Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której główne źródła przychodów obejmują usługi geodezyjne i hydrograficzne, szycie oraz konfekcjonowanie wyrobów, a także wynajem nieruchomości. Regularnie odbywa podróże służbowe, głównie zagraniczne, związane ze świadczeniem usług geodezyjnych i hydrograficznych na statkach w sektorze offshore. Organ podatkowy uznał, że Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu tych podróży służbowych, w wysokości określonej dla pracowników w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2018 r. (data wpływu 3 września 2018 r.) uzupełnionego pismem z dnia 13 listopada 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia diet z tytułu zagranicznych podroży służbowych do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia diet z tytułu zagranicznych podroży służbowych do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca od chwili rozpoczęcia działalności gospodarczej ujmuje w kosztach uzyskania przychodów diety przysługujące z tytułu wykonywanych regularnie podróży służbowych (głównie zagranicznych) w kwotach odpowiednich do krajów pobytu (np. Niemcy 49 EURO dziennie). Głównymi źródłami przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności są usługi geodezyjne i hydrograficzne, usługowe szycie i konfekcjonowanie wyrobów, wynajem nieruchomości. Siedziba firmy Wnioskodawcy znajduje się w miejscu Jego zamieszkania. Większość przychodów pochodzi z tytułu usługowego szycia ubrań roboczych w zakładzie. Wnioskodawca nadmienia, że zatrudnia 6 pracowników szyjących. Podróże służbowe odbywa przy okazji świadczenia usług geodezyjnych i hydrograficznych na statkach pływających w tzw. sektorze „OFFSHORE” czyli projektach związanych z obsługą obiektów infrastruktury energetycznej na pełnym morzu lub w strefie przybrzeżnej (np. farmy wiatrowe, kable energetyczne, telekomunikacyjne pod dnem morskim, roboty pogłębiarskie, nurkowe). W zależności od specyfiki projektu Wnioskodawca pracuje na statku, na lądzie lub przemieszcza się w razie potrzeby jednostkami od przewozów osobowych. W ciągu roku poza granicami Polski Wnioskodawca spędza w ten sposób 4-5 miesięcy, większość tego czasu na niemieckich wodach terytorialnych lub portach, czasami w innych państwach Unii Europejskiej: Dania, Norwegia, Szwecja, Finlandia, Estonia, Holandia.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty diet do wysokości przysługującej pracownikom wynikające z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługującej zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej z tytułu podróży służbowych?
Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo w kosztach uzyskania przychodu ujmować pełne kwoty diet z tytułu odbywanych zagranicznych podróży służbowych ponieważ:
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Oznacza to, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z wyżej wymienionego przepisu.
Regulacje prawne dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących zawarte zostały w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej jest obowiązujące od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).
Na podstawie powołanych przepisów stwierdzić należy, że aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:
W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.
Podkreślić jednak należy odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Uznać zatem należy, że odesłanie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy, do pojęcia pracownika może mieć zastosowanie jedynie w kontekście ograniczenia wysokości diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, nie zaś samej zasady dopuszczalności zastosowania tego przepisu do wymienionych w nim podmiotów.
Z powyższej regulacji prawnej wynika konieczność wyłączenia z kosztów podatkowych wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom.
Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmując swoją dyspozycją sytuacje odbywania podróży służbowych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, nie przewidują do tej kategorii podatników żadnych włączeń o charakterze przedmiotowym lub podmiotowym, wobec tego nieuprawnione jest różnicowanie osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą według rodzaju tej działalności.
W szczególności przepisy te nie przewidują żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach działalności gospodarczej, ani też nie rozróżniają wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego czy świadczenia usług w wykonaniu zawartej umowy.
Mając powyższe na względzie, o ile podróże, jakie podatnik odbywa są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj.
w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz.167).
Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że głównymi źródłami przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności są usługi geodezyjne i hydrograficzne, usługowe szycie i konfekcjonowanie wyrobów, wynajem nieruchomości. Siedziba firmy Wnioskodawcy znajduje się w miejscu Jego zamieszkania. Większość przychodów osiąganych z tytułu usługowego szycia ubrań roboczych pochodzi z siedziby zakładu. Wnioskodawca nadmienia, że zatrudnia 6 pracowników szyjących. Podróże służbowe odbywa przy okazji świadczenia usług geodezyjnych i hydrograficznych na statkach pływających w tzw. sektorze „OFFSHORE” czyli projektach związanych z obsługą obiektów infrastruktury energetycznej na pełnym morzu lub w strefie przybrzeżnej (np. farmy wiatrowe, kable energetyczne, telekomunikacyjne pod dnem morskim, roboty pogłębiarskie, nurkowe). W zależności od specyfiki projektu Wnioskodawca pracuje na statku, na lądzie lub przemieszcza się w razie potrzeby jednostkami od przewozów osobowych. W ciągu roku poza granicami Polski Wnioskodawca spędza w ten sposób 4-5 miesięcy.
Informacje zawarte we wniosku pozwalają przyjąć, że Wnioskodawca uzyskuje przychody ze źródła działalność gospodarcza. Skoro zatem odbywane podróże służbowe, o których mowa we wniosku mają związek z wykonywaniem usług, to Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zaliczyć wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.
Przy tym podkreślić należy, że interpretację indywidualną wydaje się wyłącznie w oparciu o stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony przez Wnioskodawcę, natomiast dopiero w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ podatkowy może dokonać ustalenia okoliczności stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), które rzeczywiście zaistniały.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.
Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili