0113-KDIPT1-2.4012.372.2025.2.PRP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia miejsca świadczenia i tym samym opodatkowania

podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) usług świadczonych przez Państwa na rzecz podmiotu zagranicznego. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 29 maja 2025 r. (wpływ 29 maja 2025 r.) Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Spółka, będąca czynnym podatnikiem od towarów i usług, otrzymała od X rekompensatę w związku z przedterminowym zakończeniem umowy. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej uznał tę rekompensatę za wynagrodzenie podlegające opodatkowaniu VAT (NR 0113-KDIPT1-3.4012.1013.2024.2.ALN). Spółka X przedstawiła swoją interpretację indywidualną nr 0114-KDIP1-2.4012.250.2024.1. RST z dnia 04 lipca 2024 roku, wskazującą, że X nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a jedynie jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Ponadto, w uzupełnieniu wskazano, że: 1. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE. 2. Działalność gospodarcza jest prowadzona od 07-01-2002 roku. 3. Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej odzieży, dla zagranicznych kontrahentów z branży modowej, w szczególności w ramach współpracy z X. 4. Siedziba X znajduje się w Królestwie Belgii. 5. X jest zarejestrowanym podatnikiem VAT-UE. 6. X spełnia definicję podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT. 7. Umowa komisu I dotyczyła sprzedaży odzieży spółki X. 8. W dniu 29 kwietnia 2008 roku Spółka zawarła z X umowę agencyjną, zgodnie z którą agent – Wnioskodawca zobowiązał się do sprzedaży produktów zleceniodawcy – X w punkcie sprzedaży zlokalizowanym w centrum handlowym. Zgodnie z umową - ust. 12.7 wynagrodzenie należne agentowi było wypłacane w formie prowizji brutto według stawki zależnej od wartości sprzedaży brutto określonej w sklepie, liczonej od cen detalicznych stosowanych przez agenta zgodnie z tabelą zawartą w umowie. Ust. 16 umowy zawiera przypadki, w których zleceniodawcy przysługiwało prawo wypowiedzenia umowy oraz jej rozwiązania w trybie natychmiastowym. Zgodnie z postanowieniami ust. 16.1 i następnych podstawą do rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym były przypadki naruszenia przez agenta warunków umowy, niewykonywanie przez agenta obowiązków informacyjnych, zaleganie przez agenta z przekazaniem wartości uzyskanej ceny sprzedaży, zalegania przez agenta z jakąkolwiek inną należnością, rozpoczęcia wobec agenta postępowania naprawczego lub zaprzestania przez niego wykonywania działalności gospodarczej, wprowadzenia przez agenta do sprzedaży w sklepie produktów innych marek, wprowadzenia przez agenta do sprzedaży w sklepie produktów marek niepochodzących z dystrybucji prowadzonej przez zleceniodawcę. Dodatkowo zleceniodawca był uprawniony do rozwiązania umowy w przypadku wygaśnięcia, niezależnie od przyczyny, umowy najmu Lokalu zlokalizowanego w centrum handlowym, której stroną jest zleceniodawca lub utraty przez zleceniodawcę z jakiejkolwiek innej przyczyny prawa do korzystania z powyższego lokalu oraz w przypadku likwidacji lub zaprzestania prowadzenia przez agenta sprzedaży produktów zleceniodawcy w którymkolwiek z punktów sprzedaży chyba, że nastąpiło to w porozumieniu i za zgodą zleceniodawcy wyrażoną w formie pisemnej pod rygorem bezskuteczności. Zgodnie z ust. 15.1 Umowa została zawarta na okres 5 lat od dnia otwarcia centrum handlowego i ulegała automatycznemu przedłużeniu na kolejne 5 lat gdy zleceniodawca przedłuży umowę najmu lokalu. W czasie trwania pierwszego 5 letniego okresu X poinformowało o zmianach organizacyjnych wewnątrz jej struktur i konieczności zmiany umowy agencyjnej. Z dniem 30 listopada 2011 r. X przejął bowiem wszelkie prawa i obowiązki wynikające z łączącej strony umowy agencyjnej z dnia 29 kwietnia 2009 r. Następnie X poinformowało Spółkę, iż zmienia model współpracy z umowy agencyjnej na umowę komisu i koniecznym jest podpisanie aneksu do umowy z 29.04.2009 r. W konsekwencji Aneksem nr 1 z dnia 23 września 2013 roku strony wprowadziły zmiany do przedmiotowej umowy zmieniając umowę agencyjną na umowę komisu. Współpraca stron układała się bezproblemowo w zasadzie przez cały czas jej trwania. W 2019 roku X zaczął sygnalizować zmiany dotyczące strategii funkcjonowania swojego przedsiębiorstwa polegającej na zmianie modelu biznesowego, w ramach którego X chciał być zarówno zarządzającym, jak i właścicielem marki w rejonie Polski południowej, obejmującym swoim zasięgiem również sklep prowadzony przez powoda. Pismem z 23 maja 2019 roku, stwierdza, iż umowa komisu zostałaby automatycznie przedłużona na okres kolejnych pięciu lat, gdyby X przedłużyło umowę najmu, a umowa najmu nie została przedłużona, gdyż od samego początku została zawarta na czas 10 lat. X twierdził, iż nie nastąpiło przedłużenie umowy komisu na kolejny okres, tylko milczące przedłużenie jej na czas nieokreślony, ponieważ X w 2016 r. nie „przedłużyło” umowy najmu, a to dlatego, że od początku została zawarta na okres 10 lat. Jak już wskazano powyżej są to jedynie twierdzenia pozwanego niepoparte żadnym dowodem. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy dotarło w dniu 2 września 2019 roku. X jeszcze raz oświadczył, iż przedmiotowa umowa wygaśnie w dniu 30 listopad 2019 roku i w zasadzie powtórzył argumentację z pisma z dnia 23 maja 2019 r. W odpowiedzi na oświadczenie o wypowiedzeniu umowy Spółka jeszcze raz oświadczyła, iż nie zgadza się ze stanowiskiem X odnośnie terminu wygaśnięcia umowy, oświadczył, iż liczy na niezakłócone kontynuowanie umowy do dnia 31 października 2021 roku. X wezwał powoda do przekazania lokalu i inwentaryzacji, wyznaczając termin na dzień 2.12.2019 r. godz. 7.00. Jednakże po dotarciu Spółki z pracownikami na miejsce okazało się, iż X reprezentowany przez swych pełnomocników - radców prawnych dokonał już samodzielnego przejęcia lokalu. Odbyło się to w nocy o godz. 00.15, poprzez wyłamanie zamków i wejście do sklepu, które posiadanie wciąż było po stronie Spółki. Po zakończeniu współpracy, Spółka wystosowała do X wezwanie do zapłaty połączone z zaproszeniem do mediacji. W odpowiedzi na ww. wezwanie X nie uznał roszczenia, wyrażając jednocześnie gotowość do podjęcia mediacji w sprawie. Mediacja nie zakończyła się sukcesem i Spółka złożyła w Sądzie Okręgowym w pozew o zapłatę, w którym Spółka dochodzili naprawienia przez X szkody, wynikającej z nienależytego wykonania zobowiązania przez X. Szkoda to utracone korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby nie doszło do zerwania przez X umowy komisu. Zdarzenie wywołujące szkodę, w postaci bezprawnego rozwiązania umowy przez X spowodowało szkodę po stronie Spółkę obejmującą korzyści, które ta spółka mogłaby osiągnąć gdyby umowa uległa rozwiązaniu w dniu 31 października 2021 roku. X zawarł ugodę z Wnioskodawcą, na mocy której Wnioskodawca otrzyma rekompensatę za utracone zyski (lucrum cessans) w związku z przedterminowym zakończeniem umowy zawartej na czas określony. Rekompensata ma stanowić wyrównanie utraconych korzyści, jakie Wnioskodawca osiągnąłby, gdyby umowa była realizowana do końca określonego w niej terminu.

Pytanie

Czy w przypadku gdy podmiot zagraniczny (X) nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a jedynie jest zarejestrowany jako podatnik VAT, zastosowanie będzie miał art. 28b ustawy o VAT, skutkujący koniecznością zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia? Państwa stanowisko w sprawie (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

W świetle art. 28b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w lokalizacji innej niż siedziba jego działalności gospodarczej, jest właśnie to stałe miejsce prowadzenia działalności. Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy może zostać przeniesiony na nabywcę (reverse charge), jeżeli dostawca usług lub towarów nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Art. 17 ust. 1a rozszerza te zasadę również na sytuacje, w których usługodawca lub dostawca towarów co prawda posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, jednak miejsce to nie uczestniczy bezpośrednio w realizacji transakcji. Powyższe regulacje jednoznacznie wskazują, że ustalenie istnienia oraz stopnia zaangażowania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w realizacje danej usługi lub dostawy ma kluczowe znaczenie dla określenia: kraju, w którym powinno być rozpoznane miejsce świadczenia usługi oraz strony zobowiązanej do rozliczenia podatku należnego od tej transakcji. Istotnym jest odnotowanie, że pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. Fixed establishment) nie zostało bezpośrednio zdefiniowane w przepisach krajowych ani w ustawie o podatku od towarów i usług, ani w wydanych do niej aktach wykonawczych, jak również brak jest jego definicji w samej Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT). Definicje te ustanowiono na poziomie unijnym w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. (dalej: Rozporządzenie Wykonawcze), które posiada bezpośrednią moc obowiązującą w polskim porządku prawnym. Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Wykonawczego, stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej jest miejsce odmienne od siedziby działalności gospodarczej podatnika, które cechuje się wystarczającą trwałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Struktura ta powinna umożliwiać podatnikowi, w zależności od kontekstu zastosowania normy, albo świadczenie usług, albo też odbiór i wykorzystywanie usług do własnych potrzeb tego miejsca. Ponadto, na podstawie art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, sam fakt posiadania przez podatnika numeru identyfikacyjnego VAT w danym państwie członkowskim nie stanowi przesłanki wystarczającej do uznania, iż posiada on tam stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) odgrywa kluczową rolę w interpretacji pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W szczególności warto wskazać wyroki TSUE: w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz), C-231 /94 (Faaborg-Gelting Linien A/S), C-190/95 (ARO Lease BV), C-605/12 (Welmory sp. z o.o.) oraz C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL). Orzeczenia te konsekwentnie akcentują konieczność spełnienia przesłanek trwałości, odpowiedniej struktury personalnej oraz technicznej, jak również istotnego poziomu samodzielności operacyjnej umożliwiającego podejmowanie decyzji zarządczych. Należy podkreślić, iż według dominującej linii orzeczniczej TSUE, podmiot zagraniczny posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego tylko w sytuacji, gdy spełnione są łącznie trzy warunki: istnieje odpowiednie zaplecze techniczne oraz kadrowe umożliwiające prowadzenie działalności gospodarczej; działalność realizowana jest w sposób trwały, niemający charakteru tymczasowego czy okazjonalnego; struktura ta pozwala na prowadzenie działalności w sposób niezależny od działalności głównej, tj. umożliwia podejmowanie samodzielnych decyzji zarządczych oraz zawieranie umów. Niespełnienie choćby jednego z powyższych kryteriów wyklucza możliwość uznania, iż podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego kraju. Dlatego ocena, czy zagraniczny podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, wymaga każdorazowo szczegółowej analizy, uwzgledniającej powyższe przesłanki, z uwzględnieniem praktyki podatkowej i orzecznictwa TSUE. W opinii Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 28b ustawy o VAT. Wynika to z faktu, że X nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, co zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej nr 0114-KDIP1- 2.4012.250.2024.1.RST. Zgodnie z tą interpretacją, X nie posiada w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która charakteryzowałaby się wystarczającą stałością. W konsekwencji, miejscem świadczenia usług będzie miejsce siedziby usługobiorcy (X), czyli Belgia. W związku z powyższym, wynagrodzenie (uznane przez organ za świadczenie usług) powinno zostać rozliczone w mechanizmie odwrotnego obciążenia, gdzie to nabywca (X) rozlicza podatek należny. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, odszkodowanie, jako usługa świadczona na rzecz X nie podlegała opodatkowaniu VAT w Polsce. Miejscem świadczenia usługi był kraj siedziby usługobiorcy – Belgia – zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, w świetle braku zaangażowania zasobów X na terytorium Polski, Spółka zagraniczna nie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 11 rozporządzenia 282/2011. Analogiczne stanowisko zostało uznane za prawidłowe w interpretacji indywidualnej wydanej dla X przez Dyrektora KIS w dniu 4 lipca 2024 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.250.2024.1.RST. W tej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że Spółka X, nie posiada stałego miejsca wykonywania działalności w Polsce w rozumieniu ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361 ze zm.), dalej jako: „ustawa”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów na terytorium kraju; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju. W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy: Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy: Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę). Z zapisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Według art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy. Według art. 28a ustawy: Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału: 1) ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to: a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6, b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej; 2) podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Powyższy przepis wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Ma ona zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług, w szczególności w odniesieniu do usług transgranicznych. Podatnikiem, według tej regulacji, jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się przy tym do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy: Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy: W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W myśl art. 28b ust. 3 ustawy: W przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Z powołanych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona. W okolicznościach niniejszej sprawy – jak Państwa wskazali – podmiot zagraniczny (X) jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy oraz nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jednocześnie do świadczonych przez Państwa usług nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Wobec powyższego, miejscem świadczenia przez Państwa usług na rzecz podmiotu zagranicznego (X) będzie – stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy – miejsce, w którym podmiot zagraniczny (X) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w analizowanym przypadku w Belgii. Tym samym ww. usługi wykonywane przez Państwa nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Jednocześnie należy wskazać, że w przypadku gdy usługi świadczone są przez Państwa na rzecz podmiotu zagranicznego (X), którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się na terytorium Belgii, obowiązek rozliczenia podatku zostaje przeniesiony na nabywcę usługi. Zatem to podmiot zagraniczny (X) będzie zobowiązany do rozliczenia podatku w kraju siedziby działalności gospodarczej (Belgii), zgodnie z przepisami prawa podatkowego obowiązującymi w tym kraju. Zatem Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Informuję, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W konsekwencji w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.