1061-IPTPB1.4511.809.2016.1.KLK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2016 r. (data wpływu 20 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność w zakresie kupna-sprzedaży używanych pojazdów samochodowych. Duża część nabywanych przez Wnioskodawcę pojazdów jest dostarczana przez przedsiębiorców z innych krajów, w tym należących i nienależących do Unii Europejskiej, z którymi Wnioskodawca nie ma podpisanych stałych umów, a transakcje nawet jeżeli zdarzają się ponownie u tego samego dostawcy, mają charakter niepowtarzalny. Zakupy odbywają się w okolicznościach i w sposób utarty w obrocie używanymi pojazdami, i wiążą się z koniecznością zapłaty ceny w formie gotówkowej w chwili zawierania umowy. W przypadku braku płatności w gotówce istnieje ryzyko rezygnacji z transakcji i znacznego wydłużenia czasu realizacji transakcji oraz zwiększenia jej kosztów (ponowny wyjazd), uniemożliwiających uczynienie operacji rentowną. Po dniu 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca nadal będzie dokonywał opisanych transakcji zakupu za granicą pojazdów samochodowych regulując zapłatę w gotówce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca dokonując zakupu poza granicami RP towarów handlowych - używanych pojazdów samochodowych o wartości przewyższającej 15 000,00 zł od przedsiębiorców prowadzących tamże działalność gospodarczą może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwoty wydatkowane na ich nabycie?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując zakupu poza granicami RP towarów handlowych używanych pojazdów samochodowych o wartości przewyższającej 15 000,00 zł od przedsiębiorców prowadzących tamże działalność gospodarczą może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kwoty wydatkowane na ich nabycie.

Zgodnie z art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.), została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, a w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Powyższe przepisy stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
2. dokonania płatności:
   1. po likwidacji pozarolniczej działalności gospodarczej,
   2. po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, od dnia 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Przedsiębiorcą jest każda, nie wyłączając zagranicznych, osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Oznaczałoby to, że dokonując transakcji z przedsiębiorcami z innych krajów, Wnioskodawca byłby zobowiązany do przestrzegania zasad bezgotówkowego obrotu i jednocześnie nie miałby prawa, w przypadku zapłaty gotówką jednorazowo przy zakupie towaru o wartości powyżej 15 000,00 zł, zaliczyć tego zakupu do kosztów.

Jednakże, w zakresie w jakim polscy przedsiębiorcy dokonują transakcji z udziałem podmiotów zagranicznych obowiązuje ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 826, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ww. ustawy, rezydenci i nierezydenci są obowiązani dokonywać przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym za pośrednictwem:

1. uprawnionych banków lub
2. instytucji płatniczych oraz instytucji pieniądza elektronicznego uprawnionych do świadczenia usług płatniczych, a w przypadku dokonywania rozliczeń w kraju również biur usług płatniczych

-jeżeli kwota przekazu lub rozliczenia przekracza równowartość 15 000 euro.

Jest to limit odmienny i wyższy niż określony przez przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Jednocześnie prawo dewizowe zawiera przepisy lex specialis w stosunku do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która w wypadku operacji z podmiotami zagranicznymi nie ma zastosowania.

Tworząc nowy art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie powiązał go z przepisami prawa dewizowego, w konsekwencji dla transakcji zakupu towarów i usług od podmiotów mających miejsce wykonywania działalności poza terytorium RP i będących nierezydentami w rozumieniu prawa dewizowego nie wprowadził żadnego limitu wydatków, dla których warunkiem zaliczenia do kosztów byłoby dokonanie zapłaty za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. a) prawa dewizowego, nierezydentami są osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą oraz osoby prawne mające siedzibę za granicą, a także inne podmioty mające siedzibę za granicą, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu; nierezydentami są również znajdujące się za granicą oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa utworzone przez rezydentów.

Ponieważ Wnioskodawca zamierza dokonywać transakcji z takimi właśnie podmiotami, Jego stanowisko jest poprawne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, ze zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Z powyższego wynika, że obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze znowelizowanym brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazuje, że podatnicy nie będą mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków przekraczających kwotę 15 000 zł, w stosunku do których płatność następować będzie z pominięciem rachunku płatniczego. Ustawodawca w uzasadnieniu do nowelizacji jednoznacznie wskazał, że proponuje się wprowadzenie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmian, które mają na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność w zakresie kupna-sprzedaży używanych pojazdów samochodowych. Duża część nabywanych przez Wnioskodawcę pojazdów jest dostarczana przez przedsiębiorców z innych krajów, w tym należących i nienależących do Unii Europejskiej, z którymi Wnioskodawca nie ma podpisanych stałych umów, a transakcje nawet jeżeli zdarzają się ponownie u tego samego dostawcy, mają charakter niepowtarzalny. Zakupy odbywają się w okolicznościach i w sposób utarty w obrocie używanymi pojazdami, i wiążą się z koniecznością zapłaty ceny w formie gotówkowej w chwili zawierania umowy. W przypadku braku płatności w gotówce istnieje ryzyko rezygnacji z transakcji i znacznego wydłużenia czasu realizacji transakcji oraz zwiększenia jej kosztów (ponowny wyjazd) uniemożliwiających uczynienie operacji rentowną. Po dniu 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca nadal będzie dokonywał opisanych transakcji zakupu za granicą pojazdów samochodowych regulując zapłatę w gotówce.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując zakupu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej towarów handlowych o wartości przewyższającej 15 000 zł w formie gotówkowej, z pominięciem rachunku bankowego, stosownie do postanowień przepisu art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatkowanej na ich nabycie.

Jednocześnie należy zauważyć, że w świetle wyżej powołanego art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepis art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 826, z późn. zm.), zgodnie z którym rezydenci i nierezydenci są obowiązani dokonywać przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym za pośrednictwem: 1) uprawnionych banków lub 2) instytucji płatniczych oraz instytucji pieniądza elektronicznego uprawnionych do świadczenia usług płatniczych, a w przypadku dokonywania rozliczeń w kraju również biur usług płatniczych - jeżeli kwota przekazu lub rozliczenia przekracza równowartość 15 000 euro, nie znajdzie zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.