0111-KDIB4.4014.249.2017.3.MPU

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 sierpnia 2017 r. (data wpływu – 18 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym 19 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 12 października 2017 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.204.2017.1.AK, 0111-KDIB3-1.4012.492.2017.2.BW, 0111-KDIB4.4014.249.2017.2.MPU, wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 19 października 2017 r. (uiszczenie opłaty).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

P. Sp. z o.o. (dalej ,,Wnioskodawca”, ,,Spółka”) dokonała sprzedaży pakietu wierzytelności własnych (pożyczek wraz z naliczonymi odsetkami, karami i opłatami z tytułu niespłaconych pożyczek) innej spółce. Wnioskodawca prowadził działalność, której przedmiotem było udzielanie pożyczek pieniężnych, obecnie zajmuje się obrotem wierzytelności.

Sprzedaż wierzytelności została dokonana za cenę odpowiadającą ich wartości rynkowej. Za sprzedany pakiet wierzytelności Wnioskodawca uzyskał określona jedną kwotę (cenę) bez ,,rozbicia” na kwoty dotyczące poszczególnych składników sprzedanego pakietu wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy sprzedaż pakietu wierzytelności podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz czy z tytułu sprzedaży pakietu wierzytelności na Spółce ciążyć będzie obowiązek podatkowy na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako, że sprzedaż pakietu wierzytelności nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ani po stronie zbywcy (sprzedaż wierzytelności własnych), ani po stronie nabywcy, jako usługa windykacji/odzyskiwania długów (nabycie definitywne po aktualnej wartości rynkowej), to nie znajdzie zastosowania przepis art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawych czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
2. zwolniona z podatku od towarów i usług.

W konsekwencji umowa sprzedaży wierzytelności (prawa majątkowego) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Na Spółce nie będzie jednak ciążyć obowiązek podatkowy. Podatnikiem w tym zakresie będzie nabywca wierzytelności (art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych w zaistniałym stanie faktycznym. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług wniosek podlega odrębnemu rozpatrzeniu.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017, poz. 459 ze zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii oraz do sprzedaży praw (art. 555 Kodeksu cywilnego).

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Stosownie do art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie sprzedaży, na kupującym.

Zwrócić należy jednak uwagę, że zgodnie z art. 2 pkt 4 wymienionej ustawy nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:

• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
• umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał sprzedaży pakietu wierzytelności własnych (pożyczek wraz z naliczonymi odsetkami, karami i opłatami z tytułu niespłaconych pożyczek) innej spółce. Sprzedaż wierzytelności została dokonana za cenę odpowiadającą ich wartości rynkowej. Za sprzedany pakiet wierzytelności Wnioskodawca uzyskał określoną jedną kwotę (cenę) bez ,,rozbicia” na kwoty dotyczące poszczególnych składników sprzedanego pakietu wierzytelności.

Biorąc pod uwagę powyżej przywołane przepisy i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą wierzytelności przez Wnioskodawcę, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych. Z powołanego wyżej przepisu art. 4 pkt 1 ustawy jasno bowiem wynika, że w przypadku umowy sprzedaży obowiązek podatkowy z tego tytułu ciąży na kupującym. Wnioskodawca, jako sprzedający, nie jest zatem w świetle przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązany do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu opisanej we wniosku umowy (umów) sprzedaży wierzytelności.

Skoro Wnioskodawca z tytułu opisanej transakcji nie jest podatnikiem podatku od czynności cywilnoprawnych, nie ciąży na nim obowiązek podatkowy z tytułu tegoż podatku, to bezprzedmiotowa staje się analiza czy czynność opisana podlega opodatkowaniu czy też wyłączona jest z opodatkowania na mocy przywołanego art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dla ustalenia obowiązku podatkowego Wnioskodawcy nie ma to bowiem znaczenia. Istotnym jest, bowiem, że na Wnioskodawcy z tytułu zawartej umowy sprzedaży nie ciąży obowiązek podatkowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, zpóźn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.