Wnioskodawczyni nabyła lokal mieszkalny wraz z garażem 16 października 2006 r. na cele mieszkaniowe. Od 1 czerwca 2008 r. lokal był wynajmowany na cele mieszkaniowe, a od 1 października 2018 r. wprowadzony do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni zamierzała zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla tego lokalu, argumentując, że był on używany przez poprzednich właścicieli przez ponad 60 miesięcy przed jego nabyciem. Organ podatkowy uznał to stanowisko za nieprawidłowe, wskazując, że lokal nie spełnia warunku używanego środka trwałego, ponieważ przed nabyciem przez Wnioskodawczynię nie był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez co najmniej 60 miesięcy. W związku z tym lokal powinien być amortyzowany według stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, a nie przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2018 r. (data wpływu 3 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.) oraz pismem z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 21 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług.
Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 listopada 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.508.2018.1.RK, Nr 0113-KDIPT1-1.4012.762.2018.1.MH, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.
Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 listopada 2018 r. (data doręczenia 22 listopada 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 27 listopada 2018 r., nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 29 listopada 2018 r., które wpłynęło w dniu 30 listopada 2018 r.
Pismem z dnia 12 grudnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.508.2018.4.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, powtórnie wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 grudnia 2018 r. (data doręczenia 18 grudnia 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 19 grudnia 2018 r., nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 20 grudnia 2018 r., które wpłynęło w dniu 21 grudnia 2018 r.
We wniosku i jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni będąc członkiem Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej „…” z siedzibą w …, w dniu 25 maja 2000 r., zawarła umowę na realizację inwestycji budowlanej pod nazwą „X”. Realizacja tej inwestycji prowadziła do powstania odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz stanowisk postojowych i przeniesienia ich własności na rzecz członków Spółdzielni. Następnie w 2001 r. została podpisana ze Spółdzielnią „Przedwstępna umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym”. Kwota należna za lokal mieszkalny i garaż płacona była w ratach, z której ostatnia została uregulowana w dniu 31 października 2001 r. Pismem z dnia 28 marca 2002 r. została poinformowana, że od dnia 4 kwietnia 2002 r., przedmiotowy lokal wraz z garażem podziemnym jest do Jej dyspozycji w celu wykonywania we własnym zakresie prac aranżacyjno-wykończeniowych. Po wykonaniu niezbędnych prac adaptacyjno-wykończeniowych oraz umeblowaniu, w mieszkaniu tym zamieszkał syn Wnioskodawczyni z rodziną. Mieszkał tam do końca 2007 r. W dniu 6 stycznia 2006 r., pismem, którego nadawcą była Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa „…”, została wezwana do przystąpienia do aktu notarialnego, celem podpisania umowy. W dniu 16 października 2006 r. w Kancelarii Notarialnej w …zawarła wraz z mężem (istnieje między nimi wspólność majątkowa małżeńska) w formie aktu notarialnego „umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności oraz udziału w nieruchomości lokalowej – garażu podziemnym, na rzecz członka Spółdzielni” – do majątku wspólnego. Notariusz pobrała stosowne opłaty. Od 1 czerwca 2008 r. do nadal (z przerwami) mieszkanie to jest wynajmowane na typowe cele mieszkaniowe studentom bądź rodzinom, na okresy dłuższe niż 12 miesięcy. Najem prowadzony jest w ramach najmu prywatnego, opodatkowany podatkiem ryczałtowym w wysokości 8,5% przez Jej męża.
Zamiarem Wnioskodawczyni jest w przyszłości wprowadzenie lokalu do działalności gospodarczej, prowadzonej przez Wnioskodawczynię i ujęcie go po raz pierwszy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz ustalenie wartości początkowej dla lokalu w taki sposób, że do wartości początkowej z dnia nabycia (kwota z aktu) zostaną doliczone koszty zawarcia aktu notarialnego, wyliczone udziałem procentowym przypadającym na zakup lokalu i całość tak wyliczona będzie stanowiła cenę nabycia lokalu. Dla garażu podziemnego wartość początkowa zostanie ustalona w sposób, jak dla lokalu mieszkalnego: cena nabycia plus koszty sporządzenia aktu notarialnego przypadające proporcjonalnie do wartości garażu.
W pismach z dnia 27 listopada 2018 r. i z dnia 19 grudnia 2018 r., stanowiących uzupełnienia wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny wskazując, że prowadzi działalność gospodarczą od 17 lutego 1983 r., PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 47.11.Z, przeważający przedmiot działalności to detaliczna sprzedaż artykułów spożywczych, przemysłowych, chemicznych. Dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi księgi handlowe i wybrała opodatkowanie w formie podatku liniowego. Przedmiotowy lokal w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajmowany jest od 1 października 2018 r. Lokal i garaż zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z dniem 30 września 2018 r. Stawka amortyzacyjna dla lokalu została przyjęta w wysokości 10% w skali roku, a dla garażu w wysokości 4,5% w skali roku. Odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego lokalu i garażu podziemnego dokonywane są od października 2018 r.
Przedmiotowy lokal od dnia zawarcia aktu notarialnego, tj. od 16 października 2006 r. do dnia 30 września 2018 r., był wykorzystywany u poprzedniego właściciela, tj. powyżej 60 miesięcy, a zatem okres 60 miesięcy został zachowany. Z aktu notarialnego wynika, że odrębnie ustalona jest cena za lokal i cena za garaż podziemny.
Przedmiotowy lokal wraz z garażem podziemnym do dyspozycji Wnioskodawczyni został oddany w stanie deweloperskim, co oznaczało konieczność dokonania niezbędnych nakładów na wykończenie lokalu, zgodnie z jego przeznaczeniem, a mianowicie ułożenia na wylewce podłóg, położenia gładzi na ścianach, pomalowania ich, położenia płytek w łazience, wykonania białego montażu (płytki, wanna, krany, zlew, sedes). Opisane prace wykonywane były sukcesywnie w okresie od 2002 r. do 2003 r. Wnioskodawczyni nie dysponuje fakturami, które dokumentują poniesione wydatki na przedmiotowe prace. Wykonane prace w przedmiotowym lokalu miały charakter konieczny, nie można ich zaliczyć do ulepszeń i nie zostały uwzględnione w wartości początkowej lokalu.
Koszty zawarcia aktu notarialnego przypadające na zakup lokalu oraz garażu zostały wyliczone procentowym udziałem do lokalu oraz garażu. Koszty aktu ogółem 1 855,68 zł, koszty przypadające na lokal – udział wynosi 88,26%, koszty przypadające na garaż 11,74%. Lokal wraz z garażem został nabyty na własne cele mieszkaniowe.
Przedmiotowy lokal do Jej dyspozycji został postawiony od dnia 4 kwietnia 2002 r. (pismo ze Spółdzielni Mieszkaniowej z dnia 28 marca 2002 r.).
Budynek, w którym znajduje się lokal mieszkalny został oddany do użytkowania na podstawie decyzji Burmistrza Gminy … z dnia 8 sierpnia 2002 r., z której wynika, że po zakończeniu budowy udzielone zostało pozwolenie na użytkowanie budynku wielorodzinnego z usługami. Oddanie lokalu do użytkowania nastąpiło na podstawie zaświadczenia wydanego przez Urząd … z dnia 15 listopada 2002 r. Przeniesienie własności lokalu na właścicieli, nastąpiło w dniu 16 października 2006 r. na podstawie aktu notarialnego. Budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal mieszkalny, to budynek spełniający kryteria budynku zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), gdyż zgodnie z definicją budynku mieszkalnego jest to obiekt budowlany, który jest na trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Budynek mieszkalny natomiast to obiekt budowlany, którego co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki sklasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Z wypisu z kartoteki budynków z up. Prezydenta M. …. przez Urząd …Biuro Geodezji i Katastru, Delegatura w … wynika, że przedmiotowy budynek ma powierzchnię zabudowy 2 169 m2, dwanaście kondygnacji nad ziemią i jedną kondygnację pod ziemią. Ponadto z aktu notarialnego wynika, że 109 lokali mieszkalnych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym z usługami i garażem podziemnym, w myśl art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, to samodzielne lokale mieszkalne.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 27 listopada 2018 r.:
Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do pytania Nr 1, natomiast w zakresie pytania oznaczonego Nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.
Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 27 listopada 2018 r., stosownie do treści art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
W myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.
W związku z powyższym, aby lokal mieszkalny zaliczony mógł być do środków trwałych podlegających amortyzacji, musi on być własnością/współwłasnością podatnika, być nabyty bądź wytworzony przez podatnika w jego własnym zakresie, być kompletny oraz zdatny do użytkowania zarówno faktycznego, jak i prawnego, przewidywany okres użytkowania lokalu ma być dłuższy niż rok, a sam lokal wykorzystywany ma być przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stawka amortyzacji zależna jest od prawa, jakie podatnik posiada do lokalu.
Reasumując, przedmiotowy lokal mieszkalny spełnia warunki do uznania go jako lokal używany przez okres co najmniej 60 miesięcy. W zawartej w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania” bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywane, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny j. polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, str. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.
Wnioskodawczyni stwierdza, że przedmiotowy lokal został nabyty 16 października 2006 r. (data sporządzenia aktu notarialnego) na cele mieszkaniowe, był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres od 2006 r. do 30 września 2018 r. i po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a zatem spełnia on warunki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek ze źródłem przychodów, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:
stanowić własność lub współwłasność podatnika,
zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku”, należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.
Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (…).
Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.
W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.
W świetle powyższego wskazać należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.
Zauważyć ponadto należy, że wynikająca z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni będąc członkiem Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej w dniu 25 maja 2000 r., zawarła umowę na realizację inwestycji budowlanej. Realizacja tej inwestycji prowadziła do powstania odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz stanowisk postojowych i przeniesienia ich własności na rzecz członków Spółdzielni. Budynek, w którym znajduje się lokal mieszkalny został oddany do użytkowania na podstawie decyzji z dnia 8 sierpnia 2002 r., z której wynika, że po zakończeniu budowy udzielone zostało pozwolenie na użytkowanie budynku wielorodzinnego z usługami. Oddanie lokalu do użytkowania nastąpiło na podstawie zaświadczenia z dnia 15 listopada 2002 r. W lokalu tym zamieszkał syn z rodziną, który mieszkał tam do końca 2007 r. W dniu 16 października 2006 r. Wnioskodawczyni zawarła w formie aktu notarialnego „umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności oraz udziału w nieruchomości lokalowej – garażu podziemnym, na rzecz członka Spółdzielni”. Od 1 czerwca 2008 r. mieszkanie to jest wynajmowane na typowe cele mieszkaniowe studentom bądź rodzinom, na okresy dłuższe niż 12 miesięcy. Najem prowadzony jest w ramach najmu prywatnego, opodatkowany podatkiem ryczałtowym w wysokości 8,5% przez męża Wnioskodawczyni. Od 1 października 2018 r. przedmiotowy lokal Wnioskodawczyni wynajmuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z dniem 30 września 2018 r. Wnioskodawczyni wprowadziła lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz ustaliła indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, a odpisy amortyzacyjne zalicza do kosztów uzyskania przychodów od października 2018 r.
Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, że przedmiotowy lokal mieszkalny, nabyty w dniu 16 października 2006 r., był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres od 2006 r. do 30 września 2018 r., a zatem spełnia jedną z przesłanek do uznania go za używany środek trwały i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%. Jak już bowiem wyżej podniesiono, aby uznać środek trwały za używany musi nastąpić jego używanie przez okres co najmniej 60 miesięcy przed nabyciem przez podatnika. Skoro zatem nabycie środka trwałego nastąpiło w dniu 16 października 2006 r., to brak jest możliwości, aby do ww. okresu używania zaliczać również okres, w którym Wnioskodawczyni była już właścicielką środka trwałego. Ww. okres używania środka trwałego nie został również spełniony dla okresu przed nabyciem tego środka trwałego.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że skoro lokal mieszkalny, przed jego nabyciem w dniu 16 października 2006 r. przez Wnioskodawczynię, nie był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres przekraczający 60 miesięcy, to lokal ten nie spełnia warunku do uznania go za używany środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem Wnioskodawczyni nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% w skali roku.
Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe, gdyż przedmiotowy środek trwały (lokal mieszkalny) stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powinien być amortyzowany przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili