Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego dotyczące Ordynacji podatkowej jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 września 2024 r. za pośrednictwem platformy e-Urząd Skarbowy wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy Ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia, czy uzyskane przez Spółkę zaświadczenie o wysokości zaległości podatkowych zbywającego w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej potwierdzające brak zaległości podatkowych zwalnia Spółę z solidarnej odpowiedzialności za powstałe do dnia nabycia ZCP zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą na podstawie art. 112 § 6 i § 7 Ordynacji podatkowej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (poprzednio (…) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) jest spółką prawa handlowego, działającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: „Spółka”).

Jedynym wspólnikiem Spółki do dnia (…) r. była spółka Y spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej „Wspólnik”). Te same osoby były beneficjentami rzeczywistymi Spółki i Wspólnika oraz ta sama osoba zasiadała w zarządzie Spółki i Wspólnika.

W dniu (…) 2024 r. jedyny Wspólnik Spółki podjął uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego Spółki, który miał być pokryty przez Wspólnika wkładem niepieniężnym w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci zakładu w (…) (dalej „ZCP”).

W dniu (…) 2024 r. Spółka uzyskała zaświadczenie o wysokości zaległości podatkowych zbywającego w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej potwierdzające brak zaległości podatkowych.

W dniu (…) 2024 r. sąd rejestrowy zarejestrował podwyższenie kapitału zakładowego Spółki.

W dniu (…) 2024 r. Wspólnik przeniósł na Spółkę posiadanie ZCP, w tym zespołu składników materialnych i niematerialnych oraz przejął pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy w (…).

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym, uzyskane przez Spółkę zaświadczenie o wysokości zaległości podatkowych zbywającego w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej potwierdzające brak zaległości podatkowych zwalnia Spółkę z solidarnej odpowiedzialności za powstałe do dnia nabycia ZCP zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą na podstawie art. 112 § 6 i § 7 Ordynacji podatkowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, w zaistniałym stanie faktycznym przedstawionym powyżej, uzyskane zaświadczenie w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej wykazujące brak zaległości podatkowych zbywcy, zwalnia Spółkę z solidarnej odpowiedzialności za powstałe do dnia nabycia ZCP zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą na podstawie art. 112 § 6 i § 7 Ordynacji podatkowej. Wynika to z faktu, iż uzyskane zaświadczenie w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej, zgodnie z treścią przepisu ogranicza odpowiedzialność nabywcy (Spółki) za zaległości podatkowe zbywającego (Wspólnika) do wysokości zaległości podatkowych wykazanych w zaświadczeniu, co w sytuacji braku wskazanych zaległości powoduje zwolnienie Spółki z solidarnej odpowiedzialności za powstałe do dnia nabycia ZCP zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą na podstawie art. 112 § 6 i § 7 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z przepisami Ordynacji Podatkowej, w rezultacie nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nabywca, w drodze decyzji organów podatkowych, może stać się solidarnie odpowiedzialny za zaległości podatkowe zbywającego związane z jego działalnością gospodarczą. Jednocześnie, w celu ochrony interesów osób trzecich, ustawodawca wprowadził możliwość ograniczenia odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe zbywającego poprzez możliwość uzyskania przez nabywcę zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej.

Status zaświadczenia wydawanego przez organy podatkowe jest określony w przepisach Ordynacji Podatkowej. Zgodnie z art. 306a Ordynacji Podatkowej, zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania. Jednocześnie, na mocy Ordynacji Podatkowej, organy podatkowe mają obowiązek wydawania zaświadczeń, gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa lub też, gdy dany podmiot ubiega się o wydanie zaświadczenia ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Organ podatkowy wydaje zaświadczenie na podstawie prowadzonych przez niego ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu.

Zgodnie z art. 255 § 1 kodeksu spółek handlowych podwyższenie kapitału dochodzi do skutku z chwilą zarejestrowania podwyższenia kapitału zakładowego. Uchwała wspólników o zmianie umowy spółki wywołuje skutki od dnia jej zarejestrowania w sądzie rejestrowym. Zmiana umowy spółki skuteczna jest bowiem zawsze od chwili wpisu do rejestru zarówno wobec osób trzecich, jak i wobec wspólników (zob. A. Kidyba, Kodeks`(...)`, t. 1,2017, s. 1262).

Przed zarejestrowaniem zatem podwyższenia kapitału zakładowego w drodze zmiany umowy Spółki transakcja przeniesienia ZPC na nabywcę nie dochodzi do skutku. A zmiana umowy spółki dokonywana jest nie z chwilą podjęcia uchwały o zmianie umowy spółki (tu w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki), a z chwilą zarejestrowania zmiany umowy spółki przez sąd rejestrowy. Wpis podwyższenia kapitału zakładowego Spółki ma charakter konstytutywny, co oznacza, że bez dokonania wpisu zmiana nie wywołuje skutków prawnych.

Zgodnie z treścią art. 306g Ordynacji Podatkowej, „organy podatkowe, za zgodą zbywającego, wydają na wniosek nabywcy, o którym mowa w art. 112 § 1 zaświadczenie o wysokości zaległości podatkowych zbywającego.”

Zarówno art. 112, jak i art. 306g Ordynacji Podatkowej odwołują się ogólnie do „nabywcy”, a nie jedynie do „przyszłego nabywcy” czy też „potencjalnego nabywcy”.

Przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa punktem wyjścia powinna być wykładnia językowa, której podstawowym założeniem jest domniemanie języka powszechnego (wewnętrzne domniemanie języka potocznego w stosunku do języka prawnego) (A. Mariański, Nakaz rozstrzygania na korzyść podatnika - wykładnia prawa, Monitor Podatkowy 2003 Nr 5; B. Brzeziński, Szkice z wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2002). Należy zatem zwrócić uwagę, że w słownikowej definicji tego pojęcia „nabywcą jest ten, kto coś nabywa (nabył) przez kupno" (Słownik języka polskiego, pod red.: prof. Mieczysława Szymczaka, s. 288, Wydawnictwo Naukowe PWN). Ponadto, w art. 112 § 1 Ordynacji podatkowej, ustawodawca określa pojęciem "nabywca" podmiot podlegający odpowiedzialności za zaległości podatkowe związane z działalnością gospodarczą zbywającego. Jednocześnie należy podkreślić, że podmiot taki może podlegać odpowiedzialności za zaległości podatkowe zbywającego jedynie po dokonaniu nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Biorąc pod uwagę założenie racjonalności ustawodawcy, należy przyjąć, iż pojęcie "nabywcy" jest przez niego konsekwentnie stosowane, zarówno w całym art. 112, jak również w art. 306g Ordynacji Podatkowej, i obejmuje podmiot, który dokonał nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W celu zabezpieczenia interesów nabywcy, ustawodawca przewiduje także możliwość uzyskania zaświadczenia jeszcze przed nabyciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Określa przy tym najwcześniejszy termin, w jakim przyszły nabywca może uzyskać zaświadczenie z art. 306g tak, aby całkowicie wyłączyć swoją odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe zbywcy składnika majątkowego. Jednakże z faktu, iż ustawodawca, mając na względzie dodatkowe zabezpieczenie interesów nabywcy, przewiduje możliwość uzyskania pod pewnymi warunkami zaświadczenia z art. 306g również jeszcze przed dokonaniem transakcji, nie należy wyciągać wniosku, że, na potrzeby art. 306g „nabywca”, powinien być rozumiany tylko jako „przyszły nabywca” czy też „potencjalny nabywca”, wbrew powszechnemu rozumieniu tego słowa. Ponadto, biorąc pod uwagę założenie racjonalności ustawodawcy, jeżeli miałby on zamiar wykluczyć możliwość uzyskania zaświadczenia z art. 306g przez nabywcę, już po nabyciu przez niego składnika majątkowego, lub wskazać najpóźniejszy termin na uzyskanie takiego zaświadczenia, w celu całkowitego wyłączenia odpowiedzialności nabywcy za zobowiązania podatkowe zbywcy, powinien to wyraźnie zaznaczyć w treści omawianych przepisów. Skoro bowiem ustawodawca określa najwcześniejszy termin, w jakim nabywca może uzyskać zaświadczenie z art. 306g, ograniczenie możliwości uzyskania takiego zaświadczenia już po dokonaniu transakcji, w celu całkowitego wyłączenia odpowiedzialności nabywcy za zobowiązania podatkowe zbywcy, wymagałoby co najmniej podobnej regulacji. Tym bardziej, że takie ograniczenie stałoby w sprzeczności z literalnym znaczeniem pojęcia „nabywca”.

W opinii Wnioskodawcy, w świetle językowej wykładni przepisów, art. 112 oraz art. 306g Ordynacji Podatkowej przewidują zatem możliwość skutecznego uzyskania zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej, ograniczającego odpowiedzialność nabywcy za zaległości podatkowe w nim wykazane, przed, w trakcie, jak również po przeprowadzeniu transakcji.

Zgodnie z ustalonymi regułami interpretacji przepisów prawa, stosowanie wykładni językowej ma pierwszeństwo przez wykładnią celowościową. Ta ostatnia powinna być stosowana jedynie w przypadku niewystarczających rezultatów zastosowania wykładni językowej. Jednakże, co należy podkreślić, zdaniem Wnioskodawcy, również wykładnia celowościową przepisów przewidujących odpowiedzialność nabywcy za zaległości podatkowe zbywcy związane z jego działalnością gospodarczą nie wyłącza możliwości ograniczenia tej odpowiedzialności do zaległości wykazanych przez organy podatkowe w zaświadczeniu w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej wydanym w trakcie lub po przeprowadzeniu transakcji nabycia składnika majątkowego.

Wskazywanym, również w orzecznictwie, celem wprowadzenia art. 112 Ordynacji Podatkowej jest „zabezpieczenie interesów finansowych Skarbu Państwa w przypadkach, gdy podatnik nie wywiązał się z zaległych zobowiązań podatkowych i poprzez zbywanie, czyli przenoszenie własności należących do niego składników majątkowych na inne podmioty zmniejszałby szansę lub wręcz uniemożliwiał zaspokojenie należności wierzyciela publicznoprawnego” (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyr. z 26 kwietnia 2006 r. sygn. III SA/Wa 1393/05). Potrzeba zabezpieczenia interesów finansowych Skarbu Państwa współistnieje jednakże z wyrażoną w art. 112 ust. 6 (winno być: art. 112 § 6) Ordynacji Podatkowej koniecznością ochrony interesów osoby trzeciej i nie powinna jej w żaden sposób ograniczać.

Co więcej w opinii Wnioskodawcy, interesy finansowe Skarbu Państwa podlegają co najmniej identycznej ochronie w przypadku wydania zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej zarówno przed, jak i w trakcie lub po transakcji przeniesienia składnika majątkowego między podatnikami. W szczególności, w powyżej wskazanym przypadku organy podatkowe będą dysponowały dodatkowym okresem czasu, podczas którego będzie istniała możliwość dokonania kontroli rozliczeń podatkowych zbywcy, a tym samym bardziej precyzyjnego określenia potencjalnej wysokości odpowiedzialności podatkowej nabywcy. Tym samym, w opinii Wnioskodawcy możliwość ograniczenia odpowiedzialności nabywcy zorganizowanej części przedsiębiorstwa w drodze uzyskania zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej w trakcie lub po transakcji nie stoi w sprzeczności z celem art. 112 Ordynacji Podatkowej, czyli ochroną interesów Skarbu Państwa.

Do zagadnienia zaświadczenia organów podatkowych skutkującego ograniczeniem odpowiedzialności nabywcy składnika majątkowego odniósł się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 czerwca 2003 r. (sygnatura akt: SA/Bd 1591/03) stwierdzając, iż „logiczne jest również, że zaświadczenie takie nabywca powinien posiadać przed nabyciem środka trwałego, gdyż wtedy będzie mógł twierdzić, że decyzję o nabyciu podjął działając w zaufaniu do urzędowej informacji o wielkości zadłużenia zbywcy.”

Wnioskodawca zgadza się, iż z punktu widzenia ochrony interesów nabywcy, logiczne jest, że nabywca powinien uzyskać zaświadczenie wydane w trybie 306g Ordynacji Podatkowej przed nabyciem środka trwałego, zdobycie go jednak w trakcie lub po transakcji nie niweczy skutków tego zaświadczenia. W większości bowiem przypadków, nabywca przed przeprowadzeniem transakcji nie wie jaka jest wysokość zaległości podatkowych zbywającego. W niniejszym stanie faktycznym, tak nie było gdyż zbywca (Wspólnik) był przed w trakcie i bezpośrednio po transakcji wyłącznym właścicielem 100 % udziałów nabywcy (Wnioskodawcy). Wiedza nabywcy zatem o zaległościach podatkowych zbywcy była zatem tożsama z wiedzą zbywcy, który w świetle wcześniej pozyskanych zaświadczeń o niezaleganiu Wspólnika wiedział, że nie ma zaległości podatkowych, co potwierdziło również wydane w dniu 1 lutego 2024 r. zaświadczenie w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej.

Dzięki zatem uzyskanemu wcześniej zaświadczeniu, tj. przed transakcją nabywca już na etapie przeprowadzenia transakcji wie jaka jest wysokość zaległości podatkowych zbywającego, za które będzie ewentualnie odpowiadał. Nie posiadając takiego zaświadczenia przed przeprowadzeniem transakcji, nabywca ponosi ryzyko, gdyż nie wie jaka jest wysokość zaległości podatkowych nabywcy, za które może odpowiadać solidarnie. W opinii Wnioskodawcy, wyżej przytoczone twierdzenie Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczy więc jedynie czysto subiektywnej sytuacji biznesowej nabywcy składnika majątkowego, ale nie ma zastosowania do opisanego wyżej stanu faktycznego. W opisanym stanie faktycznym Wspólnik był jedynym wspólnikiem Spółki i te same osoby były beneficjentami rzeczywistymi Spółki i Wspólnika oraz zasiadały w zarządzie obu podmiotów. Skoro zatem oba podmioty miały tych samych beneficjentów, a co za tym te same osoby sprawowały kontrolę nad zbywcą i nabywcą ZCP oraz w zarządach zbywcy i nabywcy zasiadała ta sama osoba, stan wiedzy obu podmiotów zbywcy i nabywcy w zakresie istnienia zaległości podatkowych był taki sam. W opisanym stanie faktycznym nabywca dysponował identyczną wiedzą co zbywca w zakresie zaległości podatkowych zbywcy, które nie istniały, co potwierdzają również wcześniejsze i późniejsze zaświadczenia o braku zaległości podatkowych Spółki i Wspólnika.

Ponadto argumentacja Naczelnego Sądu Administracyjnego o konieczności posiadania wiedzy nabywcy na temat zaległości podatkowych zbywcy dotyczących nabywanego składnika przed transakcją, gdyż decyzję o nabyciu nabywca podejmuje działając w zaufaniu do urzędowej informacji o wielkości zadłużenia zbywcy również nie ma zastosowania do opisanego stanu faktycznego. W opisanym stanie faktycznym „transakcja” była jednostronną czynnością prawną Wspólnika (zbywcy) i jedynie Wspólnik (zbywca) podejmował decyzję o jej podjęciu. Spółka (nabywca) nie podejmowała decyzji, ani co do odbycia transakcji, ani co do jej przedmiotu. W opisanym stanie faktycznym przeniesienie własności ZCP odbywało się poprzez wniesienie aportu w zamian za udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki, a samo przeniesienie ZCP było skutkiem i efektem podjęcia uchwały, który doszedł do skutku z chwilą zarejestrowania podwyższenia kapitału zakładowego Spółki przez sąd rejestrowy. W opisanym stanie faktycznym, zatem „transakcja” była procesem podwyższenia kapitału, gdzie jedyną decyzję o jej realizacji podejmował Wspólnik (zbywca), a nie Spółka (nabywca).

W opisanym stanie faktycznym, Spółka uzyskała zaświadczenie w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej przed podwyższeniem kapitału zakładowego Spółki. Zaświadczenie Spółka uzyskała z dniem 1 lutego 2024 r. a podwyższenie kapitału zakładowego Spółki i przeniesienie własności ZCP (transakcja) nastąpiła z dniem 6 lutego 2024 r. Zatem w ocenie Wnioskodawcy, uzyskane zaświadczenie potwierdzające brak zaległości podatkowych zbywcy (Wspólnika) skutkuje brakiem odpowiedzialności solidarnej Spółki, do której wniesiono aport w postaci ZCP za zobowiązania podatkowe zbywcy (Wspólnika).

Samo podjęcie uchwały przez Wspólnika o podwyższeniu kapitału zakładowego Spółki nie może być cezurą czasową uniemożliwiającą uzyskanie ochrony nabywcy (Spółki) przed solidarną odpowiedzialnością za długi zbywcy, gdyż w tym wypadku: (a) nabywca (Spółka) nie podejmował żadnej decyzji o nabyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz (b) wiedza nabywcy (Spółki) o braku jakichkolwiek zaległości podatkowych była tożsama z wiedzą zbywcy (Wspólnika) i opierała się na wcześniejszych zaświadczeniach o niezaleganiu oraz bieżącej wiedzy na temat regulowania należności podatkowych.

Ponadto celem stworzenia przez ustawodawcę możliwości uzyskania zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej było bowiem zabezpieczenie interesów osoby trzeciej. A cel ten może być identycznie realizowany zarówno przed, jak i po przeprowadzeniu transakcji, nie naruszając przy tym w żaden sposób głównego celu art. 112 Ordynacji Podatkowej, którym jest ochrona interesów Skarbu Państwa. Skoro bowiem, zgodnie z wolą ustawodawcy, nabywca może ograniczyć swoją odpowiedzialność tylko do zaległości wykazanych w zaświadczeniu wydanym na trzydzieści dni przez nabyciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to w żaden sposób nie będzie naruszało interesów Skarbu Państwa uzyskanie takiego zaświadczenia już po podjęciu uchwały o podwyższeniu kapitałowego, ale przed dojściem do skutku transakcji i przeniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa na nabywcę i tym samym ograniczenie odpowiedzialności nabywcy do zaległości podatkowych zbywcy wykazanych w tym zaświadczeniu, obejmującym również zaległości zaistniałe w okresie trzydziestu dni przed przeprowadzeniem transakcji. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż działanie w zaufaniu do urzędowej informacji o wielkości zadłużenia zbywcy nie jest ustawową przesłanką ograniczenia odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe związane z działalnością gospodarczą zbywającego. Na przykład, działanie w zaufaniu do zaświadczenia wydanego w trybie art. 306e Ordynacji Podatkowej określającego wysokość zaległości podatkowych podatnika będącego jednocześnie zbywcą nie ogranicza odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe związane z działalnością gospodarczą zbywającego. Jedyną bowiem możliwością ograniczenia odpowiedzialności w Ordynacji Podatkowej jest uzyskanie odpowiedniego dokumentu czyli zaświadczenia wydawanego w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej.

Wobec powyższego należy rozróżnić kwestię najskuteczniejszego sposobu zabezpieczenia interesów nabywcy polegającego na zdobyciu przez nabywcę wiedzy o możliwej górnej granicy jego odpowiedzialności za zaległości podatkowe zbywającego jeszcze przed dniem transakcji, od prawnej możliwości ograniczenia odpowiedzialności solidarnej nabywcy poprzez uzyskanie zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej po zakończeniu transakcji.

W opisanym stanie faktycznym, zatem transakcja przeniesienia własności ZCP doszła do skutku po wydaniu zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej, które wydano pięć dni przed dojściem transakcji do skutku.

Ze względu na charakter transakcji, w postaci podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy poprzez pokrycie aportem (ZCP) obejmowanych udziałów Wnioskodawcy, nabywca nie podejmował żadnej decyzji o nabyciu ZCP, była to wyłącznie decyzja jedynego ówczesnego Wspólnika Wnioskodawcy.

Na koniec należy podkreślić, że niezależnie od stanu faktycznego, przepis art. 112 § 6 Ordynacji Podatkowej, nie wyłącza skutków prawnych zaświadczenia uzyskanego w trybie art. 306g Ordynacji Podatkowej w trakcie lub po transakcji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Odpowiedzialność nabywcy przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa określona została w art. 112 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383; dalej: „Ordynacja podatkowa”). Stanowi ona odrębny rodzaj odpowiedzialności związany z określonymi w tym przepisie zmianami prawnymi i organizacyjnymi podmiotów gospodarczych. Inne są więc przesłanki tej odpowiedzialności, inny też jest zakres tej odpowiedzialności, niż pozostałych osób trzecich, których sytuacja prawna uregulowana została w rozdziale 15 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 112 § 1 Ordynacji podatkowej:

Nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, chyba że przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć o tych zaległościach.

Stosownie do art. 112 § 3 ww. ustawy:

Zakres odpowiedzialności nabywcy jest ograniczony do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Zakres tej odpowiedzialności ograniczony jest zatem ze względu na treść art. 112 § 3 Ordynacji podatkowej do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części.

Zgodnie z art. 112 § 4 Ordynacji podatkowej:

Zakres odpowiedzialności nabywcy nie obejmuje:

1. należności wymienionych w art. 107 § 2 pkt 1;

2. odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych oraz oprocentowania, o którym mowa w art. 107 § 2 pkt 3, powstałych po dniu nabycia.

W myśl art. 112 § 6 ww. ustawy:

Nabywca nie odpowiada za zaległości podatkowe, które nie zostały wykazane w zaświadczeniu, o którym mowa w art. 306g.

Przepis ten wprowadza zatem wyłączenie odpowiedzialności nabywcy i stanowi wyjątek od zasady ponoszenia odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe. Odwołuje się przy tym wyraźnie do zaświadczenia, o którym mowa w art. 306g, a nie jakiegokolwiek zaświadczenia o nieposiadaniu przez zbywcę zaległości.

W myśl art. 306g § 1 Ordynacji podatkowej:

Organy podatkowe w zakresie, o którym mowa w art. 112 § 1, wydają zaświadczenie o wysokości zaległości zbywającego:

1. na wniosek zbywającego;

2. na wniosek nabywcy, za zgodą zbywającego.

Stosownie do art. 306g § 2 Ordynacji podatkowej:

W zaświadczeniu, o którym mowa w § 1, organ określa wysokość zaległości zbywającego na dzień wydania zaświadczenia.

Ponadto, na mocy art. 306g § 3 Ordynacji podatkowej:

Przepisy § 1-2 stosuje się odpowiednio do należności wymienionych w art. 107 § 2 pkt 2-4, objętych zakresem odpowiedzialności nabywcy.

Zgodnie z wykładnią językową ww. przepisy dotyczą zaświadczenia o wysokości zaległości zbywającego a zaświadczenie wydawane jest na wniosek samego zbywającego, bądź na wniosek nabywcy, za zgodą zbywającego i ma na celu ochronę podmiotu przystępującego do nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, nie zaś modyfikowanie sytuacji nabywcy już po zrealizowaniu nabycia/zbycia.

Celem zaświadczenia wydawanego na podstawie art. 306g Ordynacji podatkowej jest ochrona interesów nabywcy przedsiębiorstwa, jego zorganizowanej części lub składników majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ochrona przewidziana tym przepisem polega na zapewnieniu nabywcy możliwości świadomego podjęcia decyzji o nabyciu przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, tj. z uwzględnieniem rozmiarów zaległości zbywającego, a także na tym, że nabywca nie będzie odpowiadał za zaległości zbywającego niewykazane w zaświadczeniu.

Jak wynika z art. 112 § 7 Ordynacji podatkowej:

Nabywca odpowiada również za zaległości podatkowe i inne należności zbywcy, wymienione w art. 107 § 2 pkt 2-4, z zastrzeżeniem § 4 pkt 2, powstałe po dniu wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 306g, a przed dniem nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, jeżeli od dnia wydania zaświadczenia do dnia zbycia upłynęło więcej niż 30 dni.

Zarówno możliwe do jednoznacznego odczytania ratio legis analizowanej instytucji, jak i treść tworzących ją przepisów prowadzą do uzasadnionego wniosku, że stanowi ona określoną ochronę nabywcy przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w związku z uzyskaniem zaświadczenia o wysokości zaległości podatkowych zbywającego - wydanego przed zbyciem wzmiankowanego mienia.

Podkreślenia w tym kontekście wymagają dosłowne sformułowania art. 112 § 7 Ordynacji podatkowej, w których mowa o zaległościach podatkowych i innych należnościach zbywcy, powstałych „po dniu wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 306g, a przed dniem nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części”.

Zaświadczenie z art. 306g Ordynacji podatkowej wydane po zbyciu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części nie ma znaczenia prawnego dla zastosowania instytucji wynikającej z art. 112 Ordynacji podatkowej w związku z art. 306g § 1 Ordynacji podatkowej.

Tym samym należy stwierdzić, że uzyskanie zaświadczenia w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej po przeprowadzeniu transakcji nabycia przedsiębiorstwa nie wywołuje skutku ograniczenia odpowiedzialność nabywcy za zaległości podatkowe zbywającego przedsiębiorstwo, do wysokości wykazanej przez organy podatkowe tym zaświadczeniu.

Co zostało wykazane powyżej, analizowana instytucja ma na celu ochronę podmiotu przystępującego do nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, nie zaś modyfikowanie sytuacji nabywcy już po zrealizowaniu nabycia/zbycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu (…) 2024 r. jedyny Wspólnik Spółki podjął uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego Spółki, który miał być pokryty przez Wspólnika wkładem niepieniężnym w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci zakładu (…) (dalej „ZCP”).

W dniu (…) 2024 r. Spółka uzyskała zaświadczenie o wysokości zaległości podatkowych zbywającego w trybie art. 306g Ordynacji podatkowej potwierdzające brak zaległości podatkowych.

W dniu (…) 2024 r. sąd rejestrowy zarejestrował podwyższenie kapitału zakładowego Spółki.

W dniu (…) 2024 r. Wspólnik przeniósł na Spółkę posiadanie ZCP, w tym zespołu składników materialnych i niematerialnych oraz przejął pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy w (…).

Przenosząc powyższe wyjaśnienia na przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że na podstawie art. 112 § 6 Ordynacji podatkowej, w opisanej sytuacji Wnioskodawca nie odpowiada za zaległości podatkowe, które nie zostały wykazane w zaświadczeniu, o którym mowa w art. 306g wydanym dnia 1 lutego 2024 r.

Równocześnie w oparciu o art. 112 § 7 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca nie odpowiada za zaległości podatkowe i inne należności zbywcy, wymienione w przepisach wskazanych w tym paragrafie, powstałe po dniu wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 306g, a przed dniem nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, gdyż od dnia wydania zaświadczenia na podstawie art. 306g do dnia zbycia nie upłynęło więcej niż 30 dni.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do momentu wydania zaświadczenia na podstawie art. 306g Ordynacji podatkowej ponownie należy wyjaśnić, że uzyskanie tego zaświadczenia po przeprowadzeniu transakcji nabycia przedsiębiorstwa nie wywołuje skutku ograniczenia odpowiedzialność nabywcy za zaległości podatkowe zbywającego przedsiębiorstwo, do wysokości wykazanej przez organy podatkowe tym zaświadczeniu.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków zaświadczenia wydanego na podstawie art. 306g Ordynacji podatkowej po przeprowadzeniu transakcji nabycia przedsiębiorstwa, należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).