Wnioskodawczyni zawarła umowę cesji praw i roszczeń oraz przeniesienia obowiązków z umowy deweloperskiej z dotychczasową stroną umowy deweloperskiej, Panią B.A.R. Notariusz pobrał od Wnioskodawczyni podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 1% od kwoty, którą Wnioskodawczyni zobowiązała się zwrócić Pani B.A.R. Wnioskodawczyni argumentuje, że umowa cesji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ nie jest wymieniona w ustawie o tym podatku. Organ interpretacyjny uznał stanowisko Wnioskodawczyni za prawidłowe, stwierdzając, że umowa cesji praw i obowiązków nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, co daje Wnioskodawczyni prawo do ubiegania się o zwrot nienależnie pobranego podatku.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 19 stycznia 2021 r. (data wpływu – 27 stycznia 2021 r.), uzupełnionym 02 marca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy cesji praw i roszczeń oraz przeniesienia obowiązków z umowy deweloperskiej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy cesji praw i roszczeń oraz przeniesienia obowiązków z umowy deweloperskiej.
Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 12 lutego 2021 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.25.2021.1.BD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 2 marca 2021 r.
We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni 22 grudnia 2020 r. zawarła umowę cesji praw i roszczeń oraz przeniesienia obowiązków z umowy deweloperskiej dotyczącej ustanowienia odrębnej własności lokalu i nabycia praw do lokalu z 20 stycznia 2020 r., Rep. A nr (…), (zwaną dalej umową deweloperską). Umowa dotyczy lokalu mieszkalnego, którego obecnie powierzchnia wynosi 30,26 m2 , a komórki lokatorskiej 2,89 mv. Umowa ta została objęta aktem notarialnym Rep. A nr (…) sporządzonym przez Notariusza w Kancelarii Notarialnej w G. Od czynności tej została pobrana m.in. opłata na podatek od czynności cywilnoprawnych w kwocie 1944,00 zł.
W ocenie Wnioskodawczyni fakt pobrania ww. opłaty jest niezgodny z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a), art. 6 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.
Prawa i obowiązki z umowy deweloperskiej Wnioskodawczyni nabyła na mocy cesji od poprzedniego klienta dewelopera – Pani B. A. R. Umowa ta została zawarta za zgodą dewelopera w formie aktu notarialnego (Rep. A nr (…) z 22 grudnia 2020 r.). Cesji tej towarzyszyło porozumienie, na mocy którego Wnioskodawczyni zobowiązała się przekazać Pani B. A. R. kwotę 194.395,00 zł, stanowiącą równowartość rat wpłaconych przez Panią B. A. R. deweloperowi tytułem umowy deweloperskiej.
Wskutek wyżej opisanych okoliczności Wnioskodawczyni (w miejsce Pani B. A. R.) stała się stroną zawartej uprzednio przez Panią B. A. R., umowy deweloperskiej. Od wskazanej kwoty (194.395,00 zł) Notariusz pobrał 1% podatku od czynności cywilnoprawnych (tak jak od umowy sprzedaży lub zamiany „innych praw majątkowych”). Zdaniem Wnioskodawczyni, czynność ta została dokonana niesłusznie, bowiem nie doszło do podpisania ani umowy sprzedaży ani zamiany.
Umowa przeniesienia ww. praw i obowiązków została dokonana na podstawie art. 509 Kodeksu cywilnego, a charakter prawny tej czynności nie przyjął postaci żadnej z czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W szczególności przedmiotowa cesja praw i obowiązków nie przyjęła postaci umowy sprzedaży. Przedmiotowa cesja praw i obowiązków z umowy deweloperskiej przybrała formę umowy pisemnej, nienazwanej.
Wobec powyższego, od tej cesji podatek od czynności cywilnoprawnych nie powinien zostać pobrany w ogóle, nadto w zaistniałym stanie faktycznym nie powstał obowiązek zgłaszania cesji w urzędzie skarbowym.
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni nieco szerzej przedstawiła stan faktyczny wskazując w nim, że Pani B. A. R. 20 stycznia 2020 r., zawarła z deweloperem działającym pod firmą P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w G. umowę deweloperską (Rep. A nr …). Na mocy tej umowy, Pani B. A. R. przysługiwało m.in. roszczenie o wybudowanie budynku mieszkalnego oznaczonego numerem budowlanym X, położonego w G., wyodrębnienie lokalu z przyporządkowaniem nr Y o powierzchni użytkowej 30,11 m2 położonego na czwartej kondygnacji (trzecim piętrze), w klatce D wraz z przynależną do tego lokalu komórką lokatorską nr A i sprzedaż tego lokalu wraz z komórką lokatorską oraz z odpowiednim udziałem we wspólnych częściach budynków oraz we współwłasności działki gruntu nr (…), dotychczas objętej KW (…) – na warunkach określonych w tejże umowie.
Następnie, dokonano rozliczenia przedmiotu ww. umowy deweloperskiej poprzez dokonanie pomiarów powykonawczych, zgodnie z którymi powierzchnia użytkowa tego lokalu aktualnie wynosi 30,26 m2. „Zwiększenie” powierzchni użytkowej z 30,11 m2 na 30,26 m2 wpłynęło na cenę przedmiotu umowy deweloperskiej. Cena ta finalnie wyniosła 194.395,00 zł i została w całości uiszczona przez Panią B. A. R.
W dniu 22 grudnia 2020 r., na podstawie trójstronnej umowy zawartej w formie aktu notarialnego Rep. A nr (…), Pani B. A. R. dokonała przelewu praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej na rzecz Wnioskodawczyni, na co zgodę wyraził deweloper (reprezentowany przez pełnomocnika w osobie Pani B. D.). Na mocy tej umowy Wnioskodawczyni wraz z Panią B. A. R. uzgodniły, iż kwota dotychczas wpłacona przez Panią B. A. R. na rzecz dewelopera, zostanie rozliczona w ten sposób, że Wnioskodawczyni zwróci Pani B. A. R. równowartość tej kwoty w terminie do 15 stycznia 2021 r.
Notariusz przy spisywaniu powyżej opisanej umowy przeniesienia praw i obowiązków pobrał od Wnioskodawczyni podatek od czynności cywilnoprawnych w stawce 1% (wyliczonej od kwoty jaką Wnioskodawczyni zobowiązała się zwrócić Pani B. A. R.), na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 1.994,00 zł.
Wnioskodawczyni wskazuje, że podstawą prawną umowy zawartej pomiędzy nią, a Panią B. A. R. był art. 509 Kodeksu cywilnego, bowiem na mocy tej umowy Pani B. A. R. przeniosła na Wnioskodawczynię prawa i obowiązki wynikające z umowy deweloperskiej. W konsekwencji tego, Wnioskodawczyni wstąpiła w miejsce Pani B. A. R. (jako strona tej umowy), jednocześnie nabywając przysługujące Pani B. A. R. prawa i obowiązki wynikające z przedwstępnej umowy deweloperskiej z 20 stycznia 2020 r., tj. zobowiązana została m.in. do zawarcia z deweloperem działającym pod firmą P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w G., umowy ustanawiającej odrębną własność lokalu wraz z komórką lokatorską oraz z odpowiednim udziałem we wspólnych częściach budynków oraz we współwłasności działki gruntu nr (…), i ich kupna.
Czynność ta w rzeczywistości została dokonana na podstawie przepisu art. 509 Kodeksu cywilnego, jednakże charakter prawny tej czynności nie przyjął postaci żadnej z czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z całą pewnością przedmiotowa cesja praw i obowiązków nie przyjęła postaci umowy sprzedaży. Zgodnie bowiem z treścią art. 535 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę sprzedaży, sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.
W zaistniałym stanie faktycznym, nie doszło do zapłaty przez Wnioskodawczynię na rzecz Pani B. A. R. ceny sprzedaży. Strony ustaliły jedynie w umowie cesji, że Wnioskodawczyni, w związku z przeniesieniem na nią przez Panią B. A. R. ogółu praw i obowiązków z umowy deweloperskiej, zwróci Pani B. A. R. uprzednio wpłaconą przez nią na rzecz dewelopera kwotę. Warto także zauważyć, że z tytułu dokonanej cesji praw i obowiązków na Wnioskodawczynię oraz przyjęcia zwrotu wpłaconych środków pieniężnych, Pani B. A. R. nie osiągnęła żadnego dochodu. Nadto, zawarcie przedmiotowej umowy uzależnione zostało przede wszystkim od wyrażenia zgody na jej zawarcie przez drugą stronę umowy deweloperskiej, tj. dewelopera działającego pod firmą P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w G. Taki warunek może przecież stanowić przesłankę skutecznego zawarcia umowy cesji wierzytelności, natomiast ustawodawca nie uzależnia skuteczności innej umowy, w szczególności umowy sprzedaży, od spełnienia takiej przesłanki.
Z uwagi na powyższe, w przedstawionej sprawnie nie można mówić o dokonaniu sprzedaży.
Konkludując umowa zawarta w dniu 22 grudnia 2020 r. została zatytułowana „umowa przelewu praw i obowiązków” i w rzeczywistości stanowiła umowę cesji wierzytelności, a więc pisemną umowę nienazwaną. Na jej charakter wskazują także sformułowania zawarte w treści tej umowy, tj. m.in. „ § 6.1. w związku z dokonanym niniejszym aktem przelewu na rzecz G. S. wszelkich przysługujących B. A. R. praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej (…)”. Mimo to, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, Notariusz porał od Wnioskodawczyni podatek od czynności cywilnoprawnych, tj. przyjmując, iż ma ona charakter umowy sprzedaży innych praw majątkowych.
Z całą stanowczością Wnioskodawczyni wskazuje, iż zawarta ww. umowa przelewu praw i obowiązków nie przyjęła formy prawnej którejkolwiek z czynności cywilnoprawnych wymienionych ww. art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w szczególności rzeczywiście nie przyjęła postaci umowy sprzedaży.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Zdaniem Wnioskodawczyni, przedmiotowa umowa przeniesienia praw i obowiązków została dokonana na podstawie art. 509 Kodeksu cywilnego, a charakter prawny tej czynności nie przyjął postaci żadnej z czynności cywilnoprawnych. Umowa cesji jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie, w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego. Według zaistniałego stanu faktycznego nie powstaje obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych od przedmiotowej cesji, ani obowiązek zgłoszenia cesji w urzędzie skarbowym.
Podatek od czynności cywilnoprawnych została pobrany przez Notariusza bezpodstawnie. Wobec tego Wnioskodawczyni ma uzasadnione prawo ubiegać się o zwrot nienależycie pobranego podatku.
Jako, że cesja praw i obowiązków z umowy deweloperskiej, zawarta 22 grudnia 2020 r. pomiędzy Wnioskodawczynią a Panią B. A. R., przybrała formę umowy pisemnej, nienazwanej sporządzonej w formie aktu notarialnego, to ww. umowa cesji nie podlega zgłoszeniu do urzędu skarbowego, a także nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, albowiem nie nosi znamion żadnej z umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.
W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:
Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zasadę numerus clausus czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne, nawet podobne czynności, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.
A zatem, skoro zawarta ww. umowa cesji nie nosiła znamion żadnej z umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych Wnioskodawczym nie była zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.
Na poparcie własnego stanowiska, Wnioskodawczyni wskazała na stanowisko Organu wyrażone w interpretacjach indywidualnych, wydanych w sprawach o niemalże tożsamym stanie faktycznym.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:
Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).
Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego.
Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.
Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.
Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.
Podkreślić należy, że umowa cesji jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie, w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.
Jeśli umowa cesji wierzytelności przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.
Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że 22 grudnia 2020 r., na podstawie trójstronnej umowy zawartej w formie aktu notarialnego, Pani B. A. R. dokonała cesji praw i roszczeń oraz przeniesienia obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej na rzecz Wnioskodawczyni, na co zgodę wyraził deweloper. Notariusz przy spisywaniu powyżej opisanej umowy pobrał od Wnioskodawczyni podatek od czynności cywilnoprawnych wg stawki 1% (wyliczonej od kwoty jaką Wnioskodawczyni zobowiązała się zwrócić Pani B. A. R.), na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.
Wnioskodawczyni opisuje, że czynność ta w rzeczywistości została dokonana na podstawie przepisu art. 509 Kodeksu cywilnego, jednakże charakter prawny tej czynności nie przyjął postaci żadnej z czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z całą pewnością przedmiotowa cesja praw i obowiązków nie przyjęła postaci umowy sprzedaży.
Jak już wspomniano powyżej, katalog czynności cywilnoprawnych, ujęty w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter zamknięty. Zatem czynności cywilnoprawne, które nie zostały w nim wymienione w sposób wyraźny, nie podlegają opodatkowaniu omawianym podatkiem.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli wskazana we wniosku umowa cesji praw i roszczeń oraz przeniesienia obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej istotnie – jak podkreśla to w opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni – nie ma charakteru umów sprzedaży, zamiany, bądź też nie przyjęła postaci żadnej z innych czynności wymienionych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.
Zatem, skoro w opisanej sytuacji miało miejsce zawarcie umowy cesji pozostającej poza zakresem opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to Wnioskodawczyni może ubiegać się o zwrot tego podatku, pobranego i wpłaconego przez notariusza.
Z uwagi na fakt, że omawiana czynność dokonana została w formie aktu notarialnego, to zgodnie z przywołanym art. 10 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, płatnikiem podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w takiej formie – jest notariusz.
W myśl natomiast art. 72 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej – za nadpłatę uważa się kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
Zgodnie z art. 75 § 1 cyt. ustawy – jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.
W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni nie była zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu opisanej we wniosku czynności, bo jak twierdzi – zawarta umowa nie przybrała formy umowy sprzedaży czy zamiany – to w analizowanej sprawie kwota podatku pobranego przez płatnika (notariusza) uiszczona została nienależnie, a zatem w sprawie – zgodnie z brzmieniem art. 72 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej – wystąpiła nadpłata, o której zwrot Wnioskodawczyni może się ubiegać.
Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.
Należy w tym miejscu podkreślić, iż jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Dla oceny rzeczywistego charakteru umowy, istotnego znaczenia nabiera ustalenie jej treści, zwłaszcza w części odnoszącej się do obowiązków i uprawnień Wnioskodawczyni. Ocena taka jednakże wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego, które nie jest możliwe w ramach wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Postępowanie o udzielenie interpretacji ma bowiem na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). W postępowaniu tym organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego. Organ podatkowy wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie może bowiem prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym w oparciu o konkretną dokumentację.
W związku z tym Organ interpretacyjny opiera się na wskazaniu Wnioskodawczyni, że w sprawie doszło do zawarcia umowy cesji, która przybrała postać umowy nienazwanej. Natomiast ocena konkretnych rzeczywistych okoliczności sprawy może nastąpić wyłącznie w oparciu o dokumenty zgromadzone w postępowaniu podatkowym.
Końcowo wyjaśnić należy, że rolą Organu interpretacyjnego jest ocena, czy Wnioskodawczyni prawidłowo ocenia skutki podatkowe w kontekście przedstawionego stanu faktycznego. Rolą Organu interpretacyjnego nie jest ocena jak inny podmiot (np. płatnik – notariusz) ma postąpić, czy zachował się zgodnie z kompetencjami w danej sytuacji (czy zasadnie pobrał podatek). Rola Organu interpretacyjnego sprowadza się do ściśle określonych przepisami Ordynacji podatkowej działań wymienionych w zacytowanym powyżej art. 14b § 1 tej ustawy. To oznacza także, iż w niniejszej interpretacji nie dokonano oceny charakteru (formy) opisanej umowy cesji; podane przez Wnioskodawczynię informacje przyjęto jako podstawę oceny skutków podatkowych zawartej umowy.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili