0115-KDIT1.4011.255.2025.2.JG

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego, w części dotyczącej kwalifikacji wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w Spółce jako przychodu z działalności twórczej, o której mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 kwietnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (zwany dalej także „Spółką”) jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm., dalej: „Ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”). Profilem działalności Spółki jest działalność w zakresie inżynierii i doradztwa technicznego, badań i analiz technicznych, naprawy, konserwacji i instalowania maszyn i urządzeń, produkcji komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych. Wnioskodawca funkcjonuje w branży (...). Główna działalność firmy obejmuje (...). Wnioskodawca zatrudnia na umowę o pracę pracownika na stanowisku pracy Software architekt, który w ramach swoich obowiązków wykonuje następujące prace: – opracowywanie programów użytkowych oraz programów układowych na potrzeby spółki (i firm współpracujących), – sprawowanie funkcji koordynatora przy tworzeniu i testowaniu nowego systemu (...), – sporządzanie dokumentacji technicznej dla oprogramowania i systemu (...), – dokonywanie ustaleń technicznych z innymi podmiotami w związku ze zlecanymi na zewnątrz pracami, związanymi z opracowywanymi tematami, – dokonywanie odbioru jakościowego zleconych prac oraz dokumentacji technicznej, – współuczestniczenie w testowaniu oprogramowania i systemu (...) oraz usuwanie stwierdzonych błędów, – prowadzenie biblioteki programów użytkowych, – właściwe przechowywanie dokumentacji analitycznej, projektowej i technicznej, – organizowanie i nadzorowanie testów nowego systemu (...). Każdy z wykonanych przez pracownika projektów jest inny, rozpatrywany i opracowywany indywidualnie w oparciu o wiedzę i doświadczenie pracownika Wnioskodawcy. Każdy z projektów wykazuje cechy niepowtarzalności, indywidualności oraz oryginalności, które są konieczne by uznać go za przedmiot prawa autorskiego. Z racji specyfiki wykonywanej przez pracownika pracy Spółka zamierza podzielić wynagrodzenie ww. pracownika na wynagrodzenie zasadnicze za prace administracyjne i inne obowiązki o charakterze nietwórczym oraz na wynagrodzenie za stworzenie i przekazanie praw autorskich (honorarium). Przy czym za prace twórcze Spółka zamierza uznać czynności takie, jak: 1) opracowywanie programów użytkowych oraz programów układowych na potrzeby spółki (i firm współpracujących), w tym w szczególności: – dopisywanie nowego kodu źródłowego do istniejącego oprogramowania na PC (software), – tworzenie kodu nowych programów na PC (software),

– dopisywanie nowego kodu źródłowego do istniejącego oprogramowania elektroniki (firmware), – tworzenie kodu nowego oprogramowania elektroniki (firmware), – projektowanie nowych rozwiązań, np. podczas uruchamiania produkcji jednego z produktów Wnioskodawcy pracownik projektował płytki elektroniczne, 2) pozostałe czynności związane z procesem opracowywania ww. oprogramowania, tj.: – koordynowanie tworzenia i testowaniu nowego systemu (...), – sporządzanie dokumentacji technicznej dla oprogramowania i systemu (...), – dokonywanie ustaleń technicznych z innymi podmiotami w związku ze zlecanymi na zewnątrz pracami, związanymi z opracowywanymi programami, – dokonywanie odbioru jakościowego zleconych prac oraz dokumentacji technicznej, – współuczestniczenie w testowaniu oprogramowania i systemu (...) oraz usuwanie stwierdzonych błędów, – organizowanie i nadzorowanie testów nowego systemu (...). Natomiast za czynności o charakterze nieposiadającym znamion pracy twórczej Spółka zamierza uznać: – przygotowywanie zamówień, – instalacje, obsługa PC i elektroniki, – prowadzenie biblioteki programów użytkowych, – właściwe przechowywanie dokumentacji analitycznej, projektowej i technicznej, – ewidencja czasu pracy, – inne prace zlecone przez przełożonego. Spółka zamierza zawrzeć z pracownikiem aneks do umowy o pracę zawierający zapis dotyczący przeniesienia na rzecz Spółki autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych przez niego w ramach stosunku pracy. Zgodnie z aneksem z chwilą przyjęcia utworu majątkowe prawa autorskie do przyjętego utworu zostaną przeniesione na Spółkę bez konieczności składania dodatkowych oświadczeń woli. W aneksie do umowy o pracę będzie wprowadzony podział wynagrodzenia na: 1) część wynagrodzenia tytułem prac administracyjnych itp. (tj. prac o charakterze nietwórczym), która będzie objęta standardowymi kosztami uzyskania przychodów oraz 2) część wynagrodzenia tytułem pracy o charakterze twórczym (honorarium), która będzie objęta 50% kosztami uzyskania przychodów. Szczegóły dotyczące kalkulacji oraz inne zasady związane z tą częścią wynagrodzenia zostały opisane poniżej. Obliczenie wynagrodzenia tytułem pracy twórczej Wnioskodawca zamierza oprzeć o liczbę faktycznie przepracowanych godzin spędzonych przez pracownika na wykonywanie pracy o charakterze twórczym, przy czym liczba faktycznie przepracowanych godzin na pracę o charakterze twórczym oznacza liczbę faktycznie przepracowanych godzin przez pracownika spędzonych na pracy twórczej nad konkretnym projektem. Godziny te będą ewidencjonowane przez pracownika w ewidencji pracy twórczej (dalej: Ewidencja), która będzie uwzględniać: liczbę przepracowanych godzin przypisanych do konkretnego projektu oraz odniesienie do konkretnego, stworzonego utworu. Ewidencja będzie sporządzana na każdy dzień, a całość będzie co miesiąc akceptowana przez przełożonego. Pracownik będzie miał obowiązek wysłać ewidencję za konkretny miesiąc do pracowników zajmujących się kadrami celem kalkulacji honorarium i jego wypłaty. Pracownicy zajmujący się kadrami dzięki przysłanym Ewidencjom będą znali liczbę przepracowanych godzin poświęconych na pracę nad stworzeniem nowych utworów („praca twórcza”). Dzięki temu będą mieli możliwość ustalenia proporcji w procentach, jaki udział procentowy wszystkich przepracowanych w danym miesiącu godzin pracy stanowią godziny pracy poświęcone na pracę twórczą, która to będzie korzystała z 50% kosztów uzyskania przychodów. Co do pozostałej części wynagrodzenia ustalonej za wykonywanie pracy innej niż praca twórcza będą stosowane koszty uzyskania przychodów ustalane zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych). W rezultacie należy stwierdzić, że w każdym miesiącu udział procentowy pracy twórczej w stosunku do ogólnej liczby godzin będzie inny, ponieważ pracownik będzie spędzał w każdym miesiącu różną liczbę godzin poświęconych pracy twórczej, co będzie wynikać z tego, nad jakimi konkretnie, w danym miesiącu, utworami pracownik będzie pracować. Konsekwentnie, wysokość wynagrodzenia tytułem pracy twórczej będzie również się od siebie różnić w poszczególnych miesiącach. Honorarium autorskie zostanie powiększone o ewentualne dodatki za godziny nadliczbowe i pracę w nocy, pracę w soboty oraz pracę w niedziele, należne w związku z czasem pracy twórczej nad dziełem wykazanym w ewidencji czasu pracy twórczej. Należy przy tym nadmienić, że honorarium nie stanowi podstawy obliczania premii od wynagrodzenia. Honorarium nie przysługuje również w momencie, gdy pracownik przebywa na urlopie czy zwolnieniu lekarskim, ponieważ nie spędza wówczas czasu na pracy twórczej dla Wnioskodawcy. Ponadto w umowach o pracę z pracownikami będzie wyraźnie zaznaczone, że obowiązkami ww. pracowników ze stosunku pracy jest m.in. działalność twórcza, a przejście na Wnioskodawcę majątkowych praw autorskich do stworzonych przez pracowników utworów następować będzie z chwilą utrwalenia przez nich utworu. Uzupełnienie wniosku Spółka zatrudnia pracownika na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku Firmware and Software Architect. W pierwotnym wniosku omyłkowo podano nazwę stanowiska pracy: „Software Architekt”. Do podstawowych obowiązków pracownika należą: – projektowanie, implementacja i rozwój programów komputerowych oraz firmware do urządzeń elektronicznych, – projektowanie układów i urządzeń elektronicznych, – opracowywanie dokumentacji projektowej oraz technicznej, – tworzenie prototypów urządzeń, wdrażanie i integracja sprzętu z oprogramowaniem. W ramach wykonywania powyższych czynności pracownik tworzy utwory w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 ze zm.), w tym programy komputerowe, które podlegają szczególnej ochronie na podstawie art. 74 ww. ustawy. Status pracownika jako twórcy: Pracownik jest twórcą lub współtwórcą utworów powstałych w wyniku realizacji powierzonych mu obowiązków w ramach stosunku pracy. Efekty jego pracy mają charakter twórczy, oryginalny i indywidualny, a proces ich powstawania obejmuje działania o charakterze intelektualnym i kreatywnym. Zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych: – przysługują mu osobiste prawa autorskie (art. 16 ustawy), które są niezbywalne, – przysługują mu również majątkowe prawa autorskie – które w przypadku utworu stworzonego w ramach stosunku pracy, z mocy art. 12 ustawy, przysługują pracodawcy z chwilą przyjęcia utworu, w granicach wynikających z celu umowy i zamiaru stron. Aby uregulować w sposób jednoznaczny kwestie nabycia majątkowych praw autorskich Spółka planuje wprowadzenie odpowiednich zapisów w umowie o pracę lub zawarcie aneksu z postanowieniem o przeniesieniu tych praw. Rodzaje utworów powstających w ramach stosunku pracy: W wyniku pracy pracownika powstają następujące rodzaje utworów: a) Programy komputerowe chronione na podstawie art. 74 ustawy: – oprogramowanie aplikacyjne tworzone jest na wewnętrzne potrzeby Spółki, a także na potrzeby jej klientów., – firmware (oprogramowanie wbudowane) instalowane jest w urządzeniach elektronicznych wykorzystywanych zarówno wewnątrz Spółki, jak i przez jej klientów, – moduły, biblioteki i komponenty kodu źródłowego, – narzędzia testujące i symulacyjne. b) Utwory będące częścią procesu twórczego powstawania oprogramowania: – dokumentacja techniczna, projektowa i użytkowa (specyfikacje, opisy algorytmów, modele UML), – schematy blokowe, diagramy architektury systemów, – projekty interfejsów graficznych (UI), – projekty elektroniczne (schematy, PCB), – materiały dydaktyczne i instrukcje użytkownika (o charakterze twórczym). Wszystkie powyższe materiały, dokumenty oraz efekty pracy spełniają kryteria utworu – są oryginalne, indywidualne i twórcze, a ich powstanie jest wynikiem pracy intelektualnej pracownika. Tym samym są one chronione przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zarówno jako utwory literackie, techniczne, jak i programy komputerowe. Podsumowanie: Z uwagi na charakter pracy oraz rodzaj powstających w jej wyniku utworów Wnioskodawca uznaje, że: 1. Pracownik na stanowisku Firmware and Software Architect jest twórcą utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim. 2. Przysługują mu z tego tytułu osobiste i majątkowe prawa autorskie.

Pytanie

Czy wypłacane pracownikowi w sposób opisany we wniosku wynagrodzenie (honorarium) za przeniesienie na Spółkę autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych w ramach działalności twórczej stanowi przychody z działalności twórczej w zakresie, o którym mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT, i w związku z tym do tego wynagrodzenia Wnioskodawca ma prawo zastosować koszty uzyskania przychodów w wysokości 50% na mocy art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT? Państwa stanowisko Zdaniem Państwa, wynagrodzenie wypłacane pracownikom zatrudnionym na stanowisku Software Architekt (Firmware and Software Architect – przyp. organu), w części dotyczącej przenoszenia przez niego na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do konkretnych utworów, stanowi przychody z działalności twórczej w zakresie, o którym mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 z późn. zm., dalej: ustawa o PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o PIT, za pracownika w rozumieniu ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. W świetle art. 32 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane, jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. W myśl art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o PIT, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej: 1) wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3000 zł - w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej; 2) nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy - w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej; 3) wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł - w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę; 4) nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy - w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. Jak wynika z powyższego, osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy. Niemniej jednak w odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów uzyskania przychodów w innej wysokości. Przykładowo, w przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu. W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 tejże ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. W myśl art. 22 ust. 9a ww. ustawy, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1. Ponadto, zgodnie z art. 22 ust. 9b ustawy o PIT, przedmiotowe koszty stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu: 1) działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa; 2) działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki; 3) produkcji audialnej i audiowizualnej; 4) działalności publicystycznej; 5) działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej; 6) działalności konserwatorskiej; 7) prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2059), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia; 8) działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej. Z powyższego przepisu wynika zatem, że ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów. Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy o PIT, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 10a ustawy o PIT, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a. Ustawa o PIT nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, takich jak „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, natomiast ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24). Tak więc o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu) będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ww. ustawy. Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności - jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory: 1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); 2) plastyczne; 3) fotograficzne; 4) lutnicze; 5) wzornictwa przemysłowego; 6) architektoniczne, architektoniczno- urbanistyczne i urbanistyczne; 7) muzyczne i słowno- muzyczne; 8) sceniczne, sceniczno- muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; 9) audiowizualne (w tym filmowe). Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne zgodnie z art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności w myśl art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Ponadto z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Co istotne, w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat. Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie. Nabycie przez pracodawcę majątkowych praw autorskich do utworów pracowniczych nie ma charakteru pierwotnego. Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Jest to nabycie następcze w drodze tzw. cessio legis. Przed przyjęciem utworu prawa autorskie majątkowe przysługują twórcy. Zatem na skutek przyjęcia utworu pracodawca nabywa w sposób pochodny majątkowe prawa autorskie do utworu. W konsekwencji z chwilą przyjęcia utworu dochodzi do rozporządzenia majątkowym prawem autorskim. Mając na uwadze powyższe przepisy prawa Wnioskodawca pragnie jedynie doprecyzować, iż przymiotnik „twórczy”, który poprzedza wymieniane przez ustawodawcę w art. 22 ust. 9b ustawy o PIT rodzaje działalności, można zdefiniować jako mający na celu tworzenie; będący wynikiem tworzenia, a jako jego synonimy Słownik Języka Polskiego PWN wymienia m.in przymiotniki: konstruktywny, kreatywny, kreacyjny. Działalność twórcza rozumiana jako czynność intelektualna jest przeciwieństwem pracy o charakterze technicznym, która polega na wykonywaniu czynności wymagających jedynie określonej wiedzy i sprawności oraz użycia odpowiednich narzędzi, materiałów i technologii. Cechą pracy o charakterze technicznym jest przewidywalność i powtarzalność osiągniętego rezultatu. Tymczasem proces tworzenia, kreacji w przeciwieństwie do pracy technicznej polega na tym, że rezultat podejmowanego działania stanowi projekcję wyobraźni osoby, od której pochodzi, zmierzając do wypełniania tych elementów wykonywanego zadania, które nie są jedynie wynikiem zastosowania określonej wiedzy, sprawności, surowców, urządzeń bądź technologii. W tym ujęciu twórczość, jako angażująca wyobraźnię twórcy, ma charakter subiektywny. Przedmiotem prawa autorskiego jest więc co do zasady każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Utwór podlega zatem ochronie od momentu ustalenia, nawet, jeżeli jest nieukończony. Ustalenie to taka forma utworu, która daje możliwość zapoznania się z nim osobie trzeciej (poza autorem). Ponadto nie można zakwalifikować jako utworu efektu działalności wyłącznie rutynowej, szablonowej, zdeterminowanej (przez przeznaczenie, materiał, wiążące schematy), pozbawiającej twórcę swobody dokonywania wyborów. Dla potraktowania części wynagrodzenia jako honorarium autorskiego i zastosowania wobec niego 50% kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest zatem: powstanie w ramach stosunku pracy utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego; dysponowanie obiektywnymi dowodami potwierdzającymi stworzenie przez pracownika utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego; przy czym dowodem może być oświadczenie pracodawcy i pracownika stwierdzające, że została wykonana praca twórcza, jeżeli określa, jaki utwór powstał; wyraźne wyodrębnienie honorarium autorskiego od innych składników wynagrodzenia pracownika twórcy. Podsumowując powyższe: przedmiotem prawa autorskiego jest tylko taka działalność twórcza, która prowadzi do powstania utworu korzystającego z ochrony praw autorskich; sama działalność twórcza nie może być przedmiotem prawa autorskiego; podstawowymi warunkami do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w ramach stosunku pracy jest to, aby przedmiotem umowy o pracę było powstanie utworu w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim, tj. zamawianego i oczekiwanego przez pracodawcę, oryginalnego wytworu o indywidualnym charakterze; w przypadku utworu pracowniczego niezbędne jest przyjęcie tego utworu przez pracodawcę, gdyż oznacza to ustawowe (lub umowne) rozporządzenie prawem autorskim na rzecz pracodawcy. Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że w ocenie Wnioskodawcy wykonywanie przez pracownika obowiązków na stanowisku Software Architekt (Firmware and Software Architect – przyp. organu) ma charakter działalności twórczej w zakresie programów komputerowych i wzornictwa przemysłowego (w przypadku projektowania płytek elektronicznych), o której mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT. Równocześnie efekty pracy są/będą uzewnętrznione - powstaną bowiem dokumentacje techniczne, które jako tworzone w kreatywny sposób i niestanowiące prostego odtworzenia będą stanowić nowy wytwór intelektu. Rezultaty pracy twórczej pracownika stanowią utwory w rozumieniu art. 1 ust. 2 pkt 6 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a pracownik jest twórcą tych utworów. Kwalifikując dokumentację techniczną jako utwór w rozumieniu prawa autorskiego należy pokreślić, że indywidualny charakter dzieła przejawia się w tym, że odróżnia się ono od innych przejawów podobnego działania w sposób świadczący o jego swoistości i niepowtarzalności. Ta cecha - niepowtarzalność dzieła - bywa rozumiana jako rezultat statystycznie jednorazowy. Przy czym możliwość osiągnięcia podobnego rezultatu przez różnych autorów nie oznacza automatycznie, że danemu przejawowi działalności twórczej nie można przypisać indywidualnego charakteru w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - nawet w takiej sytuacji, gdy dwie osoby osiągną ten sam rezultat, cecha indywidualnego charakteru dzieła nie powinna być zanegowana tak długo, jak poszczególne elementy twórczego wyboru i przedstawienia nie są identyczne, szczególnie gdy przy kształtowaniu treści i formy dzieła twórca działał w ramach pewnego obszaru swobody, a niezależnie od pewnych wymogów z góry określonych efekt pracy nie był przez te wymogi całkowicie zdeterminowany i istnieją w nim elementy, których kształt zależał od osobistego ujęcia. Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy zatem wskazać, że sformułowanie „działalność twórcza w zakresie programów komputerowych”, zawarta w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT, dotyczy korzystania i rozporządzania prawami autorskimi do wszelkich utworów, które powstają w związku z działaniami podejmowanymi w celu stworzenia programów komputerowych. W konsekwencji przesłanki z art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT spełniają nie tylko ukończone projekty i dokumentacje, lecz także opisane w treści stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wszystkie pozostałe czynności, podejmowane w procesie tworzenia programu i dokumentacji, stanowiące podstawę wytworzenia programu i dokumentacji, które są jednocześnie niezbędne do wykonania i powstają w związku z tworzeniem tego utworu. Przenosząc powyższe na grunt niniejszego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy zaznaczyć, że opisane działania pracownika zatrudnionego na stanowisku Software architekt (Firmware and Software Architect – przyp. organu), realizowane w ramach obowiązków służbowych, są zaawansowanymi technologicznie dziełami, tworzonymi dla potrzeb bardzo wyspecjalizowanej działalności prowadzonej przez Spółkę i charakteryzującymi się indywidualizmem i autorskim piętnem ich twórcy, pracownika Spółki. Biorąc pod uwagę powyższe, w tym specyfikę i unikatowość tworzonych przez pracownika Spółki projektów, nie można w ich przypadku mówić o jakimkolwiek odtwórczym charakterze pracy, lecz wyłącznie o kreacji nowych, dostosowanych do potrzeb działalności Spółki projektów. Niewątpliwie utwory takie, charakteryzujące się, jak w przypadku pracownika Spółki, autorskim charakterem ich twórców, stanowią więc utwory w rozumieniu prawa autorskiego. Przy czym twórczy charakter mają wszystkie prace związane z tworzeniem programów komputerowych, nie tylko tworzenie kodu programu. Bez twórczego, każdorazowo indywidualnego podejścia do wykonywania omawianych obowiązków pracownik nie jest w stanie sfinalizować podejmowanych działań w postaci wytworzenia danego utworu, co szczegółowo zostało opisane w treści stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Powyższe stanowisko potwierdza również interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej - pismo z 3 sierpnia 2023 r., sygn. 0115-KDIT1. 4011.420.2023.2.MST. Zgodnie z tą interpretacją, za prace twórcze związane z procesem opracowywania oprogramowania należy uznać również m.in. prace związane z testowaniem oprogramowania, koordynowaniem projektu, kontrolą jakości projektu, tworzeniem dokumentacji projektu itp. W konsekwencji można stwierdzić, że czynności wykonywane przez pracownika Wnioskodawcy, takie jak: koordynowanie tworzenia i testowania systemów, sporządzanie dokumentacji technicznej dla oprogramowania i systemów, dokonywanie ustaleń technicznych z innymi podmiotami w związku ze zlecanymi na zewnątrz pracami, związanymi z opracowywanymi programami, dokonywanie odbioru jakościowego zleconych prac oraz dokumentacji technicznej, współuczestniczenie w testowaniu oprogramowania i systemów oraz usuwanie stwierdzonych błędów, organizowanie i nadzorowanie systemów w polowych laboratoriach na wiertniach, stanowią również działalność twórczą w rozumieniu art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT. Stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne również z wyrażonym przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji z 24 stycznia 2025 r., 0113-KDIPT2- 3.4011.719.2024.1.PR. Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane pracownikom zatrudnionym na stanowisku Software architekt (Firmware and Software architect – przyp. organu), w części dotyczącej przenoszenia przez niego na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do konkretnych utworów, stanowi przychody z działalności twórczej w zakresie, o którym mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe. Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Przedmiotem tej interpretacji nie jest ocena kwestii uznania efektów pracy Państwa pracowników za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Przedmiotem tej interpretacji jest odpowiedź w kwestii kwalifikacji wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w Spółce jako przychodu z działalności twórczej, o której mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie możliwości zastosowania przez Państwa 50% kosztów uzyskania przychodów zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji • Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. • Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. • Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo • w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.