Wnioskodawczyni nabyła w 2002 roku wraz z małżonkiem 1/3 udziału we współwłasności nieruchomości, który w 2003 roku stał się jej wyłączną własnością. W 2016 roku, wspólnie z pozostałymi współwłaścicielami, dokonała zniesienia współwłasności poprzez ustanowienie odrębnych własności lokali. Podział ten uznano za ekwiwalentny, bez spłat lub dopłat. W 2017 roku Wnioskodawczyni sprzedała swój lokal. Organ podatkowy uznał, że ta sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ miała miejsce po upływie 5 lat od nabycia udziału we współwłasności, a zniesienie współwłasności nie jest traktowane jako nabycie nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2017 r. (data wpływu 7 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawczyni nabyła w dniu 27 czerwca 2002 r. wraz z małżonkiem 1/3 udziału we współwłasności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi. Następnie w listopadzie 2003 r. ww. udział stał się jej wyłączną własnością w wyniku umowy o podział majątku wspólnego małżonków.
W dniu 10 marca 2016 r. aktem notarialnym Wnioskodawczyni wraz z dwoma pozostałymi współwłaścicielami posiadającymi po 1/3 udziału dokonała zniesienia współwłasności poprzez ustanowienie odrębnych własności lokali oraz określenie sposobu korzystania z pozostałej części wspólnej nieruchomości.
Podział ten polegał na tym, że właściciele zamiast 1/3 udziału każdego w całości nieruchomości wyodrębnili 3 lokale mieszkalne oraz przynależące do nich odpowiednie części piwnicy, poddasza i budynków gospodarczych. Każda wyodrębniona część została wpisana do ksiąg wieczystych jako osobna nieruchomość.
Pozostałe składniki, takie jak korytarze, klatki schodowe, instalacje, dach, ogród nadal pozostały współwłasnością, w której każdy zachował dotychczasowy udział.
Strony umowy w akcie notarialnym oświadczyły, że uznają podział na 3 części za ekwiwalentny przyjmując, że każda posiada taką samą wartość i odpowiada udziałowi we współwłasności posiadanemu przez każdą ze stron przed jej zniesieniem. Podział odbył się bez spłat lub dopłat.
W dniu 21 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży przypadłego jej lokalu wraz z udziałem w części wspólnej. Sprzedaż ta nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy w opisanej sytuacji należy uznać, że odpłatne zbycie ww. nieruchomości i udziału w części wspólnej przez Wnioskodawczynię miało miejsce po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i tym samym nie podlega ono podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?
Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż opisanej nieruchomości i udziału w części wspólnej w 2017 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nich, jeśli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca rok kalendarzowego w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ww. praw decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.
Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy.
Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:
Natomiast jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu, to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje udział w nieruchomości, który przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.
Pogląd ten jest podzielany w wielu interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, m.in. interpretacja Dyrektora KIP z 23 maja 2017 r.nr 1061-IPTPB2.4511.172.2017.1.SR, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 lutego 2016 r. nr IPPB4/4511-1428/15-2/JK3, Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2014 r. nr IPTPB2/415-29/14/JR i z dnia 9 listopada 2015 r. nr IPTPB2/4511-492/15-2/JR.
W przedmiotowej sprawie wartość otrzymanej przez Wnioskodawczynię rzeczy po zniesieniu współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym w chwili nabycia (tj. 1/3).
Ze względu na powyższe zniesienia współwłasności w dniu 10 marca 2015 r. nie można uznać za datę nabycia sprzedawanej nieruchomości. Nabycie jej nastąpiło w chwili zakupu 1/3 udziału we własności, w związku z czym dokonana sprzedaż miała miejsce po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie (tj. 2002 r.) i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia ww. nieruchomości i praw majątkowych przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wskazać należy, że celem postępowania o zniesienie współwłasności – w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017, poz. 459) – jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.
Zgodnie z art. 195 współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić wyłącznie o istnieniu udziałów (w tym prawie), o ich nabywaniu i zbywaniu. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.
W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.
Natomiast na podstawie art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.
Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego, czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy.
Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (którą to w złożonym wniosku podniosła Wnioskodawczyni) nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:
Tak więc zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, gdy nabyta na własność rzecz mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej. W sytuacji, gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla części nieruchomości dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.
Skoro w złożonym wniosku wskazano, że strony umowy o zniesienie współwłasności w akcie notarialnym oświadczyły, że uznają podział na 3 części za ekwiwalentny przyjmując, że każda posiada taką samą wartość i odpowiada udziałowi we współwłasności posiadanemu przez każdą ze stron przed jej zniesieniem, uznać należy, że owe zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dokonane w 2017 r. odpłatne zbycie wskazanej nieruchomości oraz udziału w części wspólnej miało miejsce po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i tym samym nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie rodzi po stronie Wnioskodawczyni obowiązku zapłaty podatku dochodowego.
Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji organów podatkowych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych i sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili