0114-KDIP3-3.4011.46.2017.1.JM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2017 r. (data wpływu 21 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiada polskie obywatelstwo. Wnioskodawca zawarł umowę o pracę z podmiotem (bankiem) mającym siedzibę w B. (umowa weszła w życie od 1 marca 2016 r.). Wnioskodawca wyjechał z Polski z końcem lutego 2016 r. i przeprowadził się do B. z zamiarem stałego pobytu w tym państwie. Razem z Wnioskodawcą do B. przeniosła się jego małżonka wraz z dwójką dzieci. W Polsce pozostał ojciec Wnioskodawcy oraz jego dalsza rodzina. Wnioskodawca zabrał ze sobą (…) Wnioskodawca wynajął wolnostojący dom (…) (zakup nie jest na razie planowany ze względu na zbyt duże koszty, niewykluczone jednak że w przyszłości Wnioskodawca zdecyduje się na zakup własnego lokalu mieszkalnego lub domu w B.). Dzieci Wnioskodawcy będą uczęszczać do, odpowiednio, żłobka i przedszkola w B. lub będzie się nimi zajmować wynajęta w tym celu na miejscu opiekunka. Przy zajmowaniu się domem pomaga wynajęta osoba (tzw. „pomoc domowa”). Wnioskodawca w B. dysponuje/będzie dysponować dwoma samochodami – jednym zakupionym, drugim wynajętym. Zakup samochodu sfinansowany został kredytem uzyskanym w B. Żona Wnioskodawcy na moment składania niniejszego wniosku nie planuje podjęcia pracy w B. – będzie zajmować się dziećmi, nie wyklucza jednak podjęcia w przyszłości pracy w B. lub A. Wnioskodawca otworzył rachunek bankowy w banku w B. (z rachunku tego opłacane są m.in. media związane z domem w B.), na który przekazywane jest wynagrodzenie Wnioskodawcy z umowy o pracę. Rachunek ten wykorzystywany jest przez Wnioskodawcę do załatwiania bieżących spraw życia codziennego w B. Wnioskodawca otworzył także rachunek bankowy w banku w A.

Wnioskodawca uzyskał prawo stałego pobytu w B. na okres do marca 2021 r. Prawo to będzie mogło zostać przedłużone (nie ma obecnie możliwości prawnych do przyznania mu prawa do pobytu na czas nieokreślony). Ponadto, Wnioskodawca uzyskał okresową wizę do pracy, podlegającą przedłużeniu na podobnych zasadach. Umowa o pracę Wnioskodawcy została zawarta na czas nieokreślony w banku z siedzibą w B. Nie jest to praca na zasadzie oddelegowania, pracodawca Wnioskodawcy nie jest obecny w Polsce i wcześniej Wnioskodawca nie wykonywał żadnej pracy na jego rzecz. Praca wykonywana jest w A. (Wnioskodawca dojeżdża do pracy w A., jest to niewielka odległość od miejsca zamieszkania w B.).

Wnioskodawca jest właścicielem dwóch nieruchomości w Polsce: niezabudowanej działki budowlanej oraz działki zabudowanej domem mieszkalnym (poprzednie miejsce zamieszkania Wnioskodawcy, jego małżonki oraz dzieci w Polsce) - obydwie nieruchomości położone są w (…) Niezabudowana działka została wystawiona przez Wnioskodawcę na sprzedaż. Działka zabudowana domem także została przeznaczona na sprzedaż, jednakże do momentu sprzedaży Wnioskodawca udostępnił ją na rzecz matki swojej żony – w drodze umowy użyczenia. Wnioskodawca pozostaje ponadto współwłaścicielem (razem z siostrą) działki rekreacyjnej w (…) zabudowanej domkiem letniskowym. Nieruchomość ta także została użyczona matce żony Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie posiada samochodu w Polsce – wykorzystywany był samochód osobowy będący własnością żony Wnioskodawcy, który został sprzedany przed wyjazdem Wnioskodawcy. Wnioskodawca był członkiem (…), przed wyjazdem do B. zrezygnował z członkostwa w (…)

Wnioskodawca w chwili obecnej posiada w Polsce następujące rachunki bankowe:

1. rachunek w X. (wspólny z małżonką Wnioskodawcy) – do obsługi kredytu hipotecznego związanego z nieruchomością, w której Wnioskodawca obecnie zamieszkuje;
2. rachunek w X. – do obsługi Indywidualnego Konta Emerytalnego (IKE) Wnioskodawcy; Wnioskodawca posiadał przed wyjazdem do B. także następujące rachunki:
3. rachunek maklerski w X. do obsługi indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego (IKZE);
4. rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy w P.;
5. rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy w X. z kartą kredytową;
6. rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy w banku A. z kartą kredytową.

Wnioskodawca w związku z wyjazdem do B. zamknął rachunki wskazane w pkt 3, 4, 5 i 6 powyżej. Zamknięcie rachunku wskazanego w pkt 1 nie będzie możliwe do momentu spłaty kredytu hipotecznego lub sprzedaży nieruchomości. Spłaty kredytu hipotecznego będą dokonywane poprzez przelewy z rachunku bankowego Wnioskodawcy w banku w B. lub A.

Ponadto, Wnioskodawca jest uczestnikiem funduszu inwestycyjnego w X., posiada akcje podmiotów notowanych na Giełdzie (…), drobne lokaty inwestycyjne oraz rachunek w P. (`(...)`) do obsługi pracowniczego programu emerytalnego.

Wnioskodawca nie planuje sprzedawać posiadanych akcji i jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym w X. – dokonanie tych operacji w chwili wyjazdu i obecnie wiązałoby się bowiem z poniesieniem straty. Obsługa działań związanych z akcjami i jednostkami uczestnictwa nie wymaga obecności Wnioskodawcy w Polsce – Wnioskodawca zarządza nimi bezpośrednio z B. Okres, na jaki zawarto umowy w sprawie wymienionych wcześniej lokat inwestycyjnych Wnioskodawcy dobiegł końca wraz z końcem 2016 r. - lokaty te nie zostały przedłużone i zostały zlikwidowane z tą datą. Środki zgromadzone w ramach pracowniczego programu emerytalnego Wnioskodawcy nie są i nie będą zasilane żadnymi dodatkowymi wpłatami (tj. innymi niż pochodzące od byłego pracodawcy Wnioskodawcy).

Wnioskodawca zlecił kancelarii prawnej w Polsce prowadzenie spraw, które pozostały w Polsce i wymagać będą zakończenia – w tym dokonanie rozliczeń podatkowych Wnioskodawcy i jego małżonki z przychodów wynikających z pracy wykonywanej w Polsce przed wyjazdem do B. i wymagających rozliczenia w kolejnych latach.

Wnioskodawca przed wyjazdem do B. był zarejestrowanym przedsiębiorcą, jednakże jego działalność gospodarcza była zawieszona. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie zamierzał prowadzić działalności gospodarczej w Polsce, działalność ta została zlikwidowana przed wyjazdem do B. Wnioskodawca nie jest zatrudniony w Polsce i nie zamierza podjąć takiego zatrudnienia w Polsce lub u polskiego pracodawcy.

Wnioskodawca na moment wyjazdu i obecnie nie planuje wracać na stałe do Polski. Nie można natomiast wykluczyć okresowych przyjazdów Wnioskodawcy do Polski (w tym z rodziną) o charakterze wypoczynkowym lub w celu odwiedzin pozostałej w Polsce rodziny: Wnioskodawcy lub małżonki, lub – na zasadzie wyjątku – w celu załatwienia określonych formalności związanych z zakończeniem spraw w Polsce. Wnioskodawca planuje urządzić całe swoje życie osobiste (życie z małżonką i dziećmi, życie towarzyskie) w B. Wnioskodawca będzie w miarę potrzeb i możliwości uczestniczył wraz z rodziną w aktywnościach kulturalnych (np. teatr, kino, wydarzenia muzyczne) i rozrywkowych (np. place i sale zabaw, parki tematyczne, eventy rozrywkowe) w B.

Wnioskodawca przebywał w 2016 r. w B. powyżej 183 dni – podobnie będzie w kolejnych latach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od momentu wyjazdu z Polski do B. z końcem lutego 2016 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiada status nierezydenta podatkowego w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, od momentu wyjazdu z Polski do B. z końcem lutego 2016 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiada status nierezydenta podatkowego w Polsce.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.; dalej: updof) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Ustęp 1a tego przepisu precyzuje, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zatem dla uznania, że dana osoba fizyczna posiada miejsce zamieszkania w Polsce i objęcia jej w rezultacie nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce konieczne jest spełnienie jednego z dwóch wymienionych powyżej warunków. Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, warunek opisany w pkt 2 nie zostanie spełniony, gdyż Wnioskodawca w 2016 r. i w latach kolejnych nie będzie przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Tym samym należy odpowiedzieć na pytanie, czy Wnioskodawca pomimo wyjazdu do B. będzie posiadał nadal w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Stosownie do art. 4a updof, przepisy art. 3 ust. 1, 1 a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Polska nie podpisała umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania z B., zatem rozstrzygająca będzie analiza przepisów updof.

W praktyce przyjmuje się, że przez pojęcie „ośrodka interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD (który stanowi cenne wskazówki przy interpretacji omawianego pojęcia) posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Odnosząc się do powyższych kryteriów dotyczących „interesów osobistych" Wnioskodawca zauważa, że w B. znajduje się najbliższa rodzina Wnioskodawcy (rozumiana jako podstawowa komórka społeczna, która obejmuje małżonków i potomstwo). Aktywność rodzinna koncentruje się wokół miejsca zamieszkania w B. – w tym państwie Wnioskodawca wraz z rodziną spędza czas wolny, rozwija swoje zainteresowania i pielęgnuje tzw. ognisko domowe. Jednocześnie Wnioskodawca przed wyjazdem wygasił swoją aktywność w Polsce (rezygnacja z członkostwa w`(...)`). Wnioskodawca nie utraci kontaktu z rodziną pozostałą w Polsce, jednakże kontakt ten jest z natury swej jedynie incydentalny (telefoniczny, internetowy, sporadyczne wizyty w Polsce o charakterze wypoczynkowym). Znaczenie miejsca zamieszkania i „ułożenia życia” w B. jest na tyle istotne, że nawet wykonywanie pracy w A. nie powoduje zmiany tego miejsca. Ponadto, także charakter miejsca, w którym Wnioskodawca mieszka z rodziną w B. (wolnostojący dom z basenem i ogrodem) świadczy o stałości przeniesienia, a nie jedynie o tymczasowym pobycie. Do tego domu Wnioskodawca przeniósł przy tym istotne „materialne” elementy ogniska domowego – zwierzęta domowe, rzeczy osobiste, niektóre meble, książki, naczynia. Przesądza to o przeniesieniu ośrodka interesów osobistych Wnioskodawcy do B.

Przechodząc do pojęcia centrum interesów gospodarczych Wnioskodawca podkreśla, że jego praca zarobkowa jest wykonywana na terenie A. (umowa na czas nieokreślony), a dochody z tej pracy wpływają na rachunek Wnioskodawcy w lokalnym banku. Wnioskodawca możliwie maksymalnie zredukował majątek posiadany w Polsce (planowane zbycie majątku nieruchomego) – pozostawienie określonych aktywów wiąże się nie z chęcią utrzymania więzi z Polską, ale z dążeniem do uniknięcia negatywnych konsekwencji finansowych (strata: na sprzedaży akcji i jednostek uczestnictwa, przedterminowym zamknięciu lokat inwestycyjnych, wypłacie środków zgromadzonych w IKE, IKZE czy pracowniczym programie emerytalnym), bądź też było niemożliwe na moment wyjazdu z uwagi na zobowiązania Wnioskodawcy (rachunek do obsługi kredytu hipotecznego). Wnioskodawca zarządza aktywami pozostawionymi w Polsce bezpośrednio z B. Możliwe do przeniesienia składniki majątku (ubrania, rzeczy osobiste, niektóre meble, książki i naczynia) oraz posiadane zwierzęta domowe Wnioskodawca przeniósł do B. Jednocześnie Wnioskodawca powiększa majątek w B. – zakupił samochód finansując zakup kredytem uzyskanym w lokalnym banku, co dodatkowo oznacza powiększenie zobowiązań na miejscu.

Uwzględniając okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz argumenty zaprezentowane w niniejszej części wniosku uznać trzeba, że wraz z wyjazdem do B. zmianie uległa rezydencja podatkowa Wnioskodawcy. Niewątpliwie bowiem w B. znajduje się ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy. Nieliczne aspekty osobiste i gospodarcze Wnioskodawcy pozostałe w Polsce (i także systematycznie ograniczane) nie tworzą z tego kraju centrum interesów życiowych Wnioskodawcy. Zatem od marca 2016 r. Wnioskodawca podlega jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, na zasadzie określonej w art. 3 ust. 2a updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W związku z faktem, że Rzeczpospolita Polska nie zawarła umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, do ustalenia obowiązku podatkowego Wnioskodawcy, należy wziąć pod uwagę tylko przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem polskim, który zawarł umowę o pracę z podmiotem (bankiem) mającym siedzibę w B. Umowa o pracę Wnioskodawcy została zawarta na czas nieokreślony w banku z siedzibą w B. Nie jest to praca na zasadzie oddelegowania, pracodawca Wnioskodawcy nie jest obecny w Polsce i wcześniej Wnioskodawca nie wykonywał żadnej pracy na jego rzecz. Praca wykonywana jest w A. Wnioskodawca wyjechał z Polski z końcem lutego 2016 r. i przeprowadził się do B. z zamiarem stałego pobytu w tym państwie. Razem z Wnioskodawcą do B. przeniosła się jego małżonka wraz z dwójką dzieci. W Polsce pozostał ojciec Wnioskodawcy oraz jego dalsza rodzina. Wnioskodawca uzyskał prawo stałego pobytu w B. na okres do marca 2021 r. Prawo to będzie mogło zostać przedłużone. Wnioskodawca w B. dysponuje/będzie dysponować dwoma samochodami – jednym zakupionym, drugim wynajętym. Wnioskodawca nie posiada samochodu w Polsce. Wnioskodawca otworzył rachunek bankowy w banku w B., na który przekazywane jest wynagrodzenie Wnioskodawcy z umowy o pracę. Wnioskodawca w chwili obecnej posiada w Polsce rachunek bankowy w X. oraz rachunek w X. – do obsługi Indywidualnego Konta Emerytalnego (IKE) Wnioskodawcy. Ponadto, Wnioskodawca jest uczestnikiem funduszu inwestycyjnego w X., posiada akcje podmiotów notowanych na Giełdzie (…), oraz rachunek w P. (`(...)`) do obsługi pracowniczego programu emerytalnego. Wnioskodawca jest właścicielem dwóch nieruchomości w Polsce, które zostały zgłoszone do sprzedaży oraz jest współwłaścicielem działki rekreacyjnej zabudowanej domkiem letniskowym, która została użyczona matce żony Wnioskodawcy. Wnioskodawca również przed wyjazdem do B. był zarejestrowanym przedsiębiorcą, jednakże działalność ta została zlikwidowana przed wyjazdem do B. Wnioskodawca nie jest zatrudniony w Polsce i nie zamierza podjąć takiego zatrudnienia w Polsce lub u polskiego pracodawcy. Wnioskodawca na moment wyjazdu i obecnie nie planuje wracać na stałe do Polski. Nie można natomiast wykluczyć okresowych przyjazdów Wnioskodawcy do Polski (w tym z rodziną) o charakterze wypoczynkowym lub w celu odwiedzin pozostałej w Polsce rodziny. Wnioskodawca planuje urządzić całe swoje życie osobiste (życie z małżonką i dziećmi, życie towarzyskie) w B. Wnioskodawca będzie w miarę potrzeb i możliwości uczestniczył wraz z rodziną w aktywnościach kulturalnych (np. teatr, kino, wydarzenia muzyczne) i rozrywkowych (np. place i sale zabaw, parki tematyczne, eventy rozrywkowe) w B. Wnioskodawca przebywał w 2016 r. w B. powyżej 183 dni – podobnie będzie w kolejnych latach.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy od momentu wyjazdu wraz z rodziną będzie znajdowało się w B. Uzyskiwanie dochodu z tytułu pracy wykonywanej na terytorium B,, a także przeniesienia do B. centrum interesów życiowych (wyjazd rodziny) niezbicie świadczy, że centrum interesów życiowych i gospodarczych będzie znajdowało się w B. Ponadto, zarówno w roku 2016, jak i w latach następnych Wnioskodawca będzie przebywać na terytorium B. więcej niż 183 dni.

Biorąc pod uwagę, że z B. Wnioskodawcę będą łączyły ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, stwierdzić należy, że od momentu wyjazdu Wnioskodawcy i jego rodziny do B., tj. od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do B. Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do sprawy dotyczącej ustalenia rezydencji podatkowej wyjaśnić należy, że definicja rezydencji w międzynarodowym prawie podatkowym wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodów i majątku.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji – oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, posiada rezydencję podatkową, tj. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

Zatem, tutejszy organ nie ustala rezydencji podatkowej. W celu ustalenia tej kwestii należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania. Tutejszy organ przyjmuje bowiem za Wnioskodawcą ściśle przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz stwierdza, że od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do B. Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.