W dniu 18 marca 2025 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku od czynności cywilnoprawnych w kontekście skutków podatkowych zawarcia umowy cesji wierzytelności. Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą w Polsce, nabył wierzytelność od zagranicznego podmiotu, a następnie przekazał należność na rzecz pierwotnego wierzyciela. Wnioskodawca argumentował, że cesja nie podlega opodatkowaniu PCC, ponieważ nie mieści się w katalogu czynności cywilnoprawnych objętych tym podatkiem oraz z uwagi na przesłanki terytorialne. Organ podatkowy uznał, że umowa cesji wierzytelności podlega opodatkowaniu PCC, jednakże z uwagi na to, że zarówno prawa majątkowe, jak i sama czynność były wykonywane poza Polską, brak jest obowiązku podatkowego. W związku z tym, organ pozytywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika w zakresie przesłanek terytorialnych, uznając, że obowiązek zapłaty podatku PCC nie powstaje.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny18 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy cesji wierzytelności. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 16 kwietnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca (... Sp. z o.o.) jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Firma A (...) mająca siedzibę poza granicami Polski, posiadała wymagalne zobowiązanie pieniężne wobec Firmy B (...), która również jest podmiotem zagranicznym. Na podstawie zawartej w formie pisemnej umowy cesji wierzytelności z oznaczoną datą, Firma B dokonała przeniesienia na Wnioskodawcę przysługujących jej praw do dochodzenia należności wobec Firmy A. Cesja została dokonana odpłatnie, przy czym cena wierzytelności była równa jej wartości nominalnej, co zostało wyraźnie wskazane w umowie cesji. Nie zastosowano żadnej marży, dyskonta ani innych form wynagrodzenia ponad wartość nominalną wierzytelności. W wyniku tej transakcji Wnioskodawca stał się nowym wierzycielem Firmy A. Na podstawie zawartej umowy cesji oraz w wyniku realizacji zobowiązań z niej wynikających, Firma A dokonała płatności należnej kwoty bezpośrednio ze swojego rachunku (prowadzonego poza Polską) na rachunek bankowy Wnioskodawcy (prowadzony w Polsce). Następnie, zgodnie z umownymi zobowiązaniami Wnioskodawcy wynikającymi z umowy cesji, przekazał identyczną kwotę, w tej samej walucie, na rzecz Firmy B tytułem zapłaty za nabyte wierzytelności. W efekcie transakcji zobowiązanie Firmy A zostało uregulowane względem nowego wierzyciela (Wnioskodawcy), a Wnioskodawca spełnił swoje zobowiązanie wobec pierwotnego wierzyciela (Firmy B). W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie było miejscem wykonywania praw majątkowych wynikających z pierwotnej umowy zawartej pomiędzy Firmą A a Firmą B. Obie strony tej umowy - Firmy A oraz Firma B - są podmiotami zagranicznymi, a sama umowa pierwotna została zawarta poza granicami Polski. Z jej treści nie wynika, aby prawa majątkowe miały być wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ani by umowa w jakikolwiek sposób dotyczyła czynności wykonywanych w Polsce. Umowa cesji wierzytelności, którą Wnioskodawca zawarł z Firmą B, nie została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Umowa została zawarta pomiędzy podmiotami mającymi siedziby w różnych państwach, przy czym jako miejsce zawarcia umowy wskazano w jej treści miasto, w którym siedzibę ma Firma B (pierwotny wierzyciel). Z treści umowy wynika również, że zarówno miejsce zawarcia umowy, jak i właściwość sądu gospodarczego zostały określone zgodnie z jurysdykcją kraju siedziby Firmy B.
Czy w przypadku cesji wierzytelności, w której Firma A (Dłużnik) zapłaciła całą kwotę długu na rzecz Wnioskodawcy, a następnie Wnioskodawca przekazał otrzymaną kwotę na rzecz Firmy B (Pierwotnego Wierzyciela), powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek zapłaty podatku PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych) na podstawie art. 1 ust. 1 oraz art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?
Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (PCC) podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne, wymienione w sposób enumeratywny w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 626). Jest to zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych objętych tym podatkiem. Wnioskodawca uważa, że czynność cywilnoprawna przelewu wierzytelności w ogóle nie została wymieniona w art. 1 ust. 1 ww. ustawy, nie podlega więc opodatkowaniu tym podatkiem. Umowa cesji wierzytelności uregulowana jest w art. 509 Kodeksu cywilnego, zgodnie z brzmieniem którego wierzyciel może przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W konsekwencji oznacza to, że cesja wierzytelności jest czynnością dopuszczalną w polskim porządku prawnym i nie stanowi odrębnego rodzaju umowy, który mógłby być utożsamiany z innymi czynnościami cywilnoprawnymi podlegającymi PCC. W ocenie Spółki przedmiotowa cesja wierzytelności nie spełnia znamion umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy, wymienionej w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w szczególności: 1. Cesja wierzytelności a umowa sprzedaży: „Art. 535. [Umowa sprzedaży] - Kodeks Cywilny § 1. Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.” Zgodnie z art. 535 Kodeksu cywilnego, sprzedaż polega na przeniesieniu własności rzeczy na kupującego w zamian za zapłatę ceny. Wierzytelność nie jest rzeczą w rozumieniu prawa cywilnego, lecz prawem majątkowym o charakterze obligacyjnym. Przedmiotem umowy sprzedaży musi być rzecz oznaczona co do tożsamości lub co do gatunku, natomiast wierzytelność stanowi jedynie uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia przez dłużnika. Co więcej, w klasycznej umowie sprzedaży nabywca rzeczy uzyskuje możliwość faktycznego władania nią i korzystania z niej według własnej woli. W przypadku cesji wierzytelności cesjonariusz nie nabywa rzeczy, lecz jedynie prawo dochodzenia określonego świadczenia od dłużnika. Sama cesja nie przenosi własności rzeczy, lecz zmienia podmiot uprawniony do otrzymania świadczenia. Dodatkowo, cesja wierzytelności w przedstawionym stanie faktycznym miała charakter odpłatny, ale nie obejmowała żadnego zysku. Cena cesji była równa wartości nominalnej wierzytelności, co odróżnia ją od klasycznej transakcji sprzedaży, gdzie kluczowym elementem jest ustalenie ceny, która może odbiegać od wartości rynkowej przedmiotu transakcji. 2. Cesja wierzytelności a umowa zamiany „Art. 603. [Umowa zamiany] - Kodeks Cywilny Przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.” Zgodnie z art. 603 Kodeksu cywilnego, przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść własność rzeczy na drugą stronę w zamian za przeniesienie własności innej rzeczy. Kluczowym elementem zamiany jest więc wzajemne przeniesienie prawa własności do rzeczy przez obie strony transakcji. W przedmiotowej cesji wierzytelności nie dochodzi do wymiany rzeczy pomiędzy stronami umowy. Nie występuje również ekwiwalentność świadczeń charakterystyczna dla umowy zamiany - cesjonariusz (Spółka) nabywa jedynie uprawnienie do dochodzenia wierzytelności od dłużnika, natomiast cedent otrzymuje zapłatę, co bardziej przypomina mechanizm spłaty długu niż zamianę dóbr. Ponadto, cesja wierzytelności nie spełnia innego istotnego warunku zamiany - w przypadku zamiany każda ze stron jest jednocześnie sprzedawcą i kupującym, co nie ma miejsca w niniejszej transakcji. Wnioskodawca nie przenosi na cedenta żadnego prawa majątkowego w zamian za nabyte wierzytelności, lecz jedynie dokonuje zapłaty odpowiadającej wartości nominalnej wierzytelności. W konsekwencji cesja wierzytelności nie może być utożsamiana z umową zamiany i nie podlega opodatkowaniu PCC na tej podstawie. 3. Cesja wierzytelności a umowa darowizny: „Art. 888. [Umowa darowizny] - Kodeks Cywilny Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.” Zgodnie z art. 888 Kodeksu cywilnego, umowa darowizny polega na bezpłatnym przysporzeniu majątkowym na rzecz obdarowanego, dokonanym kosztem majątku darczyńcy. Kluczowym elementem tej umowy jest nieodpłatność, czyli brak jakiegokolwiek ekwiwalentu ze strony obdarowanego. W przedmiotowej cesji wierzytelności nie dochodzi do nieodpłatnego przysporzenia na rzecz cesjonariusza (Spółki). Przeciwnie - cesja została dokonana odpłatnie, a cena wierzytelności była równa jej wartości nominalnej. Cedent otrzymał pełną zapłatę za przeniesienie wierzytelności, co wyklucza zakwalifikowanie tej czynności jako darowizny. Ponadto, cesja wierzytelności nie spełnia innego istotnego warunku darowizny - braku obowiązku świadczenia wzajemnego. W przypadku darowizny, obdarowany nie ma obowiązku spełnienia świadczenia wzajemnego wobec darczyńcy, natomiast w niniejszej transakcji Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty określonej sumy na rzecz cedenta. 4. Nie jest żadną inną czynnością wymienioną w katalogu art. 1 ust. 1 ustawy o PCC. Podsumowując, skoro cesja wierzytelności nie mieści się w żadnej z kategorii czynności cywilnoprawnych podlegających PCC, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie powstaje obowiązek podatkowy w zakresie tego podatku. Zwolnienie z PCC Ponadto, w myśl art. 1 ust. 4 ustawy o PCC, czynność podlega PCC jeżeli jej przedmiotem są: 1) prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; lub 2) prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem na podstawie powyższego przepisu umowa nie podlegałaby opodatkowaniu PCC jeżeli: a) wynikające z niej prawa majątkowe byłyby wykonywane poza Polską oraz b) czynność cywilnoprawna została dokonana poza Polską. Pkt a: Na podstawie art. 454 § 1 Kodeksu cywilnego: „Jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Jednakże świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.” Dodatkowo, płatność została dokonana z rachunku bankowego dłużnika prowadzonego poza Polską, co potwierdza, że prawa majątkowe wynikające z umowy były wykonywane poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Powołując się na powyższy przepis, w ocenie Spółki miejscem wykonania świadczenia jest kraj siedziby dłużnika (Firmy A), co oznacza, że „pkt a” został spełniony (t.j. prawa majątkowe wynikające z umowy były wykonywane poza Polską). Pkt b: Umowa jest zawarta między podmiotami z różnych państw. W umowie, jako miejsce zawarcia umowy, zostało wskazane miasto, w którym Spółka B (pierwotny wierzyciel) ma siedzibę. Co więcej, zgodnie z umową, zarówno miejsce jej zawarcia jak i właściwość sądu gospodarczego wskazują na to, że czynność cywilnoprawna została dokonana poza Polską a jej skutki prawne powinny być oceniane w świetle prawa obowiązującego w kraju siedziby Spółki B. W związku z powyższym, w ocenie Spółki można uznać, że „pkt b” również został spełniony (tj. czynność cywilnoprawna została dokonana poza Polską). W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że w przedstawionym stanie faktycznym obowiązek zapłaty podatku PCC nie powstaje, gdyż zarówno prawa majątkowe wynikające z umowy cesji wierzytelności były wykonywane poza granicami Polski, jak i sama czynność cywilnoprawna została dokonana poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto, w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione zarówno przedmiotowe przesłanki opodatkowania PCC (cesja wierzytelności nie została wymieniona w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu), jak i przesłanki terytorialne, co jednoznacznie potwierdza brak obowiązku podatkowego po stronie Wnioskodawcy. Dotychczasowa praktyka organów podatkowych wskazuje, że w przypadku gdy zarówno miejsce wykonania świadczenia, jak i miejsce dokonania czynności cywilnoprawnej znajdują się poza Polską, brak jest podstaw do objęcia takiej transakcji podatkiem PCC.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w części dotyczącej uznania, że zawarta umowa cesji wierzytelności: - nie mieści się w żadnej z kategorii czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu - jest nieprawidłowe, - nie podlega opodatkowaniu ze względu na przesłanki terytorialne - jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 295): Podatkowi podlegają następujące czynności cywilnoprawne: a) umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, b) umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, c) (uchylona), d) umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy, e) umowy dożywocia,
f) umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat, g) (uchylona), h) ustanowienie hipoteki, i) ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności, j) umowy depozytu nieprawidłowego, k) umowy spółki. Zawarty w zacytowanym przepisie katalog czynności podlegających opodatkowaniu jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że tylko czynności enumeratywnie w nim wskazane mogą powodować powstanie obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Należy wskazać, że o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikację pod względem prawnym. Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego: Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z treści art. 510 § 1 ww. Kodeksu cywilnego wynika, że: Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Z powyższego przepisu wynika, że przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku. Zatem mając na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że cesja wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zawarli Państwo w formie pisemnej umowę cesji wierzytelności. Cesja została dokonana odpłatnie, przy czym cena wierzytelności była równa jej wartości nominalnej. Państwa zdaniem, zawarta umowa cesji wierzytelności nie przyjęła postaci umowy sprzedaży, ponieważ zbywca nie osiągnął zysku oraz wierzytelność nie może być przedmiotem umowy sprzedaży. Państwa stanowiska w ww. zakresie nie można uznać za prawidłowe. Zgodnie bowiem z art. 535 ww. Kodeksu cywilnego: Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Z powyższego wynika, że elementami przedmiotowo istotnymi umowy sprzedaży są: oznaczenie przedmiotu sprzedaży oraz cena. Innymi słowy, za umowę sprzedaży zostanie uznana taka umowa, która definiuje zarówno przedmiot sprzedaży, jak i cenę należną sprzedającemu. Cena jest ekwiwalentem rzeczy lub praw, nabytych w drodze umowy sprzedaży. Nie ma przy tym znaczenia, czy zbywca osiągnie zysk. Wysokość ceny a w konsekwencji osiągnięcie zysku przez sprzedającego nie decyduje o tym czy doszło do zawarcia umowy sprzedaży. Istotny jest sam fakt wystąpienia ceny, za którą jedna ze stron umowy zobowiązuje się przenieś własność rzeczy, a druga strona zobowiązuje się tę cenę zapłacić. Jak wskazano w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 października 2012 r. sygn. akt I ACa 704/12 „Umowa sprzedaży ma charakter umowy konsensualnej. O tym, czy doszło do jej zawarcia decyduje wyłącznie złożenie zgodnych oświadczeń woli stron. Wydanie rzeczy czy też zapłata ceny są zdarzeniami będącymi jedynie przejawami wykonania umowy i nie mają wpływu na ocenę jej ważności, ani też nie decydują o kwalifikacji umowy jako wzajemnej.” Stosownie natomiast do art. 555 ww. Kodeksu cywilnego: Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody. Rzeczami w rozumieniu Kodeksu cywilnego są tylko przedmioty materialne. Rzeczy dzielą się na nieruchomości (grunty, budynki oraz części budynków tzw. nieruchomości lokalowe) i na rzeczy ruchome. Prawami majątkowymi są przysługujące danej osobie prawa do korzystania i rozporządzania określoną rzeczą lub prawem ustanowionym na tej rzeczy. Wierzytelność jako prawo majątkowe również może być przedmiotem umowy sprzedaży. Tym samym należy stwierdzić - wbrew Państwa stanowisku - że zawarta przez Państwa umowa cesji wierzytelności przybrała postać umowy sprzedaży a więc należy do katalogu umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Stosownie natomiast do art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych: Czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są: 1) rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jeżeli prawa majątkowe będące jej przedmiotem są wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie została zawarta umowa i gdzie mają miejsca zamieszkania lub siedziby strony umowy. Umowa sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych również wtedy, gdy prawo majątkowe będące przedmiotem umowy sprzedaży wykonywane jest za granicą pod warunkiem, że kupujący ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W kontekście powołanych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego istotnym jest określenie miejsca wykonywania prawa majątkowego. Z treści wniosku wynika, że na podstawie cesji wierzytelności nabyli Państwo od Firmy B wierzytelności, które Firma B posiadała wobec Firmy A. Zarówno Firma A jak i Firma B mają siedzibę poza granicami Polski. Miejscem wykonywania praw majątkowych wynikających z pierwotnej umowy zawartej między Firmą A i Firmą B nie było terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Umowa cesji wierzytelności, którą zawarli Państwo z Firmą B została zawarta poza granicami Polski. Skoro więc prawa majątkowe będące przedmiotem umowy cesji (tj. wierzytelności wynikające z pierwotnych umów zawartych między Firmą A i Firmą B) pierwotnie przysługujące cedentowi były wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to należy stwierdzić, że opisana we wniosku umowa cesji wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy. W przypadku umowy sprzedaży wierzytelności jako miejsce wykonania praw majątkowych przyjąć bowiem należy miejsce ich wykonania jakie wynika ze stosunku zobowiązaniowego będącego źródłem sprzedawanej wierzytelności, czyli z umowy zawartej między Firmą A i Firmą B. Ponadto skoro umowa cesji wierzytelności, na podstawie której nabyli Państwo wierzytelności Firmy B, została zawarta poza terytorium Polski, to nie znajdzie zastosowania także art. 1 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy. Reasumując, skoro prawa majątkowe będące przedmiotem umowy cesji wierzytelności (tj. wierzytelności wynikające z pierwotnych umów) są wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz z uwagi na fakt, że umowa cesji wierzytelności została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to zawarta przez Państwa umowa cesji wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Państwa stanowisko, zgodnie z którym brak powstania po Państwa stronie obowiązku podatkowego potwierdzają przesłanki terytorialne, uznano za prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego .... Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili