0111-KDIB3-2.4018.14.2021.1.DK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 lipca 2021 r.)o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania do organów podatkowych rachunków bankowych służących Gminie i jej jednostkom budżetowym do obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

9 lipca 2021 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania do organów podatkowych rachunków bankowych służących Gminie i jej jednostkom budżetowym do obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wszystkie jednostki budżetowe Gminy posiadają rachunki bankowe przeznaczone dla obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Przedmiotowe rachunki nie służą do przyjmowania płatności za towary i usługi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Służą on wyłącznie działalności socjalnej.

Fundusz tworzy się z odpisu podstawowego naliczanego w stosunku do planowanej na dany rok, przeciętnej liczby zatrudnionych, skorygowanej na koniec roku odpowiednio do faktycznej, przeciętnej liczby zatrudnionych za dany rok kalendarzowy. Środki Funduszu zwiększa się o:

1. wpływy z opłat pobieranych od osób i jednostek organizacyjnych korzystających z działalności socjalnej,

2. darowizny oraz zapisy osób fizycznych i prawnych,

3. odsetki od środków Funduszu,

4. wpływy z oprocentowania z pożyczek udzielonych na cele mieszkaniowe,

5. inne środki określone w odrębnych przepisach.

Środki Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przeznacza się na finansowanie działalności organizowanej przez zakład pracy na rzecz różnych form wypoczynku, wycieczek, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielania pomocy finansowej, a w szczególności na:

1. finansowanie usług w zakresie wczasów pracowniczych, turystycznych, zakupionych przez zakład pracy lub bezpośrednio przez osobę uprawnioną,

2. kolonie letnie, półkolonie, obozy młodzieżowe, zimowiska, zielone szkoły itp. opłacane indywidualnie przez osoby uprawnione, organizowane przez osobę uprawnioną we własnym zakresie, tj. „wczasy pod gruszą” potwierdzone jej oświadczeniem,

3. działalność kulturalno-oświatową organizowaną w postaci imprez artystycznych, kulturalnych (z wyłączeniem zabaw sylwestrowych i karnawałowych), zakupy w biletów wstępu na te imprezy, nabytych przez osobę uprawnioną i zakwalifikowaną do dopłaty z Funduszu, posiadającą fakturę lub inny dowód potwierdzający ich nabycie,

4. działalność sportowo-rekreacyjną organizowaną w postaci różnych ogólnodostępnych form rekreacji ruchowej tj. zakupu biletów wstępu na różnego rodzaju imprezy sportowe i rekreacyjne np. mecze sportowe, karnety na basen i siłownię itp. nabyte przez osobę uprawnioną i zakwalifikowaną do dopłaty z Funduszu, posiadającą fakturę lub inny dowód potwierdzający ich nabycie,

5. wycieczki zakupione przez zakład pracy lub bezpośrednio przez osobę uprawnioną i zakwalifikowaną do dopłaty z Funduszu, posiadającą fakturę lub inny dowód potwierdzający jej nabycie, miejsce i czas trwania, wysokość poniesionego wydatku oraz program wycieczki, wystawione przez organizatorów wycieczek,

6. sanatoria zakupione przez osobę uprawnioną i zakwalifikowaną do dopłaty z Funduszu, posiadającą fakturę lub inny dowód wpłaty potwierdzający ich nabycie,

7. paczki dla dzieci,

8. świadczenia urlopowe dla nauczycieli wynikające z Karty Nauczyciela.

Środki Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych mogą być przeznaczone na zwrotną lub bezzwrotną pomoc na cele mieszkaniowe, a w szczególności:

1. budowę lokalu mieszkalnego w domu wielorodzinnym lub budowę domu jednorodzinnego,

2. zakup lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego od spółdzielni mieszkaniowej, firmy developerskiej, lub osoby fizycznej,

3. modernizację i przebudowę pomieszczeń niemieszkalnych na lokal mieszkalny,

4. uzupełnienie wkładu budowlanego w spółdzielniach mieszkaniowych,

5. wykup zajmowanych lokali mieszkalnych na własność,

6. remont i modernizację mieszkania lub domu.

Dopuszcza się udzielanie osobom uprawnionym znajdującym się w trudnej sytuacji, pomocy finansowej w formie zapomóg doraźnych i losowych.

Gmina powzięła wątpliwość, co do wykazywania i każdorazowej aktualizacji NIP-2 w związku z posiadanymi rachunkami bankowymi służącymi do obsługi ZFŚS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rachunki bankowe służące Gminie i jej jednostkom budżetowym do obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych należy zgłaszać do organów podatkowych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Rachunki Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych podlegają obowiązkowi wyodrębnienia z pozostałego majątku jednostek budżetowych Gminy, gdyż należą one do utworzonego Funduszu, jednostki budżetowe są jedynie ich administratorami.

W myśl art. 10 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 746) środkami funduszu administruje pracodawca.

Zgodnie z art. 12 tejże ustawy środki funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym i nie podlegają egzekucji, z wyjątkiem przypadków, gdy egzekucja jest prowadzona w związku z zobowiązaniami Funduszu.

Rachunki Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie służą do przyjmowania płatności za towary i usługi, a jedynie do obsługi działalności socjalnej.

W związku z tym zdaniem Gminy rachunki Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie podlegają obowiązkowi zgłoszenia do organów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2020 r. poz. 170 ze zm.), zwana dalej „ustawą o NIP” lub „ustawą”, określa między innymi zasady ewidencji podatników, płatników podatków, płatników składek na ubezpieczenie społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne, zwanych dalej „płatnikami składek ubezpieczeniowych” (art. 1 ustawy).

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Powyższe oznacza, że każdy podmiot, który należy do jednej z ww. kategorii, jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dotyczy podmiotów, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami lub płatnikami podatków. Obowiązek ewidencyjny obejmuje również co do zasady podmioty korzystające w całości lub w części ze zwolnień podatkowych, bowiem posiadają one status podatników.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT (podatek od towarów i usług) w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (…).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o NIP podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, oraz zarządca sukcesyjny mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych (…).

Na mocy art. 9 ust. 6 ustawy o NIP do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;

2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Stosownie do art. 5 ust. 5 ustawy o NIP minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających, o których mowa w ust. 2b pkt 2, w art. 42 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2021 r. poz. 955) i w art. 43 ust. 5b pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 423), z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz konieczność przekazywania danych uzupełniających do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej oraz Centralnego Rejestru Płatników Składek.

Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2018 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających (Dz. U. z 2018 r., poz. 2496) określa się wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia.

Zatem, w przypadku Wnioskodawcy właściwym formularzem w zakresie zgłoszenia i aktualizacji danych jest formularz NIP-2 stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia.

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, iż zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi jak również zgłoszenie aktualizacyjne uzupełniające zgłoszone dane zawierają m.in. wykaz rachunków bankowych.

W myśl art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;

2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.

Stosownie do art. 96b ust. 3 pkt 13 ustawy o VAT, wykaz wśród danych podmiotów, o których mowa w ust. 1 zawiera numery rachunków rozliczeniowych, o których mowa w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której podmiot jest członkiem, otwartych w związku z prowadzoną przez członka działalnością gospodarczą – wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym lub zgłoszeniu aktualizacyjnym i potwierdzonych przy wykorzystaniu STIR w rozumieniu art. 119zg pkt 6 Ordynacji podatkowej.

Pojęcie rachunku płatniczego zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 794 ze zm.), zgodnie z którym rachunek płatniczy jest to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

Rodzaje rachunków bankowych określone zostały w rozdziale 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r., poz. 1896 ze zm.).

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT;

2. rachunki lokat terminowych;

3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;

4. rachunki powiernicze.

W myśl art. 49 ust. 2 tej ustawy rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób prawnych,

2. jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną,

3. osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.

Na podstawie art. 12 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 746):

1. Środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym.

2. Środki Funduszu nie podlegają egzekucji, z wyjątkiem przypadków, gdy egzekucja jest prowadzona w związku z zobowiązaniami Funduszu.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina i jej jednostki budżetowe posiadają rachunki bankowe przeznaczone do obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejsze sprawie dotyczą obowiązku zgłaszania do organów podatkowych rachunków bankowych służących Gminie i jej jednostkom budżetowym do obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Biorąc po uwagę przestawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy wskazać należy, że numery rachunków bankowych Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych mają charakter rachunków bankowych, o których mowa w powołanym wyżej art. 49 ust. 1 Prawa bankowego.

Tym samym na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników rachunki bankowe ZFŚS podlegają obowiązkowi zgłoszenia do Naczelnika Urzędu Skarbowego tj. podlegają uwzględnieniu w zgłoszeniu identyfikacyjnym lub aktualizacyjnym danego podmiotu.

W świetle powyższego do dokonania takiego zgłoszenia zobowiązany jest również Wnioskodawca w odniesieniu do posiadanych numerów rachunków bankowych tj. rachunków bankowego Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku dokonywania zgłoszeń do organów podatkowych rachunków bankowych służących Gminie i jej jednostkom budżetowym do obsługi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego**,**za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.