0112-KDIL3-2.4011.161.2018.1.TR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży udziałów w nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży udziałów w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 21 lipca 2015 r. zmarł dziadek Wnioskodawcy.

Postanowieniem sądu rejonowego, wydział cywilny z 20 października 2016 r. Zainteresowany nabył spadek na podstawie ustawy w wysokości 1/12 części z dobrodziejstwem inwentarza.

Przedmiotem spadku było mieszkanie własnościowe z udziałem w części gruntu wraz z przynależną piwnicą.

W mieszkaniu tym, mieszkał też syn zmarłego, który wyraził wolę dalszego zamieszkiwania. Wnioskodawca wspólnie z pozostałymi spadkobiercami wyrazili na to zgodę, pod warunkiem spłaty kwot wartości udziału w spadku, zgodnie z postanowieniem sądu.

Podczas ubiegania się przez syna zmarłego o kredyt hipoteczny została dokonana wycena nieruchomości przez bankowego rzeczoznawcę. Wycena stała się podstawą do ustalenia kwot do spłaty udziałów dla wszystkich spadkobierców.

Elementy wyposażenia i urządzenia w mieszkaniu nie były przedmiotem rozliczeń finansowych i pozostały w mieszkaniu.

Pasywa wchodzące w skład masy spadkowej każdy ze spadkobierców zobowiązał się spłacić samodzielnie w części na niego przypadającej.

W dniu 2 października 2017 r. została zawarta umowa sprzedaży (w formie aktu notarialnego) udziałów pomiędzy synem zmarłego a pozostałymi spadkobiercami.

Akt notarialny umowy sprzedaży i oświadczenie o stanowieniu hipoteki zostały sporządzone w kancelarii notarialnej.

Przelew kwoty spłaty w wysokości 9 500 zł na konto bankowe Wnioskodawcy nastąpił 3 października 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty 9 500 zł uzyskanej w ramach działu spadku?

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę, że:

• spłata otrzymana za zbycie udziałów nastąpiła pomiędzy współspadkobiercami,
• w efekcie spłaty udziałów doprowadzono do wyłącznej własności nieruchomości przez jednego ze współspadkobierców – syna zmarłego,
• kwota 9 500 zł uzyskana w ramach działu spadku wynika z wyceny rzeczoznawcy oraz orzeczenia sądu (1/12 x 114 100 zł = 9 500 zł),
• Zainteresowany nie otrzymał żadnej nadwyżki ponad kwotę 9 500 zł,

a także mając na uwadze dotychczasowe orzecznictwo sądu administracyjnego (WSA w Łodzi, sygn. akt I SA/Łd 1173/11), uzyskana przez Zainteresowanego kwota 9 500 zł w ramach działu spadku nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn.zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – wraz z innymi spadkobiercami – odziedziczył udział w nieruchomości, po dziadku zmarłym 21 lipca 2015 r. Spadkobiercy postanowili dokonać działu spadku w ten sposób, że lokal mieszkalny przejdzie na własność jednego z nich (syna zmarłego), natomiast pozostali spadkobiercy otrzymają spłatę odpowiadającą wartości ich udziału spadkowego.

W tym celu spadkobiercy w dniu 2 października 2017 r. zawarli w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży udziałów w nieruchomości.

Wpłata kwoty 9 500,00 zł – tytułem spłaty – na konto bankowe Wnioskodawcy została dokonana w dniu 3 października 2017 r.

Wobec powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów księgi niniejszej.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Stosownie do art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego, prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Stosownie do art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Art. 1037 § 1 ww. Kodeksu stanowi natomiast, że dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Natomiast zgodnie z art. 211 i 212 cyt. Kodeksu, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Wyjaśnić przy tym należy, że okoliczność, że dział spadku następuje ze spłatą od spadkobiercy nabywającego na wyłączną własność składniki majątkowe wchodzące w skład spadku na rzecz drugiego spadkobiercy powoduje, że czynność taka ma charakter odpłatny.

Nie jest to jednak równoznaczne z obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego z tytułu otrzymania takiej spłaty.

W sytuacji, w której spłata równa jest wartości udziału w spadku i nie przekracza go, podatnik nie uzyskuje w związku z czynnością działu spadku żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonej ułamkowej części masy spadkowej. W takim przypadku brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty spłaty otrzymanej w wyniku działu spadku.

Podsumowując, z uwagi na fakt, że otrzymana przez Wnioskodawcę spłata z tytułu działu spadku dotyczącego lokalu mieszkalnego nabytego po zmarłym dziadku nie przekroczy wartości przysługującego Wnioskodawcy udziału w spadku, spłata ta nie powoduje powstania przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mógłby podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego, Zainteresowany nie jest zobowiązany do zapłaty podatku z rzeczonego tytułu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanego we wniosku wyroku sądu administracyjnego należy stwierdzić, że stanowi on potwierdzenie stanowiska Organu zawartego w niniejszej interpretacji, przy czym należy zaznaczyć, że nie stanowi on podstawy prawnej tego stanowiska. Powyższe wynika przede wszystkim z przeszkód natury formalnoprawnej. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Końcowo, informuje się również, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej organ interpretacyjny nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Wnioskodawcę i stanowiskiem Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.