Wnioskodawczyni prowadzi kancelarię radcy prawnego, świadcząc usługi prawnicze. Siedziba kancelarii znajduje się w mieście A, gdzie Wnioskodawczyni ma stałe miejsce zamieszkania, rodzinę oraz ośrodek interesów życiowych. Po zakończeniu współpracy z klientem w mieście B oraz napotkaniu trudności w pozyskaniu nowych zleceń w miastach A, B lub ich okolicach, Wnioskodawczyni była zmuszona do poszukiwania zleceń poza miejscem zamieszkania. Od października 2015 roku jej jedynym klientem jest podmiot z siedzibą w mieście C, w innym województwie. Usługi świadczone na rzecz tego podmiotu odbywają się niemal wyłącznie w mieście C, często w wymiarze 10-12 godzin dziennie. Z uwagi na dużą odległość (około 350 km) między miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia usług oraz wysokie koszty noclegów hotelowych, Wnioskodawczyni wynajęła mieszkanie w mieście C. Organ podatkowy uznał, że miesięczny czynsz najmu tego mieszkania może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem odpowiedniego udokumentowania tego wydatku.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 31 stycznia 2017 r. (data wpływu do tut. Biura 6 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wynajęciem mieszkania – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 6 lutego 2017 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wynajęciem mieszkania.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w postaci kancelarii radcy prawnego, w ramach której świadczy usługi prawnicze. Siedziba kancelarii mieści się w mieście A. Tam też Wnioskodawczyni posiada swoje stałe miejsce zamieszkania, rodzinę i ośrodek interesów życiowych. Ze względu na zakończenie współpracy z poprzednim klientem w mieście B i na trudności w pozyskaniu nowego zlecenia w miastach A, B lub okolicach - adekwatnego do uzyskanych za granicą kwalifikacji – Wnioskodawczyni zmuszona była do poszukiwania ich poza miejscem zamieszkania. Od października 2015 roku jedynym klientem jest podmiot mający główną siedzibę w mieście C, znajdującym się w innym województwie. Usługi na rzecz tego podmiotu świadczone są niemal wyłącznie w mieście C w wymiarze niejednokrotnie po 10-12 godzin dziennie. W związku ze znaczną odległością (ok. 350 km) pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia usług, oraz biorąc pod uwagę wysokie koszty noclegów hotelowych w mieście C, Wnioskodawczyni zmuszona była nająć mieszkanie w mieście C - nieodbiegające od przeciętnego standardu - w którym przebywa w czasie wykonywania usług na rzecz podmiotu będącego jej jedynym klientem. Na podstawie zawartej umowy najmu Wnioskodawczyni uiszcza miesięczny czynsz w wysokości odpowiadającej realiom rynkowym. Czynsz jest przelewany na konto bankowe właściciela lokalu mieszkalnego. Najem mieszkania w mieście C okazał się konieczny w celu umożliwienia uzyskiwania przychodu z działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni jednocześnie nadal rozlicza się z Urzędem Skarbowym w mieście A, a jej ośrodkiem interesów życiowych pozostało to miasto, gdzie ma dom i rodzinę, z którą utrzymuje stały osobisty kontakt. Wnioskodawczyni nie zamierza przenosić swojego ośrodka interesów życiowych do miasta C.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy miesięczny czynsz najmu mieszkania w mieście C, koniecznego w celu świadczenia usług dających jedyny przychód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Zdaniem Wnioskodawczyni miesięczny czynsz najmu mieszkania w mieście C, koniecznego w celu świadczenia usług dających jedyny przychód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowi koszt uzyskania przychodu. W rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016, poz. 2032 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.f.”), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.. Koszty takie muszą być właściwie udokumentowane.
Przedmiotowy koszt najmu mieszkania spełnia powyższe warunki, jest udokumentowany umową najmu i comiesięcznym przelewem na wskazane w umowie konto. Koszt ten nie wchodzi w katalog wyłączeń z art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., natomiast jest ściśle związany z osiąganiem przychodów. Wnioskodawczyni jest zmuszona ponosić koszty wynajmu mieszkania w celu osiągnięcia przychodów związanych ze świadczeniem usług dla jedynego klienta, który ma siedzibę w miejscu wynajmu mieszkania.
W świetle powyższego koszt wynajmu mieszkania w mieście C na czas wykonywania usług dla klienta stanowi koszt uzyskania przychodów.
Powyższe stanowisko zdaniem Wnioskodawczyni, było wielokrotnie zajmowane przez organy administracji skarbowej, chociażby w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:
-co dowodzi, że przedmiotowa wykładnia nosi już cechy jednolitości i trwałości. Wnioskodawczyni wskazuje, iż argumentację rzeczowego organu przyjmuje za własną.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016, poz. 2032 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.f.”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 u.p.d.o.f., i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź tez zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na osobie, która wywodzi z tego określone skutki prawne.
Kosztami uzyskania przychodów są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzona działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Do kosztów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.
Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu musi, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
O tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w postaci kancelarii radcy prawnego, w ramach której świadczy usługi prawnicze. Siedziba kancelarii mieści się w mieście A. Tam też Wnioskodawczyni posiada swoje stałe miejsce zamieszkania, rodzinę i ośrodek interesów życiowych. Ze względu na zakończenie współpracy z poprzednim klientem w mieście B i na trudności w pozyskaniu nowego zlecenia w miastach A, B lub okolicach - adekwatnego do uzyskanych za granicą kwalifikacji – Wnioskodawczyni zmuszona była do poszukiwania ich poza miejscem zamieszkania. Od października 2015 roku jedynym klientem jest podmiot mający główną siedzibę w mieście C, znajdującym się w innym województwie. Usługi na rzecz tego podmiotu świadczone są niemal wyłącznie w mieście C w wymiarze niejednokrotnie po 10-12 godzin dziennie. W związku ze znaczną odległością (ok. 350 km) pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia usług, oraz biorąc pod uwagę wysokie koszty noclegów hotelowych, Wnioskodawczyni zmuszona była wynająć mieszkanie w mieście C.
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że o ile powodem wynajęcia przez Wnioskodawczynię mieszkania w mieście C była konieczność świadczenia na rzecz kontrahenta usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a miasto C nie jest miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni (centrum jej interesów osobistych i gospodarczych), to wydatki poniesione z tego tytułu, jako niemające charakteru wydatków osobistych, spełniające przesłanki określone w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem należytego ich udokumentowania.
Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, który wynajmuje Wnioskodawczyni, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez nią wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.
Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w mieście, w którym Wnioskodawczyni wynajęła mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.
Reasumując powyższe stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że nie mają one charakteru wydatków osobistych, a ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.
Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni z ww. zastrzeżeniem uznano za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili