyny pracy w związku z wymogami wynikającymi z przepisów ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 149. z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 151 z późn. zm.) - szczegółowy zakres usług określony został w załączniku nr 1 do Umowy.

Szczegółowy zakres usług świadczonych w ramach wskazanego w pkt 2 Programu Medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych” - określony został w załączniku nr 2 do Umowy.

Zgodnie z Umową opłaty są ponoszone przez Spółkę w formie abonamentu - ryczałtowa opłata bez względu na ilość wykorzystanych przez pracowników usług medycznych w danym miesiącu.

W Spółce koszt abonamentu jest rozdzielony pomiędzy Spółkę jako pracodawcę, a pracownika w następujący sposób: Spółka pokrywa koszt świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy w wysokości 51 zł natomiast pracownik pokrywa pozostałą część abonamentu, którego główną część stanowi koszt świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych w całości.

Pracownik podpisuje dokument - Oświadczenie Pracownika w sprawie wyrażenia zgody na dokonywanie potrąceń z wynagrodzenia za pracę - Program opieki zdrowotnej Program STANDARD i PREMIUM, w którym dokonuje wyboru wariantu pakietu medycznego poprzez zaznaczenie wybranego pakietu, co przedstawiono niżej:

• w przypadku programu Standard pracownik koszt Spółki wynosi 51 zł, koszt pracownika 3 zł,
• w przypadku programu Standard pracownik + jeden członek rodziny – wariant partnerski koszt Spółki wynosi 51 zł, koszt pracownika 57 zł,
• w przypadku programu Standard + min. 2 członków rodziny – wariant rodzinny – koszt Spółki wynosi 51 zł, koszt pracownika 95 zł,
• w przypadku programu Premium pracownik – koszt Spółki wynosi 51 zł, koszt pracownika 33 zł,
• w przypadku programu Premium pracownik – jeden członek rodziny – wariant partnerski koszt Spółki wynosi 51 zł , koszt pracownika 117 zł,
• w przypadku programu Premium pracownik + min. 2 członków rodziny, koszt Spółki wynosi 51 zł, koszt pracownika 168 zł.

Przy czym wariant Partnerski obejmuje współmałżonka/partnera życiowego pracownika do 67 roku życia (bez względu na sformalizowanie związku i płeć), natomiast Wariant Rodzinny obejmuje współmałżonka lub partnera życiowego do 67 roku życia oraz dzieci do 18 roku życia młodzież uczącą się do rozpoczęcia 26 roku życia, pozostającą na utrzymaniu rodziców - wspólny adres zamieszkania.

Na podstawie powyższego Oświadczenia Spółka - jako pracodawca - pokrywa koszt abonamentu medycyny pracy w kwocie 51 zł, a pracownik pokrywa pozostałą część abonamentu, którego główną część stanowi (bez względu na wybrany przez niego pakiet) koszt świadczenia z tytułu „Programu medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych”. Pracownik płaci również w całości za zgłoszonych do programu członków rodziny.

Spółka otrzymała również wyliczenie, sporządzone przez XY, kwoty za świadczenie usług medycznych z tytułu medycyny pracy. Zgodnie z wyliczeniem kwota ta wynosi 52,50 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszty abonamentu ponoszone przez Spółkę jako pracodawcę wskazane w opisie stanu faktycznego za świadczenia medyczne w zakresie „Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy” stanowią przychód pracownika i winny być podstawą naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych?
2. Czy posiadane przez Spółkę dokumenty w postaci Umowy oraz wyliczenia, sporządzonego przez XY, kwoty za świadczenie usług medycznych z tytułu medycyny pracy oraz faktur za świadczone usługi medyczne wystawione przez XY stanowią wystarczające udokumentowanie prawa Spółki do zwolnienia Spółki z obowiązków płatnika wynikających z art. 31, art. 32 i art. 38 Ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) w odniesieniu do wartości świadczeń wskazanych w pytaniu nr 1?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty abonamentu za świadczenia medyczne, w zakresie „Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy ponoszone przez Spółkę jako pracodawcę nie stanowią przychodu dla pracownika ze stosunku pracy.

W ocenie Spółki posiadane przez nią dokumenty w postaci Umowy oraz wyliczenia, sporządzonego przez XY, kwoty za świadczenie usług medycznych z tytułu medycyny pracy oraz faktur za świadczone usługi medyczne wystawione przez XY stanowią wystarczające udokumentowanie prawa Spółki do zwolnienia Spółki z obowiązków płatnika wynikających z art. 31, art. 32 i art. 38 Ustawy PIT w odniesieniu do wartości świadczeń wskazanych w pytaniu nr 1.

Stosownie bowiem z art. 9 ust. 1 Ustawy PIT - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 Ustawy PIT przychodami - z zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w niniejszym stanie faktycznym - są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 12 ust. 1 Ustawy PIT stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Wnioskodawca uważa, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika abonamentu medycznego (o określonej wartości pieniężnej). Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników i członków ich rodzin nieobowiązkową opieką medyczną w ramach pakietu rodzinnego, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika.

W ocenie Spółki jednakże opłacanie przez nią kosztów obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy nie powoduje u pracowników powstania przychodu w rozumieniu Ustawy PIT, zgodnie bowiem z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 917 z późn. zm.). „Badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.”

Z przepisu tego wynika zatem, iż wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Ponadto gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, również nie będzie stanowiła jego przychodu w rozumieniu przepisów Ustawy PIT.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej unormowania prawne Wnioskodawca stoi na stanowisku, że poniesione przez niego koszty w wysokości 51 zł świadczenia medycznego w zakresie „Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy”, nie stanowią podstawy do naliczania podatku dochodowego pracowników.

Natomiast wartość świadczeń medycznych innych niż te, które wynikają z Kodeksu pracy, czyli świadczenia z tytułu „Programu Medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych” uprawniających poszczególnych pracowników i ewentualnie członków ich rodzin do skorzystania z dobrowolnych świadczeń medycznych (niezwiązanych z medycyną pracy i profilaktyczną opieką zdrowotną niezwiązaną z warunkami pracy), jako przekazane tym pracownikom odpłatnie w 100%, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu.

W konsekwencji, na Spółce jako płatniku - w odniesieniu do ww. wartości świadczeń - nie ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 Ustawy PIT.

Wystarczającym udokumentowaniem braku obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy są posiadane przez Spółkę dokumenty w postaci Umowy oraz wyliczenia, sporządzonego przez XY, kwoty za świadczenie usług medycznych z tytułu medycyny pracy oraz faktury za świadczone usługi medyczne wystawione przez XY.

Z Umowy bowiem wprost wynika podstawa prawna świadczonych przez XY świadczeń z zakresu „Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy” jak i konkretne tytuły świadczeń Medycyny Pracy, natomiast wykazana na fakturach wartość ww. świadczenia w wysokości 51 zł została uzasadniona w wyliczeniu, sporządzonym przez XY, wysokości kwoty za świadczenie usług medycznych z tytułu medycyny pracy.

Reasumując koszty abonamentu medycznego w wysokości 51 zł ponoszone przez Spółkę w części przypadającej na świadczenie medyczne w zakresie „Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy” nie stanowią przychodu ze stosunku pracy poszczególnych pracowników, a na Spółce w tym zakresie nie ciążą obowiązki płatnika.

Wystarczającym udokumentowaniem prawa Spółki do zwolnienia jej z obowiązków płatnika są posiadane przez nią dokumenty w postaci Umowy oraz wyliczenia, sporządzonego przez XY, kwoty za świadczenie usług medycznych z tytułu medycyny pracy oraz faktur za świadczone usługi medyczne wystawione przez XY.

Natomiast wartość świadczeń wchodzących w skład świadczenia z tytułu „Programu Medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych” opłaconego przez pracowników w 100% pomimo iż zakres świadczeń wykracza poza przepisy Kodeksu pracy to ich wartość nie stanowi przychodu pracowników Spółki ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 1. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - w zakresie pytania pierwszego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1506, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił katalog źródeł przychodów i zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Zatem przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Wnioskodawca w ramach umowy z XY - zgodnie z Regulaminem Wynagradzania - zapewnia pracownikom pakiet medyczny. W ramach tego pakietu medycznego pracownicy będą mieli prawo do następujących usług/świadczeń medycznych:

1. Świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy,
2. Świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych.

Usługi w ramach wskazanego w pkt 1 Programu Medycznego XY Opieka medyczna w ramach Medycyny Pracy - świadczone są zgodnie z ustawą z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1184 z późn. zm.), a także zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. z 2018 r poz. 917, z późn. zm.) oraz rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 2067 z późn. zm.) i innymi przepisami obowiązującymi pracodawcę w zakresie medycyny pracy w związku z wymogami wynikającymi z przepisów ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 149. z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 151 z późn. zm.) - szczegółowy zakres usług określony został w załączniku nr 1 do Umowy.

W Spółce koszt abonamentu jest rozdzielony pomiędzy Spółkę jako pracodawcę, a pracownika w następujący sposób: Spółka pokrywa koszt świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Opieka Medyczna w ramach Medycyny Pracy w wysokości 51 zł natomiast pracownik pokrywa pozostałą część abonamentu, którego główną część stanowi koszt świadczenia z tytułu Programu Medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych w całości.

Spółka - jako pracodawca - pokrywa koszt abonamentu medycyny pracy w kwocie 51 zł, a pracownik pokrywa pozostałą część abonamentu, którego główną część stanowi (bez względu na wybrany przez niego pakiet) koszt świadczenia z tytułu „Programu medycznego XY: Udzielanie innych świadczeń zdrowotnych”. Pracownik płaci również w całości za zgłoszonych do programu członków rodziny.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz zacytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2018, poz. 917) badania, o których mowa w § 1, 2 i 5 tj odpowiednio:

• wstępne badania lekarskie,
• okresowe badania lekarskie, a w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, kontrolne badania lekarskie w celu ustalenia zdolności pracownika do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku,
• okresowe badania lekarskie w sytuacji gdy pracownik wykonywał pracę w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających po zaprzestaniu przez pracownika pracy w kontakcie z tymi substancjami, czynnikami lub pyłami lub po rozwiązaniu stosunku pracy, jeżeli zainteresowana osoba zgłosi wniosek o objęcie takimi badaniami.

są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wartość tego rodzaju świadczeń (tj. wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich oraz innych kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy) otrzymanych przez pracownika od pracodawcy nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązek ich poniesienia przez pracodawcę wynika bowiem wprost z przepisów prawa.

Zatem w sytuacji, gdy w ramach pakietu medycznego Wnioskodawca rzeczywiście pokrywa tylko tą część wydatków która ma zapewnić pracownikowi świadczenia z zakresu medycyny pracy, do ponoszenia których jest zobowiązany odrębnymi przepisami, u pracowników - w związku z zapewnieniem tych świadczeń - nie powstaje przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji – jak słusznie wskazał Wnioskodawca - w odniesieniu do ww. wartości świadczeń - nie ciąży na nim obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.