Województwo ...., jako jednostka samorządu terytorialnego, zrealizowało projekt nr 2 ".....", który obejmował zakup trzech pojazdów szynowych o napędzie spalinowym. Pojazdy te zostały nieodpłatnie użyczone operatorowi .... sp. z o.o., który na zlecenie Województwa wykonuje przewozy użyteczności publicznej w transporcie kolejowym. Wnioskodawca zapytał, czy w związku z realizacją tego projektu przysługuje mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie pojazdów. Organ podatkowy uznał, że Województwo, dokonując zakupu towarów i usług związanych z realizacją projektu, nie nabywało ich w celu prowadzenia działalności gospodarczej i nie działało jako podatnik VAT. W związku z tym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki związane z realizacją tego projektu.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2016 r. (data wpływu 31 marca 2016 r.), uzupełniony pismem z dnia 11 maja 2016 r. (data wpływu 16 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu „…..” (projekt 2) – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 31 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektów: „…..” (projekt 1) i „……” (projekt 2).
Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 maja 2016 r. poprzez wskazanie adresu elektronicznego do doręczeń, doprecyzowanie opisu sprawy oraz o dowód uiszczenia opłaty.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Województwo …. (NIP: …., REGON; ….) jako jednostka samorządu terytorialnego posiadająca osobowość prawną, zrealizowała ze środków publicznych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa …… na lata 2007-2014 następujące projekty, polegające na zakupie taboru kolejowego:
Projekt 1 pod nazwą: „….”, w ramach którego Województwo …. zakupiło w 2010 r. 5 sztuk dwuczłonowych pojazdów szynowych o napędzie spalinowym typu …. (seria …..), przeznaczonych do wykonywania regionalnych kolejowych przewozów osób. Wartość projektu wyniosła ogółem 35.498.818,76 zł (w tym: 15.545.108,44 zł stanowiło dofinansowanie z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego);
Projekt 2 pod nazwą: „…..”, w ramach którego Województwo ….. zakupiło w 2013 r. 3 sztuki dwuczłonowych pojazdów szynowych o napędzie spalinowym typu …. (seria …..), przeznaczonych do wykonywania regionalnych kolejowych przewozów osób. Wartość projektu wyniosła ogółem 24.314.057,38 zł (w tym: 20.666.948,75 zł stanowiło dofinansowanie z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).
Dostawy pojazdów były realizowane przez wykonawców wyłanianych wyłącznie w przetargu nieograniczonym, organizowanym w trybie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. Płatności za sukcesywne dostawy były dokonywane przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT (podatek od towarów i usług), wystawianych przez wykonawców na podstawie zawartych umów. Wszystkie płatności wynikające z faktur VAT zostały w całości przez Województwo zrealizowane w latach, w których projekty zostały zakończone i rozliczone, tj. Projektu nr 1 w 2010 r., zaś Projektu nr 2 w 2013 r.
W momencie odbioru pojazdów kolejowych zakupionych w ramach realizacji obu wymienionych wyżej projektów, były one każdorazowo przekazywane protokolarnie użytkownikowi tj. ….. sp. z o.o. z siedzibą ….. ul. ….., …., (wpisanej do Rejestru Przedsiębiorców prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla …. w ….. XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, pod numerem KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) …., NIP: ….., Regon: ….., wysokość kapitału zakładowego 1.540.606.500,00). Przekazywanie następowało na podstawie stosownych umów, które ustalały zasady nieodpłatnego wykorzystywania użyczonych pojazdów do przewozów kolejowych o charakterze użyteczności publicznej, organizowanych przez Wnioskodawcę (w pierwszym okresie na podstawie ówczesnej wersji ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, a po wejściu w życie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, na podstawie tejże ustawy). Wszystkie pojazdy zakupione w ramach projektów są nadal użytkowane przez tego samego operatora (….. sp. z o.o.), według tych samych zasad.
Wnioskodawca dodał, że uregulowania zawarte w kolejnych umowach o organizację przewozów stanowiły, iż wszystkie przychody (w tym z biletów) należą do operatora, który ponosi wszystkie koszty związane z realizacją rozkładu jazdy ustalanego przez organizatora przewozów (Województwo …..). Organizator natomiast dofinansowuje realizację przewozów w formie rekompensaty, w kwocie negocjowanej z operatorem i określanej corocznie w budżecie województwa (w Dziale 600 – Transport i łączność, Rozdział 60001 – Krajowe pasażerskie przewozy kolejowe, § 2630 – dotacja przedmiotowa z budżetu dla jednostek niezaliczanych do sektora finansów publicznych). Strony ustalały w kolejnych umowach, że rozliczenie rekompensaty będzie zgodne z zasadami dotyczącymi ustalania wartości rekompensaty określonymi w Rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającym rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70, jak też w załączniku do tego Rozporządzenia – „Zasady mające zastosowanie do przyznawania rekompensaty w przypadkach, o których mowa w art. 6 ust. 1”, jak też „Wytycznymi w zakresie zasad dofinansowania z programów operacyjnych podmiotów realizujących obowiązek świadczenia usług publicznych w transporcie zbiorowym” z dnia 11 maja 2011 r. opracowanymi przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, szczególnie w zakresie metodologii kwalifikacji kosztów oraz przychodów, jak też ustalenia poziomu „rozsądnego zysku”. Należy ponadto dodać, że Wnioskodawca nie utworzył własnej jednostki organizacyjnej do realizacji zadań w zakresie organizacji przewozów kolejowych.
Operator – ….. sp. z o.o. jest spółką, w której większość udziałów posiada aktualnie ….. S. A. z siedzibą ….., a ponadto mniejszościowymi udziałowcami jest 16 województw (Województwo ….. posiada obecnie 2,7% udziałów).
Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał:
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy Województwu ….. lub Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa ….. ……, w świetle przepisu art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z poniesieniem wydatków związanych z realizacją projektu nr 2, wymienionego w pkt 80?
Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z realizacją projektu 2 „……”, nie ma prawa do odliczenia podatku VAT zawartego w cenach nabytych pojazdów. Wątpliwości co do możliwości odliczenia przez jednostki samorządu terytorialnego VAT w projektach współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach RPOW na lata 2007-2013 pojawiły się w kontekście wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi. Konsekwencje przywołanego wyroku TSUE oraz uchwały NSA sygn. I FPS 4/2015 dotyczą przypadków, w których jednostka samorządu terytorialnego przekazała infrastrukturę swojej jednostce budżetowej lub zakładowi budżetowemu, w związku z którą zakład lub jednostka budżetowa pobiera opłaty opodatkowane podatkiem VAT. Sposób rozdysponowania, użytkowania oraz rodzaj mienia Wnioskodawcy pozyskanego w wyniku realizacji wymienionego wyżej projektu (tj. pojazdów kolejowych użyczonych Spółce …… sp. z o.o. z siedzibą …..) sprawia, że w tym przypadku nie zachodzą okoliczności spełniające przesłanki zawarte we wspomnianym wyroku TSUE.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu „…..” (projekt 2).
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Stosownie do art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.
Art. 88 ust. 4 ustawy, stanowi dopełnienie art. 86 i określa status podatnika, umożliwiający realizację jego prawa do odliczenia, którym jest rejestracja jako podatnika VAT czynnego. Stosownie bowiem do tego przepisu, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.
Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m. in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.
Z powołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.
Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.
Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.
Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.
Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.
Na mocy art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r., poz. 486) organy samorządu województwa działają na podstawie i w granicach określonych przez ustawy. Do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.
Przepis art. 14 ust. 1 pkt 10 ustawy o samorządzie województwa stanowi, że samorząd województwa wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami, w szczególności w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych.
Zatem Województwo wykonując zadania z zakresu administracji rządowej, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z realizacją tych zadań, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).
Ponadto zgodnie z art. 31 ust. 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie wojewódzkim, zarząd województwa jest organem wykonawczym województwa. W skład zarządu województwa, liczącego 5 osób, wchodzi marszałek województwa jako jego przewodniczący, wicemarszałek lub 2 wicemarszałków i pozostali członkowie.
Marszałek województwa organizuje pracę zarządu województwa i urzędu marszałkowskiego, kieruje bieżącymi sprawami województwa oraz reprezentuje województwo na zewnątrz – art. 43 ust. 1 ww. ustawy. Natomiast stosownie do art. 45 ust. 1 ww. ustawy zarząd województwa wykonuje zadania województwa przy pomocy urzędu marszałkowskiego i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych lub wojewódzkich osób prawnych.
Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach projektu nr 2 „……”, zakupił w 2013 r. 3 sztuki dwuczłonowych pojazdów szynowych o napędzie spalinowym typu ….. (seria …..), przeznaczonych do wykonywania regionalnych kolejowych przewozów osób. Następnie Wnioskodawca użyczył nieodpłatnie ww. pojazdy na podstawie umów spółce …… Sp. z o.o.
Odnosząc się wątpliwości Wnioskodawcy należy podkreślić, iż przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest osobie fizycznej, osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.
Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.
Wobec powyższego, za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.
W tym zakresie wskazać należy na orzeczenie TSUE z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie C-204/13, w którym TSUE stwierdził m.in.: „Tak więc, jak już orzekł Trybunał, aby można było przyznać podatnikowi prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT i określić zakres tego prawa, zasadniczo konieczne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia (zob. wyrok z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C 104/12 Becker, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).
Tymczasem należy stwierdzić, że w sporze rozstrzygniętym w ww. wyroku w sprawie Polski Trawertyn transakcja objęta podatkiem należnym przeprowadzona przez dwóch przyszłych wspólników, czyli wniesienie nieruchomości do spółki z tytułu wydatków inwestycyjnych do celów działalności gospodarczej tej spółki, objęta była niewątpliwie zakresem stosowania podatku VAT, ale stanowiła transakcję zwolnioną z tego podatku. Natomiast w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym transakcja objęta podatkiem należnym nie jest objęta zakresem stosowania podatku VAT, ponieważ nieodpłatne udostępnienie klienteli nowej spółce nie może być uznane za „działalność gospodarczą” w rozumieniu szóstej dyrektywy.
Wspomniane udostępnienie klienteli nowej spółce jest bowiem „nieodpłatne” i w związku z tym nie jest objęte ani zakresem stosowania art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy, który dotyczy wyłącznie dostawy towarów lub świadczenia usług dokonywanych odpłatnie, ani zakresem stosowania art. 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy, który dotyczy wyłącznie wykorzystywania własności dóbr materialnych lub niematerialnych celem stałego osiągania zysku.” (pkt 34-36 wyroku).
Mając na uwadze uregulowania zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, należy stwierdzić, że Województwo, nabywając pojazdy szynowe w ramach realizacji projektu nr 2 z zamiarem nieodpłatnego przekazania ww. pojazdów na rzecz operatora ….. sp. z o.o. nie nabywało ich do działalności gospodarczej i tym samym nie działało w charakterze podatnika podatku VAT.
Wobec powyższego, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując zakupu towarów i usług związanych z realizacją przedmiotowego projektu, nie wykonywał tych czynności do działalności gospodarczej i nie działał w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy i tym samym nie spełniał przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy.
W tym miejscu należy przywołać art. 168 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia – od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić – VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika. Z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).
W pkt 8-9 wyroku w sprawie C-97/90 Lennartz TSUE stwierdził, że prawo do odliczeń powstaje w momencie, gdy podlegający odliczeniu podatek staje się wymagalny. W konsekwencji o istnieniu tego prawa do odliczeń może zadecydować jedynie charakter, w jakim osoba występuje w danym czasie. Zgodnie z art. 17 (2) szóstej dyrektywy, o ile podatnik, działający w tym charakterze, używa towarów dla celów czynności podlegających opodatkowaniu, jest on uprawniony do odliczania podatku należnego lub zapłaconego od takich towarów. Jeżeli towary nie są używane do celów działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 4, lecz do celów prywatnej konsumpcji, nie powstaje żadne prawo do odliczeń.
W kontekście ww. opisu zdarzenia przyszłego należy powołać również wyrok TSUE z dnia 2 czerwca 2005 r. w sprawie C-378/02 Waterschap Zeeuws Vlaanderen. W wyroku tym TSUE stwierdził, że art. 17 szóstej dyrektywy określa moment powstania prawa do odliczenia i stanowi, iż jedynie charakter, w jakim podmiot działał w chwili nabycia dobra, determinuje istnienie prawa do odliczenia. Podmiot prawa publicznego, który nabywa dobro inwestycyjne jako władza publiczna, w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy, a zatem nie działając w charakterze podatnika, i który następnie sprzedaje to dobro, działając w charakterze podatnika, nie korzysta w zakresie tej sprzedaży z prawa do dokonania korekty, na podstawie art. 20 tej dyrektywy, na potrzeby odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu tego dobra (zob. pkt 38 i 44 wyroku w sprawie C-378/02). Ponadto okoliczność, że następnie podmiot ten działał jako podatnik, nie może na podstawie art. 20 szóstej dyrektywy skutkować tym, że będzie można odliczyć podatek VAT zapłacony przez ten podmiot z tytułu transakcji dokonanych jako władza publiczna i z tego względu nieopodatkowanych (zob. pkt 40 ww. wyroku).
Oznacza to, że jeżeli w momencie nabycia towarów podmiot nie działał w charakterze podatnika VAT wtedy takiemu podmiotowi nie przysługuje w żadnym momencie prawo do odliczenia VAT naliczonego. Zgodnie bowiem z obowiązującym obecnie art. 167 dyrektywy 2006/112/WE prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Późniejsza zmiana przeznaczenia takich towarów z działalności niedającej prawa do odliczenia na działalność dającą takie prawo, nie będzie skutkowała dla podatnika nabyciem prawa do odliczenia VAT. Powyższe tezy wyroku w sprawie C-378/02 zachowują aktualność również w odniesieniu do odpowiadających im przepisów dyrektywy 2006/112/WE (art. 167-168 oraz art. 184-192).
Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że towary i usługi nabyte w ramach realizacji przedmiotowego projektu nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Województwo, dokonując zakupu towarów i usług związanych z realizacją przedmiotowego projektu, którego efekty przekazało nieodpłatnie na rzecz Spółki, nie nabywało ich do działalności gospodarczej i nie działało w charakterze podatnika VAT. W konsekwencji, w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca ponosząc przedmiotowe wydatki nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z tymi zakupami, a zatem nie wystąpił podatek, który podlegałby odliczeniu.
W związku z powyższym, Wnioskodawcy w związku z realizacją projektu nr 2 „……”, nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki związane z realizacją ww. projektu.
Jednocześnie należy nadmienić, iż powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia, tj. wyrok TSUE z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 oraz uchwała NSA z dnia 17 marca 2015 r. sygn. I FSP 4/2015, odnoszą się do jednostek samorządu terytorialnego i ich jednostek organizacyjnych. Natomiast w okolicznościach niniejszej sprawy orzeczenia te będą miały zastosowania, bowiem – jak wskazał Wnioskodawca – nie utworzył On własnej jednostki organizacyjnej do realizacji zadań w zakresie organizacji przewozów kolejowych.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Informuje się, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu „…..” (projekt 2). Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu „…..” (projekt 1), został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Ponadto należy podkreślić, iż zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili