0111-KDIB2-3.4014.283.2021.3.BD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 lipca 2021 r. (data wpływu – 21 lipca 2021 r.), uzupełnionym 1 października 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego m.in. dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 22 września 2021 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.283.2021.2.BD 0114-KDIP4-3.4012.516.2021.3.RK Wnioskodawca został wezwany do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony 1 października 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W. sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest działalność firm centralnych (Head offices) i holdingów, z wyłączeniem holdingów finansowych (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 70.10.Z.). Spółka prowadzi także działalność w zakresie najmu nieruchomości oraz udzielania pożyczek.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Jednym ze wspólników Spółki jest Pan W. K., polski rezydent podatkowy (dalej: „Wspólnik", „Wierzyciel”).

Wspólnik na podstawie umowy pożyczki zawartej 28 października 2020 r. (dalej: „Umowa Pożyczki”) udzielił spółce O. M. sp. z o. o. z siedzibą w W. (dalej: „Dłużnik") pożyczki wyrażonej w euro (dalej jako „Pożyczka", „Wierzytelność").

Obecnie Spółka zamierza wstąpić w prawa Wspólnika jako wierzyciela z tytułu udzielonej Pożyczki z wykorzystaniem instytucji subrogacji uregulowanej w art. 518 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

Na podstawie umowy subrogacji, Wnioskodawca, za zgodą Dłużnika, spłaci Wspólnika i nabędzie spłaconą Wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty (dalej: „Subrogacja”).

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca nabędzie Wierzytelność w wysokości kwoty głównej Pożyczki oraz wszystkich naliczonych do dnia zawarcia umowy Subrogacji odsetek i w konsekwencji wstąpi w prawa zaspokojonego Wspólnika (wierzyciela) wynikające z nabytej Wierzytelności.

W wyniku Subrogacji, Wspólnikowi przestaną przysługiwać Wierzytelności wobec Dłużnika, a Wnioskodawca nabędzie Wierzytelność i stanie się nowym wierzycielem Dłużnika z tego tytułu. W konsekwencji, Dłużnik będzie spłacał na rzecz Spółki zarówno kwotę główną udzielonej Pożyczki, jak i naliczone odsetki wynikające z Wierzytelności, nabyte przez Wnioskodawcę w drodze Subrogacji.

Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego wskazując, że zawarcie umowy subrogacji nastąpi na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego i tymi też przepisami będzie ona regulowana. Wnioskodawca podkreśla, że nie będzie to umowa sprzedaży regulowana przepisami Kodeksu cywilnego. Zdaniem Wnioskodawcy umowa subrogacji jako umowa nazwana w Kodeksie cywilnym w art. 518 § 1 pkt 3 nie jest objęta katalogiem czynności wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca potwierdził zatem, że planowana umowa nie jest umową sprzedaży wierzytelności.

Planowana umowa Subrogacji nie będzie przewidywała wynagrodzenia bądź innego świadczenia wzajemnego należnego Spółce za wstąpienie przez nią w prawa majątkowe wynikające z Wierzytelności, gdyż Wnioskodawca, co wynika wprost z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego, dokona spłaty obecnego wierzyciela (tj. Pana W. K.) do wysokości Wierzytelności. Ponadto Wnioskodawca pragnie wskazać, iż terminem „spłata” posługuje się art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wstąpienie przez Spółkę w prawa Wspólnika jako zaspokojonego wierzyciela z tytułu Pożyczki na podstawie umowy Subrogacji (art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego) nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wstąpienie Spółki w prawa Wspólnika jako zaspokojonego Wierzyciela w ramach Subrogacji na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego, o której mowa w zdarzeniu przyszłym, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

a) umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

b) umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

c) (uchylona),

d) umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

e) umowy dożywocia,

f) umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

g) (uchylona),

h) ustanowienie hipoteki,

i) ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

j) umowy depozytu nieprawidłowego,

k) umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest katalogiem zamkniętym, w związku z czym dokonanie czynności niewymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego w tym podatku.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym oraz indywidualnych interpretacjach podatkowych. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 sierpnia 2013 r. (sygn. II FSK 2365/11) wskazał, że „Za niebudzące wątpliwości należy uznać, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne wymienione w art. 1 u.p.c.c. Czynności te zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę. Czynności cywilnoprawne, które nie zostały wymienione w sposób wyraźny w katalogu ustawowym, nie podlegają opodatkowaniu omawianym podatkiem. Lista czynności podlegających podatkowi od czynności cywilnoprawnych ma charakter zamknięty, a więc nie może być interpretowana rozszerzająco. Treść nazwanych czynności cywilnoprawnych wymienionych wyraźnie w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych należy ustalać w odniesieniu do postanowień kodeksu cywilnego regulujących poszczególne zagadnienia. Zamknięty charakter katalogu czynności prawnych obciążonych omawianym podatkiem wyklucza jakąkolwiek możliwość opodatkowania umów nieznajdujących swojego dokładnego odpowiednika wśród tych wymienionych w powoływanym art. 1 ust. 1 u.p.c.c., nawet gdyby faktycznie łączyły one w sobie pewne elementy kilku umów nazwanych, podlegających podatkowi”.

Odnosząc powyższe do opisanego zdarzenia przyszłego, w ocenie Wnioskodawcy umowa Subrogacji nie została objęta katalogiem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują m.in. dwie sytuacje, w których dochodzi do zmiany wierzyciela: (i) przelew wierzytelności, czyli cesja, którą regulują przepisy art. 509-516 Kodeksu cywilnego i (ii) tzw. subrogacja uregulowana w art. 518 Kodeksu cywilnego.

W opisie zdarzenia przyszłego przeniesienie Wierzytelności nastąpi na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, iż osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie.

Regulacja ta wprowadza instytucję prawa cywilnego polegającą na wstąpieniu osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela (subrogację ustawową). Cechą charakterystyczną subrogacji jest to, że osoba trzecia, która spełnia za dłużnika świadczenie, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty i w tym zakresie wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela.

Do nabycia przez osobę trzecią wierzytelności dochodzi z chwilą zapłaty przez nią cudzego długu. W piśmiennictwie przyjmuje się, że celem subrogacji ustawowej jest przede wszystkim zapewnienie praw osobie trzeciej względem dłużnika w związku ze spełnieniem za niego świadczenia (Fras Mariusz (red.), Habdas Magdalena (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. Wolters Kluwer Polska, 2018). W wyniku wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela następuje zmiana wierzyciela. Podkreślić jednocześnie należy, że wierzytelność na skutek jej spłacenia nie wygasa, lecz trwa nadal ze zmienionym podmiotem po stronie wierzyciela.

Zatem subrogacja ustawowa stanowi alternatywę w stosunku do cesji wierzytelności uregulowanej w art. 509-516 Kodeksu cywilnego. Niemniej są to dwie różne instytucje prawa cywilnego.

Istotą cesji wierzytelności jest to, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego).

Powyższe instrumenty prawne różnią się wysokością, do której zostaje nabyta wierzytelność – w wypadku subrogacji osoba trzecia nabywa bowiem spłaconą wierzytelność tylko w takiej części, w jakiej faktycznie spłaciła wierzyciela, natomiast przy zbyciu wierzytelności, cesjonariusz nabywa uzgodnioną część lub całą wierzytelność, niezależnie od tego, jaka była wysokość spełnionego przez niego świadczenia wzajemnego.

Inny jest także moment zmiany wierzyciela. Do skutecznego przeniesienia wierzytelności w drodze cesji nie jest konieczna jednoczesna zapłata należności. Cesjonariusz nabywa wierzytelność już w momencie zawarcia umowy (o ile strony inaczej nie uzgodnią). Natomiast w przypadku subrogacji osoba trzecia staje się wierzycielem dopiero w momencie zapłaty cudzego długu.

Natomiast podkreślenia wymaga, jak wynika z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, że przelew wierzytelności (cesja) może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Oznacza to, że cesja wierzytelności może nastąpić na postawie umowy nazwanej regulowanej przepisami Kodeksu cywilnego. W konsekwencji umowa taka (umowa sprzedaży wierzytelności) może należeć do kategorii czynności, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Z kolei umowa Subrogacji nie jest umową wymienioną w zamkniętym katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zawartym w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy Subrogacji i spłata Wspólnika jako wierzyciela z tytułu udzielonej Pożyczki nie będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym umowa Subrogacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, potwierdzają także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach podatkowych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, umowa Subrogacji nie mieści się w katalogu czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z czym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Powyżej przywołano tylko tę część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem tej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy zajęta na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.), podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

a) umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

b) umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

c) (uchylona),

d) umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

e) umowy dożywocia,

f) umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

g) (uchylona),

h) ustanowienie hipoteki,

i) ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

j) umowy depozytu nieprawidłowego,

k) umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu. Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu nawet, gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że jednym ze wspólników Wnioskodawcy (Spółki) jest Pan W. K. (dalej: „Wspólnik", „Wierzyciel”). Wspólnik na podstawie umowy pożyczki zawartej 28 października 2020 r. udzielił spółce O. M. sp. z o. o. z siedzibą w W. (dalej: „Dłużnik") pożyczki wyrażonej w euro (dalej jako „Pożyczka", „Wierzytelność"). Obecnie Spółka zamierza wstąpić w prawa Wspólnika jako wierzyciela z tytułu udzielonej Pożyczki z wykorzystaniem instytucji subrogacji uregulowanej w art. 518 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Na podstawie umowy subrogacji, Wnioskodawca, za zgodą Dłużnika, spłaci Wspólnika i nabędzie spłaconą Wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty (dalej: „Subrogacja”). W wyniku Subrogacji, Wspólnikowi przestaną przysługiwać Wierzytelności wobec Dłużnika, a Wnioskodawca nabędzie Wierzytelność i stanie się nowym wierzycielem Dłużnika z tego tytułu. W konsekwencji, Dłużnik będzie spłacał na rzecz Spółki zarówno kwotę główną udzielonej Pożyczki, jak i naliczone odsetki wynikające z Wierzytelności, nabyte przez Wnioskodawcę w drodze Subrogacji. Opisana umowa nie będzie umową sprzedaży, regulowaną przepisami Kodeksu cywilnego.

W ocenie Wnioskodawcy, umowa Subrogacji nie mieści się w katalogu czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z czym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Instytucję przeniesienia wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2021 r. poz. 1805). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Jak wynika z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego, osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod rygorem nieważności wyrażona na piśmie.

W myśl art. 518 § 2 Kodeksu cywilnego wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia, które jest już wymagalne.

W artykule 518 Kodeksu cywilnego ustawodawca wprowadził swoisty rodzaj wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela, czyli zamiany jednego długu na inny, mniej uciążliwy dla osoby zobowiązanej do świadczenia. Konwersja ta stanowi alternatywę w stosunku do cesji wierzytelności uregulowanej w art. 509-516 Kodeksu cywilnego.

Uregulowana w powyższym przepisie instytucja subrogacji ustawowej polega na tym, że w sytuacjach w tym przepisie wyszczególnionych osoba trzecia, spłacając wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty i w tym zakresie wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela. W piśmiennictwie przyjmuje się, że celem subrogacji ustawowej jest zabezpieczenie osoby trzeciej, która spłaca wierzyciela. W wyniku wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela następuje zmiana wierzyciela. Podkreślić jednocześnie należy, że wierzytelność na skutek jej spłacenia nie wygasa, lecz trwa nadal ze zmienionym podmiotem po stronie wierzyciela.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że umowy nienazwane, których nie można zakwalifikować do którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Istotnym jest jednak aby czynność, na podstawie której dochodzi do nabycia wierzytelność, nie nosiła znamion żadnej z umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawny, gdyż wówczas będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika aby czynność nabycia wierzytelności przybrała postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. We wniosku bowiem wprost wskazano, że do nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności dojdzie w związku z wstąpieniem przez niego w prawa zaspokojonego wierzyciela w ramach subrogacji na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Skoro zatem opisana we wniosku Subrogacja nie będzie nosiła znamion żadnej z umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych – jak wskazuje we wniosku Wnioskodawca przybierze formę umowy nienazwanej, to należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Czynność taka nie została bowiem wymieniona w art. 1 ustawy, zawierającym katalog czynności opodatkowanych tym podatkiem. Zatem na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych – art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.