0113-KDIPT2-2.4011.506.2018.1.MP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2018 r. (data wpływu 15 października 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz skutków podatkowych dotyczących uzyskania przychodów z tytułu dywidendy oraz z tytułu umowy o pracę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz skutków podatkowych dotyczących uzyskania przychodów z tytułu dywidendy oraz z tytułu umowy o pracę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wskazuje, że opisany we wniosku stan faktyczny był przedmiotem interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Nr … z dnia … września 2018 r. i dotyczył roku podatkowego: 2018.

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 3847/14, w świetle art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej nie ma przeszkód prawnych do wydania interpretacji indywidualnej w odniesieniu do elementów stanu faktycznego przeszłego lub przyszłego, jeżeli nie są one przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego (`(...)`).

W związku z powyższym wskazany w niniejszym wniosku opis stanu faktycznego dotyczy następujących lat podatkowych: 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017.

W latach podatkowych 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017, Wnioskodawca był (i jest nadal) obywatelem Polski oraz obywatelem Niemiec.

Miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajdowało się (i znajduje się nadal) na terytorium Polski. Wnioskodawca (wraz z żoną) był (i jest nadal) zameldowany w Polsce na pobyt stały w mieszkaniu, które było (i jest nadal) Jego własnością. Ponadto, przez część każdego ze wskazanych lat, Wnioskodawca (wraz z żoną) mieszkał w wynajmowanym mieszkaniu na terytorium Niemiec, w którym był (i jest nadal) zameldowany na pobyt stały. Wnioskodawca nie jest jednak w stanie określić, ile dokładnie dni spędził w trakcie ww. poszczególnych lat w Polsce i w Niemczech, tym bardziej, że często przebywał także poza granicami obu tych państw.

Wnioskodawca był (i jest nadal) większościowym udziałowcem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała (i posiada nadal) siedzibę w Polsce. Spółka ta posiadała (i posiada nadal) kilkudziesięciomilionowy majątek. W spółce tej, Wnioskodawca pełnił (i pełni nadal) funkcję prezesa zarządu. Z tytułu pełnienia funkcji prezesa zarządu Wnioskodawca nie uzyskiwał (i nie uzyskuje nadal), żadnego dochodu (przychodu). Natomiast, jako udziałowiec wskazanej spółki Wnioskodawca w niektórych latach uzyskiwał (i uzyskuje nadal) przychody z tytułu wypłacanej Mu przez spółkę dywidendy. Poza przychodami z tytułu dywidendy Wnioskodawca nie uzyskiwał (i nie uzyskuje nadal) w Polsce, żadnych innych dochodów (przychodów). Wnioskodawca nie uzyskiwał (i nie uzyskuje nadal) przychodów z działalności gospodarczej. Wypłacone przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością dywidendy stanowiły (i nadal stanowią), dywidendy w rozumieniu art. 10 ust. 3 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec z dnia 14 maja 2003 r. Wnioskodawca nie wykonywał (i nie wykonuje nadal) w Polsce działalności gospodarczej poprzez zakład, ani nie wykonywał (i nie wykonuje nadal) na terytorium Republiki Federalnej Niemiec wolnego zawodu w oparciu o położoną w nim stałą placówkę. W Niemczech Wnioskodawca uzyskiwał (i uzyskuje nadal) dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką prawa niemieckiego. Wnioskodawca pracuje w charakterze handlowca, ma nienormowany czas pracy. Podatek od wynagrodzenia uzyskanego w tej spółce rozliczany był (i jest nadal) w Niemczech. Wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę było (i jest nadal) wypłacane przez pracodawcę, który nie miał (i nie ma nadal) siedziby w Polsce. Pracodawca zatrudniający Wnioskodawcę był (i jest nadal) spółką prawa niemieckiego i posiadał (i posiada nadal) siedzibę na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Wynagrodzenie wypłacane Wnioskodawcy nie było (i nie jest nadal) ponoszone przez zakład w rozumieniu art. 5 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Wnioskodawca był (i jest nadal) właścicielem ww. lokalu mieszkalnego znajdującego się w Polsce oraz 3 działek budowlanych, które również są położone na terytorium Polski. Przy czym wskazane 3 działki budowlane zostały nabyte przez Wnioskodawcę w 2014 r. Wnioskodawca nie był (i nie jest nadal) właścicielem nieruchomości położonych na terytorium Niemiec.

Zdecydowana większość rodziny Wnioskodawcy mieszkała (i mieszka nadal) w Polsce, w tym jeden z synów wraz z rodziną. W Niemczech, wraz z rodziną, mieszkał (i mieszka nadal) drugi z synów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca pełnił (i pełni nadal) w Polsce różne funkcje społeczne. Był (i jest nadal) aktywnym członkiem Izby Gospodarczej … w …. Wspomagał (i wspomaga nadal) także działalność Związku…, m.in. poprzez organizowanie Festynów … oraz wspieranie działalności Związku na rzecz propagowania kultury …. W Niemczech Wnioskodawca nie pełnił (i nie pełni nadal) z kolei, żadnych funkcji społecznych, politycznych, kulturalnych itp.

W odczuciu Wnioskodawcy, to Polska stanowiła (i stanowi nadal) centrum Jego interesów życiowych (centrum interesów rodzinnych i gospodarczych), jako państwo, z którym wiązały Go (i wiążą nadal), ściślejsze związki osobiste i ekonomiczne, więzi rodzinne, towarzyskie działalność społeczna, a także państwo, z którego zarządzał (i zarządza nadal) swoim mieniem. Wnioskodawca uważał (i uważa nadal) Polskę za miejsce swoich interesów gospodarczych, gdyż to w Polsce uzyskiwał (i nadal uzyskuje) On większość swoich dochodów (przychodów).

Wnioskodawca posiada zaświadczenie CFR-1 z dnia … czerwca 2018 r. o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych (certyfikat rezydencji nr ….2018) wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym organ podatkowy stwierdził, że Wnioskodawca w Polsce ma miejsce zamieszkania i podlega nieograniczonemu obowiązku podatkowemu w rozumieniu Umowy między Rządem RP a Niemcami. Certyfikat rezydencji obejmuje okres od dnia … czerwca 2011 r.

Wnioskodawca nie występował do niemieckiej administracji podatkowej z wnioskiem o wydanie certyfikatu rezydencji podatkowej ani z zapytaniem, czy w Jego sytuacji podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Republice Federalnej Niemiec w rozumieniu art. 4 ust. 1 i ust. 2 Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90). Wnioskodawca nie posiadał (i nadal nie posiada) certyfikatu rezydencji potwierdzającego Jego miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Republice Federalnej Niemiec.

Wnioskodawca nie rozliczał (i nie rozlicza nadal) w Polsce zagranicznych zarobków opodatkowanych podatkiem dochodowym według skali podatkowej pochodzących z innego źródła niż wskazane we wniosku (lub pochodzących z innego kraju niż Niemcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), Wnioskodawca podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?
2. Czy w rozumieniu Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90), Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania wyłącznie w Polsce?
3. W którym kraju – w Polsce czy w Niemczech – podlegały opodatkowaniu otrzymywane przez Wnioskodawcę przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Mu przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością mającej siedzibę w Polsce?
4. Czy otrzymywane przez Wnioskodawcę dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką mającą siedzibę w Niemczech podlegały opodatkowaniu w Niemczech i w Polsce, ale jednocześnie podlegały zwolnieniu z opodatkowania w Polsce?
5. Czy Wnioskodawca, który uzyskuje wyłącznie przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Mu przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością mającą siedzibę w Polsce oraz dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką mającą siedzibę w Niemczech miał obowiązek składania rocznego zeznania podatkowego w Polsce i wykazywania w nim dochodów uzyskanych za granicą?

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 1), w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 2), w rozumieniu Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r., Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania wyłącznie w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 3), otrzymywane przez Wnioskodawcę przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Mu przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością mającą siedzibę w Polsce, podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce i jednocześnie nie podlegały opodatkowaniu w Niemczech.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 4), otrzymywane przez Wnioskodawcę dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką mającą siedzibę w Niemczech podlegały opodatkowaniu w Niemczech i w Polsce, lecz jednocześnie podlegały zwolnieniu z opodatkowania w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 5), w sytuacji, gdy Wnioskodawca uzyskiwał wyłącznie przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Mu przez spółkę mającą siedzibę w Polsce oraz dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką mającą siedzibę w Niemczech, nie miał obowiązku składania rocznego zeznania podatkowego w Polsce i wykazywania w nim dochodów (przychodów) uzyskanych za granicą.

Uzasadnienie:

Ad. 1 i 2

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2018 r. poz. 200, z późn. zm., dalej p.d.o.f.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12., poz. 90), dalej: Umowa, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich to uważa się. że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Na podstawie art. 3 ust. la ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem, bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia rożne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których, uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub”, w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji, w każdym czasie, w sposób ciągły a nie od czasu do czasu na pobyt, który z rożnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Mając powyższe na uwadze - w kontekście opisanego wcześniej stanu faktycznego - należy stwierdzić, że ośrodkiem interesów życiowych Wnioskodawcy była (i jest nadal) Polska. Skoro Wnioskodawca posiadał (i posiada nadal) w Polsce centrum interesów osobistych oraz gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) ze względu na silniejsze powiązania rodzinne, społeczne i gospodarcze z tym państwem, to podlegał On (i podlega nadal) w myśl przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (Wnioskodawca posiadał i posiada nadal rezydencję podatkową w Polsce). W konsekwencji, także w rozumieniu ww. Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania miejscem zamieszkania Wnioskodawcy była (i jest nadal) wyłącznie Polska.

Ad. 3

Stosownie do art. 10 ust. 1 ww. Umowy, dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w jednym umawiającym się państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.

Jednakże w świetle art. 10 ust. 2 ww. Umowy, dywidendy takie mogą być również opodatkowane w tym umawiającym się państwie i według prawa tego państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę, ale jeżeli osoba uprawniona do dywidend ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie, w takim przypadku podatek nie może przekroczyć:

1. 5 procent kwoty dywidend brutto, jeżeli osobą uprawnioną jest spółka (inna niż osobowa), której bezpośredni udział w kapitale spółki wypłacającej dywidendy wynosi co najmniej 10%,
2. 15 procent kwoty dywidend brutto we wszystkich pozostałych przypadkach.

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. Umowy, określenie „dywidendy” oznacza dochody z akcji, akcji gratisowych, praw do udziału w zysku, akcji w górnictwie, akcji założycieli lub innych praw z wyjątkiem wierzytelności, do udziału w zyskach, jak również inny dochód, który według prawa państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, jest pod względem podatkowym traktowany jak dochód z akcji i wypłaty z tytułu świadectw udziałowych w funduszu inwestycyjnym.

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy prawa, przedstawiony na wstępie stan faktyczny oraz okoliczność, że Wnioskodawca podlegał (i podlega nadal) w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (czyli podlegał i podlega nadal obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów) należy stwierdzić, że to w Polsce - a więc w kraju swojej rezydencji podatkowej - Wnioskodawca miał (i ma nadal) obowiązek opodatkować przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Mu przez spółkę mającą siedzibę w Polsce. Podkreślenia wymaga, że w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania przyjęta jest zasada, że dywidendy podlegają opodatkowaniu zarówno w państwie, w którym znajduje się siedziba spółki, która wypłaca dywidendę jak i w państwie, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę odbiorca dywidendy.

Przyjmując zatem, że w opisanym stanie faktycznym spółka, która miała (i ma nadal) siedzibę w Polsce, wypłacała (i wypłaca nadal) dywidendę Wnioskodawcy, który również miał (i ma nadal) miejsce zamieszkania w Polsce, to przepisów art. 10 ww. Umowy nie stosuje się. W konsekwencji, otrzymane przez Wnioskodawcę dywidendy podlegały (i podlegają nadal) opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Dywidenda otrzymana przez Wnioskodawcę stanowiła (i stanowi nadal) u Niego przychód z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 p.d.o.f. Przychód ten, powstaje w dacie wypłaty dywidendy lub postawienia jej do dyspozycji udziałowca.

Jak wynika z art. 30a ust. 1 pkt 4 i ust. 6 p.d.o.f., od przychodów z dywidend pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania.

Zatem, w przypadku wypłaty dywidendy na rzecz polskiego rezydenta płatnik zobowiązany jest pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 19% przychodu (bez uwzględniania kosztów), następnie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatek został pobrany przekazać kwoty pobranego podatku na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby spółki wypłacającej dywidendę, bądź jej miejsca prowadzenia działalności, gdy spółka nie posiada siedziby oraz - do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym -przesłać określonemu wcześniej urzędowi skarbowemu deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym na formularzu PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-3AR. Płatnik nie ma obowiązku przesyłania deklaracji PIT-8AR podatnikowi. Podatnik z kolei, nie ma obowiązku ujmowania i rozliczania dochodu z dywidendy w rozliczeniu rocznym. Z tego tytułu bowiem podatek zryczałtowany został rozliczony przez płatnika, czyli spółkę wypłacającą dywidendę. Przychodu z tytułu dywidendy nie łączy się zatem z dochodami opodatkowanymi według skali podatkowej i nie wykazuje w zeznaniu rocznym (art. 30a ust. 7 i art. 45 ust. 3 p.d.o.f.).

Ad. 4 i 5

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z kolei, stosownie do art. 15 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 tego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ww. Umowy, postanowienia ustępu 2 tego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie „pracownikiem”, oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
2. pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

Zatem, w myśl ww. przepisu, uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia osoby mającej miejsce zamieszkanie na terytorium Polski, mogą być opodatkowane w państwie źródła, tj. w Niemczech, jak i w państwie rezydencji podatkowej, czyli w Polsce. Dlatego w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy stosować przepis art. 24 ust. 2 lit. a) ww. Umowy, zgodnie z którym, w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób - jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zwolni z uwzględnieniem postanowień litery b) taki dochód lub majątek od opodatkowania. Rzeczpospolita Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu.

I tak, stosownie do przepisu art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1 – a więc podatnik podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu – oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z art. 27 ust. 1 (według skali podatkowej), osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W ww. przepisie wskazana została jedna z metod unikania podwójnego opodatkowania - tzw. metoda wyłączenia z progresją. Polega ona na tym, że dochód opodatkowany w jednym państwie jest zwolniony od podatku w drugim państwie. Możliwa jest bowiem sytuacja, w której podatnik, obok dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym (w Polsce), osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to więc, że dochód uzyskany przez podatnika z tytułu uposażenia, płac i podobnych wynagrodzeń w Niemczech jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, przy czym, jeżeli podatnik uzyskałby w danym roku podatkowym inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce dochód uzyskany w Niemczech, powinien zostać uwzględniony dla potrzeb obliczenia stopy procentowej podatku od pozostałego dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce.

Ponownie, mając więc na uwadze przytoczone wyżej przepisy prawa, przedstawiony na wstępie stan faktyczny oraz okoliczność, że Wnioskodawca podlegał (i podlega nadal) w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a uzyskiwane przez Wnioskodawcę dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką mającą siedzibę w Niemczech były (i są nadal) opodatkowane w Niemczech - to należy stwierdzić, że dochód (przychód) otrzymany przez Wnioskodawcę z tytułu tego wynagrodzenia był (i jest nadal) zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

Podsumowując, poza otrzymywanymi przychodami z tytułu dywidendy - których to przychodów nie łączy się z dochodami opodatkowanymi według skali podatkowej i nie wykazuje w zeznaniu rocznym - Wnioskodawca nie uzyskiwał (i nie uzyskuje nadal) innych dochodów (przychodów), które należało (i należy nadal) wykazać w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1 p.d.o.f.

Zgodnie z ww. przepisem podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Zeznaniami, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 2 nie obejmuje się dochodów opodatkowanych zgodnie z art. 29-30a, z zastrzeżeniem ust. 3c.

Jeśli zatem, Wnioskodawca uzyskiwał (i uzyskuje nadal) wyłącznie dochody, które nie podlegają ujawnieniu w zeznaniu rocznym, to nie miał On (i nie ma nadal) obowiązku składania zeznania rocznego. Zeznanie podatkowe jest bowiem zeznaniem o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty). Tak więc w przypadku, gdy Wnioskodawca nie osiągał (i nie osiąga nadal) dochodów ani nie ponosił (i nie ponosi nadal) strat, które podlegają ujawnieniu w zeznaniu podatkowym, to nie występował (i nie występuje nadal) obowiązek złożenia rocznego zeznania podatkowego. Również w przypadku uzyskania dochodów, do których znajduje zastosowanie metoda wyłączenia z progresją unikania podwójnego opodatkowania - obowiązek złożenia zeznania (i wykazania w nim dochodów uzyskanych za granicą) występuje tylko wtedy, gdy podatnik osiągnął również dochody na terenie Polski opodatkowane według skali podatkowej. Natomiast w przypadku, gdy podatnik nie uzyskał w Polsce żadnych dochodów podlegających opodatkowaniu według skali podatkowej wówczas nie składa zeznania rocznego, w którym wykazywałby uzyskane dochody zagraniczne, objęte metodą wyłączenia z progresją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r.), za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości.

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 232, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego wcześniej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnych charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. Umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Z treści wniosku obejmującego lata podatkowe: 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017 wynika, że Wnioskodawca był obywatelem Polski oraz obywatelem Niemiec. Miejsce zamieszkania Wnioskodawcy znajdowało się m.in. na terytorium Polski. Wnioskodawca (wraz z żoną) był zameldowany w Polsce na pobyt stały w mieszkaniu, które było Jego własnością. Ponadto, przez część każdego ze wskazanych lat, Wnioskodawca (wraz z żoną) mieszkał w wynajmowanym mieszkaniu na terytorium Niemiec, w którym był zameldowany na pobyt stały. Wnioskodawca nie jest w stanie określić, ile dokładnie dni spędził w trakcie ww. lat podatkowych w Polsce oraz w Niemczech, tym bardziej że często przebywał także poza granicami obu tych państw. Zdecydowana większość rodziny Wnioskodawcy w ww. okresie mieszkała w Polsce, w tym jeden z synów wraz z rodziną. W Niemczech wraz z rodziną mieszkał drugi z synów Wnioskodawcy. Wnioskodawca we wskazanym okresie pełnił w Polsce różne funkcje społeczne, był aktywnym członkiem Izby Gospodarczej…. Wspomagał także działalność Związku…, m.in. poprzez organizowanie Festynów … oraz wspieranie działalności Związku na rzecz propagowania kultury …. W Niemczech zaś, Wnioskodawca nie pełnił żadnych funkcji społecznych, politycznych, kulturalnych, itp. Wnioskodawca był właścicielem lokalu mieszkalnego znajdującego się w Polsce oraz trzech działek budowlanych, które również są położone na terytorium Polski. Wnioskodawca nie był właścicielem nieruchomości położonych na terytorium Niemiec. W odczuciu Wnioskodawcy, to Polska stanowiła centrum Jego interesów życiowych (centrum interesów rodzinnych i gospodarczych), jako państwo, z którym wiązały Go ściślejsze związki osobiste i ekonomiczne, więzi rodzinne, towarzyskie, działalność społeczna, a także państwo, z którego zarządzał swoim mieniem. Wnioskodawca uważał Polskę za miejsce swoich interesów gospodarczych, gdyż to w Polsce uzyskiwał większość swoich dochodów (przychodów). Wnioskodawca posiada zaświadczenie CFR-1 z dnia … czerwca 2018 r. o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych (certyfikat rezydencji nr …2018), wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym ten organ podatkowy stwierdził, że Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania i siedzibę w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązku podatkowemu w rozumieniu umowy między Rządem RP a Niemcami. Ww. Certyfikat rezydencji obejmuje okres od dnia 7 czerwca 2011 r. Wnioskodawca nie występował do niemieckiej administracji podatkowej z wnioskiem o wydanie certyfikatu rezydencji podatkowej ani z zapytaniem, czy w Jego sytuacji podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Republice Federalnej Niemiec w rozumieniu art. 4 ust. 1 i ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Wnioskodawca nie posiadał certyfikatu rezydencji potwierdzającego Jego miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Republice Federalnej Niemiec.

Wnioskodawca we wskazanym okresie był większościowym udziałowcem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała siedzibę w Polsce. W spółce tej Wnioskodawca pełnił funkcję prezesa zarządu. Z tytułu pełnienia funkcji prezesa zarządu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnego dochodu (przychodu). Natomiast, jako udziałowiec wskazanej spółki, Wnioskodawca w niektórych latach uzyskiwał przychody z tytułu wypłacanej Mu przez spółkę dywidendy. Wypłacane przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością dywidendy, stanowią dywidendy w rozumieniu art. 10 ust. 3 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Poza przychodami z tytułu dywidendy Wnioskodawca nie uzyskiwał w Polsce żadnych innych dochodów (przychodów). Wnioskodawca nie uzyskiwał przychodów z działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wykonywał w Polsce działalności gospodarczej poprzez zakład, ponadto nie wykonywał na terytorium Republiki Federalnej Niemiec wolnego zawodu w oparciu o położoną w nim stałą placówkę. W Niemczech Wnioskodawca uzyskiwał dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką prawa niemieckiego. Wnioskodawca pracując w charakterze handlowca, miał nienormowany czas pracy. Podatek od wynagrodzenia za pracę uzyskanego w tej spółce rozliczany był w Niemczech. Pracodawca zatrudniający Wnioskodawcę jest/był spółką prawa niemieckiego i posiadał siedzibę na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę było wypłacane przez pracodawcę, który nie miał siedziby w Polsce oraz wynagrodzenie nie było ponoszone przez zakład w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Wnioskodawca we wskazanym okresie nie rozliczał w Polsce zagranicznych zarobków opodatkowanych podatkiem dochodowym według skali podatkowej pochodzących z innego źródła niż wskazane we wniosku (lub pochodzących z innego kraju niż Niemcy).

Ponieważ z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek, czyli w latach podatkowych: 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017 miał miejsce zamieszkania w Polsce i w Niemczech oraz nie jest w stanie określić, ile dokładnie dni spędził w tych poszczególnych latach na terytorium Polski i Niemiec, miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych we wskazanym okresie, należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w cytowanym art. 4 ust. 2 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, dokonując analizy powiązań osobistych, społecznych i gospodarczych Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że zdecydowana większość Jego rodziny mieszkała w Polsce, w tym jeden z synów wraz z rodziną. W Niemczech zaś, mieszkał Jego drugi syn wraz z rodziną. Wnioskodawca pełnił w Polsce różne funkcje społeczne. Był aktywnym członkiem Izby Gospodarczej…. Wspomagał także działalność Związku…, m.in. poprzez organizowanie Festynów …oraz wspieranie działalności Związku na rzecz propagowania kultury …. W Niemczech nie pełnił z kolei, żadnych funkcji społecznych, politycznych, kulturalnych, itp. We wskazanym okresie Wnioskodawca na terytorium Niemiec uzyskiwał dochody (przychody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką prawa niemieckiego (spółka miała siedzibę na terytorium Niemiec), w której pracował w charakterze handlowca mając nienormowany czas pracy. Wnioskodawca był większościowym udziałowcem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała siedzibę w Polsce. W spółce tej, Wnioskodawca pełnił funkcję prezesa zarządu. Z tytułu pełnienia funkcji prezesa zarządu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnego dochodu (przychodu). Natomiast, jako udziałowiec tej spółki, Wnioskodawca uzyskiwał przychody z tytułu wypłaconej Mu przez spółkę dywidendy. Na terytorium Polski znajdowały się nieruchomości stanowiące własność Wnioskodawcy, zaś nie miał On nieruchomości znajdujących się na terytorium Niemiec.

Wnioskodawca wskazał, że w Jego ocenie to Polska stanowiła (i stanowi nadal) centrum Jego interesów życiowych (centrum interesów rodzinnych, gospodarczych), jako państwo, z którym wiązały Go ściślejsze związki osobiste i ekonomiczne, więzi rodzinne, towarzyskie, działalność społeczna, a także państwo, z którego zarządzał swoim mieniem. Wnioskodawca uważa Polskę za miejsce swoich interesów gospodarczych, gdyż to w Polsce uzyskiwał większość swoich dochodów (przychodów).

Zatem, w odniesieniu do stanu faktycznego obejmującego lata podatkowe: 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017, w świetle art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy, Wnioskodawca w Polsce miał ściślejsze powiązania społeczne i kulturalne oraz w Polsce znajdowało się w tym okresie centrum Jego interesów życiowych, jako państwie, z którym wiązały Go ściślejsze związki osobiste i ekonomiczne, więzi rodzinne, towarzyskie, działalność społeczna.

W konsekwencji, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z uwzględnieniem reguł kolizyjnych zawartych w art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec stwierdzić należy, że Wnioskodawca we wskazanym we wniosku stanie faktycznym obejmującym okres 2012-2017, miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Tym samym, w ww. okresie Wnioskodawca podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 4a ww. ustawy i art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca był większościowym udziałowcem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała siedzibę w Polsce. W spółce tej Wnioskodawca pełnił funkcję prezesa zarządu. Z tytułu pełnienia funkcji prezesa zarządu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnego dochodu (przychodu). Natomiast, jako udziałowiec wskazanej spółki, Wnioskodawca uzyskiwał przychody z tytułu wypłacanej przez spółkę dywidendy.

Należy zauważyć, że zgodnie z dyspozycją przepisu art. 7 ust. 1 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 10 ust. 2 ww. Umowy, jednakże dywidendy takie mogą być opodatkowane także w Umawiającym się Państwie, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do dywidend ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek tak wymierzony nie może przekroczyć:

1. 5 procent kwoty dywidend brutto, jeżeli osobą uprawnioną jest spółka (inna niż spółka osobowa), której bezpośredni udział w kapitale spółki wypłacającej dywidendy wynosi co najmniej 10 procent,
2. 15 procent kwoty dywidend brutto we wszystkich pozostałych przypadkach.

Postanowienia niniejszego ustępu nie naruszają opodatkowania spółki w odniesieniu do zysków, z których dywidendy są wypłacane.

Określenie „dywidendy” użyte w niniejszym artykule oznacza dochód z akcji, akcji gratisowych, praw do udziału w zysku, akcji w górnictwie, akcji założycieli lub innych praw, z wyjątkiem wierzytelności, do udziału w zyskach, jak również inny dochód, który według prawa Państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, jest pod względem podatkowym traktowany jak dochód z akcji i wypłaty z tytułu świadectw udziałowych w funduszu inwestycyjnym (art. 10 ust. 3 ww. Umowy).

Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do dywidend, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się siedziba spółki wypłacającej dywidendy, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje w tym drugim Państwie wolny zawód w oparciu o położoną w nim stałą placówkę, i gdy udział, z tytułu którego wypłaca się dywidendy, faktycznie wiąże się z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 (art. 10 ust. 4 ww. Umowy).

Wobec powyższego skoro Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania i nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce oraz spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która wypłacała Mu dywidendę miała siedzibę w Polsce – otrzymane przez Wnioskodawcę dywidendy podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. W sytuacji Wnioskodawcy, przepisu art. 10 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w zakresie przychodów z dywidendy, nie stosuje się, a otrzymane przez Wnioskodawcę dywidendy podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychód z tytułu dywidendy należy kwalifikować jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z kapitałów pieniężnych, zgodnie z którym, źródłami przychodów są: kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2017 r.), za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, których podstawą uzyskania są udziały (akcje) w spółce lub w spółdzielni, w tym również:

1. dywidendy z akcji złożonych przez członków pracowniczych funduszy emerytalnych na rachunkach ilościowych,
2. oprocentowanie udziałów członkowskich z nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) w spółdzielniach,
3. podział majątku likwidowanej osoby prawnej lub spółki,
4. wartość dokonanych na rzecz wspólników spółek, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym również:

1. dywidendy z akcji złożonych przez członków pracowniczych funduszy emerytalnych na rachunkach ilościowych,
2. oprocentowanie udziałów członkowskich z nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) w spółdzielniach,
3. podział majątku likwidowanej osoby prawnej lub spółki,
4. wartość dokonanych na rzecz wspólników spółek, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do treści art. 30a ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy, od uzyskanych dochodów (przychodów) z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Zgodnie z art. 30a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a, 5d i 5e.

W myśl art. 30a ust. 7 ww. ustawy, dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27.

Zobowiązanym do pobrania zryczałtowanego podatku z tego tytułu jest spółka, która występuje w roli płatnika. Stosownie bowiem do art. 41 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10, czyli m.in. także od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z dywidend.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2015 r.), płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Podobnie stanowi przepis art. 42 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2015 r.), bowiem płatnicy, o których mowa w art. 41 przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Ponadto, stosownie do treści art. 45 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zeznaniami o wysokości osiągniętego dochodu, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 2, nie obejmuje się dochodów opodatkowanych zgodnie z art. 29-30a, z zastrzeżeniem ust. 3c.

Zgodnie z art. 45 ust. 3b ww. ustawy, w zeznaniu, o którym mowa w ust. 1 lub ust. 1a, wykazuje się należny podatek dochodowy, o którym mowa w art. 29-30a, jeżeli podatek ten nie został pobrany przez płatnika.

Zatem, w świetle powołanych przepisów płatnik, tj. spółka z o.o., dokonując wypłaty dywidendy miała obowiązek poboru 19% zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanej dywidendy (bez pomniejszania przychodów z dywidendy o koszty uzyskania przychodu) i przekazania go do właściwego urzędu skarbowego.

W konsekwencji, otrzymane przez Wnioskodawcę mającego nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, dywidendy od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, podlegały opodatkowaniu w Polsce, zryczałtowanym 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30a ust. 1 pkt 4 i ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do przychodów Wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką prawa niemieckiego wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ww. Umowy, postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie „pracownikiem”, oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
2. pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

Zatem, w myśl art. 15 ust. 1 ww. Umowy, uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia osoby mającej miejsce zamieszkanie na terytorium Polski, mogą być opodatkowane w państwie źródła, tj. w Niemczech, jak i w państwie rezydencji podatkowej, czyli w Polsce. Dlatego w celu zapobieżenia ich podwójnemu opodatkowaniu należy stosować przepis art. 24 ust. 2 lit. a) ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób - jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zwolni z uwzględnieniem postanowień litery b) taki dochód lub majątek od opodatkowania. Rzeczpospolita Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu.

I tak, stosownie do art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1 – a więc podatnik podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu – oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z art. 27 ust. 1 (według skali podatkowej), osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazana została jedna z metod unikania podwójnego opodatkowania – tzw. metoda wyłączenia z progresją. Polega ona na tym, że dochód opodatkowany w jednym państwie jest zwolniony od podatku w drugim państwie. Możliwa jest bowiem sytuacja, w której podatnik, obok dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym (w Polsce), osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że przychód (dochód) uzyskany przez podatnika z tytułu uposażenia, płac i podobnych wynagrodzeń w Niemczech, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, przy czym, jeżeli podatnik uzyskałby w danym roku podatkowym (z okresu obejmującego 2012-2017) inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce, dochód uzyskany w Niemczech, powinien zostać uwzględniony dla potrzeb obliczenia stopy procentowej podatku od pozostałego dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce.

Zatem, wskazać należy, że uzyskane przez Wnioskodawcę przychody (dochody) z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką mającą siedzibę na terytorium Niemiec, były opodatkowane w Niemczech, a przychód (dochód) otrzymany przez Wnioskodawcę z tytułu ww. wynagrodzenia był zwolniony od podatku dochodowego w Polsce. W przypadku uzyskania dochodów, do których znajduje zastosowanie art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. metoda wyłączenia z progresją), obowiązek złożenia zeznania i wykazania w nim uzyskanego za granicą przychodu/dochodu ze stosunku pracy występuje tylko wtedy, gdy podatnik osiągnął również dochody na terenie Polski opodatkowane według skali podatkowej. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik nie uzyskał w Polsce dochodów podlegających opodatkowaniu według skali podatkowej, wówczas co do zasady, nie składa zeznania rocznego, w którym wykazywałby uzyskane dochody zagraniczne, objęte metodą wyłączenia z progresją.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny obejmujący lata podatkowe: 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017 oraz powołane przepisy prawa należy uznać, że Wnioskodawca miał w tym okresie miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 4 ust. 2 lit. a) ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. Zatem, Wnioskodawca miał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychody Wnioskodawcy z tytułu dywidend wypłacone Mu przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała siedzibę w Polsce, podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, tj. stanowiły przychód w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowany 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30a ust. 1 pkt 4 i ust. 6 tej ustawy.

Natomiast, przychody Wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę zawartej ze spółką mającą siedzibę na terytorium Niemiec, podlegały opodatkowaniu w Niemczech i w Polsce stosownie do art. 15 ust. 1 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, lecz jednocześnie podlegały zwolnieniu z opodatkowania w Polsce na podstawie art. 24 ust. 2 lit. a) ww. Umowy, w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji bowiem, gdy jak podano we wniosku, Wnioskodawca nie uzyskał na terytorium Polski przychodów opodatkowanych według skali podatkowej, a uzyskany przychód z ww. pracy najemnej był opodatkowany na terytorium Niemiec – nie miał On obowiązku składania rocznego zeznania podatkowego w Polsce i wykazywania w nim przychodów (dochodów) uzyskanych na terytorium Niemiec z ww. tytułu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.