W dniu 24 lutego 2025 r. wpłynął wniosek Wnioskodawcy, polskiego rezydenta podatkowego, dotyczący zasad ewidencji i identyfikacji podatników oraz obowiązku zgłoszenia rachunku płatniczego udostępnionego przez zagraniczną Platformę Finansową. Wnioskodawca planuje korzystać z rachunku wielowalutowego, który nie jest prowadzony przez bank w rozumieniu Prawa bankowego, co rodzi wątpliwości co do obowiązku zgłoszenia go do organu podatkowego. Organ podatkowy uznał, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, stwierdzając, że rachunek wielowalutowy nie jest rachunkiem bankowym w rozumieniu przepisów, a tym samym nie podlega obowiązkowi zgłoszenia. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko Wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnydłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników jest prawidłowe.
24 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłoszenia właściwemu organowi podatkowemu rachunku płatniczego udostępnionego przez zagraniczną Platformę Finansową jako rachunku bankowego. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 1 kwietnia 2025 r. (wpływ 7 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:
Spółka działająca pod firmą: ... spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”] jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca planuje prowadzić działalność gospodarczą w zakresie retargetingu internetowego, co może się wiązać z koniecznością obsługi licznych transakcji międzynarodowych oraz lokalnych, realizowanych w różnych walutach. Z uwagi na powyższe, w ramach swojej działalności, Wnioskodawca planuje korzystać z usług platformy finansowej działającej jako pośrednik w transakcjach płatniczych [dalej: „Platforma finansowa”]. Platforma Finansowa umożliwiłaby Spółce między innymi: a) prowadzenie rachunku wielowalutowego oznaczonego numerem IBAN [dalej: „rachunek wielowalutowy”] rachunek wielowalutowy będzie prowadzony przez podmiot zagraniczny. Poprzez Pojęcie „rachunek wielowalutowy” Wnioskodawca rozumie dedykowane konto płatnicze, na którym środki pieniężne Wnioskodawcy będą obsługiwane w ramach systemu Platformy Finansowej; b) realizację transakcji wymiany walut, co pozwoli Wnioskodawcy na prowadzenie rozliczeń z kontrahentami w różnych walutach; c) wykonywanie płatności bezpośrednio z Rachunku Wielowalutowego na rachunki bankowe kontrahentów. Platforma Finansowa działa w tym zakresie jako pośrednik, umożliwiając realizację przelewów międzynarodowych oraz lokalnych w wielu walutach; d) korzystanie z kart płatniczych, co umożliwi Wnioskodawcy dokonywanie płatności w wygodny i elastyczny sposób. Platforma Finansowa nie jest bankiem w rozumieniu jurysdykcji krajowych ani międzynarodowych, w tym europejskiego prawa. Instytucja nie udziela kredytów bankowych, oferuje jednak możliwość prowadzenia rachunku płatniczego - takiego jak opisany powyżej rachunek wielowalutowy. Instytucja jest upoważniona przez F. (brytyjski organ nadzoru finansowego, który odpowiada za regulowanie i nadzorowanie firm działających w sektorze finansowym w Wielkiej Brytanii) do świadczenia usług płatniczych. Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy opisany rachunek wielowalutowy oferowany przez Platformę Finansową powinien zostać zgłoszony do właściwego organu podatkowego, zgodnie z wymogiem nałożonym na podatników na mocy art. 5 ust. 2b ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników [dalej: „ustawa o NIP”]. W uzupełnieniu wskazali Państwo, że: Na pytanie Organu „Czy będący przedmiotem zapytania rachunek wielowalutowy (rachunek płatniczy) oferowany przez zagraniczną Platformę Finansową jest rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz.U. z 2024 poz. 1646 ze zm.)?”, odpowiedzieli Państwo „Zdaniem Spółki,
ocena czy Wnioskodawca ma obowiązek zgłoszenia rachunku płatniczego udostępnionego przez zagraniczną Platformę Finansową właściwemu organowi podatkowemu, zależy od wyniku analizy, czy dany rachunek płatniczy stanowi rachunek bankowy w rozumieniu art. 5 ust. 2b pkt 2 ww. ustawy. Z uwagi na powyższe, w odpowiedzi na zadane przez organ pytanie, czy będący przedmiotem zapytania rachunek wielowalutowy (rachunek płatniczy) oferowany przez zagraniczną Platformę Finansową jest rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz.U. z 2024 poz. 1646 ze zm.), Wnioskodawca wskazuje co następuje: 1. Rachunek Wielowalutowy nie będzie prowadzony przez bank jako instytucję w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1-3 Prawa bankowego; rachunek prowadzi Platforma Finansowa; 2. Rachunek Wielowalutowy nie będzie spełniał roli typowego rachunku rozliczeniowego czy oszczędnościowego w rozumieniu Prawa bankowego, ponieważ jest strukturą przypominającą rachunki masowe, a nie dedykowane konta przypisane do jednej osoby /firmy; 3. Rachunek wielowalutowy będzie udostępniany w ramach regulaminu usług finansowych świadczonych przez Platformę Finansową, a nie na podstawie umowy rachunku bankowego uregulowanej na gruncie art. 725 Kodeksu cywilnego oraz Prawa bankowego. Zgodnie z ustawą Prawo bankowe czynność prowadzenia rachunku bankowego jest czynnością zastrzeżoną dla banków i jako taka została wskazana w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo bankowe („Czynnościami bankowymi są prowadzenie innych rachunków bankowych”). Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, Spółka stoi na stanowisku, że rachunek wielowalutowy nie jest rachunkiem bankowym w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo Bankowe. Natomiast, sama ocena prawna zdarzenia przyszłego opisanego przez Wnioskodawcę oraz prawidłowości stanowiska Spółki należy do obowiązków organu podatkowego.”
Czy w świetle art. 5 ust. 2b pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, Wnioskodawca ma obowiązek zgłoszenia rachunku płatniczego udostępnionego przez zagraniczną Platformę Finansową jako rachunku bankowego właściwemu organowi podatkowemu? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 5 ust. 2b pkt 2 ustawy o NIP, Wnioskodawca nie ma obowiązku zgłoszenia rachunku płatniczego udostępnionego przez zagraniczną Platformę Finansową właściwemu organowi podatkowemu, jako że rachunek płatniczy nie stanowi rachunku bankowego w rozumieniu art. 5 ust. 2b pkt 2 ww. ustawy. Uzasadnienie: Analiza art. 5 ust. 2b ustawy o NIP Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy o NIP - „podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw”.
Natomiast, stosownie do treści art. 5 ust. 2b pkt 2 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego zawiera dane: 2) „uzupełniające: skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT (podatek od towarów i usług) w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (...).” Zdaniem Wnioskodawcy, sformułowanie „rachunki bankowe” zawarte w art. 5 ust. 2b pkt 2 ustawy o NIP, należy rozumieć w sposób ścisły tj. odnosząc się bezpośrednio do definicji rachunku bankowego w rozumieniu prawa bankowego, tj. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe [dalej: „Prawo bankowe”] a także definicji przyjętych w ramach analogicznych regulacji obowiązujących w innych jurysdykcjach. W ocenie Wnioskodawcy, oznacza to, że przedmiotowemu zgłoszeniu będą podlegać jedynie rachunki bankowe w rozumieniu przepisów Prawa bankowego oraz odpowiadające im rachunki prowadzone przez zagraniczne instytucje finansowe, które zgodnie z regulacjami obowiązującymi w danym kraju pełnią funkcję rachunków bankowych. Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby celem ustawodawcy była interpretacja tego pojęcia w oderwaniu od właściwych ustaw takich jak ustawa Prawo bankowe, zamieściłby na gruncie ustawy o NIP odrębną, właściwą tylko dla ustawy o NIP definicję tego pojęcia. Z uwagi na brak takiej definicji na gruncie ustawy o NIP, zdaniem Spółki, zamiarem ustawodawcy było nawiązanie do definicji „rachunku bankowego’’ funkcjonującej na gruncie Prawa bankowego, które kompleksowo reguluje tę materię Przyjęcie, że pojęcie „rachunku bankowego” na gruncie ustawy o NIP odnosi się do definicji wynikającej z Prawa bankowego, nie tylko pozostaje w zgodzie z zasadą spójności terminologicznej systemu prawa, lecz także eliminuje ryzyko sprzeczności interpretacyjnych, gwarantując jednolite stosowanie przepisów w obrocie prawnym. Brak odrębnej definicji „rachunku bankowego” w ustawie o NIP należy, zdaniem Wnioskodawcy, interpretować jako celowe nawiązanie do regulacji zawartych w Prawie bankowym. Spójne jest to z zasadą jednolitości pojęć prawnych, która wymaga, aby w przypadku braku odrębnej definicji w danej ustawie stosować definicję funkcjonującą w przepisach właściwych dla danego obszaru regulacji. W świetle powyższego, oceniając, czy rachunek wielowalutowy należy zgłosić właściwemu organowi podatkowemu w ramach zgłoszenia identyfikacyjnego uregulowanego w art. 5 ustawy o NIP, zdaniem Wnioskodawcy, należy przeanalizować, czy Rachunek Wielowalutowy będzie mógł zostać uznany za rachunek bankowy w rozumieniu Rozdziału 3 ustawy Prawo bankowe. Ocena czy rachunek wielowalutowy wypełnia definicję „rachunku bankowego” w rozumieniu ustawy Prawo bankowe Sformułowanie „rachunki bankowe” pojawia się na gruncie ustawy Prawo bankowe, wyraźnie łącząc definicję „rachunków bankowych” z tą ustawą. Regulacje dot. rachunków bankowych zawiera Rozdział 3 ustawy, a w szczególności art. 49 ust. 1 ustawy. Jak zostało wskazane w ww. przepisie: „Banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych: 1) rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT; 2) rachunki lokat terminowych; 3) rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych; 4) rachunki powiernicze. Jednocześnie, jak wskazuje art. 3 ustawy Prawo bankowe, wyrazy „bank” lub „kasa” mogą być używane w nazwie oraz dla określenia działalności lub reklamy wyłącznie banku w rozumieniu art. 2 ustawy. Analizując przepisy ustawy Prawo bankowe oraz innych ustaw, które regulują niniejsze kwestie, aby rachunek mógł zostać uznany za „rachunek bankowy” w rozumieniu Prawa bankowego, zdaniem Wnioskodawcy musi spełniać następujące warunki: a) podmiot prowadzący rachunek - rachunek bankowy może być prowadzony wyłącznie przez bank w rozumieniu art. 2 Prawa bankowego, czyli instytucję finansową posiadającą licencję bankową wydaną przez odpowiedni organ nadzoru (np. Komisję Nadzoru Finansowego w Polsce); b) przypisanie rachunku do określonych celów - rachunki bankowe służą do gromadzenia środków pieniężnych oraz przeprowadzania rozliczeń w formie bezgotówkowej. Jak wskazuje art. 49 ustawy Prawo bankowe, mogą być to m.in. rachunki rozliczeniowe, oszczędnościowe, lokaty terminowe czy rachunki powiernicze. Każdy rodzaj rachunku ma ściśle określoną funkcję, która musi być zgodna z przepisami Prawa bankowego; c) zawarcie umowy rachunku bankowego - prowadzenie rachunku bankowego odbywa się na podstawie pisemnej umowy rachunku bankowego zawartej pomiędzy bankiem a jego klientem. Zasady zawierania takiej umowy reguluje bezpośrednio art. 725 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ustawy Kodeks cywilny - [dalej: „Kodeks Cywilny”]. Jak zostało wskazane w ww. art. Kodeksu Cywilnego, umowa rachunku bankowego, reguluje między innymi prawa i obowiązki stron, w tym dostępność środków i zasady rozliczeń oraz obowiązki informacyjne banku; d) gwarancja nadzoru i ochrony środków - rachunki bankowe prowadzone są przez instytucje podlegające regulacjom i nadzorowi finansowemu, co zapewnia ochronę depozytów klientów. W Polsce środki na rachunkach bankowych są objęte gwarancjami Bankowego Funduszu Gwarancyjnego (BFG). Działanie BFG określa ustawa z dnia 10 czerwca 2016 r., o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji. Analiza cech rachunku wielowalutowego: Aby ocenić, czy rachunek wielowalutowy opisany na gruncie zdarzenia przyszłego spełnia cechy rachunku bankowego, zdaniem Wnioskodawcy, należy odnieść się do powyżej wyszczególnionych wymagań. Ad a - podmiot prowadzący rachunek Rachunek wielowalutowy nie będzie prowadzony przez bank jako instytucję w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1-3 Prawa bankowego. Co istotne, rachunek wielowalutowy nie będzie prowadzony, również przez bank zagraniczny. Dostawca usług oferujący rachunek wielowalutowy nie jest instytucją kredytową ani bankiem posiadającym licencję wydaną przez organ nadzorczy któregokolwiek z państw członkowskich Unii Europejskiej, ani jurysdykcji spoza UE. Platforma finansowa, która oferuje rachunek jest podmiotem świadczącym usługi płatnicze jako pośrednik w transakcjach finansowych. Dostawca usług jest instytucją płatniczą, która działa nie na podstawie ustawy Prawo bankowe czy też zagranicznych regulacji regulujących działalność instytucji bankowych / kredytowych, lecz ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych oraz przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (tzw. Dyrektywa Payment Services Directive 2 - PSD2). Platforma finansowa jest upoważniona przez F. (brytyjski organ nadzoru finansowego, który odpowiada za regulowanie i nadzorowanie firm działających w sektorze finansowym w Wielkiej Brytanii) do świadczenia usług płatniczych. Ad b - przypisanie rachunku do określonych celów Rachunek wielowalutowy pełni funkcję operacyjną, umożliwiając realizację transakcji w różnych walutach oraz wymianę walut. Nie spełnia jednak roli typowego rachunku rozliczeniowego czy oszczędnościowego w rozumieniu Prawa bankowego, gdyż środki na nim zgromadzone są traktowane jako „środki w drodze" pomiędzy kontrahentami, a nie jako depozyt bankowy objęty ochroną prawną wynikającą z ustawy Prawo bankowe. Oznacza to, że środki te mają charakter przejściowy - są one transferowane między rachunkiem wielowalutowym Wnioskodawcy a rachunkami bankowymi kontrahentów w ramach realizacji konkretnych transakcji. Ad c - zawarcie umowy rachunku bankowego Rachunek wielowalutowy jest udostępniany w ramach regulaminu usług finansowych świadczonych przez Platformę Finansową, a nie na podstawie umowy rachunku bankowego uregulowanej na gruncie art. 725 Kodeksu cywilnego oraz Prawa bankowego. Regulamin ten nie podlega przepisom Prawa bankowego, lecz innym regulacjom, właściwym dla usług płatniczych. Ad d - gwarancja nadzoru i ochrony środków Środki zgromadzone na rachunku wielowalutowym udostępnionym przez Platformę Finansową nie są objęte ochroną przewidzianą przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny (BFG) ani innymi systemami ochrony depozytów bankowych. W konsekwencji, w razie niewypłacalności instytucji, środki te nie podlegają bezpośredniej ochronie państwowej w ramach mechanizmów gwarancyjnych dostępnych dla depozytów bankowych. Zamiast tego, środki są chronione w ramach tzw. procedury „safeguarding”, która polega na przechowywaniu środków klientów na specjalnie wyodrębnionych rachunkach bankowych. Różnicą w porównaniu z Bankowym Funduszem Gwarancyjnym oraz innymi systemami ochrony depozytów bankowych jest to, że „safeguarding” nie oferuje tej samej formy ochrony środków w przypadku upadłości instytucji. Ochrona środków zgromadzonych na Rachunku Wielowalutowym opiera się na specjalistycznym nadzorze regulacyjnym oraz segregacji funduszy, które są zabezpieczone przed wykorzystaniem dla celów operacyjnych Platformy Finansowej. W przypadku niewypłacalności Platformy Finansowej, środki klientów pozostają chronione w ramach tych zabezpieczeń, lecz nie są objęte gwarancją państwową w ramach systemu ochrony depozytów. Podsumowanie analizy: Rachunek wielowalutowy udostępniony przez zagraniczną Platformę Finansową nie spełnia cech „rachunku bankowego” w rozumieniu Prawa bankowego. W szczególności: # nie jest prowadzony przez bank (tj. instytucję kredytową ani bank posiadający licencję wydaną przez organ nadzorczy państwa członkowskiego UE lub jakiejkolwiek innej jurysdykcji), nie pełni funkcji rachunku rozliczeniowego, oszczędnościowego ani lokaty terminowej, # nie jest objęty ochroną depozytów gwarantowaną przez Prawo bankowe, działa na podstawie regulaminu Platformy Finansowej, a nie umowy rachunku bankowego. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, rachunek wielowalutowy, z którego zamierza korzystać Spółka w ramach działalności gospodarczej, nie spełnia warunków uznania go za rachunek bankowy w rozumieniu przepisów ustawy Prawo bankowe. Zgodnie z art. 49 ust. 1 Prawa bankowego, rachunki bankowe prowadzone są przez banki w rozumieniu art. 2 tej ustawy, a ich prowadzenie jest ściśle związane z działalnością bankową, którą mogą wykonywać wyłącznie podmioty posiadające odpowiednie zezwolenia. Ponadto, na gruncie opisanego zdarzenia przyszłego, nie zostaną spełnione inne warunki, które Wnioskodawca przedstawił w punktach powyżej. Na marginesie, Wnioskodawca pragnie wskazać, że rachunek wielowalutowy nie spełnia, również cech do uznania go za imienny rachunek prowadzony w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej (wskazany w art. 5 ust. 2b pkt 2 ustawy o NIP). Stanowisko spójne z powyżej zaprezentowanymi argumentami przyjął, również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 6 października 2021 r., o sygn. 0111- KDIB3- 2.4018.12.2021.2.MD, wprawdzie w zakresie innej platformy finansowej, niemniej działającej na analogicznych zasadach jak Platforma Finansowa opisana w stanie faktycznym Wniosku. Organ podatkowy w niniejszej interpretacji wskazał co następuje: „Rachunek bankowy w myśl przepisów prawa bankowego to narzędzie służące do rejestracji obrotów i stanów środków pieniężnych wniesionych do banku przez jego klienta. Banki mogą prowadzić rachunki: rozliczeniowe, lokat terminowych, oszczędnościowe, oszczędnościowo- rozliczeniowe, terminowych lokat oszczędnościowych oraz powiernicze. (...) Firmy i osoby prowadzące działalność gospodarczą mają obowiązek podać urzędowi skarbowemu rachunki bankowe, na których gromadzą swoje środki i które służą im do dokonywania rozliczeń. Z opisu sprawy wynika, że rachunek płatniczy otwarty w instytucji płatniczej ... nie jest rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonania rejestracji rachunku płatniczego otwartego w Instytucji ..., gdyż nie jest on rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe.” Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, Wnioskodawca wnioskuje jak na wstępie.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Jak stanowi art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 237), zwanej dalej „ustawą o NIP” lub „ustawą”: Podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw. Na podstawie art. 5 ust. 2b pkt 2 ustawy o NIP: Zgłoszenie identyfikacyjne podatników wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego zawiera dane uzupełniające: skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca
przechowywania dokumentacji rachunkowej, dane kontaktowe, a w przypadku osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące poszczególnych wspólników, w tym ich identyfikatory podatkowe. Stosownie do art. 5 ust. 3 ustawy o NIP: Zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto: 1) w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej; 2) w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników; 3) w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom; 4) w przypadku grup VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług - dane dotyczące członków tej grupy. W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o NIP: Podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2025 r. poz. 126). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego. Jak stanowi art. 6 ust. 1a ustawy o NIP: Podatnicy, z wyłączeniem podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1, oraz płatnicy podatków podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie przewidzianym do złożenia pierwszej deklaracji, zeznania, informacji bądź oświadczenia albo wraz z dokonaniem pierwszej wpłaty podatku lub zaliczki na podatek. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy Podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, oraz zarządca sukcesyjny mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. W okresie od dnia śmierci przedsiębiorcy do dnia ustanowienia zarządu sukcesyjnego albo wygaśnięcia uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego, a także w okresie od dnia, w którym zarządca sukcesyjny przestał pełnić tę funkcję, do dnia powołania kolejnego zarządcy sukcesyjnego albo wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego obowiązek aktualizowania danych za przedsiębiorstwo w spadku wykonują osoby, o których mowa w art. 14 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw (Dz.U. z 2021 r. poz. 170), dokonujące czynności, o których mowa w art. 13 tej ustawy. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2. Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy: Do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się: 1) odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a; 2) wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W myśl art. 5 ust. 5 ustawy o NIP: Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających, o których mowa w ust. 2b pkt 2, w art. 42 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2024 r. poz. 1799) i w art. 43 ust. 5b pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 497, 863, 1243 i 1615), z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz konieczność przekazywania danych uzupełniających do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej oraz Centralnego Rejestru Płatników Składek. Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, iż zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera m.in. wykaz rachunków bankowych. Ponadto podatnicy prowadzący działalność gospodarczą zostali obowiązani dokonać zgłoszenia aktualizacyjnego w celu uzupełnienia danych, m.in. wykazu rachunków bankowych. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.) definiuje umowę rachunku bankowego oraz określa obowiązki i uprawnienia stron umowy (art. 725-733). Na podstawie art. 725 Kodeksu cywilnego: Przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. W myśl art. 726 Kodeksu cywilnego: Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia. Zasady prowadzenia przez banki rachunków bankowych uregulowane zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe: Banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych: 1) rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT; 2) rachunki lokat terminowych; 3) rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych; 4) rachunki powiernicze. Natomiast w myśl art. 49 ust. 2 ww. ustawy: Rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla: 1) osób prawnych; 2) jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną; 3) osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami. Stosownie do art. 50 ust. 1 ustawy: Posiadacz rachunku bankowego dysponuje swobodnie środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku. W umowie z bankiem mogą być zawarte postanowienia ograniczające swobodę dysponowania tymi środkami. Na podstawie art. 50 ust. 1a ustawy: Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunku VAT, o którym mowa w rozdziale 3a. Z powyższych przepisów wynika zatem, że rachunki bankowe mogą być prowadzone wyłącznie przez banki. Rachunek bankowy w myśl przepisów prawa bankowego to narzędzie służące do rejestracji obrotów i stanów środków pieniężnych wniesionych do banku przez jego klienta. Banki mogą prowadzić rachunki: rozliczeniowe, lokat terminowych, oszczędnościowe, oszczędnościowo-rozliczeniowe, terminowych lokat oszczędnościowych oraz powiernicze. Zastrzega się jednak, że rachunki rozliczeniowe oraz lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, ale mających zdolność prawną, oraz osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym przedsiębiorców. Wynika to z powołanego wyżej art. 49 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że firmy i osoby prowadzące działalność gospodarczą mają obowiązek podać urzędowi skarbowemu rachunki bankowe, na których gromadzą swoje środki i które służą im do dokonywania rozliczeń. Obowiązkowi ewidencyjnemu (aktualizacyjnemu) podlegają zatem wszelkie rachunki będące rachunkami bankowymi, o których mowa w art. 49 ust. 1 Prawa bankowego, na których przechowywane mogą być środki pieniężne, lub przeprowadzane mogą być rozliczenia. Kwestię dotyczącą obowiązku utrzymywania rachunku reguluje kilka przepisów prawa podatkowego i gospodarczego. Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 236 ze zm.): Dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy: 1) stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz 2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji. Na mocy art. 96b ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”: Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów: 1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT; 2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona. W myśl art. 96b ust. 2 ustawy o VAT: Wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia. Na podstawie art. 96b ust. 3 pkt 13 ustawy o VAT: Wykaz zawiera następujące dane podmiotów, o których mowa w ust. 1 tj. numery rachunków rozliczeniowych, o których mowa w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której podmiot jest członkiem, otwartych w związku z prowadzoną przez członka działalnością gospodarczą: a) wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym lub zgłoszeniu aktualizacyjnym oraz b) potwierdzonych przy wykorzystaniu STIR w rozumieniu art. 119zg pkt 6 Ordynacji podatkowej, z wyjątkiem rachunków prowadzonych przez Narodowy Bank Polski. Definicja rachunku pieniężnego została zawarta w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 12 listopada 2024 r. w sprawie trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych, banków państwowych prowadzących działalność maklerską, banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz banków powierniczych (Dz. U. z 2024 r. poz. 1735). Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 14 ww. rozporządzenia: Przez rachunek pieniężny rozumie rachunek prowadzony przez firmę inwestycyjną, bank państwowy prowadzący działalność maklerską lub bank, o którym mowa w art. 70 ust. 2 ustawy, na którym są rejestrowane środki pieniężne powierzone przez klienta, służący do dokonywania rozliczeń w następstwie czynności, których przedmiotem są instrumenty finansowe, lub czynności związanych z prawami wynikającymi z instrumentów finansowych zapisanych na rachunkach lub w rejestrach lub ewidencjach prowadzonych przez odpowiednio firmę inwestycyjną, bank państwowy prowadzący działalność maklerską lub bank, o którym mowa w art. 70 ust. 2 ustawy. W ustawie z dnia 11 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 611) można natomiast znaleźć definicję rachunku płatniczego. Zgodnie z tą definicją zawartą w art. 2 pkt 25 wskazanej ustawy: Rachunek płatniczy to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych. Rachunek bankowy oraz rachunek płatniczy to różne pojęcia definiowane przez odrębne ustawy. Z opisu sprawy wynika, że Państwo planują prowadzić działalność gospodarczą w zakresie retargetingu internetowego, co może się wiązać z koniecznością obsługi licznych transakcji międzynarodowych oraz lokalnych, realizowanych w różnych walutach. W ramach swojej działalności planują Państwo korzystać z usług platformy finansowej działającej jako pośrednik w transakcjach płatniczych („Platforma finansowa”). Platforma Finansowa umożliwiłaby Państwu między innymi: a) prowadzenie rachunku wielowalutowego oznaczonego numerem IBAN („rachunek wielowalutowy”), który będzie prowadzony przez podmiot zagraniczny; b) realizację transakcji wymiany walut, co pozwoli Wnioskodawcy na prowadzenie rozliczeń z kontrahentami w różnych walutach; c) wykonywanie płatności bezpośrednio z rachunku wielowalutowego na rachunki bankowe kontrahentów; d) korzystanie z kart płatniczych, co umożliwi Wnioskodawcy dokonywanie płatności w wygodny i elastyczny sposób. Platforma Finansowa nie jest bankiem w rozumieniu jurysdykcji krajowych ani międzynarodowych, w tym europejskiego prawa. Instytucja nie udziela kredytów bankowych, oferuje jednak możliwość prowadzenia rachunku płatniczego - takiego jak opisany powyżej Rachunek Wielowalutowy. Instytucja jest upoważniona przez F. (brytyjski organ nadzoru finansowego, który odpowiada za regulowanie i nadzorowanie firm działających w sektorze finansowym w Wielkiej Brytanii) do świadczenia usług płatniczych. Rachunek wielowalutowy nie będzie prowadzony przez bank jako instytucję w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1-3 Prawa bankowego; rachunek prowadzi Platforma Finansowa. Rachunek wielowalutowy nie będzie spełniał roli typowego rachunku rozliczeniowego czy oszczędnościowego w rozumieniu Prawa bankowego, ponieważ jest strukturą przypominającą rachunki masowe, a nie dedykowane konta przypisane do jednej osoby /firmy. Rachunek wielowalutowy będzie udostępniany w ramach regulaminu usług finansowych świadczonych przez Platformę Finansową, a nie na podstawie umowy rachunku bankowego uregulowanej na gruncie art. 725 Kodeksu cywilnego oraz Prawa bankowego. Zgodnie z ustawą Prawo bankowe czynność prowadzenia rachunku bankowego jest czynnością zastrzeżoną dla banków i jako taka została wskazana w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo bankowe. Mają Państwo wątpliwości, czy opisany rachunek wielowalutowy oferowany przez Platformę Finansową powinien zostać zgłoszony do właściwego organu podatkowego, zgodnie z wymogiem nałożonym na podatników na mocy art. 5 ust. 2b ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy zauważyć, że z opisu sprawy wynika, iż rachunek wielowalutowy - rachunek płatniczy oferowany przez zagraniczną Platformę Finansową nie jest rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Państwo nie mają obowiązku zgłoszenia do właściwego organu podatkowego, na podstawie art. 5 ust. 2b pkt 2 ustawy o NIP, rachunku wielowalutowego - rachunku płatniczego udostępnionego przez platformę finansową, gdyż nie jest on rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe. W związku z powyższym Państwa stanowisko jest prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Biorąc pod uwagę powyższe, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili