1061-IPTPB1.4511.822.2016.1.ISL

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez pracownika samochodu służbowego w celu przejazdów z miejsca parkowania/garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

W związku z prowadzoną działalnością `(...)`. S.A. (zwana również: Spółką), przydziela samochody służbowe wybranym pracownikom, tj.: specjalistom ds. sprzedaży, operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki, menadżerom z pionu techniczno-produkcyjnego oraz osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, tj. siedzibą Spółki. Dojazd do siedziby Spółki w sposób inny niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy - Spółka nie organizuje przejazdów pracowniczych. Siedziba Spółki znajduje się w innej miejscowości, niż właściwe dla Spółki urzędy. Z tego względu załatwienie większości spraw urzędowych wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów. Biorąc powyższe pod uwagę oraz konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Spółkę, w tym także do siedziby Spółki, Spółka w stosownych przepisach wewnątrzzakładowych (regulamin, umowy o korzystanie z samochodów służbowych) zobowiązała oraz zamierza zobowiązać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych, stanowią wykorzystywanie samochodu do celów służbowych. Tym samym nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych. Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracownika samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania/garażowania (tzn. miejsce zamieszkania lub pobytu pracownika), a miejscem wykonywania obowiązków pracowniczych (siedziba Spółki lub inne wskazane miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W konsekwencji, Spółka jako płatnik podatku dochodowego nie powinna uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodów ze stosunku pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W świetle wskazanej powyżej regulacji, istotne jest rozstrzygnięcie, czy przejazdy samochodami służbowymi z miejsca parkowania/garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych mają charakter prywatny (są ponoszone przez pracownika), czy są związane z wykonywaniem obowiązków służbowych. Zdaniem Spółki, o służbowym charakterze omawianych przejazdów świadczy okoliczność nałożenia przez Spółkę na pracowników obowiązku parkowania/garażowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu zamieszkania lub pobytu. Nałożenie na pracowników tego rodzaju obowiązku uzasadnione jest koniecznością zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników, która przejawia się w gotowości do niezwłocznego udania się w celach służbowych do miejsca wskazanego przez pracodawcę. Należy podkreślić, że zapewnienie stałej dyspozycyjności kluczowych pracowników - realizowane poprzez obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych poza siedzibą pracodawcy, w miejscu zamieszkania lub pobytu - uzasadnione jest względami organizacyjnymi leżącymi po stronie pracodawcy. W przypadku poszczególnych pracowników, w szczególności występują następujące przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązku parkowania/garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu: zapewnienie pełnej dyspozycyjności pracowników pionu techniczno-produkcyjnego, odpowiedzialnych za zabezpieczenie nieprzerwanej działalności zakładu oraz utrzymanie ruchu zakładu, zapewnienie pełnej dyspozycyjności osób zatrudnionych na stanowiskach zarządczych, optymalizacja kosztów i czasu trwania podróży realizowanych przy wykorzystaniu samochodów służbowych. Podsumowując, w ocenie Spółki, parkowanie/garażowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania lub pobytu pracowników - a nie w siedzibie Spółki - wpływa na lepszą organizację pracy i skutkuje zapewnieniem dyspozycyjności pracowników oraz zabezpiecza przychody Spółki. Skoro obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania lub pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do i z miejsca zamieszkania lub pobytu, nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym. Dlatego należy uznać, że okoliczność ta nie powoduje powstania dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Reasumując, wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania/garażowania samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (i z powrotem), nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy.

W ocenie Spółki, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych, w tym m. in. w interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 października 2014 r., Nr ITPB2/415-671/14/MN, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 października 2014 r., Nr ILPB1/415-688/14-4/TW, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 sierpnia 2014 r., Nr IBPBII/1/415-399/14/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania, do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę, zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, do bezpiecznego parkowania samochodów użytkowanych przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka przydziela samochody służbowe wybranym pracownikom, tj.: specjalistom ds. sprzedaży, operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki, menadżerom z pionu techniczno-produkcyjnego oraz osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, tj. siedzibą Spółki. Dojazd do siedziby Spółki w sposób inny niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy - Spółka nie organizuje przejazdów pracowniczych. Siedziba Spółki znajduje się w innej miejscowości, niż właściwe dla Spółki urzędy. Z tego względu, załatwienie większości spraw urzędowych, wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów. W związku z powyższym Spółka, zobowiązała oraz zamierza zobowiązać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że przejazdy wybranych przez Spółkę pracowników w ramach wykonywania przez nich obowiązków pracowniczych przydzielonym samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania/garażowania (tzn. miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika), a miejscem wykonywania obowiązków pracowniczych (siedziba Spółki lub inne wskazane miejsce wykonywania zadań służbowych), nie będą powodować powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy służbowym samochodem będą bowiem stanowiły realizację zadań służbowych – wpłyną na lepszą organizację pracy, zapewnią dyspozycyjność kluczowych pracowników oraz zabezpieczą przychody Spółki. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe różnić się będą od występujących w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.