0111-KDIB2-3.4014.399.2022.1.MD

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymywania pożyczek bezgotówkowych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego, której siedziba znajduje się na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Wnioskodawca zamierza w przyszłości zaciągać pożyczki od spółki X sp. z o.o. (dalej jako Pożyczkodawca) z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pożyczkodawca jest spółką zależną od Wnioskodawcy, który posiada 100% udziałów w spółce Pożyczkodawcy. Udzielanie pożyczek nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej Pożyczkodawcy, który nie świadczy usług w zakresie pośrednictwa finansowego i udzielania pożyczek pieniężnych innym podmiotom. Przedmiotem każdej z udzielonych pożyczek ma być pieniądz bezgotówkowy, transferowany drogą przelewu z rachunku bankowego Pożyczkodawcy, znajdującego się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, na rachunek bankowy Wnioskodawcy, znajdujący się na terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

Pytanie

Czy umowa pożyczki, której przedmiotem jest pieniądz bezgotówkowy, transferowany drogą przelewu z rachunku bankowego Pożyczkodawcy, położonego na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, na rachunek położony w Republice Federalnej Niemiec, gdzie siedzibę ma Wnioskodawca, jest czynnością opodatkowaną na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy

W ocenie Wnioskodawcy, wskazane we wniosku umowy pożyczki stanowić będą prawo majątkowe wykonywane na terytorium Republiki Federalnej Niemiec, w związku z czym, z uwagi na to, że pożyczkobiorca nie ma siedziby na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nie będą one podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wskazano zamknięty katalog czynności podlegających temu podatkowi.

Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 lit. b) ww. ustawy, opodatkowaniu podlega między innymi umowa pożyczki.

Art. 1 ust. 4 cyt. ustawy wskazuje przy tym przesłanki, których spełnienie warunkuje opodatkowanie czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Według art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi podlegają czynności cywilnoprawne, których przedmiotem są rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 2 istnieje możliwość opodatkowania czynności cywilnoprawnych, których przedmiotem są rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą pod warunkiem łącznego spełnienia następujących przesłanek:

- nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

- czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Niespełnienie choćby jednej z tych przesłanek przesądza o tym, że dana czynność nie zostanie opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Należy wobec tego odpowiedzieć na pytanie, czy przedmiotem umowy pożyczki jest prawo majątkowe czy też rzecz. Odwołać się trzeba do art. 720 Kodeksu cywilnego, który wskazuje, czym w istocie rzeczy jest umowa pożyczki.

Według § 1 tego artykułu, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zwrócić uwagę trzeba na rozróżnienie poczynione przez ustawodawcę – w przepisie użyto spójnika „albo” pomiędzy pieniędzmi a rzeczami oznaczonymi co do gatunku. Dystynkcja ta musi prowadzić do wniosku, że pieniądze nie są w rozumieniu ustawy rzeczami. Taka teza jest też rozpowszechniona w orzecznictwie i w doktrynie. Podkreśla się, że pieniądz może stanowić rzecz tylko w chwili, gdy mowa jest o znakach pieniężnych, czyli banknotach i bilonie (W. Pawlak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 1, red. J. Gudowski, Warszawa 2021, s. 899-900.). Przywołać w tym kontekście warto też orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1998 r. (sygn. akt III CKN 49/98), w którym podkreślono, że nawet znaki pieniężne są rzeczami tylko sui generis, albowiem „wartość pieniędzy nie wynika z ich właściwości fizycznych, lecz z określenia i gwarancji, jakie im zapewnia państwo”. Należy więc stwierdzić, że w przypadku zobowiązania do udzielenia pożyczki pieniędzy w formie bezgotówkowej, nie można mówić o pożyczce rzeczy.

Pożyczka pieniądza bezgotówkowego jest więc prawem majątkowym. Stanowisko to było potwierdzane m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2004 r. (sygn. akt FSK 597/04), w którym sąd podkreślił, że „na podstawie zawartej (`(...)`) umowy pożyczki powstało po stronie skarżącej Spółki majątkowe prawo (obowiązek) do przekazania przedmiotu umowy (pieniędzy) stronie węgierskiej.” Podobnie orzekał NSA w wyrokach z dnia 6 stycznia 1999 r. (sygn. akt III SA 3176/97) oraz z dnia 14 stycznia 1999 r. (sygn. akt III SA 5171/97), a także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 2 marca 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 2501/04). Orzeczenia te zostały wydane na gruncie ustawy o opłacie skarbowej, ale jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia z 11 stycznia 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 1525/09), opłata skarbowa od umowy pożyczki „skonstruowana była identycznie, jak aktualny podatek od czynności cywilnoprawnych od takiej umowy”.

Należy wskazać też, że zgodnie z powyżej wymienionymi wyrokami, prawo majątkowe wynikające z umowy pożyczki będzie w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) wykonywane za granicą.

Zgodnie z art. 454 § 1 zdanie 2 Kodeksu cywilnego, miejscem wykonania świadczenia pieniężnego, w braku innych postanowień umownych, jest miejsce zamieszkania (siedziby) wierzyciela.

W tym przypadku wierzycielem będzie Wnioskodawca, mający siedzibę na terytorium Niemiec. W tym kraju zostanie też zwiększony zagraniczny majątek Wnioskodawcy. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w piśmiennictwie.

Przykładowo, Renata Urowska i Krzysztof Jarosiński wskazują, że „[w] razie udzielenia pożyczki pieniądza bankowego (bezgotówkowego) przez polskiego podatnika podmiotowi zagranicznemu na jego konto prowadzone poza terytorium Polski, zarówno przedmiot tej pożyczki (pieniądz bezgotówkowy rozumiany jako prawo majątkowe), jak i prawo majątkowe związane z przedmiotem takiej pożyczki, podlegają wykonaniu poza terytorium Polski. A zatem (`(...)`) pożyczki takie nie podlegają opodatkowaniu p.c.c.” (Jarosiński Krzysztof, Urowska Renata, „Wyłączenie spod opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych pożyczki pieniądza bankowego (bezgotówkowego)” [w:] Jurysdykcja Podatkowa, Nr 6/2007).

W związku z powyższym należy skonstatować, że nie zostaną w przedstawionym przyszłym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) spełnione przesłanki opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Prawa majątkowe wynikające z zawartych umów pożyczki będą bowiem wykonywane poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, co wyklucza opodatkowanie na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z kolei ze względu na to, że nabywca praw ma siedzibę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec, czynność nie będzie mogła zostać opodatkowana na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ wymienione w tym przepisie przesłanki muszą być spełnione łącznie. Niespełnienie choćby jednej z nich, czyli na przykład brak miejsca zamieszkania lub siedziby nabywcy na terytorium RP, przesądza o nieopodatkowaniu czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Taka sytuacja zachodzić będzie w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) oraz pkt 2 i 3 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 111 ze zm.):

Podatkowi podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Podatkowi podlegają także zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 i orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Elementami przedmiotowo istotnymi umowy pożyczki są: obowiązek pożyczkodawcy przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz obowiązek pożyczkobiorcy zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W praktyce największe znaczenie, zarówno w obrocie gospodarczym jak i nieprofesjonalnym, mają pożyczki pieniężne. Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile chodzi o zaznaczenie samego obowiązku zwrotu – który, jak wskazuje art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, jest elementem przedmiotowo istotnym tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek.

Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli. Z punktu widzenia podatkowego nie jest istotne, w jaki sposób i czy w ogóle nastąpi przekazanie przedmiotu pożyczki przez dającego, jak również jej zwrot przez pożyczkobiorcę.

Art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi, że:

Czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 pkt 1 i 1a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje:

1. z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej;

1a) z chwilą każdorazowej wypłaty środków pieniężnych, jeżeli umowa pożyczki określa, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy.

Stosownie do art. 4 pkt 7 ww. ustawy:

Obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży – przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – na biorącym pożyczkę lub przechowawcy.

Z art. 5 ust. 1 ww. ustawy wynika natomiast, że:

Obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy:

Podstawę opodatkowania stanowi – przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – kwota lub wartość pożyczki albo depozytu, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy – kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 tejże ustawy:

Stawki podatku wynoszą – od umowy pożyczki oraz depozytu nieprawidłowego – 0,5%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że są Państwo spółką prawa niemieckiego, której siedziba znajduje się na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Zamierzają Państwo w przyszłości zaciągać pożyczki od spółki X sp. z o.o. z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pożyczkodawca jest Państwa spółką zależną, w której posiadają Państwo 100% udziałów. Udzielanie pożyczek nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej Pożyczkodawcy, który nie świadczy usług w zakresie pośrednictwa finansowego i udzielania pożyczek pieniężnych innym podmiotom. Przedmiotem każdej z udzielonych pożyczek ma być pieniądz bezgotówkowy, transferowany drogą przelewu z rachunku bankowego Pożyczkodawcy, znajdującego się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, na Państwa rachunek bankowy, znajdujący się na terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

Państwa pytanie sprowadza się do właściwego określenia przedmiotu pożyczki, a także ­– w oparciu o te ustalenia – wskazaniu, czy czynności udzielania pożyczek (umowy pożyczek) będą opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ustawodawca w ww. przepisie wyróżnił dwie kategorie przedmiotów umowy pożyczki, a mianowicie pieniądze i rzeczy oznaczone co do gatunku. Jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie prawa – pieniądze, jako środek płatniczy zarówno banknoty, jak i bilon – są rzeczami. Są to jednak rzeczy sui generis, wartość pieniędzy nie wynika bowiem z ich właściwości fizycznych, lecz z określenia i gwarancji, jakie im zapewnia państwo (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 4 grudnia 1998 r., sygn. akt III CKN 49/98).

Ustawodawca używając w definicji umowy pożyczki rozdzielnika „albo” nie wykluczył, że pieniądze są rzeczą. Wręcz odwrotnie, używając sformułowania „pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku” przesądził, że pieniądz to rzecz, poprzez sformułowanie rzeczy oznaczonych co do gatunku, czyli innych rzeczy, niż pieniądz. Przy czym te inne rzeczy muszą być oznaczone co do gatunku.

Nie można się zatem zgodzić z twierdzeniem, iż ze względu na szczególne cechy pieniędzy nie można ich uznać za rzeczy.

Cywilnoprawna problematyka pieniądza pozostaje w ścisłym związku z pojęciem wartości w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Odwołując się do pojęcia wartości, przepisy prawa cywilnego mają na myśli obiektywną wartość materialną. Pieniądzem w szerokim tego słowa znaczeniu są wszelkie elementy pieniężne, które posiadają faktyczną zdolność do spełnienia funkcji miernika wartości oraz wywodzących się stąd dalszych funkcji środka płatności i umarzania zobowiązań. Jednostki pieniężne są jednostkami miary, znaki pieniężne są rzeczami, a zarazem postaciami materialnymi wyrażającymi jednostki pieniężne. Przepisy Kodeksu cywilnego wyrażenia „pieniądz” używają dla określenia różnych kategorii, między innymi jako szczególnego rodzaju rzeczy ruchomych oznaczonych co do tożsamości, jako znaki pieniężne, należące jednak do kategorii odpowiadającej obowiązującemu u nas systemowi pieniężnemu, albo też zagraniczne znaki pieniężne (zob. wyrok NSA z 8 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 819/05).

Podobnie rzecz ma się w przypadku pieniądza bezgotówkowego (środków pieniężnych zgromadzonych na kontach bankowych), na co wskazywał, w kontekście zawartej umowy pożyczki, NSA np. w wyroku z 26 listopada 2010 r. sygn. akt II FSK 1301/09, gdzie wskazane zostało, że cyt.: „W związku z rozwojem nowoczesnych form finansowania i kredytowania coraz większą rolę w obrocie gospodarczym odgrywa pieniądz bezgotówkowy. Wyłania się więc pytanie, czy na tle art. 720 k.c. pieniądz bezgotówkowy może być przedmiotem pożyczki? Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie przyjął, iż nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Wskazać bowiem należy, iż ze sformułowania art. 720 § 1 k.c. (…) wynika, że przedmiotem pożyczki są „jednostki pieniężne”, wyrażające pewną wartość ekonomiczną. Podkreślenia więc wymaga, że przy pożyczce pieniężnej możliwe jest posłużenie się różnymi formami zapłaty (w gotówce, przez przelew bankowy, czy przelew elektroniczny). Oznacza to, że przedmiotem pożyczki może być także tzw. pieniądz bezgotówkowy, a więc jednostki pieniężne (w odróżnieniu od znaków pieniężnych, czyli pieniądza gotówkowego – banknotów i monet). (…) pieniądz bezgotówkowy, choć nie istnieje w formie zmaterializowanej – może być bez ograniczeń wymieniany na banknoty i monety oraz wprowadzany do obrotu bez pośrednictwa banku. W konsekwencji przyjąć należy, iż zapłata bezgotówkowa oznacza wydanie przedmiotu pożyczki.”

Zgodnie z ukształtowanym w judykaturze poglądem, na podstawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych pieniądz bezgotówkowy traktowany jest jak rzecz ruchoma, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym, nie zachodzi konieczność dochodzenia, jakie będzie miejsce wykonywania prawa majątkowego, a należy sięgnąć wprost do art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W myśl lit. a) tegoż przepisu, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej.

W treści opisu zdarzenia przyszłego wskazali Państwo, że środki pieniężne, które będą przedmiotem zaciąganych przez Państwa od zależnej spółki z o.o. pożyczek, znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na rachunku bankowym w Rzeczypospolitej Polskiej. Z tego względu, umowy pożyczki, o które Państwo pytają, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

Niezależnie od powyższego, może jednak wystąpić sytuacja, w której pożyczki te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych – kiedy będą z niego wyłączone na mocy art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

a) w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,

b) jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:

– umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,

– umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Zgodnie z art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Co do zasady zatem – otrzymane przez Państwa pożyczki od zależnej spółki z o.o. z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W sytuacji jednak, gdyby te umowy pożyczek były objęte opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, lub podatkiem od wartości dodanej pobieranym na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich, umowy te będą wyłączone z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Końcowo wskazać należy, w odniesieniu do przywołanych przez Państwa na potwierdzenie stanowiska orzeczeń sądów administracyjnych, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w związku z czym nie znajdują one zastosowania w niniejszej sprawie. Podkreślić należy jednakże, że stanowisko zaprezentowane w tej interpretacji potwierdza m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 185/12.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja jest zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.