INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2017 r. (data wpływu 4 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 4 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawczyni w dniu 22 października 2012 r. nabyła w drodze trzech czynności prawnych, objętych jednym aktem notarialnym - udziały w prawie własności nieruchomości, stanowiącej działkę o Nr ewidencyjnym 416, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą.
Zgodnie z ww. aktem, udział wynoszący 164/35465 został przez Wnioskodawczynię nabyty w drodze umowy sprzedaży zawartej z wujem.
Kolejny udział wynoszący 164/35465 został nabyty w drodze darowizny od mamy Wnioskodawczyni. Ostatni udział wynoszący 658/35465 został Wnioskodawczyni darowany przez babcię.
Na mocy powyższych czynności, objętych ww. aktem notarialnym Wnioskodawczyni objęła łącznie udział wynoszący 986/35465 w prawie własności działki ewid. Nr 416. Na dzień sporządzenia aktu notarialnego powierzchnia przedmiotowej działki wynosiła 3,5465 ha, zaś udział Wnioskodawczyni obejmował powierzchnię 986 m2.
W wyniku powyższego, Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielem nieruchomości razem z 44 (czterdziestoma czterema) innymi współuprawnionymi.
Na wniosek jednego ze współwłaścicieli - Sąd Rejonowy wydał w dniu 26 marca 2013 r. postanowienie w przedmiocie zniesienia współwłasności nieruchomości, stanowiącej działkę ewid. Nr 416. Wydanie postanowienia o zniesieniu współwłasności poprzedzone było geodezyjnym pomiarem powierzchni działki Nr 416, którą ustalono na 3,55549 ha.
Na mocy postanowienia Sądu - Wnioskodawczyni otrzymała nowo utworzoną działkę Nr 416/23 o powierzchni 843 m2 oraz udziały w ww. działkach stanowiących drogi dojazdowe: działka Nr 416/51 o powierzchni 625 m2, w tym udział Wnioskodawczyni 21/625, działka Nr 416/52 o powierzchni 112 m2 w tym udział Wnioskodawczyni 3/112, działka Nr 416/53 o powierzchni 2263 m2 w tym udział Wnioskodawczyni 122/2263.
Powierzchnia udziału 986/35465 Wnioskodawczyni w wyniku podziału wyniosła 989 m2.
Wartość nieruchomości otrzymanej po zniesieniu współwłasności odpowiada udziałowi przysługującemu Wnioskodawczyni wcześniej. Wnioskodawczyni nie otrzymała niczego powyżej udziału, nie została również na mocy postanowienia sądu zobowiązana do żadnych spłat lub dopłat.
Powierzchnia przysługującego Wnioskodawczyni udziału 986/35465 w przedmiotowej nieruchomości - na mocy aktu notarialnego z dnia 22 października 2012 r. wynosiła 986 m2. Natomiast w wyniku zniesienia współwłasności i dokonanego geodezyjnego pomiaru powierzchni dzielonej działki - udział Wnioskodawczyni wynoszący 986/35465 postanowieniem sądu obejmuje powierzchnię 989 m2.
Powstała różnica w powierzchni – 3 m2 - przy zachowaniu tej samej wysokości udziału (986/35465) wynika z dokonanych pomiarów geodezyjnych. Nie powoduje zwiększenia wartości przysługującego Wnioskodawczyni udziału.
W 2018 r. Wnioskodawczyni zamierza dokonać zbycia otrzymanej po podziale działki Nr 416/23 wraz z udziałami w drodze. W związku z powyższym pojawiła się wątpliwość, czy zniesienie współwłasności nieruchomości, w wyniku którego Wnioskodawczyni otrzymała dla udziału wynoszącego 986/35465 - powierzchnię gruntu 989 m2, czyli o 3 m2 więcej, niż określono to w akcie notarialnym z 2012 r. - wpłynie na moment, od którego należy liczyć początek biegu terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zbycie nie zostanie dokonane w wyniku działalności gospodarczej.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy w wyniku zbycia w 2018 r. prawa własności działki Nr 416/23 wraz z udziałami w drodze, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zbycia nieruchomości?
- W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pyt. Nr 1 - w jakiej części Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku: w stosunku do całej zbywanej powierzchni działki Nr 416/23 wraz z udziałami w drodze, czy też w stosunku jedynie do powierzchni 3 m2, stanowiących różnicę pomiędzy powierzchnią związaną z nabyciem pierwotnym w 2012 r., a zniesieniem współwłasności przez sąd w 2013 r.?
Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie nieruchomości stanowiącej działkę Nr 416/23 wraz z udziałami w drodze nie będzie stanowić źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 m in.:
- nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
- spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
- prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- jeżeli odpłatne zbycie me następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.
W niniejszej sprawie decydujący jest fakt zniesienia współwłasności nieruchomości w drodze postanowienia sądu.
Przez podział nieruchomości należy rozumieć proces mający na celu zyskanie innej konfiguracji poszczególnych nieruchomości, ale pod warunkiem, że należą one do tego samego właściciela (współwłaściciela), a ten właściciel (współwłaściciel) dokonuje podziału nieruchomości celem wydzielenia z jednej nieruchomości kilku mniejszych, w wyniku czego nie mamy do czynienia z żadnym nabyciem w dacie podziału, gdyż dotyczy to nieruchomości, której dana osoba jest już właścicielem (współwłaścicielem).
Sam podział nieruchomości oraz wydzielenie odrębnej własności działek nie stanowią daty nowego nabycia każdej wydzielonej działki w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji Wnioskodawczyni w wyniku samego podziału działek nie zmieniła się struktura własności każdej z działek wydzielonych w drodze podziału. Właściciele nadal posiadali taką samą wielkość udziałów w nieruchomościach jak przed podziałem. Stąd czynność ta nie miała wpływu na określenie początku biegu terminu, o którym mowa art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fakt podziału nieruchomości pozostaje bez znaczenia, gdyż jak zostało już wskazane na wstępie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniają skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości od daty jej nabycia, a nie od daty podziału.
Zauważyć należy, ze współwłasność jest instytucją prawa cywilnego uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r.. poz. 121). Zgodnie z art. 195 ww. Kodeksu, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy - o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy W myśl art. 196 § 1 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 powyższej ustawy.
Zgodnie z art. 210 ustawy Kodeks cywilny, każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnych między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionych (podzielonych) rzeczy wspólnych. Celem postępowania o zniesienie współwłasności jest zatem nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, które stanowią przedmiot współwłasności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.
Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Zatem, jeżeli zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat, a wielkość (wartość) przyznanych w wyniku zniesienia współwłasności rzeczy (nieruchomości) odpowiada wielkości (wartości) udziału we współwłasności, to zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa - w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.
Zgodnie z przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:
- podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub
- wartość rzeczy mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku wspólnym.
Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomość (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. IPTPB2/415-763/13-6/KKu).
A zatem w przedmiotowej sprawie udział Wnioskodawczyni nabyty w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości w roku 2013 r, odpowiada udziałowi, jaki jej przysługiwał w chwili nabycia pierwotnego w roku 2012. Ponadto sam fakt podziału nieruchomości nastąpił bez jakichkolwiek spłat lub dopłat, a geodezyjny pomiar działki, który spowodował powiększenie jej powierzchni nie ma wpływu na obowiązek podatkowy Wnioskodawczyni. Zatem z uwagi na fakt, że w wyniku sądowego zniesienia współwłasności udział Wnioskodawczyni w prawie własności nieruchomości nie zwiększył się w stosunku do udziału, jaki przysługiwał jej we współwłasności - za datę nabycia udziału w nieruchomości należy uznać dzień 22 października 2012 r., kiedy na mocy aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła umową sprzedaży i umowami darowizny przysługujący jej udział. W związku z tym termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy upłynie z dniem 31 grudnia 2017, a zbycie prawa własności nieruchomości działki nr 416/23 wraz z udziałami w drodze nie podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 2.
W przypadku uznania przez organ, że zbycie opisanej nieruchomości w roku 2018 będzie stanowić przychód podlegający opodatkowaniu wedle ww. ustawy, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że podatek winien dotyczyć jednie wartości 3 m2 powierzchni, stanowiących różnicę pomiędzy nabyciem pierwotnym w roku 2012, a zniesieniem współwłasności w roku 2013 i określeniem powierzchni udziału na mocy postanowienia Sądu.
W stosunku do powierzchni 986 m2 (udział 986/35465), jakie Wnioskodawczyni nabyła w roku 2012 - pięcioletni termin, określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy upływa 31 grudnia 2017 r. W wyniku podziału nieruchomości - powierzchnia udziału 986/35465 - wyniosła 989 m2. Tym samym, data zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po dokonaniu zniesienia współwłasności. A zatem z uwagi na upływ pięcioletniego terminu dla nabycia 986 m2 powierzchni - czynność zbycia tej wartości nie będzie podlegać opodatkowaniu. Natomiast ewentualny podatek może obejmować jedynie wartość 3 m2 powierzchni, nabytych w wyniku sądowego podziału w 2013 roku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 m.in.:
- nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
- spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
- prawa wieczystego użytkowania gruntów,
– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.
Zatem w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, ich części lub udziału w nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.
Nabycie rozumiane jest jako uzyskanie tytułu własności (nabycie własności) lub uzyskanie określonego prawa (nabycie prawa). Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można odpłatnie lub nieodpłatnie.
Interpretacja pojęcia „nabycie” została także przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy Kodeks cywilny nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.
Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 22 października 2012 r. nabyła w drodze trzech czynności prawnych, objętych jednym aktem notarialnym udziały w prawie własności nieruchomości, stanowiącej działkę o Nr ewidencyjnym 416. Zgodnie z ww. aktem Wnioskodawczyni nabyła udziały w nieruchomości w drodze umowy sprzedaży zawartej z wujem, oraz w drodze darowizny od mamy i babci. Na mocy powyższych czynności Wnioskodawczyni objęła łącznie udział wynoszący 986/35465 w prawie własności działki Nr 416. Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielem nieruchomości razem z czterdziestoma czterema innymi współuprawnionymi. Na wniosek jednego ze współwłaścicieli - Sąd Rejonowy wydał w dniu 26 marca 2013 r. postanowienie w przedmiocie zniesienia współwłasności nieruchomości, stanowiącej działkę ewid. Nr 416. Na mocy postanowienia Sądu Wnioskodawczyni otrzymała nowo utworzoną działkę Nr 416/23 o powierzchni 843 m2 oraz udziały w ww. działkach stanowiących drogi dojazdowe. Wartość nieruchomości otrzymanej po zniesieniu współwłasności odpowiada udziałowi przysługującemu Wnioskodawczyni wcześniej. Wnioskodawczyni nie otrzymała niczego powyżej udziału, nie została również na mocy postanowienia sądu zobowiązana do żadnych spłat lub dopłat. W 2018 r. Wnioskodawczyni zamierza dokonać zbycia otrzymanej po podziale działki Nr 416/23 wraz z udziałami w drodze.
Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły. Należy zatem wskazać, że nabyciem w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest każda czynność, na mocy której na osobę fizyczną – nabywcę przechodzi własność nieruchomości, bez względu na to, czy nabycie następuje w sposób odpłatny czy nieodpłatny.
Przez pojęcie darowizny rozumieć należy typ umowy nazwanej, opisany w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459). Stosownie do art. 888 § 1 ww. ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego czyli do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Jeżeli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to umowa darowizny pod rygorem nieważności winna mieć formę aktu notarialnego. Tym samym zawarcie umowy darowizny nieruchomości powoduje przejście jej własności na obdarowanego z chwilą zawarcia aktu notarialnego, w którym darczyńca daruje tę nieruchomość obdarowanemu a obdarowany darowiznę przyjmuje. Z tą datą darczyńca traci własność nieruchomości.
Celem postępowania o zniesienie współwłasności – w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny – jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.
Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny – własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 ww. ustawy – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego.
Zgodnie z art. 210 ww. Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. W wyniku podziału fizycznego powstają nowe rzeczy. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży – które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Natomiast, gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. O tym zaś czy udział uległ powiększeniu, czy też nie, nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela nieruchomości, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed zniesieniem współwłasności i po nim.
Tak więc co do zasady zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.
Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy.
Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:
-
podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub
-
wartość rzeczy mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie w majątku wspólnym.
Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział. Podkreślić zatem należy, że w każdej sytuacji, kiedy w wyniku zniesienia współwłasności jeden z dotychczasowych współwłaścicieli został zobowiązany do spłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem, a po stronie osoby zobowiązanej do spłaty następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział we współwłasności. Tym samym, data zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tej części nieruchomości, o którą zwiększył się udział w niej po dokonaniu zniesienia współwłasności.
W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni jednoznacznie wskazała, że wartość nieruchomości otrzymanej po zniesieniu współwłasności odpowiada udziałowi przysługującemu Wnioskodawczyni wcześniej. Wnioskodawczyni nie otrzymała niczego powyżej udziału, nie została również na mocy postanowienia sądu zobowiązana do żadnych spłat lub dopłat.
Zatem, z uwagi na fakt, że w wyniku sądowego zniesienia współwłasności udział Wnioskodawczyni w nieruchomości nie zwiększył się w stosunku do udziału, jaki przysługiwał Jej we współwłasności, za datę nabycia udziału w przedmiotowej nieruchomości należy uznać dzień 22 października 2012 r., kiedy na mocy aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła umową sprzedaży i umowami darowizny przysługujący jej udział. Tak więc termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych upłynie z dniem 31 grudnia 2017 r.
W związku z tym planowana przez Wnioskodawczynię w 2018 r. sprzedaż otrzymanej po podziale działki 416/23 wraz z udziałami w drodze nie będzie stanowić dla Wnioskodawczyni źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 1 jest prawidłowe.
W tym miejscu należy wyjaśnić, że organ wydający interpretację nie dokonuje obliczeń oraz nie weryfikuje ich jeżeli zostały wskazane przez Wnioskodawczynię. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy, a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Punktem wyjścia do obliczenia podstawy opodatkowania jest zatem wartość rynkowa zbywanych udziałów, a nie powierzchnia sprzedawanej działki.
W związku z potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości oraz biorąc pod uwagę treść pytania drugiego należy wskazać, że rozstrzyganie kwestii przedstawionej w pytaniu drugim stało się bezprzedmiotowe.
Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynie i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.