0111-KDIB4.4014.224.2018.3.MCZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 8 czerwca 2018 r. (data wpływu – 15 czerwca 2018 r.), uzupełnionym 2 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 27 lipca 2018 r. znak: 0111-KDIB4.4014.224.2018.2.MCZ, 0111-KDIB3-1.4012.467.2018.3.AB wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 2 sierpnia 2018 r. (wniesienie opłaty).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zawarła z kontrahentem będącym jednocześnie inwestorem, tj. podmiotem, który zlecił wykonanie robót i na którego rzecz te roboty są wykonywane, umowę o roboty budowlane, której to umowy przedmiotem jest budowa hali magazynowej. Kontrahent Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, a budowana hala magazynowa będzie wykorzystywana na potrzeby jego przedsiębiorstwa.

Kontrahent Wnioskodawczyni i pożyczkodawca prowadzi działalność produkcyjną i nie zajmuje się udzielaniem pożyczek, umowa spółki jawnej w postanowieniach dotyczących przedmiotu działania spółki również nie przewiduje udzielania pożyczek jako przedmiotu działalności. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i kontrahent Wnioskodawczyni są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług i nie są podmiotami powiązanymi.

Umowa powyższa (o roboty budowlane) wyłącza możliwość udzielania zaliczek na prowadzone roboty budowlane oraz dopuszcza częściowe rozliczenie robót ale jedynie po całkowitym zakończeniu etapu robót i w niepełnej wysokości. Całkowite rozliczenie robót nastąpić ma dopiero po ich całkowitym wykonaniu, zakończeniu inwestycji i odebraniu robót przez inwestora.

Wobec okoliczności, że powyższy sposób rozliczenia robót powoduje, że brakuje Wnioskodawczyni kapitału na kontynuowanie prac, Wnioskodawczyni zaciągnęła u swojego kontrahenta będącego jednocześnie inwestorem pożyczkę. Pożyczka została udzielona na rzecz Wnioskodawczyni jako przedsiębiorcy przez spółkę jawną – również przedsiębiorcę.

Umowa pożyczki zawiera postanowienia, że Pożyczkodawca będący jednocześnie inwestorem, czyli podmiotem, na którego rzecz Wnioskodawczyni wykonuje usługi budowlane, udziela Pożyczkobiorcy (czyli Wnioskodawczyni jako przedsiębiorcy) pożyczki z przeznaczeniem na sfinansowanie wykonywanych na rzecz Pożyczkodawcy robót budowlanych w ramach zawartej umowy o roboty budowlane oraz że Pożyczkodawca uprawniony jest do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym w przypadku, gdy Pożyczkobiorca wykorzystał całość lub część pożyczki niezgodnie z celem wskazanym w Umowie lub z winy Pożyczkobiorcy została wypowiedziana umowa o roboty budowlane.

Kwota pożyczki została przekazana z rachunku bankowego spółki jawnej (kontrahenta Wnioskodawczyni z umowy o roboty budowlane i Pożyczkodawcy) na rachunek bankowy Wnioskodawczyni służący do obsługi prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Kwota pożyczki jest oprocentowana. Pożyczkobiorca zobowiązuje się do zwrotu Pożyczkodawcy jednorazowo całej kwoty pożyczki wraz z odsetkami, w terminie 1 miesiąca od daty wskazanej w umowie o roboty budowlane jako termin zakończenia robót na rachunek bankowy Pożyczkodawcy. Termin przekraczający o miesiąc umowną datę zakończenia robót został przyjęty celem dokonania odbiorów robót i ich rozliczenia. Z powyższego wyraźnie widać, że pożyczka została udzielona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na potrzeby sfinansowania prowadzonej inwestycji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jako biorąca pożyczkę jest obowiązana od kwoty wypłaconej pożyczki zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, Pożyczkodawca będący jednocześnie kontrahentem z umowy o roboty budowlane udzielił pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mimo że nie jest to zasadniczy zakres jego działalności i czynność taka nie została wskazana w przedmiocie działalności w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy), dlatego też udzielenie pożyczki należy uznać za czynność wykonywaną w ramach działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Wobec powyższego, czynność udzielenia pożyczki według stanu przedstawionego we wniosku jako czynność opodatkowana podatkiem od towarów i usług (zwolniona na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług) nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych a podlega przepisom podatku od towarów i usług. Wobec powyższego Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do składania deklaracji PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych)-3 i opłacania podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie – interpretacja indywidualna z 14 sierpnia 2018 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.467.2018.4.AB.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150), podatkowi podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. Obowiązek ten, jak wynika z treści art. 4 pkt 7 cyt. ustawy, ciąży przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – na biorącym pożyczkę lub przechowawcy. Obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku (art. 5 ust. 1 omawianej ustawy).

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podstawę opodatkowania stanowi przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – kwota lub wartość pożyczki albo depozytu, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy – kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych.

Art. 7 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy stanowi, że stawka podatku od umowy pożyczki oraz depozytu nieprawidłowego wynosi 2%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Należy jednak zaznaczyć, że w przypadku umów pożyczki o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zawarła z kontrahentem (spółka jawna), będącym jednocześnie inwestorem, umowę o roboty budowlane, której przedmiotem jest budowa hali magazynowej. Kontrahent Wnioskodawczyni prowadzi działalność produkcyjną i nie zajmuje się udzielaniem pożyczek; umowa spółki jawnej w postanowieniach dotyczących przedmiotu działania spółki również nie przewiduje udzielania pożyczek jako przedmiotu działalności. Zarówno Wnioskodawczyni, jak i kontrahent Wnioskodawczyni są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług i nie są podmiotami powiązanymi. Umowa o roboty budowlane wyłącza możliwość udzielania zaliczek na prowadzone roboty budowlane oraz dopuszcza częściowe rozliczenie robót, ale jedynie po całkowitym zakończeniu etapu robót i w niepełnej wysokości. Całkowite rozliczenie robót nastąpić ma dopiero po ich całkowitym wykonaniu, zakończeniu inwestycji i odebraniu robót przez inwestora. Wobec okoliczności, że powyższy sposób rozliczenia robót powoduje, że brakuje Wnioskodawczyni kapitału na kontynuowanie prac, Wnioskodawczyni zaciągnęła u swojego kontrahenta, będącego jednocześnie inwestorem, pożyczkę. Pożyczka została udzielona na rzecz Wnioskodawczyni jako przedsiębiorcy przez spółkę jawną – również przedsiębiorcę.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 sierpnia 2018 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.467.2018.4.AB wydanej dla Wnioskodawczyni, stwierdzono, że:

„(…) czynność udzielenia oprocentowanej pożyczki przez Pożyczkodawcę stanowi czynność mieszczącą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT (podatek od towarów i usług), jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy. Z uwagi na to, że usługa ta mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako wymieniona wprost w tym przepisie – usługa udzielania pożyczki przez Pożyczkodawcę na rzecz Wnioskodawcy, korzystać będzie ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu.”.

Skoro zatem otrzymana przez Wnioskodawczynię jako pożyczkobiorcę pożyczka jest zwolniona z opodatkowania na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, to w analizowanej sprawie będzie miało zastosowanie wyłączenie określone w art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W rezultacie, na Wnioskodawczyni z tytułu zawarcia omawianej umowy pożyczki nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 11-041 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.