0111-KDIB3-2.4018.15.2021.4.MN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 2 listopada 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie możliwości posługiwania się jednym numerem NIP na potrzeby wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce oddziału zagranicznego przedsiębiorcy (tj. rozliczeń z tytułu pełnienia funkcji płatnika, jak też podatnika) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

26 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie możliwości posługiwania się jednym numerem NIP na potrzeby wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce oddziału zagranicznego przedsiębiorcy (tj. rozliczeń z tytułu pełnienia funkcji płatnika, jak też podatnika). Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 listopada 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 18 października 2021 r. znak: 0113-KDIPT1-2.4012.555.2021.2.IR, 0111-KDIB1-1.4010.364.2021.3.SG, 0111-KDIB3-2.4018.15.2021.3.MN.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

I1I Wnioskodawca (dalej także jako: Spółka) jest spółką prawa fińskiego (yksityinen osakeyhtio, oy, tj. spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, limited company) i posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Finlandii (w miejscowości P.). Aktualna nazwa Spółki brzmi: T., przy czym wyjaśnić należy, że sformułowanie „xxx” oznacza formę prawną odpowiadającą - na gruncie polskich przepisów prawa - spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

|2| Spółka jest producentem gier planszowych i zabawek (właściwe PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): 58.19.Z „pozostała działalność wydawnicza”, 32.40.Z „produkcja gier i zabawek”, 47.65.Z „sprzedaż detaliczna gier i zabawek prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach”).

|3| Na mocy art. 85 ust. 1 i nast. ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz.U. z 2010 r., nr 220, poz. 1447), która obowiązywała w 2012 r., w dniu 25 lipca 2012 r. dokonano wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (polskiego) oddziału Spółki (dalej jako: Oddział). Obecną podstawę prawną dla funkcjonowania Oddziału stanowią przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (t. jednolity: Dz.U. z 2021 r., poz. 994 z późn. zm.; dalej jako: ustawa o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych).

|4| W związku z podjęciem na terytorium Polski działalności gospodarczej poprzez Oddział Wnioskodawca dokonał w przeszłości zgłoszenia identyfikacyjnego, wskutek którego przydzielone zostały mu dwa numery identyfikacji podatkowej (dalej jako: NIP), tj.:

a) xxxx - będący numerem NIP przydzielonym jako podatnikowi podatku VAT (podatek od towarów i usług) oraz podatku CIT (podatek dochodowy od osób prawnych);

b) yyyy - będący numerem NIP przydzielonym Oddziałowi jako płatnikowi podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnikowi składek na ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne.

|5| Przy czym:

- w wykazie podatników VAT (tzw. białej liście podatników VAT), o którym mowa w art. 96b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. jednolity: Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn.zm., dalej jako: ustawa o VAT), prowadzonym przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, widnieje jedynie pierwszy z ww. numerów NIP (tj. xxxx) ze wskazaniem tylko oznaczenia Spółki jako przedsiębiorcy zagranicznego (tzn. T.), bez odniesienia się do funkcjonowania w Polsce poprzez zarejestrowany w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) Oddział;

- w rejestrze przedsiębiorców KRS widnieje jedynie drugi z ww. numerów NIP (tj. yyyy) z odniesieniami do funkcjonowania Spółki poprzez Oddział.

|6| Powyższa sytuacja nasuwa istotne problemy natury praktycznej w relacjach z kontrahentami. Otóż część kontrahentów dokonuje weryfikacji Spółki/Oddziału posługując się odpisem KRS, w którym zawarty jest - jak zaznaczono powyżej - inny numer NIP niż numer NIP, którym Spółka/Oddział posługuje się jako podatnik VAT chociażby w wystawianych przez siebie fakturach. Z kolei niektórzy kontrahenci przeprowadzający weryfikację w oparciu o wykaz podatników VAT, o którym mowa w art. 96b ustawy o VAT, podnosi rozbieżność w numerach NIP pomiędzy tym wykazem a odpisem KRS, a także zwraca uwagę na brak odniesienia w owym wykazie do funkcjonowania Oddziału Spółki (która to informacja wynika z odpisu KRS).

|7| W konsekwencji Spółka/Oddział napotyka różnego rodzaju trudności w zawieraniu transakcji z innymi przedsiębiorcami, a także zmuszana jest skutkiem tego - w bardzo wielu przypadkach - do każdorazowego wyjaśniania danemu kontrahentowi rozbieżności w oznaczeniu czy też numerze NIP pomiędzy danymi ujętymi w wykazie podatników VAT a danymi ujętymi w KRS. Kontrahenci Wnioskodawcy obawiają się bowiem, że powyższe rozbieżności mogą wywołać po ich stronie negatywne skutki w razie ewentualnej kontroli ze strony organów administracji publicznej (w szczególności: organów podatkowych, organów celno-skarbowych). Niekiedy obawy te prowadzą kontrahentów nawet do rezygnacji z zawarcia transakcji.

|8| Ponadto, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż od początku swojej działalności w wystawianych przez siebie dokumentach na potrzeby zwłaszcza podatku CIT i VAT, w szczególności: w fakturach, fakturach korygujących, notach korygujących itd., a także w zeznaniach oraz deklaracjach VAT - obecnie JPK-V7M, a także na potrzeby kontaktów z organami administracji publicznej (w szczególności: skarbowej) posługuje się oznaczeniem zawierającym: numer NIP Spółki oraz nazwę i adres Oddziału (tj. T. oddział w Polsce (bądź w formie skróconej: T. oddział w Polsce), xxx). Oznaczenie to nie zawiera obcojęzycznej (fińskiej) nazwy i adresu siedziby Spółki (T., xxxx). Innymi słowy, oznaczenie to przedstawia się następująco:

T. Oddział w Polsce

ul. xxx

xxx

NIP:xxx

|9| Powyższy sposób postępowania nie został dotychczas nigdy zakwestionowany w trakcie prowadzonych wobec Wnioskodawcy czynności sprawdzających, kontroli itp. przez organy administracji skarbowej.

W uzupełnieniu do wniosku odpowiadając na pytanie Organu: „Czy Oddział w Polsce stanowi zakład pracy tj. czy zatrudnia pracowników?” Wnioskodawca wskazał: „Tak, Oddział w Polsce zatrudnia pracowników”.

Na pytanie Organu: „Czy posiadają Państwo inne Oddziały na terytorium Polski?”

Wnioskodawca wskazał: „Nie”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy Oddział w Polsce, poprzez który działa Wnioskodawca, uprawniony jest do posługiwania się wyłącznie jednym numerem NIP (tj. xxx) nadanym Wnioskodawcy jako podatnikowi podatku VAT oraz CIT, zarówno dla potrzeb ww. podatków, ale także wszelkich innych obowiązków i rozliczeń podatkowych wypełnianych przed polskimi organami administracji skarbowej, w tym również realizowanych jako płatnik?

Stanowisko Wnioskodawcy (oznaczone we wniosku nr 1):

|10| Dla uniknięcia ewentualnych wątpliwości wyjaśnić należy, iż użyte w treści pytania nr 3 oraz w treści stanowiska Wnioskodawcy w zakresie tego pytania:

a) sformułowanie „pełna obcojęzyczna (fińska) nazwa Spółki” - oznacza nazwę Wnioskodawcy ze wskazaniem fińskiego określenia jej formy prawnej: tj. T.- a contario nazwa Spółki bez wskazania fińskiego określenia jej formy prawnej to: T.;

b) sformułowanie „zagraniczny (fiński) adres jej siedziby” - oznacza adres w Finlandii, pod którym zlokalizowana jest siedziba Wnioskodawcy tj. (ul.) xxx

Ad. 1

|11| Na wstępie przypomnieć wypada, iż zgodnie z obowiązującym w 2012 r. art. 85 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogli, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej „oddziałami”. Powyższa regulacja prawna znalazła swoje powtórzenie w obowiązującym obecnie art. 14 ust. 1 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych, zgodnie, z którymi dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni z państw członkowskich mogą tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

|12| W świetle powyższych przepisów uznać trzeba, że oddział przedsiębiorcy zagranicznego stanowi jego swoistą emanację zarówno w obrocie gospodarczym, jak i na gruncie polskich przepisów prawa, w tym prawa podatkowego. Podobne stanowisko odnaleźć można w piśmiennictwie, gdzie wskazuje się, że oddział przedsiębiorcy zagranicznego jest wyodrębnioną pod względem organizacyjnym, personalnym, ekonomicznym i technicznym, ale nieposiadającą podmiotowości prawnej (w tym osobowości lub zdolności prawnej) w stosunkach prawno-gospodarczych strukturą organizacyjną, stanowiącą określone centrum operacyjne, będącą przedłużeniem przedsiębiorcy macierzystego, mającą trwały charakter, posiadającą swoje kierownictwo i będącą odpowiednio wyposażoną w środki materialne (vide: G. Kozieł (red.), CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej). Przedsiębiorcy zagraniczni w obrocie gospodarczym. Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców. Komentarz, wydanie 1, 2019 r.).

|13| Przechodząc na grunt ustawy o EiIP wskazać wypada, że w myśl art. 2 ust. 1-3 ustawy o EiIP:

1. osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu;

2. obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków;

3. obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

|14| Analiza powyższej regulacji prawnej prowadzi do wniosku, iż w przypadkach wskazanych powyżej w pkt. 1-3 mowa jest o jednym i tym samym obowiązku ewidencyjnym. Świadczą o tym zarówno rezultaty wykładni językowej oraz wykładni systemowej wewnętrznej, a także wykładni teleologicznej.

|15| Otóż w art. 2 ust. 1-3 ustawy o EIiP, ale także w dalszych przepisach tej ustawy, ustawodawca konsekwentnie posłużył się pojęciem „obowiązku ewidencyjnego” w liczbie pojedynczej. Oznacza to, iż posiadając zarówno status podatnika (art. 2 pkt 1 ustawy o EIiP), jak i płatnika (art. 2 pkt 3 ustawy o EIiP) podmiot dokonujący zgłoszenia identyfikacyjnego wypełnia ten sam obowiązek ewidencyjny.

|16| Co więcej, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o EiIP podatnicy są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw. Przepis ten bezpośrednio przesądza więc o jednokrotności zgłoszenia identyfikacyjnego, którego wynikiem jest nadanie numeru NIP, gdyż nie przewiduje on obowiązku dokonywania ponownego zgłoszenia identyfikacyjnego przez podatnika tylko z tego względu, że ów podatnik jest/stał się zarazem płatnikiem określonego podatku lub płatnikiem składek ubezpieczeniowych.

|17| Powyższy wniosek potwierdzają rezultaty wykładni systemowej wewnętrznej ustawy o EiIP. Otóż w art. 6 ust. 1 tej ustawy określony został termin do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego przez podatników podatku VAT oraz podatku akcyzowego, a więc de facto wypełnienia obowiązku ewidencyjnego, o którym mowa w art. 2 ww. ustawy. Z kolei w:

- art. 6 ust. 2 ustawy o EiIP zakreślony został termin dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dla pozostałych podatników oraz płatników podatków;

- art. 6 ust. 3 ustawy o EiIP zakreślony został termin dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dla płatników składek ubezpieczeniowych, niepodlegających obowiązkowi ewidencyjnemu jako podatnicy ani jako płatnicy podatków.

|18| Natomiast mocą art. 7 ustawy o EiIP wprowadzona została swoista norma kolizyjna dla terminów wypełnienia ww. obowiązku ewidencyjnego. Otóż zgodnie z tym przepisem, w przypadku gdy z przepisów prawa podatkowego wynikają różne terminy dokonania czynności, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jeden raz, w terminie najwcześniejszym. Powyższy przepis potwierdza więc jednokrotny charakter zgłoszenia identyfikacyjnego, również wtenczas, gdy ma miejsce zbieg w postaci posiadania przez dany podmiot zarówno statusu podatnika, jak i płatnika. Konsekwencją owej jednokrotności musi być więc nadanie jednemu podmiotowi jednego numeru identyfikacji podatkowej (NIP).

|19| Również i wyniki wykładni teleologicznej (celowościowej) prowadzą do wniosku, że jeden podmiot powinien mieć przyporządkowany i posługiwać się jednym numerem NIP. Otóż zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy o EilP nadanie numeru NIP następuje przy użyciu Centralnego Rejestru Podmiotów - Krajowej Ewidencji Podatników (dalej jako: CRP KEP), po dokonaniu zgłoszenia identyfikacyjnego. Oznacza to, że prowadzony jest jeden rejestr - CRP KEP, w ramach którego nadawany jest/powinien być nadany danemu podmiotowi jeden, a nie więcej, numer NIP. Nie ulega wątpliwości, że CRP KEP ma charakter rejestru unitarnego gromadzącego dane o wszystkich podatnikach i płatnikach, pozwalające na ich (tj. poszczególnych podatników oraz płatników) jednoznaczną identyfikację. Gdyby wprowadzić zasadę, iż danemu podmiotowi przyporządkowuje się dwa lub więcej numerów NIP z tego względu, że podmiot ten ma podwójny status, tzn. jest jednocześnie podatnikiem oraz płatnikiem, wówczas identyfikacja tego podmiotu byłaby zakłócona/zaburzona, co przy większej ilości tego rodzaju przypadków czyniłoby ów rejestr (CRP KEP) coraz mniej efektywnym i pomocnym.

|20| W konsekwencji - zdaniem Wnioskodawcy - w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, Oddział w Polsce, poprzez który działa Wnioskodawca, uprawniony jest do posługiwania się wyłącznie jednym numerem NIP (tj. xxx) nadanym Wnioskodawcy jako podatnikowi podatku VAT oraz CIT, zarówno dla potrzeb ww. podatków, ale także wszelkich innych obowiązków i rozliczeń podatkowych wypełnianych przed polskimi organami administracji skarbowej, w tym również realizowanych jako płatnik.

|21I Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie zarówno sądów administracyjnych, jak i samych organów podatkowych. Tytułem przykładu, jak stwierdzono to w:

1. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2021 r. (sygn. akt II FSK 509/18): „Zarówno więc literalne brzmienie art. 1, art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 6 cyt. ustawy we wzajemnej relacji, jak i zasady logicznego rozumowania nie pozwalają na przyjęcie, że „oddział spółki jest odrębnym płatnikiem i musi podlegać odrębnemu obowiązkowi ewidencyjnemu” (zarzut 1 skargi kasacyjnej). Prawodawca bowiem nie przewidział w omawianej regulacji odrębności podatkowej oddziału - tak jak chce tego organ. (`(...)`) oddział spółki zagranicznej, będącej podatnikiem na mocy odrębnych przepisów, nie jest zobowiązany do zgłoszenia ewidencyjnego, nawet będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne (art. 2 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o NIP). Tym samym nie ma podstaw do nadania takiemu oddziałowi spółki odrębnego numeru identyfikacji podatkowej (`(...)`) W konsekwencji trafna jest konstatacja sądu administracyjnego pierwszej instancji, iż powstanie oddziału i zatrudnienie przez niego pracowników, czyli de facto zatrudnienie ich przez spółkę, bez wątpienia związane jest z obowiązkiem bycia podatnikiem. Przymiot bycia płatnikiem, w przypadku podmiotu, który na mocy odrębnych przepisów jest już podatnikiem, nie jest związany z obowiązkiem ponownego zgłoszenia ewidencyjnego i starania się o drugi NIP - co wynika z wykładni art. 2 i literalnego odczytania art. 5 ust. 1 ustawy o NIP”;

2. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2011 r. (sygn. akt II FSK 1773/09): „w świetle art. 2 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy o NIP oddział spółki zagranicznej, będącej podatnikiem na mocy odrębnych przepisów, nie jest zobowiązany do zgłoszenia ewidencyjnego, nawet tylko jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnik składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, ponieważ w obrocie gospodarczym posługuje się NIP nadanym spółce”;

3. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 sierpnia 2019 r. (znak: 0114-KDIP1-2.4012.339.2019.3.RD): „Jak już wskazywano oddział przedsiębiorcy zagranicznego nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią. Oddział przedsiębiorcy zagranicznego nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług i we wszystkich sprawach związanych z rozliczaniem podatku VAT zobowiązany jest do posługiwania się NIP-em jednostki macierzystej. Podmiotem identyfikowanym na podstawie numeru identyfikacji podatkowej jest właśnie jednostka macierzysta. Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że oddział przedsiębiorcy zagranicznego rejestrując się na terenie Polski nie ma obowiązku występować do organu podatkowego o nadanie mu numeru NIP, gdyż dla celów rozliczania podatku od towarów i usług zobowiązany jest do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej jednostki macierzystej”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U 2021, poz. 994),

W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy 2, osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami mogą tworzyć w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały, przedstawicielstwa lub czasowo oferować lub świadczyć usługę, na zasadach określonych w ustawie.

Osobą zagraniczną w rozumieniu ww. ustawy jest zgodnie z art. 3 pkt 5:

a) osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego,

b) osoba prawna z siedzibą za granicą,

c) jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną posiadającą zdolność prawną, z siedzibą za granicą.

W myśl art. 3 pkt 7 przedsiębiorcą zagranicznym w rozumieniu ww. ustawy jest osoba zagraniczna wykonująca działalność gospodarczą za granicą oraz obywatela polskiego wykonującego działalność gospodarczą za granicą.

Natomiast oddział zdefiniowany został w art. 3 pkt 4 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, 1 dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni z państw członkowskich mogą tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie postanowień zawartych w art. 15 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Przedsiębiorca zagraniczny w ramach oddziału może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie, w jakim prowadzi tę działalność za granicą.

W świetle powołanych unormowań podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, traktowany jest jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego.

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Potwierdza to również regulacja zawarta w art. 17 ww. ustawy, zgodnie z którym przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej, należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2020 r. poz. 170 ze zm.), zwanej dalej ustawą o NIP, ustawa określa:

1. zasady ewidencji:

a) podatników,

b) płatników podatków,

c) płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej „płatnikami składek ubezpieczeniowych”;

2. zasady i tryb nadawania numeru identyfikacji podatkowej, zwanego dalej „NIP”;

3. zasady posługiwania się identyfikatorem podatkowym.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 cyt. wyżej ustawy o NIP, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 4 ww. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu nie podlegają podatnicy, którzy uzyskali numer identyfikacyjny na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.).

Z analizy wyżej powołanego art. 2 ustawy o NIP wynika, że obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dotyczy podmiotów, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami lub płatnikami podatków bądź płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Minister Rozwoju i Finansów na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy o NIP wydał rozporządzenie z dnia 19 grudnia 2017 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających (Dz. U. z 2018 r. poz. 2496.) gdzie w § 1 określił wzory formularzy:

1. zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia;

2. zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-7), stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia;

3. zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem (ZAP-3), stanowiący załącznik nr 3 do rozporządzenia;

4. zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego w zakresie danych uzupełniających (NIP-8), stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Wskazać w tym miejscu należy, że podmiot zagraniczny podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu w Polsce z tytułu czynności wymienionych w art. 2 ustawy o NIP, dokonuje rejestracji za pomocą złożenia zgłoszenia NIP-2 do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Formularz ten przeznaczony jest m.in. dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej będących podatnikiem lub płatnikiem podatków, lub płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia zdrowotne z wyjątkiem podmiotów wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego, dla których przeznaczony jest formularz NIP-8.

Należy podkreślić również, że nie jest prawnie dopuszczalna sytuacja nadania jednego NIP dwóm podmiotom (z których jeden jest podatnikiem np. podatku od towarów i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych), jak również posługiwania się do identyfikacji NIP nadanym innemu podmiotowi.

Na podstawie art. 5 ust. 3 ww. ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;

2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;

3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Z przytoczonych przepisów wynika, że każdy podmiot, który należy do jednej z wymienionych kategorii (podatnika i płatnika) jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Zatem podmiot posiadający status podatnika lub płatnika podatków lub płatnika składek ubezpieczeniowych i zdrowotnych jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie do art. 8 ww. ustawy – płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka jest spółką prawa fińskiego i posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Finlandii. 25 lipca 2012 r. dokonano wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (polskiego) oddziału Spółki (dalej jako: Oddział).

W związku z podjęciem na terytorium Polski działalności gospodarczej poprzez Oddział Wnioskodawca dokonał w przeszłości zgłoszenia identyfikacyjnego, wskutek którego przydzielone zostały mu dwa numery identyfikacji podatkowej (dalej jako: NIP), tj.:

a) xxxx - będący numerem NIP przydzielonym jako podatnikowi podatku VAT oraz podatku CIT;

b) yyyy - będący numerem NIP przydzielonym Oddziałowi jako płatnikowi podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnikowi składek na ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne.

Odział w Polsce stanowi zakład pracy, tj. zatrudnia pracowników.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy uprawniony jest do posługiwania się wyłącznie jednym numerem NIP (tj. xxxx) nadanym Wnioskodawcy jako podatnikowi podatku VAT oraz CIT, zarówno dla potrzeb ww. podatków, ale także wszelkich innych obowiązków i rozliczeń podatkowych wypełnianych przed polskimi organami administracji skarbowej, w tym również realizowanych jako płatnik.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w odniesieniu do posługiwania się przez Oddział numerem NIP do rozliczania się z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) oraz podatku od towarów i usług (VAT), podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku CIT oraz podatku VAT, traktowany jest jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. W konsekwencji jednak braku oddzielnej podmiotowości prawnej oddziału, to zagraniczny przedsiębiorca prowadzący działalność w Polsce jest podatnikiem CIT jak i podatnikiem VAT. Podatnikiem CIT i VAT nie jest oddział, a jego jednostka macierzysta działająca w Polsce w ramach położonego na jej terytorium oddziału.

W związku z powyższym, w wyniku utworzenia Oddziału w Polsce nie dochodzi do powstania nowego, odrębnego od Spółki macierzystej podatnika podatku CIT / podatnika podatku VAT. Tym samym w celu rozliczania CIT i VAT z organami podatkowymi działająca za pośrednictwem Oddziału Spółka macierzysta, posługuje się nadanym jej numerem NIP jako podatnikowi podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce. Podmiotem identyfikowanym na podstawie numeru identyfikacji podatkowej jest Spółka (jednostka macierzysta). Tym samym jest ona obowiązana do podawania swojego numeru identyfikacji podatkowej na wszelkich dokumentach związanych z wykonywaniem zobowiązań podatkowych.

Natomiast art. 2 ust. 2 ustawy o NIP wskazuje, że obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również płatnicy. Obowiązek odrębnej rejestracji Oddziału jako płatnika, tj. na potrzeby płacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne wynika właśnie z tego przepisu. Oddział jako strona umów o pracę ze swoimi pracownikami i w konsekwencji płatnik zaliczek na PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) oraz składek ubezpieczeniowych podlega odrębnemu obowiązkowi ewidencyjnemu i wymogowi nadania numeru NIP.

Jak wynika z wniosku, oddział jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek ubezpieczeniowych, ponieważ stanowi zakład pracy tj. zatrudnia pracowników.

Jeżeli zatem Wnioskodawca jako Oddział jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnikiem składek ubezpieczeniowych to powinien posługiwać się NIP-em nadanym mu jako płatnikowi w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o NIP. Oddział, z racji posiadania statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne, powinien posługiwać się własnym, odrębnym od jednostki macierzystej numerem identyfikacji podatkowej. Przy czym oddział powinien wykorzystywać własny NIP jedynie w celu wykonywania obowiązków płatnika, gdyż wyłącznie w tym celu NIP ten został nadany. Oddział nie powinien w tym zakresie posługiwać się NIP wydanym Spółce.

W rozpatrywanej sprawie znajduje zastosowanie art. 2 ust. 2 i 3 ustawy o NIP i w związku z tym Wnioskodawca (oddział) jest zobowiązany w zakresie, w jakim jest płatnikiem (i tylko dla tych rozliczeń) posiadać i posługiwać się własnym – niezależnym od przedsiębiorcy zagranicznego - numerem identyfikacji podatkowej.

Reasumując należy stwierdzić, że oddział przedsiębiorcy zagranicznego, z racji posiadania statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek ubezpieczeniowych, powinien posługiwać się własnym Numerem Identyfikacji Podatkowej tylko i wyłącznie w tym zakresie. NIP nadany oddziałowi spółki zagranicznej na terytorium Polski jako płatnikowi składek powinien służyć wyłącznie do rozliczeń składek ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) i PIT.

W konsekwencji nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że dla potrzeb wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce Wnioskodawca działając w formie Oddziału może występować pod numerem NIP nadanym jednostce macierzystej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca w uzasadnieniu własnego stanowiska w sprawie powołał wyroki sądów administracyjnych: II FSK 509/18 oraz II FSK 1773/09. Wskazać należy, że dwa wyroki w zakresie z rozpatrywanej sprawy nie wskazują na utrwaloną linię interpretacyjną. Zatem nie wpływają na niniejsze rozstrzygnięcie.

Natomiast interpretacja indywidualna nr 0114-KDIP1-2.4012.339.2019.3.RD powołana przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu swojego stanowiska jest zgodna ze stanowiskiem Organu i dotyczy obowiązku posługiwania się przez oddział przedsiębiorstwa NIP-em jednostki macierzystej na potrzeby wszystkich spraw związanych z rozliczeniem podatku VAT.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. W zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.