0111-KDIB2-3.4014.360.2021.1.MD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2021 r. (data wpływu – 23 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych skupu monet ze złota dewizowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych skupu monet ze złota dewizowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą na terytorium Polski. Wnioskodawca prowadzi działalność kantorową w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 19 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy Prawo dewizowe i w związku z tym został wpisany przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego do rejestru działalności kantorowej. W ramach działalności kantorowej Wnioskodawca m.in. skupuje w drodze zawarcia umowy sprzedaży od klientów niebędących podatnikami podatku od towarów i usług ani niedziałających jako podatnik podatku od towarów i usług monety będące poza krajem (poza Rzeczpospolitą Polską) prawnym środkiem płatniczym, w szczególności dolary amerykańskie, dolary kanadyjskie, dolary australijskie, euro, funty

brytyjskie, czy krugerrandy (monety bite w RPA). Powyższe monety są wykonane ze złota dewizowego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 13 Prawa dewizowego. W umowach sprzedaży zawieranych z klientami Wnioskodawca występuje jako kupujący. Do zawarcia transakcji dochodzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także w momencie zawarcia transakcji rzeczy będące przedmiotem transakcji znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie umowy sprzedaży monet opisanych we wniosku podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy sprzedaży monet opisanych we wniosku podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi podlegają m.in. umowy sprzedaży.

Z kolei zgodnie z treścią art. 1 ust. 4 ww. ustawy, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z tym, że przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie definiują czynności prawnych objętych opodatkowaniem, należy odwołać się do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego, w szczególności w Kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 535 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Na podstawie art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają

podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany w zakresie, w jakim są

opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując powyższe przepisy należy uznać, że umowy sprzedaży opisane we wniosku podlegają co do zasady opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z tym, że w przedmiotowej sprawie zawarcie umowy sprzedaży nie podlega

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie znajdzie zastosowania wyłączenie z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 1 tejże ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie sprzedaży na kupującym, zaś w myśl art. 5 ust. 1 ww. ustawy, obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku.

Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, przy umowie sprzedaży podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Z kolei zgodnie z treścią art. 6 ust. 2 cyt. ustawy, wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) omawianej ustawy, stawka podatku od umowy sprzedaży rzeczy ruchomych wynosi 2%.

Jednocześnie, w ramach art. 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ustawodawca zamieścił katalog czynności cywilnoprawnych zwolnionych z opodatkowania.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 pkt 1 ww. ustawy, zwalnia się od podatku od czynności

cywilnoprawnych sprzedaż walut obcych.

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zawiera definicji legalnej „walut obcych”. Jak wskazano w komentarzu do art. 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (W. Modzelewski, R. Janiec-Modzelewska (red.), Komentarz do ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wyd. 3, Warszawa 2021): „Pojęcie to definiuje ustawa z 27.7.2002 r. – Prawo dewizowe. Zgodnie z art. 2 pkt 10 tejże ustawy walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe

jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych, w szczególności jednostkę

rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SDR). W związku z powyższym należy uznać, że obrót tego typu znakami pieniężnymi nie generuje obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.”

Należy zatem zauważyć, że zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 10 Prawa dewizowego walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych, w szczególności jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SRD).

Biorąc zatem pod uwagę to, że monety, będące przedmiotem umów sprzedaży zawieranych przez Wnioskodawcę są prawnym środkiem płatniczym w krajach, w których zostały wybite, należy uznać, że spełniają one definicję „walut obcych” w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 Prawa dewizowego. Tym samym ich sprzedaż jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo należy zauważyć, że monety, będące przedmiotem skupu, są objęte wykazem złotych monet spełniających kryteria ustanowione w art. 344 ust. 1 pkt 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE (specjalny program dotyczący złota inwestycyjnego) publikowanym co roku przez Komisję Europejską, co dodatkowo potwierdza, iż są prawnym środkiem płatniczym w kraju ich bicia. Zgodnie z jedną z not wyjaśniających zamieszczanych w ramach powyższego wykazu, monety objęte tym wykazem uważane są za spełniające kryteria art. 344 dyrektywy Rady 2006/112/WE. Zgodnie z treścią art. 344 ust. 1 pkt 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE: „1. Do celów niniejszej dyrektywy i bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych „złoto inwestycyjne” oznacza: (2) złote monety o próbie równej lub wyższej niż 900 tysięcznych, wybite po 1800 roku, które są lub były prawnym środkiem płatniczym w państwie pochodzenia i które zwykle są sprzedawane po cenie, która nie przekracza wartości wolnorynkowej złota zawartego w monecie o więcej niż 80 %.”

Tym samym objęcie monety powyższym wykazem potwierdza, że jest ona lub była środkiem

płatniczym w kraju jej wybicia. To z kolei jest konieczne dla możliwości uznania monety za walutę obcą na gruncie art. 2 ust. 1 pkt 10 Prawa dewizowego.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy sprzedaży monet opisanych we wniosku podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.), podatkowi podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

a) w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,

b) jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:

- umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,

- umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Z treści art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. Z art. 4 pkt 1 tejże ustawy wynika natomiast, że obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży – przy umowie sprzedaży – na kupującym. W myśl art. 5 cyt. ustawy, obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku.

Podstawę opodatkowania stanowi – przy umowie sprzedaży – wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, stawki podatku wynoszą od umowy sprzedaży:

a) nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,

b) innych praw majątkowych – 1%.

Niezależnie jednak od powyższego, ustawodawca przewidział w art. 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych szereg zwolnień przedmiotowych z zakresu tego podatku.

Stosownie do art. 9 pkt 1 ww. ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż walut obcych.

Pkt 6 tegoż przepisu stanowi natomiast, że zwalnia się od podatku sprzedaż rzeczy ruchomych, jeżeli podstawa opodatkowania nie przekracza 1000 zł.

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie obejmuje swoim zakresem definicji walut obcych, w celu jej ustalenia koniecznym jest więc, aby sięgnąć do ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1708 ze zm.).

Art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy Prawo dewizowe stanowi, że w rozumieniu ustawy walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym,

a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych, w szczególności jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SDR).

Z art. 2 ust. 1 pkt 13 tejże ustawy wynika natomiast, że złotem dewizowym i platyną dewizową jest złoto i platyna w stanie nieprzerobionym oraz w postaci sztab, monet bitych po 1850 r., a także półfabrykatów, z wyjątkiem stosowanych w technice dentystycznej; złotem dewizowym i platyną dewizową są również przedmioty ze złota i platyny zazwyczaj niewytwarzane z tych kruszców.

Ze stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność kantorową w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 19 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy Prawo dewizowe. W ramach działalności kantorowej Wnioskodawca m.in. skupuje w drodze zawarcia umowy sprzedaży od klientów niebędących podatnikami podatku od towarów i usług ani niedziałających jako podatnik podatku od towarów i usług monety będące poza krajem (poza Rzeczpospolitą Polską) prawnym środkiem płatniczym, w szczególności dolary amerykańskie, dolary kanadyjskie, dolary australijskie, euro, funty brytyjskie, czy krugerrandy (monety bite w RPA). Powyższe monety są wykonane ze złota dewizowego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 13 Prawa dewizowego. W umowach sprzedaży zawieranych z klientami Wnioskodawca występuje jako kupujący. Do zawarcia transakcji dochodzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także w momencie zawarcia transakcji rzeczy będące przedmiotem transakcji znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na tle tak przedstawionego zdarzenia stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie kwestia do rozstrzygnięcia sprowadza się do kwestii, czy można uznać czynności, które wykonuje Wnioskodawca za sprzedaż (skup) walut obcych, czy też raczej za skup złota dewizowego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca skupuje monety wykonane ze złota dewizowego. Ustawa Prawo dewizowe wyraźnie różnicuje pojęcia „waluty obce: i „złoto dewizowe”. Pod pojęciem „złoto dewizowe” ustawodawca zawarł także monety bite po 1850 r. Skoro skupowane przez Wnioskodawcę monety wykonane są ze złota dewizowego, to zgodnie z przywołanymi przepisami nie mogą być zaliczane do tzw. walut obcych, o których mowa w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Nie można więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że w omawianej sprawie przysługuje mu prawo do zwolnienia z art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Pomimo bowiem pełnionej przez opisane we wniosku monety także roli środków płatniczych w wybranych krajach, za przeważającą należy jednak uznać cechę wykonania danej monety ze złota dewizowego, co czyni ją przede wszystkim złotem dewizowym w rozumieniu ustawy Prawo dewizowe, nie zaś walutami obcymi.

Złoto w postaci monet (nawet jeżeli monety te mają wybity nominał) ma wartość nienominalną lecz rzeczywistą odpowiadającą materiałowi, z którego jest wytworzona. Powyższe potwierdza wskazanie przez Wnioskodawcę, iż monety opisane we wniosku objęte są wykazem złotych monet spełniających kryteria ustanowione w art. 344 ust. 1 pkt 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE, w związku z czym mają próbę równą lub większą niż 900 tysięcznych. W związku z tym wartość monety określa się z uwzględnieniem wartości zawartego w niej kruszcu, a nie ewentualnie wybitego nominału.

Istotną cechą odróżniającą walutę obcą od monet inwestycyjnych jest jej wymienialność. Waluta jest powszechnie akceptowanym środkiem wymiany, tzn. pozwala na nabywanie dóbr i usług w zamian za pieniądze, a nie za inne dobra czy usługi. Relację wartości dwóch walut określa się mianem kursu walutowego - jest to cena jednej waluty wyrażona w jednostkach innej waluty. Dla ułatwienia zapisu często wykorzystuje się skrócone nazwy poszczególnych walut, bazujące na wystandaryzowanych, trzyliterowych kodach, które zostały przyjęte przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO 4217). W wykazie tym brak jednak wskazanego we wniosku krugerranda, który nie znalazł się także w obwieszczeniu Prezesa NBP z 10 kwietnia 2018r., w sprawie ogłoszenia wykazu walut wymienialnych.

Podsumowując, w świetle powyższego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że uznanie monety ze złota dewizowego, inwestycyjnego jako środka płatniczego przesądza o możliwości uznania jej za walutę obcą. Walutami obcymi są monety będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, ale z uwzględnieniem, że:

- monety te są wyłącznie znakami pieniężnymi rozumianymi jako nośnik wartości, a nie rzeczą której wartość wynika z jej cech materialnych;

- monety te są wymienialne na inne waluty z zastosowaniem kursu walutowego.

Brak powyższych cech uniemożliwia uznanie monety ze złota dewizowego za walutę obcą, tym samym możliwość zastosowania zwolnienia z art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Monety te należy traktować jako rzeczy, które zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Z tego względu na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z nabywaniem monet ze złota dewizowego, każdorazowo, kiedy kwota zakupu przekroczy wartość 1000 zł. Obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych nie wystąpi jedynie wówczas, gdy zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w przywołanym powyżej art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, tj. gdy czynność skupu monet będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jeżeli przynajmniej jedna ze stron będzie zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a także zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we `(...)` za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.