0112-KDIL3-2.4011.216.2017.1.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2017 r. (data wpływu 10 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 2 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27 sierpnia 1992 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem (z którym posiada cały czas wspólnotę majątkową) udział w wysokości 3/10 części w działce siedliskowej zabudowanej domem mieszkalnym, budynkiem oraz częściami przynależnymi.

W tym samym akcie notarialnym nabycia dokonali pozostali mieszkańcy tego budynku.

W ww. akcie notarialnym w par. 7 wskazano, że użytkowanie pomieszczeń oraz części wspólnych będzie takie jak dotychczas przez każdą z rodzin, a sprecyzowano to w umowie - porozumieniu stanowiącej załącznik do tego aktu. Każda rodzina te części domu, mieszkania oraz ogródki, które do tej pory zajmowała na podstawie umów najmu, nabyła na podstawie ww. aktu notarialnego.

W dniu 24 stycznia 2012 r. w Sądzie Rejonowym I wydział Cywilny UGODĄ, dokonano nieodpłatnego zniesienia współwłasności poprzez wyodrębnienie samodzielnych lokali mieszkalnych oraz ogródków działkowych i ujawnienie rzeczywistego sposobu korzystania z nich.

W związku z użyciem niewłaściwego sformułowania w ugodzie z dnia 24 stycznia 2012 r. dot. punktu II (przyznanie działek na własność w udziałach) zwrócono się do Sądu o poprawienie tego zapisu na prawidłowy, który przyznaje poszczególne działki w całości na własność a nie w udziałach.

Na rozprawie w dniu 5 lipca 2012 r., Sąd dokonał poprawnych zapisów, które powinny znajdować się na ugodzie z dnia 24 stycznia 2012 r.

W dniu 9 czerwca 2017 r. wraz z mężem aktem notarialnym dokonano sprzedaży całej nieruchomości oraz wszystkich udziałów.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że zniesienie współwłasności nie stanowiło nabycia rzeczy, ponieważ mieściło się w ramach udziałów jakie przypadały wszystkim współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Nikomu ze współwłaścicieli nie przybyło rzeczy ani nie ubyło.

Ponadto Zainteresowana wskazała, że w dniu 19 września 2017 r. otrzymała z kancelarii notarialnej sprostowanie do aktu notarialnego z dnia 9 czerwca 2017 r. w zakresie oczywistej pomyłki i tak w par. 3 pkt c) na str. 7 przedmiotowego aktu, błędnie wpisano oznaczenie nieruchomości jako „zabudowanej nieruchomości”, podczas gdy powinna ona być wpisano jako: „zabudowanej działce gruntu nr …”, jak to wynika z przedłożonych dokumentów oraz istniejącego stanu prawnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż ww. rzeczy spowoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż ta nie spowoduje powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Faktyczna data nabycia nieruchomości i udziałów, to data aktu notarialnego z 1992 r. W 2012 r. dokonano jedynie zgodnego, nieodpłatnego zniesienia współwłasności do części domu i pozostałych działek, które od początku nabycia (1992 r.) były w faktycznym użytkowaniu poszczególnych rodzin.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna oraz moment (data) jej nabycia.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 27 sierpnia 1992 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem nabyła na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej udział w nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym, budynkiem wraz z częściami przynależnymi. Kolejną część udziałów nabyli pozostali mieszkańcy przedmiotowej nieruchomości. W dniu 24 stycznia 2012 r. dokonano nieodpłatnego zniesienia współwłasności ww. nieruchomości, a poszczególnym mieszkańcom przyznano na własność lokale mieszkalne wraz z przynależnymi działkami. Po dokonanym podziale wartość udziału w nieruchomości nie przekroczyła wartość udziału jaki przysługiwał Wnioskodawczyni w nieruchomości pierwotnie. Zniesieniu współwłasności nie towarzyszyły żadne spłaty ani dopłaty.

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość lub udział w nieruchomości, którego wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

We wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że zniesienie współwłasności nie stanowiło nabycia rzeczy, ponieważ mieściło się w ramach udziałów jakie przypadały wszystkim współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Nikomu ze współwłaścicieli nie przybyło rzeczy ani nie ubyło. Zatem stwierdzić należy, że na skutek zniesienia współwłasności nieruchomości w 2012 r., Wnioskodawczyni nie uzyskała przysporzenia majątkowego poprzez nabycie udziału w nieruchomości o wartości rynkowej przekraczającej wartość udziału we współwłasności nieruchomości, przysługującego Wnioskodawczyni przed zniesieniem współwłasności. Tym samym dokonane w 2012 r. zniesienie współwłasności nieruchomości, w wyniku którego Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielką lokalu mieszkalnego wraz z przynależnymi do niego działkami, nie stanowi nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że dokonana sprzedaż nieruchomości i udziałów w dniu 9 czerwca 2017 r., nabytych przez Wnioskodawczynię w 1992 r. na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej, nie stanowi dla Zainteresowanej źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż została dokonana po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w tym przepisie. Zatem ww. sprzedaż nie spowoduje obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Organ podatkowy nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do weryfikacji i oceny dokumentów załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W uwagi na to, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, został złożony przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego współwłaściciela, tj. męża Wnioskodawczyni.

Mąż Zainteresowanej chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.